แฟนตัวร้ายของนายหื่นกาม(The wanton lust)

จากที่ผมออกมาจากร้านได้ผมก้อแจ่นมาที่บ้านเอาโทรศัพท์โทรหาจินตั้งแต่กลางวันจนตอนเย็น
เอาจริงๆนะยังหาเรื่องง้อไม่ได้เลยแต่ที่มำอยู่ก้อเพื่อได้เห็นหน้าเค้าอีกครั้งและอยากให้เค้ายกโทษให้แม้ความสัมพันธ์มันจะไม่เหมือนเดิมก้อเถอะ
“ฮัลโหล!!พัต”
“ฮัลโหล!!พี่จินพัตขอโทษ!”
“พัต!นี่พี่เอง”
“พี่ปักแล้วจินล่ะ”
“ไม่รู้ออกไปตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”
“แล้วไปไหน”
“บอกว่าไปเอ่อ!เดี๋ยวสวนสนุกน่ะ”
“ขอบคุณครับ”
จะรอช้าทำไมไปสิ  จากนั้นผมก้อรีบโทรหาเมฆให้ไปส่งที่สวนสนุกและใช้เวลาแค่สิบนาทีก้อมาถึงตอนนี้ผมไม่เงินติดตัวสักบาทแถมบัตรส่วนลดอะไรก้อไม่ได้เอามาด้วยสิ
และก้อเป็นไปตามบริบทต้องใช้เงินเมฆในการเข้าสวนสนุกนี่ผมใช้เงินมันไปเท่าไรแล้วตั้งแต่รู้จักมันเรื่องนั้นเอาไว้ก่อนตอนนี่เรื่องของจินสำคัญกว่า
แล้วจะเริ่มหาจากที่ไหนก่อนนะและในชั่ววูบผมก้อคิดขึ้นได้”บ้าผีสิง”
ผมรีบวิ่งมาที่หน้าประตูของบ้านผีสิงและไม่รอช้าที่จะเข้าไปในนี่ถึงจะน่ากลัวแค่ไหนมันก้อไม่มีผลกับผมแล้วล่ะและเมื่อผมออกมาได้แล้วมันก้อกับความว่างเปล่าแต่ปาฏิหารก้อมีอยู่จริงคนที่ผมอยากจะเห็นหน้าเข้าก้อมาอยู่ตรงหน้าผมจริงผมทำอะไรไม่ถูกเลย
“พี่จินคือ...พัต”
“จะมาพูดอะไรอีก”
“พี่จินพัตรู้แล้วนะพัตขอโทษพัต...ฮึก..พัตขอโทษ”
น้ำตาเริ่มไหลลงมาเป็นสายทางผมได้แต่ขอให้เค้ายกโทษให้แม้จะไม่เหมือนเดิมแต่ผมก้อต้องทำเพราะผมไม่อยากให้เค้าออกไปจากชีวิตผมเลย
“มันสายไปแล้วล่ะพัต พี่มีคนใหม่แล้ว”
“คนใหม่”คำๆรี้ยิ่งทำให้น้ำตามันล้นเอ่อออกมาไม่ขาดสาย
“ลืมเรื่องของเราเถอะมันไม่มีประโยชน์อีกแล้ว”
ลืมงั้นเรอะจะบ้ารึไงคนปกตินะไม่ได้เป็นโรคประสาทสักหน่อยจะลืมลงได้ยังไงกัน
“ในเมื่อพัตเลือกเองว่าจบก้อขอให้มันจบ”
“โหดร้าย”
“พัตนั้นแหละโหดร้ายขอล่ะอย่ามาทำน้ายกัน..อีกเลยนะ”
แล้วเค้าก็เดินจากไปอย่างไร้เยื่อใยเหมือนที่ผมทำกับเค้ากรรมมันคงตามสนองผมสินะ
มันสมควรแล้วล่ะมันควรจะจบอย่างนี้จริง
#โปรดติดตามตอนต่อไป