รักที่ไม่อาจเอื้อม

ณ วันถัดมา

     "อรุณสวัสดิ์~~~คิระคุง คารินจัง" คำทักทายตามปกติในตอนเช้าของฮินาโมริทำให้ทุกเช้าของทุกคนสดใสไปตามๆกันก็ดังขึ้น

     "อรุณสวัสดิ์จ้าฮินาโมริ/โมโมะจัง"

     "นี่ๆ รู้หรือป่าวว่าวันนี้มีนักเรียนย้ายเข้ามาให้ด้วยนะรู้สึกว่าจะเป็นนักเรียนที่ย้ายมาจาก รร.ทางเหนือด้วยนะ"

     "ทำไมโมโมะจังรู้เยอะจังไปสืบมตั้งแต่เมื่อไหรทำไม่บอกกันบ้างเลย" คิระยิงคำถามไปที่ฮินาโมริอย่างรวดเร็ว

     "รู้เมื่อเช้านี้เองตอนเข้าไปหาอาจารย์ แล้วก็เลยไปเห็นมาหนะ รู้สึกจะมีลักษณะเป็นเด็กผู้ชายสูงไม่มาก ผมสีเงิน ตาสีฟ้าน้ำทะเลแล้วก็สายตาดูเย็นชายังไงก็ไม่รู้..."

     "ฮิซึกายะ โทชิโร่..." คารินที่นั่งเหมออยู่ตั้งนานได้พูดชื่อของคนๆนึงที่ไม่มีใครรู้จักออกมาจนฮินาดมริและคิระตกใจ

     "ใครกันหรอคารินจัง"

     "อะ ป่าวหรอกไม่มีอะไรหรอกนะ"

     "หรอจ๊ะ....."

     "อะ อืมไปนั่งที่ได้แล้วเดี๋ยวอาจารย์เข้ามาโดนดุกันอีกนะ"สิ้นสุดบทสนทนาของทั้ง3คนอาจารย์ประจำก็ได้เดินเข้ามาที่ห้องพอดี

     "พวกธอเมื่อไหร่จะนั่วที่กันห๊ะ วันนี้มีนักเรียนใหม่มาเรียนห้องเดียวกับพวกเราเพราะฉะนั้นทำตัวให้มันดีๆหน่อย" สิ้นสุดคำพูดนั้นทำให้นักเรียนในห้องต่างแยกย้ายไปนั่งที่ของตัวเองกัน

    "เอาหละเ็กใหม่เข้ามาได้แล้ว"

    "สวัสดีครับ ผมชื่อฮิซึกายะ โทชิโร่ ยินดีที่ได้รู้จัก" ชื่อที่นักเรียนทั้งห้องได้ยินไม่ได้มีผลอะไรกับคนอื่นแต่กลับมีผลต่อฮินาโมริและคิระที่ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจที่ชื่อของเด็กใหม่คือชื่อที่คาริพูดออกมา 

  "เอาหละคุณฮิซึกายะที่นั่งของคุณคือที่นั่งข้างๆคุณคุโร่ซากินะ"

  "ครับ" สิ้นสุดการแนะนำตัวหน้าห้องฮิซึกายะก็เดินตรงไปที่คารินเพื่อจะไปนั่งที่ที่อยู่ตรงข้างคารินในขณะนั้นเองในหัวคารินกำลังมีคำถามเต็มไปหมด

  "ทำไมกันนะทำไมถึงรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก...ทำไมถึงรู้สึกเจ็บปวดเหมือนตอนฝัน...ทำไมกันหละ....."

  "ยินดีที่ได้รู้จักนะ" เสียงของฮิซึกายะได้ดึงสติของคารินกลับมาอย่างรวดเร็ว

  "ยะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ..."

  "แต่ฉันว่าสำหรับเรา2คนควรเปลี่ยนจากยินดีที่ได้รู้จักมาเป็นยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งดีกว่านะ คุโร่ซากิ คาริน" ฮิซึกายะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆและแสยะยิ้มที่มุมปากนิดๆสายตาที่เย็นชาแต่งแฝงด้วยความคิดถึงและโหยหายอะไรสักอย่างมาตลอดกำลังจ้องมาที่คารินจนในหัวเธอเห็นภาพเรื่องราวบางอย่างขึ้นมา

       "นั้นใครกันหนะผู้หญิงคนนั้นกำลังวิ่งหนีอะไรไปกับู้ชายอีกคนกันนะ"ภาพที่คารินเห็นในหัวคือภาพผู้หญิงคนนึงที่สวมชุดสำหรับตระกูลขุนนางชั้นสูงกำลังวิ่งหนีอะไรสักอย่างไปกับผู้ชายที่สวมชุดประจำตระกูลขุนนางชั้นสูงเช่นกัน ในขณะที่คารินกำลังตกอยู่ในภวังค์ความคิดนั้นฮิซึกายะได้เข้ามากระซิบข้างหูเธอว่า

   "ไม่ต้องห่วงหรอกนะเธอจะได้รู้ทุกอย่างที่อยากรู้ เธอจะนึกมันออกเองและคงอีกไม่นานเกินรอหรอกนะ" คำพูดนั้นทำให้คารินตกใจพอสมควรเพราะเหมือนกับฮิซึกายะรู้ทันความคิดเธอเกือบจะทุกอย่าง

ณ12.00น.

 "นี่ๆ ชิโร่จังไปกินข้าวด้วยกันม่ะ" เสียงฮินาโมริดังขึ้นอีกครั้งขณะที่กำลังชวนฮิซึกายะไปกินข้าวด้วยกัน

  "เอ๋ ฉันหนะหรอ?"

  "ใช่ๆ ชิโร่จังนั้นหละ"

 "นี้ฮินาโมริจะไปกันหรือยังฉันกับคิระหิวจะแย่แล้วนะ" เสียงคารินดังขึ้นระหว่างการพูดคุยของทั้ง2คน

  "จ้าๆ แล้วจะไปด้วยกันมั้ยชิโร่จัง"

  "ไปด้วยก็ได้ๆ แต่เลิกเรียกฉันว่าชิโร่จังได้แล้วมันดูเป็นผู้หญิงมาก"สิ้นสุดคำตอบที่ได้มาทั้ง4คนก็ขึ้นไปกินข้าวบนดาดฟ้ากันพร้อมพูดคุยถามไถ่เรื่องราวของกันและกันอย่างเป็นกันเอง

  "นี่ เย็นนี้ฉันมีแข่งบอลจะไปดูมั้ย" เสียงคารินดังขึ้นถามพวกฮินาโมริ

  "เธอแตะบอลด้วยหรอคาริน"ฮิซึกายะถามคาริน

  "แน่นอนหละยัยนี่ออกจะทอมขนาดนี้ไม่เล่นบอลสิแปลก"

  "คิระคุง"

  "ช่างเหอะๆ เอาเป็นว่าไปดูนะวันนี้"

  "จ้า/อืม/อ่า"