สลับร่างข้ามกาล

ตกกลางคืนหลวงเรืองฤิทธิ์นำหีบขนาดเล็กที่บรรจุตำราโบราณ    เปิดหีบและหยิบตำราเล่มนั้นขึ้นมา  "แม้ว่าจะคล้ายกับความฝันในยามหลับ  แต่ความจริงแล้วมันจะคล้ายกับการถอดจิตเสียมากกว่านะโยม      เพราะเมื่อโยมตั้งมั่นจิตระลึกถึงคนที่โยมอยากจะไปพบในความฝัน        ตอนกลางคืนเมื่อหลับมันจะช่วยทำให้โยมถอดจิตไปหาคนๆนั้น   และสิ่งที่โยมได้รู้เห็นเกี่ยวกับใครคนนั้นจะเป็นเรื่องราวเหตุการณ์จริงๆแม้ว่ามันจะเป็นความฝันก็ตาม   ซึ่งแตกต่างจากความฝันโดยปกติที่ในยามหลับทั่่วไป ที่เราไม่สามารถควบคุมได้และความฝันเหล่านั้นก็เกิดจากจิตประวัติหรือลางบอกเหตุ ที่ไม่ใช่เหตุการณ์จริง แต่คาถา ของตำราเล่มนี้    จะทำให้โยมได้รู้ได้เห็นเรื่องราวของคนที่โยมตั้งจิตระลึกถึงผ่านความฝันดังนั้นโยมจึงต้องตั้งจิตให้มั่น"          

หลวงเรืองฤิทธิ์พิจารณาตำราในมือ             และย้อนนึกถึงคำแนะนำของพระอาจารย์ ปลั่งที่บอกเขาเมื่อตอนกลางวัน          "แม่แพรวา...ฉันจะไปหาหล่อนคืนนี้ล่ะนะ"  หลวงเรืองฤิทธิ์ตั้งจิตระลึกถึงแม่แพรวาอย่างแน่วแน่     แล้วท่องบทคาถาในตำรา                หลังจากนั้น จึงเก็บตำราเข้าในหีบวางไว้ข้างเตียงภายในห้องนอน                 และหลับตาเข้าสู่ห้วงนิทรา   ในนิมิตหลวงเรืองได้เข้ามาอยู่ภายในห้องนอนของแม่ผกากรอง      แต่เขากลับพบว่าเจ้าของห้องในตอนนี้กลับไม่ใช่เด็กสาวที่เขาคุ้นเคยอย่างแม่ผกากรอง       เพราะร่างบางที่เขาเห็นคือหญิงงามใบหน้าหวาน             ดวงตาคมโตปากนิดจมูกหน่อยผิวขาวผ่องนวลเนียนผมดกดำ    เป็นหญิงสาวที่งามจับจิตรูปร่างทรวดทรงเพียวบางอรชนอ้อนแอ้น             หน้าอกหน้าใจใหญ่จนแทบจะล้นออกจากผ้าแถบคาดอกสะโพกผายกลมกลึง       หัวใจของหลวงเรืองฤิทธิ์เต้นระรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

'นี่คือตัวตนที่แท้จริงของแม่แพรวาสินะ         แม่ช่างงามจนทำเอาใจพี่สั่นไหวเต้นรัวไปหมดแล้ว'          ร่างบางของหญิงงามขยับตัวลุกขึ้นจากที่นอนหลวงเรืองฤิทธิ์รีบขยับตัวหลบซ่อนตัวข้างตู้           และทันใดนั้นเขาเห็นแสงสีขาวปรากฏเป็นวงขนาดใหญ่ขึ้นภายในห้อง      แม่แพรวาเดินเข้าไปในแสงสีขาวนั้น หลวงเรืองฤิทธิ์รีบเดินตามหลังเข้าไปด้วย          และเมื่อหลุดออกมาจากแสงสีขาวนั้นก็พบว่ามีงานเลี้ยงขนาดใหญ่           ซึ่งเป็นงานแต่งงานของเจ้าบ่าวที่หลวงเรืองฤิทธิ์ไม่เคยเห็นส่วนเจ้าสาวนั้นหลวงเรืองฤิทธิ์รู้จักดีทีเดียว   เพราะเจ้าสาวก็คือแม่ผกากรองที่อยู่ในชุดสีขาวฟูฟ่องกระโปรงยาว   ราวกับสาวที่มาจากตะวันตก         ข้างหลังมีตัวหนังสือเขียนแบบแปลกๆแต่ก็พอจะอ่านได้ว่า งานมงคลสมรส  อานนท์  ผกากรอง   ซึ่งมันทำให้หลวงเรืองฤิทธิ์รู้ได้ทันทีว่าเจ้าบ่าวคืออดีตคนรักของแม่แพรวานั่นเอง                    เขานึกห่วงความรู้สึกของแม่แพรวาขึ้นมา  ที่ต้องมาเห็นคนรักแต่งงานกับหญิงอื่น      ในขณะที่เจ้าบ่าวพูดคุยกับแขกเหรื่อภายในงาน            เจ้าสาวที่บังเอิญเหลือบเห็นแม่แพรวาก็แอบเลี่ยงผู้คนและตรงเข้ามาหาแม่แพรวา                  เจ้าสาวก้มลงยกมือไหว้น้ำตานองหน้าพร้อมกับเอ่ยปากขอโทษเสียงสั่นเครือ       "พี่แพรวา  ผกากรองขอโทษนะคะ     นนท์ควรจะเป็นเจ้าบ่าวของพี่แพรวาไม่ใช่ผกากรอง   ทุกสิ่งเกิดจากความใจง่ายและพลาดพลั้งของผกากรองเอง      ที่ปล่อยตัวปล่อยใจจนตกเป็นของนนท์                   นนท์จึงรับผิดชอบด้วยการแต่งงานกับผกากรองค่ะ"        แม่แพรวาที่หลวงเรืองฤิทธิ์นึกห่วงความรู้สึกในตอนแรกนั้น     กลับตรงเข้าไปเช็ดน้ำตาให้เจ้าสาวอย่างอ่อนโยนพร้อมกับยิ้มให้อย่างยินดี      ไม่ได้มีสีหน้าแห่งความเศร้าหมองที่คิดว่าจะมีเลยแม้แต่น้อย "ร้องไห้แบบนี้หมดสวยกันพอดีสิจ๊ะ             ผกากรองไม่จำเป็นต้องขอโทษพี่หรอกนะ             ความจริงพี่ตั้งใจใช้นาฬิกาโบราณเพื่อมาหาผกากรองก็เพื่อจะมาฝากฝัง          ให้ผกากรองช่วยดูแลพ่อแม่ของพี่และอานนท์แทนพี่น่ะจ่ะ พี่คิดมานานแล้วล่ะนะ        ว่าพี่กับนนท์เหมาะที่จะเป็นเพื่อนมากกว่าคนรักกัน เพราะพวกเรามีทัศนคติในการใช้ชีวิตที่ต่างกัน                และยิ่งในตอนนี้ก็ยิ่งชัดเจนว่าพี่กับนนท์คงไม่มีวาสนาต่อกันแล้วจริงๆ               ผกากรองรู้ไหมจ๊ะว่าวันนี้พ่อแม่ของผกากรอง คุณหลวงเรือง และพี่ ไปปรึกษาพระอาจารย์ปลั่งผู้ที่มอบนาฬิกาโบราณเรือนนั้นให้พระยาราชปกรณ์    ท่านบอกว่าพวกเราจะไม่สามารถกลับเข้าร่างของตัวเองได้อีก       พี่ก็เลยต้องการจะมาเพื่อฝากฝัง  คนในครอบครัวและนนท์ให้ผกากรองช่วยดูแลแทนพี่"

