[Kai x Aichi Vanguard] Badly Love รักทรมานสีชมพู

บทที่ 4 : สาวน้อย กับความตั้งใจ
 
 
ไม่รู้ว่ากี่คืนแล้ว ที่มันเหมือนฝันร้ายที่เข้ามากัดกินเด็กสาว ไม่ว่าคืนไหนเธอก็ไม่เคยชินเลยซักนิด เธอรู้ตัวดีว่าถึงจะคิดเสียใจไปมันก็เท่านั้น เพราะยังไงมันก็ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้อยู่แล้ว
 
รอยยิ้มและสายตาที่เหมือนกำลังหยามเหยียดเธอนั้นมันได้ฉายชัดเข้ามาในความทรงจำ มันช่างเจ็บปวด ในใจก็ได้ภาวนาขอให้เขาหยุดมองเธอแบบนั้น ขอให้เขาหยุดทำเรื่องแบบนี้ และ...ขอให้เขากลับมาเป็นไค โทชิกิคนเดิมที่เธอรู้จัก
 
น้ำตามากมายไหลรินออกมาจากนัยน์ตาของเธออย่างไม่หยุดด้วยความทรมาน อัปยศ และรู้สึกไร้ค่า…
 
ระหว่างที่เธอกำลังรู้สึกสมเพชตัวเอง เธอก็นึกขึ้นได้ว่าไคเคยบอกว่าเขามีเหตุผลที่ต้องทำแบบนี้ ก็อยากจะรู้เหลือเกินว่ามันเพราะอะไรกันแน่
 
 
...เพราะอย่างไคคุงน่ะ คงไม่ทำเรื่องแบบนี้เพราะอยากทำหรอก
 
 
ไอจิพยายามมองโลกในแง่ดี ภาพรอยยิ้มของเขาในวันวานก็ฉายเข้ามาในสมอง อยากจะขอลองเชื่อเขา...เชื่อเป็นครั้งสุดท้าย
 
 
และก็ไม่รู้กี่คืนแล้วที่เด็กหนุ่มต้องอยู่บนความทรมาน ต้องเล่นบทตัวร้ายใส่เธอทุกวันคืน คอยทำร้ายเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ต้องคอยทำสายตาและรอยยิ้มอันเหยียดหยามใส่เธอ ต้องหยามเกียรติ์ของเธอทุกวันคืน
 
 
...แล้วเมื่อไหร่เล่า ? ที่ฝันร้ายนี้จะจบลง
 
 
ไคคิดแบบนี้ในใจขณะที่สวมเสื้อกลับให้กับเด็กสาวที่สลบไสลไปแล้ว นับวันเขาต้องทรมานใจแบบนี้ แล้วหากมันระเบิดออกมาล่ะ ? มันคงเลวร้ายมากใช่ไหม ? ไคกำผ้าห่มที่จะนำขึ้นมาห่มให้กับเธอแน่น
 
 
...ขอโทษนะไอจิ
 
 
เขาพูดคำนี้ไม่รู้จักกี่ครั้งแล้ว เขาทรุดตัวลงนั่งข้างเตียง เอามือกุมมือของเธอเอาไว้ สิ่งที่น่าสมเพชที่สุดสำหรับผู้ชายคนหนึ่งก็คงจะเป็นการร้องไห้ เพราะเขาคิดว่าเกิดเป็นผู้ชายต้องไม่ร้องไห้ และนั่นคือสิ่งที่ไค โทชิกิกำลังทำ เขาปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาจากนัยน์ตาของเขา มือของเด็กสาวนั้นเย็นเฉียบจนน่าใจหาย
 
“ทำไม...ไอจิต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย เธอไม่เกี่ยวข้องซักหน่อยนะ”ไคพึมพำขึ้นมา การที่ได้เห็นเด็กสาวผู้สดใส กลายเป็นเด็กสาวผู้จมดิ่งลงสู่ความมืด
 
เขาประสานมือกับมืออันเย็นเฉียบนั้น แล้วจึงจุมพิตลงหลังมือของเด็กสาว ตอนนี้แค่สัมผัสมือเธอ แล้วขอโทษ เขายังต้องแอบทำตอนเธอหลับ นับประสาอะไรกับการที่จะเล่าความจริงให้เธอฟัง ไค โทชิกิคิดได้ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน
 
