แฟนตัวร้ายของนายหื่นกาม(The wanton lust)

จากที่ผมออกมาจากร้านได้ผมก้อแจ่นมาที่บ้านเอาโทรศัพท์โทรหาจินตั้งแต่กลางวันจนตอนเย็น

เอาจริงๆนะยังหาเรื่องง้อไม่ได้เลยแต่ที่มำอยู่ก้อเพื่อได้เห็นหน้าเค้าอีกครั้งและอยากให้เค้ายกโทษให้แม้ความสัมพันธ์มันจะไม่เหมือนเดิมก้อเถอะ

“ฮัลโหล!!พัต”

“ฮัลโหล!!พี่จินพัตขอโทษ!”

“พัต!นี่พี่เอง”

“พี่ปักแล้วจินล่ะ”

“ไม่รู้ออกไปตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”

“แล้วไปไหน”

“บอกว่าไปเอ่อ!เดี๋ยวสวนสนุกน่ะ”

“ขอบคุณครับ”

จะรอช้าทำไมไปสิ  จากนั้นผมก้อรีบโทรหาเมฆให้ไปส่งที่สวนสนุกและใช้เวลาแค่สิบนาทีก้อมาถึงตอนนี้ผมไม่เงินติดตัวสักบาทแถมบัตรส่วนลดอะไรก้อไม่ได้เอามาด้วยสิ

และก้อเป็นไปตามบริบทต้องใช้เงินเมฆในการเข้าสวนสนุกนี่ผมใช้เงินมันไปเท่าไรแล้วตั้งแต่รู้จักมันเรื่องนั้นเอาไว้ก่อนตอนนี่เรื่องของจินสำคัญกว่า

แล้วจะเริ่มหาจากที่ไหนก่อนนะและในชั่ววูบผมก้อคิดขึ้นได้”บ้าผีสิง”

ผมรีบวิ่งมาที่หน้าประตูของบ้านผีสิงและไม่รอช้าที่จะเข้าไปในนี่ถึงจะน่ากลัวแค่ไหนมันก้อไม่มีผลกับผมแล้วล่ะและเมื่อผมออกมาได้แล้วมันก้อกับความว่างเปล่าแต่ปาฏิหารก้อมีอยู่จริงคนที่ผมอยากจะเห็นหน้าเข้าก้อมาอยู่ตรงหน้าผมจริงผมทำอะไรไม่ถูกเลย

“พี่จินคือ...พัต”

“จะมาพูดอะไรอีก”

“พี่จินพัตรู้แล้วนะพัตขอโทษพัต...ฮึก..พัตขอโทษ”

น้ำตาเริ่มไหลลงมาเป็นสายทางผมได้แต่ขอให้เค้ายกโทษให้แม้จะไม่เหมือนเดิมแต่ผมก้อต้องทำเพราะผมไม่อยากให้เค้าออกไปจากชีวิตผมเลย

“มันสายไปแล้วล่ะพัต พี่มีคนใหม่แล้ว”

“คนใหม่”คำๆรี้ยิ่งทำให้น้ำตามันล้นเอ่อออกมาไม่ขาดสาย

“ลืมเรื่องของเราเถอะมันไม่มีประโยชน์อีกแล้ว”

ลืมงั้นเรอะจะบ้ารึไงคนปกตินะไม่ได้เป็นโรคประสาทสักหน่อยจะลืมลงได้ยังไงกัน

“ในเมื่อพัตเลือกเองว่าจบก้อขอให้มันจบ”

“โหดร้าย”

“พัตนั้นแหละโหดร้ายขอล่ะอย่ามาทำน้ายกัน..อีกเลยนะ”

แล้วเค้าก็เดินจากไปอย่างไร้เยื่อใยเหมือนที่ผมทำกับเค้ากรรมมันคงตามสนองผมสินะ

มันสมควรแล้วล่ะมันควรจะจบอย่างนี้จริง

#โปรดติดตามตอนต่อไป