สลับร่างข้ามกาล

ที่ยุคอดีต          ผกากรองออกมาเดินเที่ยวที่ตลาดกับบ่าวรับใช้อีกคนหนึ่งในระหว่างที่กำลังเดินดูของที่แม่ค้านำมาวางขายจนเพลิน    ก็ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของหญิงสาวคนหนึ่งดังแว่วมา   "ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!...ช่วยด้วย โอ๊ย!"                    ผกากรองนึกสงสัยจึงรีบดูไปตามเสียงร้อง แล้วก็ได้เห็นว่ามีชายฉกรรจ์อยู่สองคน               กำลังฉุดคร่าหญิงสาวดูจากการแต่งกายแล้ว        น่าจะเป็นบ่าวไพร่จากเรือนไหนสักที่  เหตุการณ์เกิดขึ้นกลางวันแสกๆ ต่อหน้าต่อตาผู้คน  อย่างไม่กลัวเกรงใคร              ผกากรองตัดสินใจตรงเข้าไปช่วย   "เฮ้ย!  หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ไอ้พวกบ้านี่  รังแกผู้หญิงรึ!"  ว่าแล้วก็ปี่เข้าไปต่อสู้              เธอกระโดดถีบเข้าไปที่ชายคนหนึ่ง "นี่แนะ!  ตรงเข้าไปขวางกันหญิงสาวที่เป็นเป้าหมายในการฉุดออกไปอยู่ข้างหลัง  และพยายามต่อสู้จนชายฉกรรจ์ ทั้งสองคนแย่ไปตามๆกัน       แต่กระนั้นเรี่ยวแรงของผู้ชายย่อมต้องแข็งแกร่งกว่าผู้หญิงอยู่โดยธรรมชาติอยู่แล้ว     และยิ่งอีกฝ่ายมีถึงสองคน  จึงเป็นเรื่องยากที่ผกากรองจะต่อกรได้ไหว       ผกากรองถูกชายหนึ่งในนั้นชกเข้าที่ท้องจนจุก    ในขณะที่สถานการณ์กำลังเสียเปรียบ        
พอดีกับที่หลวงเรืองฤิทธิ์   ผ่านเข้ามาเห็นจึงตรงเข้าช่วยต่อสู้ จนชายทั้งสองคนรีบหนีไป           เมื่อเรื่องคลี่คลายแล้ว           หลวงเรืองฤิทธิ์จึงเข้ามาสอบถามเรื่องที่เกิดขึ้น     "เกิดอะไรขึ้นรึ  แม่ผกากรอง"    หลวงเรืองไต่ถามพร้อมกับตรงเข้ามาประคองด้วยความเป็นห่วงเพราะ           ร่างบางตรงหน้ากำลังมีอาการจุกเสียดอยู่           และผู้ที่ตอบคำถามแทนก็คือหญิงสาวผู้ที่ได้รับการช่วยเหลือ "บ่าวชื่อ เอื้องเจ้าค่ะ  เป็นบ่าวเรือนคุณหลวงเทวา      กำลังถูกชายสองคนนั้นฉุดเอาตัวไป                แต่ได้หญิงผู้นี้เข้ามาช่วยไว้ด้วยความหวังดี  แต่สู้ไม่ไหว  จึงพลาดพลั้งถูกพวกมันทำร้ายเอาเจ้าค่ะ"                    "เฮ่อ...เอาอีกแล้วรึแม่ผกากรอง    แล้วเป็นอย่างไรเล่านั้นน่ะ      ทำหาญกล้าเยี่ยงนั้นหากฉันไม่มาเห็นเข้า         วีรสตรีอย่างแม่ผกากรองคงรับเคราะห์ไปด้วย"
"อูย...จุกจังเจ้าคะคุณหลวงเรือง                ก็เห็นคนเดือดร้อนถูกฉุดอยู่ทนโท่  แล้วก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยเลยนี่เจ้าคะ                อิฉันก็เลยต้องช่วยแต่ว่าขอบพระคุณคุณหลวงเรืองมากนะเจ้าคะ แฮะๆๆ"     หลวงเรืองส่ายหน้าให้กับเด็กสาวตรงหน้าด้วยความอ่อนอกอ่อนใจ               กับความซุกซนแสบก๋ากั่นเกินหญิง ด้วยความขันปนเอ็นดู            เมื่ออาสาพามาส่งถึงบ้านและเล่าเรื่องราวให้พระยาราชปกรณ์และคุณหญิงกลีบผกาฟัง                     สาวแสบก็ถูกเทศนาเสียยกใหญ่    "ทำเรื่องมาอีกแล้วรึ  แม่ผกากรอง   พ่อล่ะเหนื่อยใจกับเราเสียจริง ริทำตัวเป็นวีรสตรีหาญกล้า       นี่ถ้าไม่ได้หลวงเรือง        ผ่านมาช่วยไว้ล่ะก็แม่ผกากรองไม่ต้องย่ำแย่ไปด้วยหรอกรึ"          คุณหญิงกลีบผกาที่นั่งอยู่ข้างๆก็เอ็ดเสริมไปด้วยอีกคนหนึ่ง       "จะช่วยเหลือใครก็ต้องดูกำลังตัวเองด้วยสิ  แม่ผกากรอง เราเป็นหญิงนะ     จะหาญสู้กับผู้ชายมันเกินกำลังเราเกินไป   ช่วยอยู่กับบ้านให้พ่อกับแม่สบายใจหน่อยได้หรือไม่"  ด้วยความที่ผกากรองยังเป็นเด็กสาวอายุสิบแปด         ความคิดจึงยังคงเป็นเด็กก็พาให้น้อยใจ      เพราะคิดว่าตัวเองหวังดีและทำความดีด้วยการช่วยคน     แต่กลับถูกบ่นว่า       แทนที่จะได้รับคำชมจึงร้องไห้วิ่งปึงปังลงจากเรือนไปด้วยความน้อยใจ         ที่คิดว่าเธอเหมือนกับอยู่ไม่ถูกที่ทำอะไรก็ขัดหูขัดตาใครไปเสียหมด       เธออยากมีชีวิตที่เป็นอิสระที่จะสามารถคิดหรือทำอะไรได้อย่างเสรี และผู้คนยอมรับในตัวเธอ