สลับร่างข้ามกาล

ที่ยุคปัจจุบัน           แพรวาที่กำลังร้องไห้เสียใจกับการทะเลาะกันกับอานนท์คนรักของเธอ       เธอวิ่งออกมาจากงานโดยที่จิตใจของเธอคิดไปถึงเด็กสาวที่พบกันในความฝัน            'ผกากรอง...ถ้าฉันเกิดในยุครัตนโกสินทร์เหมือนเธอได้ก็คงจะดีสินะ         อยู่ที่นี่ฉันมันก็เป็นได้แค่หญิงไทยโบราณหลงยุคที่น่าเบื่อเท่านั้น'         
ในขณะที่จิตกำลังคิดไปถึงเด็กสาวในอดีตอยู่นั้น               พอดีกับที่รถยนต์ที่กำลังวิ่งมาอีกทาง ก็ชนเข้ากับร่างของเธอ              และสติของเธอก็ดับวูบลง ซึ่งก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่ผกากรอง            ที่กำลังน้อยอกน้อยใจกับคำตำหนิต่อว่าของพ่อแม่          เมื่อวิ่งลงจากเรือนมาได้                 ก็มานั่งอยู่บริเวณริมบึงร้องไห้พร้อมกับคิดนึก   ไปถึงหญิงสาวในยุคปัจจุบันอย่างแพรวา  'พี่แพรวา...พี่สาวคนงาม                 ฉันอยู่ที่นี่ไปก็เหมือนแปลกที่แปลกทาง       ทำอะไรก็ไม่ดีไม่ถูกใจใครทั้งนั้น  ถ้าฉันได้ไปอยู่ในที่เดียวกับพี่แพรวา    ก็คงดีสินะ       ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว'     ในขณะที่กำลังนึกคิดด้วยจิตใจโหยหาหญิงสาวยุคปัจจุบัน            ก็มีของหนักๆมากระทบที่ศรีษะของเธออย่างแรง        จนร่างของเธอที่กำลังนั่งอยู่ริมบึงวูบลงไปในน้ำ                      และด้วยแรงของสิ่งของหนักที่มากระทบศรีษะของเธออย่างแรง             ก็ทำให้เธอหมดสติและจมดิ่งลงไปในบึง     แล้วสติของเธอก็ดับวูบลง....
ที่ในยุคปัจจุบันอานนท์ที่เผลอขึ้นเสียงต่อว่าคนรักก็รู้สึกผิด       และคิดว่ามันก็จริงอย่างที่แพรวากล่าว                   การมีคนรักไม่จำเป็นต้องไปโอ้อวดกับใคร  เขาเองก็เป็นเพื่อนกับแพรวามาตั้งแต่สมัยเรียน            แต่ไหนแต่ไรมาตัวตนของแพรวาคนรักของเขานั้น         ก็มีลักษณะนิสัยในแบบนี้มานานแล้ว   และเขาก็ยอมรับและคบหากับเธอได้มาโดยตลอด                แล้วกับแค่เรื่องการแต่งกาย  ที่แม้จะไม่ได้เป็นชุดที่เป็นสมัยนิยมของวัยรุ่นเหมือนที่เขาซื้อให้  แต่ชุดไทยประยุกต์ที่คนรักของเขาใส่มา                   มันก็งดงามไปอีกแบบ        ไม่ได้น่าเกลียดอะไร                             แต่เพราะเขาอายกับการถูกเพื่อนๆ  แซวหยอกล้อ    ก็เลยรู้สึกเสียหน้าและพาลไปโกรธแพรวา           เมื่อคิดได้ก็ตัดสินใจวิ่งออกจากงานเลี้ยงมาตามคนรัก             แต่ก็พบผู้คนออกันแน่นและมุงดูอะไรกันมากมาย             "เฮ้ยผู้หญิงถูกรถชนว่ะ  ตายหรือเปล่าวะ"   อานนท์นึกสังหรณ์ใจ  จึงรีบแหวกกลุ่มไทยมุงเข้าไปดู     และก็ต้องตกใจจนแทบทรุด         ร่างของแพรวาคนรักของเขานอนจมกองเลือด       "แพร!! "
