แฟนตัวร้ายของนายหื่นกาม(The wanton lust)

เวลาล่วงเลยมาเกือบชั่วโมงน้ำตาที่นองหน้าก้อเริ่มจางหายไปแต่หัวใจนี่สิคงไม่มีทางแล้วล่ะ
"มึงไปไหนมา"
เมฆถาม
"เปล่านิ ก้ออยู่แถวนี้ล่ะ"
ผมได้แต่ตอบแบบเฉ์่อยชาแต่ตอนนี้น้ำตามันเริ่มไหลอาบหน้าอีกแล้ว...
"เฮ้ย...ร้องให้ทำไมว่ะ"
"เปล่า...กูแค่..." มันพูดไม่ออกจริงๆความรู้สึกนี่ มัน....
"มึงกลับบ้านกัน"
"อือ..."
ทำไมกันนะสิ่งที่ผ่านมามันไม่ได้ทำให้ช่วยอะไรดีขึ้นเลยเหรอ
ณ บ้านพัต
ผมได้แต่เปิดหน้าจอเลื่อนไปมาบนหน้าวอลล์ fackbook ของพี่จิน...เห็นรูปคู่แล้วหมั่นไส้จิงๆ
จะโทรก้อไม่กล้า จะทักไปก้อกลัว.....ชีวิตชั้น
นี่มันต้องจบอย่างนี้จิงๆนะหรอมันไม่ง่ายไปหน่อยไหม...ไม่สิเราต้องทำทุกอย่างเพื่ิอให้เค้าเห็นความตั้งใจของเรา...แต่...ทำไงว่ะ
"กริ้งๆๆๆๆๆ"เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
"ฮัลโหล"
"พัตไปเที่ยวกัน"
"ที่ไหน"
"สวนสนุก"
"ไม่อ่ะ"
"ทำไมล่ะ"
"กูกะจะเซอร์ไพส์สักหน่อย"
"อะไรว่ะ"
"มาดิ"
"เอ่อๆ...ก้อได้ๆ"
100วัน10000ปีจะมีงี้ต้องไปด้วยเรอะ
ผมวิ่งลงจากบ้านแล้วรีบแจ้นไปสวนสนุกพอเข้าไปทำให้ผมต้องถอลยหลังออกมา น้ำตาเริ่มไหลริน
"มันไม่จิง"
............ทำไมกัน..............
#ติดตามตอนต่อไป
ป.ล.ไม่ลงนานหวังว่าจะชอบกันน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา