สลับร่างข้ามกาล

หลวงเรืองฤิทธิ์กอดร่างของแพรวาด้วยความรู้สึกยินดี   ที่เธอตอบรับไมตรีของเขาโดยไม่รังเกียจ          "แม่แพรวาพี่ดีใจนัก  ที่น้องยอมเปิดใจคบหากับพี่" กล่าวจบก็หอมแก้มนวลอย่างชื่นใจ     "พี่เรืองอย่าเอาเปรียบแพรสิคะ  ที่แพรยอมเปิดใจให้พี่เรืองเพราะแพรเห็นว่า  พี่เรืองเป็นผู้ชายที่ไม่ได้มีอะไรเสียหาย           เป็นขุนนางที่ดี   ขยันขันแข็ง  หน้าที่การงานก็มั่นคง  และที่สำคัญก็คือการที่แพรใช้นาฬิกาโบราณเป็นสื่อ     มาหาพี่เรืองในความฝันได้แบบนี้นั่นแหละค่ะ  แพรจำคำพูดของพระอาจารย์ปลั่งได้  ท่านบอกว่านาฬิกาเรือนนั้นสามารถเป็นสื่อนำให้คนสองคนที่มีชะตาต้องกัน     และอยู่คนละกาลเวลาให้มาพบกันได้  การที่แพรกับผกากรองพบและพูดคุยกันในความฝันได้     นั่่นก็เพราะพวกเรามีชะตาต้องกัน   แล้วแพรก็เลยนึกสงสัยว่าแพรจะสามารถพบกับใครในความฝันเหมือนผกากรองได้อีกหรือไม่    แล้วคนที่แพรอยากลองทดสอบดูก็คือพี่เรือง  แพรใช้นาฬิกาเรือนนั้นมาหาพี่เรืองผ่านความฝันได้จริงๆ   นั่นก็แสดงว่าพี่เรืองกับแพรก็คือคนที่มีชะตาต้องกันเหมือนกับแพรและผกากรองค่ะ    แพรจึงลองตัดสินใจยอมคบกับพี่เรือง"             หลวงเรืองฤิทธิ์เชยคางมนของหญิงสาวตรงหน้าและประทับจุมพิตอย่างหลงใหล             สัมผัสไปตามผิวนวลเนียนเล้าโลมด้วยปากและมือเป็นระวิง  ทำให้ร่างบางต้องห้ามปรามด้วยน้ำเสียงติดสั่น            
"..อุ๊ย พี่เรืองคะ อย่ารังแกแพรแบบนี้สิคะ      ชักได้ใจเกินไปหน่อยแล้วนะคะ   พี่เรืองยังไม่ได้บอกแพรเลยนะคะว่าพี่ใช้ลูกเล่นอะไรไปหาแพรในฝันได้น่ะ"      หลวงเรืองยอมผละจากคนในอ้อมกอด แต่ก็ยังไม่วายหอมแก้มทิ้งทวนอีกฟอดใหญ่      ก่อนจะหยิบหีบที่บรรจุตำราเล่มสำคัญเอาไว้   เขาหยิบหีบใบนั้นขึ้นมาตรงหน้าแพรวา   เปิดพร้อมกับหยิบตำราเล่มหนึ่งขึ้นมา        กล่าวบอกเล่าด้วยรอยยิ้ม            
"หลังจากที่พวกเราไปปรึกษากับพระอาจารย์ปลั่ง   เรื่องของแม่แพรวากับผกากรอง   น้องจำได้หรือไม่ว่าพี่ขออยู่คุยกับท่านก่อน      พี่ได้ลองถามท่านเรื่่องเกี่ยวกับความฝันว่าพี่สนใจอยากจะศึกษาอยากให้ท่านช่วย     ท่านก็เลยมอบตำราเล่มนี้มาให้พี่   บอกว่าคาถาจากตำรานี้จะช่วยให้พี่เดินทางไปหาใครก็ได้ในความฝัน โดยไม่จำเป็นว่าต้องมีชะตาต้องกันหรือมีเงื่อนไขเวลามาเกี่ยวข้อง และความฝันที่พี่เห็นเกี่ยวกับคนๆนั้นจะเป็นเรื่องจริงที่เกี่ยวกับคนที่ไปเข้าฝัน ซึ่งมันต่างกับกรณีของแม่แพรวากับแม่ผกากรองอยู่"        แพรวารับฟังคำบอกเล่าของชายหนุ่ม   ทำสีหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นมาอย่างนึกสงสัย "พี่เรืองบอกว่าตำราเล่มนี้ทำให้เราไปหาใครก็ได้ในความฝัน    และความฝันที่เราเห็นจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆหรือคะ"         "ใช่จ่ะพี่ยังเคยใช้มันไปหาแม่แพรวามาแล้วครั้งหนึ่ง   ตอนที่น้องไปหาแม่ผกากรองในงานแต่งงานนั้นเลย"   แพรวาเปรยขึ้นมาน้ำเสียงจริงจัง     "แล้วถ้าเราจะลองใช้ตำราเล่มนี้  เพื่อตามไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับผกากรอง         ก่อนที่พวกเราจะสลับร่างกันได้ไหมคะ  แพรอยากรู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นคนทำร้ายผกากรอง  เพราะดูจากสถานที่แล้วมันเกิดขึ้นที่บ้านของพระยาราชปกรณ์บ้านของผกากรองเองนะคะ    มันน่าจะเป็นฝีมือของคนในมากกว่าคนนอกนะคะ          เพราะบุคคลภายนอกคงจะเข้าไปในบ้านของพระยาราชปกรณ์กลางวันแสกๆไม่ได้แน่    แพรอยากรู้ว่าผกากรองถูกปองร้ายจากใคร   ตำราเล่มนี้อาจช่วยไขข้อข้องใจนี้ได้นะคะ"
หลวงเรืองฤิทธิ์เห็นด้วยกับความคิดของหญิงสาว  กล่าวด้วยความชื่นชมคนรักอย่างภาคภูมิใจ   "จริงอย่างที่น้องว่านะแม่แพรวา   พี่เองยังไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย  หากเราตั้งจิตระลึกถึงเหตุการณ์ในตอนนั้นของแม่ผกากรองโดยใช้ตำราเล่มนี้เป็นสื่อ  เราก็จะได้รู้ว่าใครที่ปองร้ายกับแม่ผกากรอง    แม่แพรวาใครว่าแม่แพรวาของพี่น่าเบื่อเป็นสาวตกยุคกัน          นายอานนท์ช่างเหมือนไก่ได้พลอยโดยแท้       น้องงามราวนางสวรรค์ไปทั้งใบหน้าและจิตใจ  กิริยามารยาทก็แสนจะอ่อนหวานนิ่มนวล        การบ้านการเรือนและฝีมือปลายจวักก็เพียบพร้อม     ซ้ำยังฉลาดและมีความเป็นผู้ใหญ่ที่มีเหตุมีผล  น่าเบื่อที่ไหนกัน"
แพรวาไม่ได้รู้สึกปราบปลื้มกับคำยกยอของคนรักเท่าไหร่นัก    เพราะสิ่งที่เธอคิดอยู่ในตอนนี้    คือการสืบหาตัวคนปองร้ายผกากรองโดยใช้ความฝันเป็นสื่อ