“กลับบ้านไปเถอะนะ ไอจิ..”ไคว่าแล้วก็เดินออกจากห้องไปทั้ง ๆ อย่างนั้น ในใจเขารู้สึกดีใจมากที่ไอจิที่ไมได้เจอกันนานได้ย้ายมาอยู่ข้างห้อง และเพราะความดีใจนั่นแหละที่กลายเป็นสิ่งที่เข้ามาทำร้ายจิตใจของเขาเอง เมื่อลุงของเขาสั่งเร็นให้เขานั้นกลายเป็นผู้ร้ายที่ต้องทำร้ายเธอ…
 
เมื่อมาถึงที่ห้องของสึซึงาโมริ เร็นเขาก็นิ่งเงียบไม่พูดอะไร ใบหน้าก้มนิ่งเหมือนตุ๊กตาไร้วิญญาณ
 
“เรียบร้อยสินะครับ”เร็นถามขึ้นมา เป็นน้ำเสียงที่เรียบ ๆ ที่ยังคงไม่สามารถคาดเดาอารมณ์ได้เหมือนเดิม
 
“...เร็น พอเถอะ ฉันไม่อยากจะทำเรื่องแบบนี้อีกแล้ว”ไคเอ่ยขึ้นมาเสียงเรียบ เขาไม่ได้วิงวอนอะไรให้น่าขายหน้า เขาเพียงต้องการที่จะสื่อความรู้สึกของเขาให้อีกฝ่ายรับรู้
 
“ผมรู้ดีครับ...ดูจากสภาพของนายแล้ว ใคร ๆ ก็รู้ครับ”
 
“แล้วทำไมถึงยังไม่พอใจอีก ! ตอนนี้ฉันก็เหมือนจะตายทั้งเป็นอยู่แล้ว”ไคเริ่มขึ้นเสียงขึ้นมา แล้วจึงหันกลับไปยืนก้มหน้าต่อ มือของเขากำแน่นจนสั่น ไหล่ของเขาห่อเล็กน้อยและสั่นเทาด้วยโทสะ
 
“ฉันต้องเล่นบทตัวร้ายนี่อีกนานแค่ไหน !? ฉัน…”
 
“...ผมเองก็จำเป็นต้องทำแบบนี้ครับ”เร็นพูดขึ้นมาแล้วจึงโบกมือให้ไคเดินออกไป ไคเงียบไปเป็นคำตอบก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องไป
 
กึก !
 
พอเดินออกมาได้นิดหน่อยจากห้องของเร็น เขาก็พบกับเด็กสาวที่ควรจะนอนอยู่ในห้องของเขาออกมายืนแอบฟังอยู่หน้าประตู
 
“ไอ...จิ”ไคพึมพำขึ้นมา ไอจิจ้องมาที่ใบหน้าของเขาด้วยนัยน์ตากลมโตใสที่ไม่สามารถคาดเดาความคิดของเธอได้
 
“ไคคุง...ที่ผ่านมาไคคุงมีเรื่องอะไรอย่างนั้นหรอคะ ? ทำไมถึงต้องทำแบบนี้ด้วยคะ แล้วบทตัวร้ายที่ไคคุงว่าคืออะไรกันคะ”ไอจิถามออกมาเป็นชุด ไคหลบตาแล้วเผลอเม้มริมฝีปาก
 
“มานี่…”เขาพูดแล้วจึงคว้าต้นแขนของเธอให้กลับเข้าไปอยู่ในห้องของเขาอีกครั้งหนึ่ง
 
“คะ...ไคคุง จะ...จะ…เอ๊ะ ?”ไม่ทันที่เด็กสาวจะได้โวยวายอะไร เธอก็ถูกจับไหล่ให้นั่งลงบนเตียง แล้วมีเขานั่งลงที่ข้าง ๆ ...เขาเว้นระยะห่างจากเธอพอสมควรเพื่อให้เธอมั่นใจว่าหากเกิดอะไรขึ้น เธอจะลุกหนีเขาทัน
 
“เรื่องของเรื่องมันเริ่มมาจากความโลภอันไม่รู้จักพอของลุงของฉัน….”ไคเริ่มเล่าความจริงออกมาทั้งหมด ทั้งเรื่องอุบัติเหตุในวันนั้นในความรู้สึกของเขา ทั้งเรื่องที่ลุงของเขายึดมรดกไป ทั้งเรื่องความบาดหมางระหว่างเขากับลุง สาเหตุที่เขาต้องมาอยู่ที่นี่ เร็นเป็นใครกันแน่ และ..สาเหตุที่ทำให้เขาต้องเล่นบทตัวร้ายกับเธอด้วย
 
