สลับร่างข้ามกาล

หลวงเรืองฤิทธิ์พิจารณาท่อนไม้เปื้อนเลือดที่อีกฝ่ายยื่นส่งมาให้     แล้วก็เห็นจริงตามที่เด็กสาวกล่าว          นึกสงสัยว่าเป็นฝีมือใครที่ปองร้ายแม่ผกากรอง เพราะที่นี่เป็นเรือนของพระยาราชปกรณ์         แล้วแม่ผกากรองก็เป็นบุตรสาวของเรือนนี้     ไม่มีทางที่บุคคลภายนอกจะเข้ามาทำร้ายได้แน่   จึงได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้   และเมื่อเห็นศรีษะของร่างบางมีเลือดไหลซึมทางด้านหลังของศรีษะเป็นแผลแตก          "แย่จริง...หล่อนเป็นอย่างไรบ้างเจ็บมากรึไม่" เอ่ยถามพร้อมกับเข้ามาตรวจดูแผลแตกบนศรีษะของเด็กสาว     แพรวาย่นคิ้วและเอ่ยตอบ    "รู้สึกเจ็บหน่วงๆชาๆน่ะค่ะ    ก่อนที่ฉันจะเข้ามาอยู่ในร่างของ  ผกากรอง     ฉันกำลังมีปัญหาทะเลาะกับเพื่อนชายคนสนิทจนรู้สึกเสียใจและในชั่วเสี้ยววินาที      ที่ฉันคิดน้อยใจและนึกไปถึงผกากรอง         ว่าฉันน่าจะเหมาะที่จะอยู่ในที่ของผกากรองมากกว่าสถานที่ที่ฉันอยู่แต่เดิม      แต่นั่นมันเป็นแค่ความคิดชั่ววูบ                  ที่เกิดจากอารมณ์ของความน้อยใจของฉันเท่านั้นนะคะ   และในระหว่างที่กำลังคิดแบบนั้นอยู่    ฉันก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีบางสิ่งมาชนเข้ากับร่างของฉัน           พอรู้สึกตัวอีกครั้งฉันก็มาอยู่ในร่างของผกากรองแล้วล่ะค่ะ"    

"ฉันมีเรื่องอยากถามคุณหลวงหน่อยค่ะ    ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผกากรองเหรอคะ  แล้วคุณหลวงลงไปช่วยร่างของผกากรองขึ้นมาจากน้ำได้ยังไง    เพราะการที่ฉันเข้ามาอยู่ในร่างของผกากรองได้        ตัวเธอเองก็คงต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นและถ้าฉันเดาไม่ผิด   ในความคิดของผกากรองในขณะนั้นก็คงคิดถึงเรื่องของฉันขึ้นมาเหมือนกัน                  จึงทำให้ฉันเข้ามาอยู่ในร่างของเธอได้น่ะค่ะคุณหลวง"

"แม่ผกากรองหล่อนทำตัวก๋ากั่นเกินหญิง      หาญกล้าเข้าไปช่วยสู้กับบุรุษที่กำลังฉุดคร่าหญิงสาวจนตัวหล่อนเองต้องบาดเจ็บ  โชคดีที่ฉันผ่านเข้ามาเห็นจึงช่วยไว้ได้        พอมาถึงเรือนก็ถูกพระยาราชปกรณ์   กับคุณหญิงกลีบผกา คุณพ่อคุณแม่ของหล่อนต่อว่า     แม่ผกากรองร้องไห้น้อยใจวิ่งลงมาจากเรือน   ฉันนึกห่วงจึงลงจากเรือนตั้งใจว่าจะตามมาปลอบหล่อน   พอลงมาก็ไม่เห็นตัวหล่อนเสียแล้ว      จึงเดินตามหาและก็ได้ยินเสียงดัง   ตูม!!  ดังมาจากทางนี้คล้ายกับร่างของคนตกน้ำ         นึกสังหรณ์ใจว่าอาจเป็นแม่ผกากรองก็เลยรีบกระโดดลงไปดำลงไปใต้น้ำ       และได้พบร่างของแม่ผกากรองจึงช่วยขึ้นมา   หล่อนไม่มีสติฉันจึงต้องช่วยผายปอดอยู่หลายครั้ง             จนกระทั่งหล่อนลืมตาขึ้นมาแล้วตบหน้าของฉันนั่นแหละแม่แพรวา"                คุณหลวงเล่าด้วยน้ำเสียงในตอนท้ายติดหยอกล้อปนขัน    จนแพรวามีอาการค้อนใส่เข้าให้แล้วบ่นเสียงอ่อย      "แหม...ก็มันตกใจนี่คะคุณหลวง   อยู่ดีๆฟื้นขึ้นมาก็เจอผู้ชายแปลกหน้าก้มลงมาเอ่อ...ประกบปาก          เป็นใครก็ต้องตกใจด้วยกันทั้งนั้นนั่นแหละค่ะ"     แพรวาหลีกเลี่ยงการใช้คำว่าก้มลงมาจูบ  เพราะเข้าใจแล้วว่าชายหนุ่มมีเจตนาดี        ที่ตั้งใจช่วยคนจมน้ำผายปอดจึงเลือกใช้คำว่าประกบปากแทนด้วยสีหน้าอายๆ      หลวงเรืองฤิทธิ์รู้ทันคำเลี่ยงของอีกฝ่ายดีแต่ก็ไม่กล่าวอะไรออกไปให้ร่างบางต้องอาย      และกิริยาของแพรวาก็ทำให้คุณหลวงเผลอมองความรู้สึกภายในใจสั่นไหว       กับกิริยาที่น่ารักน่ามองนั้น   มัวแต่จ้องเพลินจนนึกขึ้นมาได้ว่า          แม่แพรวากำลังมีแผลแตกที่ศรีษะจึงรีบกล่าวตัดบทสนทนา

"ฉันว่าเรื่องนี้เอาไว้ไปถึงเรือนแล้วค่อยคุย     พร้อมกันกับพระยาราชปกรณ์กับคุณหญิงกลีบผกาทีหลังเถิด        เลือดบนศรีษะของหล่อนเริ่มไหลมากแล้ว"