ร่างของแพรวาถูกนำเข้าไปในห้องไอซียู                 โดยมีอานนท์และพ่อแม่ของแพรวา ที่ได้รับการแจ้งข่าวร้ายรออยู่หน้าห้อง             หัวใจของอานนท์บีบรัดอย่างหนัก            นึกโทษตัวเขาเองที่โกรธคนรักกับเรื่องเพียงเล็กน้อย    จนเป็นเหตุให้เกิดเรื่องขึ้น      อดทนอยู่นาน         จนแพทย์ออกมาจากห้องไอซียูและแจ้งว่าเธอฟื้นแล้ว  แต่กลับพูดจาอะไรแปลกๆ     อานนท์รีบเข้าไปหาพร้อมกับพ่อแม่ของแพรวา 
แพรวาได้สติฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง          และเห็นว่ามีใบหน้าของผู้ชายแปลกหน้าแนบริมฝีปากของเขามาประกบปากของเธออยู่              เธอรีบผลักผู้ชายคนนั้นออกไปอย่างแรง และฟาดฝ่ามือตบไปที่ใบหน้าของเขา        ก่อนที่ตัวเธอจะมีอาการสำลักน้ำออกมา   "แค้กๆๆ"                   พร้อมกับรู้สึกเจ็บหน่วงๆที่ศรีษะ                   "แม่ผกากรอง... ฉันดีใจอยู่หรอกนะที่หล่อนฟื้นแล้วน่ะ    แต่ไม่ชอบใจเลย  ฉันอุตส่าหวังดีช่วยหล่อนขึ้นมาจากน้ำและช่วยผายปอดให้        แต่กลับถูกตบเสียจนหน้าหันเสียนี่"      แพรวามองหน้าผู้ชายตรงหน้าที่กำลังพูดกับเธออยู่นั้นแล้วพบว่า        ผู้ชายตรงหน้าสวมใส่ชุดไทยชุดราชประแตน     เหมือนกับขุนนางในสมัยโบราณ    หน้าตาคมเข้มสูงใหญ่มีไรหนวดแซมบางๆ ทรงผมเป็นทรงมหาดไทย                     เสื้อผ้าและเนื้อตัวผมเผ้าเปียกปอน          และเมื่อได้ยินคำพูดของเขาที่เรียกเธอว่าแม่ผกากรอง  ซึ่งเป็นชื่อของเด็กสาวที่เธอรู้จักในความฝัน    เธอนึกรู้ได้ทันทีว่าตัวเธอในตอนนี้         ได้เข้ามาอยู่ในร่างของเด็กสาวที่ชื่อผกากรอง            แล้วหากคิดไม่ผิดจากคำบอกเล่าที่เด็กสาวในความฝันเล่าให้เธอฟัง           ผู้ชายตรงหน้าของเธอก็คงเป็นหลวงเรืองฤิทธิ์พี่ชายนอกไส้คนสนิทของผกากรองล่ะสินะ         เมื่อประมวลจับต้นชนปลายทุกอย่างแล้ว       จึงยกมือขึ้นไหว้อย่างอ่อนน้อม  และกล่าวขอโทษและขอบคุณผู้ชายตรงหน้าด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน  "ฉันต้องขอโทษคุณหลวงด้วยค่ะ   ฉันแค่ตกใจนิดหน่อย       ขอบคุณคุณหลวงมากนะคะที่ช่วยฉันไว้"    
แพรวากล่าวคำขอบคุณตามมารยาท                  ด้วยกิริยานุ่มนวลและภาษาปัจจุบันของเธอ             แต่มันกลับสร้างความแปลกใจให้กับหลวงเรืองฤิทธิ์อย่างมากเพราะด้วยความที่สนิทสนมและรู้จักแม่ผกากรองดีว่า        เด็กสาวไม่ใช่คนที่จะมีกิริยาท่าทางนุ่มนวลอ่อนหวานเช่นนี้         คำพูดคำจาก็แปลกไปจากเดิม     ไม่พูดเจ้าคะเจ้าขาแต่กลับพูดว่า คะกับค่ะสั้นๆ   น้ำเสียงที่เคยกังวาลแจ่มใสท่าทางเหมือนเด็ก             กลับเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงนุ่มนวลราบเรียบ    จนทำให้หลวงเรืองฤิทธิ์รู้สึกสงสัยกับความผิดแปลกไปของเด็กสาวตรงหน้า