เมื่อเล่าจบ ไอจิก็นิ่งค้างไป อาจเพราะช็อคก็ได้ที่ได้คำตอบที่สามารถตอบคำถามในหัวของเธอได้หมดทุกอย่าง
 
“ฉันไม่มีคำแก้ตัวอะไรแล้วไอจิ...จะโกรธ เกลียดฉันยังไงก็ได้ แต่ว่า...ช่วยหนีไปเถอะ...หนีไปให้ไกล ๆ ไกลแบบที่ไม่มีใครหาเจอ”ไคเอ่ยขอขึ้นมาพลางก้มหน้าลง เพราะผมของเขาปิดบังใบหน้าอยู่ จึงทำให้เธอไม่สามารถรู้ได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ในตอนนี้
 
“...หนีไป...หรอคะ”ไอจิพึมพำขึ้นมา ก่อนจะลอบหัวเราะขื่น ๆ ออกมา
 
“ถ้าฉันหนีไป...แล้วไคคุงจะต้องตกอยู่ในห้วงนรกนั้นล่ะก็ ฉันขอทนอยู่แบบนี้ดีกว่าค่ะ”
 
“ไม่ได้นะ ! ฉันหยามเกียรติ์เธอมามากแล้ว พอเถอะ...อย่าสนใจฉันเลย”ไคเบือนหน้าหนี
 
“ไม่ได้หรอกค่ะ...ไคคุงน่ะทำเพื่อช่วยชีวิตฉันนะคะ ฉันเอง..ก็ไม่อยากให้ไคคุงต้องลำบากคนเดียว ดังนั้นขอให้ฉันอยู่ด้วยคนนะคะ...แล้วไคคุงจะคิดแผนอะไรยังไงมันก็อีกเรื่องหนึ่ง”ไอจิเอ่ยเสียงค่อยในประโยคหลัง
 
“พอแล้วไอจิ ! อย่าทรมานจิตใจของฉันและเธอไปมากกว่านี้เลย...บาปนี้...ความทรงจำอันเลวร้ายนี้ ฉันขอรับมันไว้ทั้งหมด !”ไคเอ่ยออกมาพลางวาดมือออกไปข้างกายอย่างเผลอตัว นัยน์ตาของเขาสั่นคลอนเล็กน้อย
 
“...ไคคุง”ไอจิพึมพำขึ้นมาพลางจ้องมองไปยังนัยน์ตาเรียวคมที่ฉายแววเกรี้ยวกราดออกมา ทว่าที่ขอบตา...เธอมองเห็นน้ำใส ๆ อยู่ในนั้น มันกำลังเอ่อล้นออกมา
 
“...พอแล้วไอจิ หนีไปซะ...ขอแค่ให้เธอหนีไปอย่างปลอดภัย...เพียงเท่านี้….เท่านี้เธอก็ช่วยฉันได้มากแล้ว”ไคเอ่ยขึ้นมาเสียงสั่นพลางนั่งหันหลังให้เด็กสาวที่เขานั้นไม่อยากจะให้เธออยู่ที่นี่อีกต่อไป…
 
“..”ไอจิไม่พูดอะไรก่อนจะขยับกายเข้ามาโอบกอดเด็กหนุ่มจากทางด้านหลัง ความอบอุ่นจากแผ่นหลังของเขานั้นแผ่ซ่านเข้ามายังใบหน้าของเด็กสาว พลันน้ำตาของไอจิก็ไหลออกมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะความเสียใจ แต่เป็นเพราะสงสารเด็กหนุ่ม...และรู้สึกอาวรณ์ไม่อยากจะพรากจากเขาไปอีก
 
“...พอแล้วไอจิ...พอแล้ว”ไคเอ่ยเพียงเท่านี้ก่อนจะปล่อยให้น้ำตามันไหลลงมาอาบแก้ม...ในความคิดของไคนั้น ถึงแม้ว่าการกระทำเช่นนี้จะน่าสมเพชเพียงไร แต่ว่า...ขอเพียงครั้งนี้...ขอให้เขาร้องไห้ออกมาให้พอ จากนั้นเขาจะเข้มแข็ง จะก้าวไปสู่วันพรุ่งนี้ด้วยกำลังของตัวเอง
 
“...ไคคุงคะ...ช่วยตกลงอะไรกับฉันอย่างหนึ่งจะได้ไหมคะ”ไอจิเอ่ยพลางกระชับอ้อมกอด “ถ้าหากว่าฉันไม่สามารถช่วยอะไรไคคุงได้เลย ฉันก็จะยอมกลับไปค่ะ...แต่หากว่าฉันสามารถเป็นประโยชน์ให้ไคคุง ฉันก็จะอยู่ค่ะ”
 
