รักที่ไม่อาจเอื้อม

11.30น. ณ ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง

     "คารินจัง! ทางนี้ พวกเราอยู่ทางนี้" เสียงเล็กของร่างบางที่กำลังยืนบอกมือและตะโกนอยู่ด้านหน้าของคารินพร้อมกับมีร่างสูงยืนอยู่ข้างๆร่างเล็กนั้น ใช่ทั้ง2คนนั้นคือ ฮินาโมริ โมโมะและคิระ อิซึรุเพื่อนของคาริน

     "โทษทีที่ฉันมาสาย" 

     "ช้าเป็นบ้าเลยนะ ยัยทอม" คิระพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่นัก

     "คิระคุง! ทำไมพูดอย่างนั้นหละนายก็รู้ว่าไม่มีใครมาตรงเวลาเป๊ะทุกคนหรอกนะ!" ฮินาโมริตวาดกลับจนคิระถึงกับผงะ

     "เอาน่าๆ ยังไงครั้งนี้ฉันก็สายจริงๆหละเข้าไปซื้อของกันเถอะ" ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ในหัวคารินยังนึกถึงเรื่องที่ฝันไปเมื่อคืนอยู่ดี

     "เป็นอะไรหรือป่าวยัยทอมทำไมทำหน้าเหมือนคิดอะไรอยู่เลย"

     "นั้นสิมีอะไรก็บอกพวกเราได้นะ"

     "ปะ ป่าว ไม่มีอะไรหรอกเข้าไปข้างในกันได้แล้ว ข้างนอกร้อนจะตายอยูแล้วนะ"

     "จ้ะๆ/รู้แล้วๆ"

          "คาริน!"

     เสียงปริศนาที่เรียกคารินและความรู้สึกเหมือนกำลังถูกจ้องมองด้ยสายตาคู่หนึ่งทำให้เธอต้องหันหลังกลับมามอง

     "มีอะไรหรอจ๊ะ คารินจัง"

     "ไม่มีอะไรหรอก"

     "หรอ...."

     "จ้ะ ไปกันเถอะ"

          หลังจากที่คาริน ฮินาโมริและคิระเดินเข้าไปในห้างได้ปรากฎเงาของคนๆหนึ่งที่มองไปทางคารินด้วยสายตาโหยหายและคิดถึงเค้าแสยะยิ้มออกมาพร้อมพูดออกมาว่า

"ในที่สุดฉันก็เจอเธอ เธอไม่ได้เปลี่ยนไปเลยนะคาิรน"