รักใสๆของยัยจิ้งจอก

อะ..ที่ไหนเนี้ย มืดจังนะ...

ผมเอามือเเตะที่หัวเบาๆ ผมลืมตาตื่นขึ้นมองไปรอบๆ

"ป่า..?"ผมพูดออกมาเบาๆก่อนจะสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมา

"นี่ชั้นมัวช้าอะไรเนี้ย..! ต้องรีบหาทางออกซะเเล้ว"ซานตื่นตระหนกวิ่งไปรอบๆ

"บ้าเอ้ย..ที่นี่มันไม่มีทางออกรึไง คิดสิ คิดสิ ซาน!!"  ในหัวสมองไม่มีอะไรอื่นเเล้ว ตอนนี้มีเเต่คำว่าต้องหาทางออกจากป่าเขาวงกตบ้าบอนี่..

(นี่...) มีเสียงๆหนึ่งดังก้องเข้ามาในหัวผม

"สะ..เสียงใครน่ะ"ผมตกใจเล็กน้อย

(ไม่ต้องกลัวนะ..ทางออกน่ะ มันมีอยู่เเล้วใจเย็นๆเเล้วหาอีกทีสิ..)เสียงนั้นได้หยุดชะงักเพียงเเค่นี้

"ใจเย็นๆ หรอ.."ผมพูดพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆเเล้ว ค่อยๆผ่อนออกมาเล็กน้อย

"เอาละ ใจเย็นนะซานมันต้องมีทางออกอยู่เเล้ว"ผมมองไปรอบๆอีกครั้งก่อนค่อยๆเดินสำรวจ

เเต่ครั้งนี้ไม่หมือนครั้งที่เเล้ว ตอนนี้ผมใจเย็นกว่าเดิม มันทำให้ผมตัดสินใจได้ดีขึ้น เเล้วผมก็เริ่มเดินหาทางออกอีกครั้ง

   4 ชั่วโมงผ่านไป..

"โอ้ย..!!เหนื่อย หามาตลอดเเทบไม่พักเลย.."ผมนั่งทรุดลงไปกับพื้น

ผมชำเรืองมองไปอีกฝั่งตรงกันข้าม..

"อะไรน่ะ...??"ผมค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นเดินไปที่เถาวัลย์ที่ห้อยเต็มไปหมด   เนื้อตัวตอนนี้เปลอะเปื้อนเต็มไปหมด เเต่ผมก็ค่อยๆเดินไปจุดๆนั้น

ผมค่อยๆเอามือปัดเถาวัลย์ที่มันห้อยๆอยู่ไม่ให้มาโดน เเล้วค่อยๆเดินตรงไปตามเส้นทางนั้นเรื่อยๆ เมื่อเดินไปได้สักพัก ทางข้างหน้ามีเเสงบางอย่างออกมา ผมไม่รอช้ารีบพุ่งตัวออกไปทันที

เมื่อพ้นออกมาข้างหน้านั้น มีบ้านหลังเล็กๆ อยู่ อากาศรอบๆเย็นสบายมันทำให้รู้สึกดีพอตัวเลย สิ่งเเวดล้อมก็อุดมสมบูรณ์  อย่างกับว่านี้คือสวรรค์ไม่มีผิด

ผมเลยตบหน้าตัวเองจังๆ เพื่อมันเป็นภาพลวงตา

//เผี๊ยะ

"โอ้ย..!!!เจ็บ ไม่ใช่ความฝันไม่ใช่ภาพลวงตาใช่ไหมเนี้ย"

ผมยังไม่เชื่อกับสายตาตัวเองว่าผมผ่านมันมาได้ยังไงกันเเล้วจุดๆนี้ที่อยู่ตรงหน้านี้คืออะไร??? ผมเอาเเต่สงสัย

เเต่ไม่ทันไรสติซานก็ต้องดับวูบลง.. เพราะเดินมาตลอด + กับการที่ไม่ได้กินอะไรเลยมาตั้งนาน ทำให้ซานหมดสติไป...

           __________________________________________________

                                               (ถ้ามีอะไรผิดพลาดก็ช่วยบอกด้วยนะคะ)