“เธอจะทำอะไรได้...ขนาดฉันยังทำไม่ได้เลย”ไคเอ่ยออกมา แต่แววตาของเขาที่ไอจิมองไม่เห็นนั้น กลับทอประกายออกมาแวบหนึ่ง คล้ายกำลังเฝ้ารอคำตอบจากอีกฝ่าย...รอให้อีกฝ่ายตอบคำถามของเขามาแบบชัด ๆ
 
“...ได้แน่นอนค่ะ !”พอสิ้นคำตอบนี้ ไคก็อึ้งตะลึงงัน เขาปาดน้ำตาแล้วหันหน้าไปมองเด็กสาวที่มีน้ำตานองหน้าเหมือนกันกับเขา
 
“ไคคุงน่ะ...กำลังต่อต้านคุณลุงของไคคุงอยู่ใช่ไหมคะ ? ถ้าทำด้วยตัวคนเดียวแล้วมันไม่ไหว งั้นก็หาเพื่อนอีกซักคนมาช่วยเป็นไงคะ...อย่างเช่นฉัน”ไอจิเอ่ยพลางยิ้มอย่างอ่อนโยนทั้งน้ำตา จนไคเผลอเอื้อมมือไปปาดน้ำตาให้เด็กสาว แม้ไอจิจะตกใจจนเผลอขยับออกเล็กน้อย แต่ก็ยอมให้อีกฝ่ายปาดน้ำตาของเธอต่อ
 
“ไคคุงคะ...เขาบอกว่าคนเดียวหัวหาย สองคน...สองคน..”พอพูดมาได้แค่นี้ไอจิก็สะอื้นหนักจนจิตใจของไคนั้นอ่อนยวบราวกระดาษทิชชู่ที่เปียกน้ำ
 
“สองคน...เพื่อนตายใช่ไหม”ไคว่าจบก็ดึงเด็กสาวเข้ามากอด เขามือลูบหลังของเธอเบา ๆ เป็นการปลอบขวัญอีกฝ่าย
 
“แต่ว่า...แต่ว่าฉันไม่ได้อยากจะ…”
 
“ชู่ว...พอได้แล้ว ฉันเข้าใจแล้ว”ไคเอ่ยออกมาราวกำลังปลอบเด็กตัวเล็ก ๆ ให้หยุดร้องไห้ ใบหน้าที่เคยอมทุกข์ของเด็กหนุ่มนั้นกลับค่อย ๆ ปรากฏรอยยิ้มแสนอ่อนโยนขึ้นมา
 
เมื่อก่อนเขาเคยเปรียบคามทุกข์ตัวเองเป็นโลก ในขณะนั้นเขานั้นก็คงจะกำลังแบกโลกใบนั้นเอาไว้แต่เพียงผู้เดียวเป็นแน่ ตอนนี้เหมือนกับว่าเขานั้นได้มีคนช่วยแบกโลกเอาไว้
 
 
...ขอแค่มีเธอ
 
 
...ฉันอยากจะก้าวไปสู่วันพรุ่งนี้กับเธอ
 
 
...ไอจิ
 

ฟ้าวันใหม่ได้ย่างกรายเข้ามาอย่างเงียบ ๆ แสงอาทิตย์อันอ่อนโยนสาดส่องเข้ามาจากทางหน้าต่าง สาดเข้ามากระทบร่างสองร่างที่นอนกอดกันอยู่บนเตียงนอนที่ราคาถูก ไม่ได้มาตรฐานเท่าไหร่นัก
 
ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ใกล้กันจนเกือบแนบชิด มือของเด็กหนุ่มโอบรอบเอวของเด็กสาวผมยาวสีน้ำเงิน ส่วนเด็กสาวคนนั้นก็เอามือของเธอมาจับที่บ่าของเขาเอาไว้ ทั้งคู่ที่ผ่านค่ำคืนอันมืดมิดมาด้วยกัน จนสามารถมาถึงวันฟ้าสางได้ด้วยความเข้าใจ และความรัก….
 