"แต่ถึงผกากรองจะได้แต่งงานกับเขา            แต่เขายังคงคิดว่าผกากรองเป็นพี่แพรวาอยู่นะคะ         ตอนที่ผกากรองฟื้นขึ้นมาแล้วบอกทุกคนว่าผกากรองไม่ใช่พี่แพรวา        แต่ทุกคนคิดว่าเพราะอุบัติเหตุจากรถยนต์ทำให้ผกากรองสมองกระทบกระเทือนจึงทำให้ผิดปกติ             ทุกคนพยายามสอนสิ่งๆต่างๆรวมถึงพยายามที่จะทำเป็นเชื่อในสิ่งที่ผกากรองบอก            ทุกคนเปลี่่ยนมาเรียกชื่อของผกากรอง  แต่ก็ยังคงเชื่อว่าผกาคือพี่แพรอยู่ดี     ผกากรองรู้สึกเหมือนกับเป็นได้แค่เงาของพี่แพรเท่านั้นค่ะ"        

แพรวาโอบกอดผกากรองและูลูบหลังปลอบโยนน้ำเสียงอ่อนโยน          "ผกากรองรักนนท์หรือเปล่าจ๊ะ"      "รักค่ะรักมาก"            "ถ้าผกากรองรักเขาก็ไม่ควรคิดมากอีกเพราะในตอนนี้        คนที่แต่งงานและจะต้องใช้ชีวิตกับเขาคือผกานะไม่ใช่พี่   มันไม่สำคัญหรอกจ่ะว่าเขาจะคิดว่าผกาเป็นใคร    แต่สิ่งที่พี่รับรู้ได้อย่างหนึ่งก็คือ   ตัวตนของพี่กับผกาน่ะต่างกันมากนะ    ถ้าผการักเขาจริงก็ควรจะใช้ตัวตนของผกาเอง    ทำให้นนท์มีความสุข  และความรักที่ผกาได้รับจากนนท์มันก็จะเป็นความสุขของผกาที่ได้รับ   ถึงแม้ว่าพี่กับนนท์จะไม่ได้มีวาสนาเป็นคนรักกัน   แต่เราก็เคยเป็นเพื่อนสนิทกันมานาน        พี่หวังให้นนท์มีความสุขรวมถึงผกากรอง  ที่พี่รักเหมือนน้องสาวคนนึงด้วยจ่ะ"     ผกากรองก้มลงกราบแทบเท้าของแพรวาร้องไห้ออกมาด้วยความซึ้งใจ        ทั้งที่เธอรู้สึกผิดกับตัวเองมาตลอดว่าแย่งคนรักของพี่แพรวามา      แต่นอกจากจะไม่ถูกโกรธเคืองต่อว่าแล้วยังได้รับคำปลอบโยนและคำแนะนำที่ดีอีก           แพรวาโอบประคองให้ผกากรองลุกขึ้น                  "กลับเข้าไปในงานเถอะจ่ะ เดี๋ยวคนอื่นสงสัยเอานะ" แพรวายิ้มตามหลังให้กับผกากรอง                   ด้วยความรู้สึกยินดีด้วยจากใจจริง               หลวงเรืองฤิทธิ์มองร่างบางด้วยความรู้สึกชื่นชมประทับใจ       'แม่แพรวา..แม่ช่างงามทั้งกายและใจ              ดีแล้วล่ะที่แม่แพรวาไม่ได้มีวาสนากับชายที่ชื่ออานนท์คนนั้น        เพราะพี่จะได้รุกจีบแม่แพรวาได้เต็มที่       พี่จะไม่ปล่อยให้แม่แพรวาหลุดมือพี่ไปไหนแน่'