นัยน์ตาสีเขียวมรกตค่อย ๆ ปรือขึ้นมาช้า ๆ เพราะแสงสว่างเข้ามากระทบที่เปลือกตาของเขาจนต้องลืมขึ้นมา เขามองเห็นใบหน้าของเด็กสาวข้างห้องที่นอนอยู่ข้างกายเขา...ในอ้อมกอดของเขาด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มเล็กน้อยบ่งบอกว่าเธอนั้นได้ละทิ้งซึ่งความโศกแล้วสิ้น
 
เด็กหนุ่มค่อย ๆ ยันกายลุกขึ้นนั่ง เขาเอื้อมมือมาลูบไล้เรือนผมของเด็กสาวอย่างรักใคร่ แล้วจึงเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจัดการตัวเองให้พร้อมสำหรับการไปโรงเรียน...นั่นนับเรื่องการทำอาหารเช้าสำหรับคนสองคนด้วยน่ะนะ
 
หลังจากเขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เขาก็พบว่าเด็กสาวนั้นเพิ่งจะลุกขึ้นนั่งบนเตียง ทั้ง ๆ ที่ยังสะลึมสะลืออยู่ ผมของเธอยุ่งเล็กน้อยขับให้ใบหน้าหวานนั้นดูน่ารักน่าชังเหมือนเด็กตัวเล็ก ๆ ไม่มีผิดเพี้ยน
 
“อรุณสวัสดิ์ไอจิ”ไคเอ่ยขึ้นมา ไอจิเหลือบมองเขา ขอบตาของเธอแดงเล็กน้อยจากการร้องไห้เมื่อคืน นั่นคือสิ่งที่สะดุดตาไคอย่างจัง
 
“อรุณ…”
 
“ไอจิ...ขอบตาแดงแบบนี้ พอไปโรงเรียนแล้วจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม”ไคปรี่เข้ามานั่งข้าง ๆ แล้วเอามือทาบที่แก้มของเด็กสาว โดยที่นิ้วโป้งของเขาลูบไล้บริเวณใต้ตาของเด็กสาว
 
“ไม่หรอกค่ะ...ฉันก็จะบอกว่าฉันดูซีรี่ย์น้ำตานองหน้าจนดึกนั่นแหละค่ะ”ไอจิเอ่ยแล้วก็จ้องมองมาที่ไคตาแป๋ว
 
“หลังจากนี้...ขอบตาก็จะไม่แดงแล้วค่ะ”ว่าจบไอจิก็ค่อย ๆ ยื่นหน้าเข้ามาจุมพิตที่แก้มของเด็กหนุ่มก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากห้องทันที โดยปล่อยให้เด็กหนุ่มนั่งใบ้กินพร้อมพวงแก้มที่ค่อย ๆ ขึ้นสีขึ้นมาไว้อย่างนั้น
 

“นะ...นะ….นะ..นี่เรา...ทำไปแล้วสินะ !!”
 
ไอจิที่วิ่งเข้ามาในห้องแล้วก็เอามือปิดหน้าที่แดงก่ำของตัวเอง เธอยังจำสัมผัสที่เมื่อริมฝีปากและปลายจมูกของเธอแตะกับใบหน้าของเขาได้
 
แก้มของเขานั้นช่างเนียน นุ่ม อุ่นและหอม ถ้านึกไม่ออกก็ประมาณว่าได้จุ๊บกับขนมปัง หรืออะไรทำนองนั้น พอลองนึกแล้วก็อดรู้สึกฟินไม่ได้
 
“นี่เรา….กล้าชะมัดเลย”ไอจิพึมพำขณะพุ่งตัวเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างหน้าให้หน้าหายร้อนซักที เธอละเกลียดจริง ๆ เลย เวลาที่หน้ามันร้อนวูบวาบไปมาแบบนี้ มันรู้สึกเหมือนกับว่ามือไม้นั้นเกะกะไปหมด ไม่รู้จะเอาไปไว้ไหนดียังไงก็ไม่รู้
 
 
….นี่คืออาการเมื่อมนุษย์เราเขินงั้นสินะ
 
 
ไอจิคิดในใจก่อนจะเอาใบหน้าหวานนั้นจุ่มลงไปในน้ำเย็น ๆ จากก๊อกน้ำในห้องน้ำ
 
เด็กสาวอาบน้ำไปด้วยก็เผลอเหม่อไปพักหนึ่งก่อนจะสะดุ้งตัวมาอาบน้ำแต่งตัวต่อจนเสร็จ พอเรียบร้อยแล้วก็เดินออกมานอกห้อง ก็เจอคนที่ถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้องพอดีกับที่เจอเธอที่เพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จพอดี
 
“ไคคุง ?”
 
“ถ้าเธอคิดจะเดินร่วมทางไปกับฉันจริง ๆ ล่ะก็..”ไคเว้นจังหวะหายใจ
 
“เธอจะต้องมาทำข้อตกลงกับฉันเสียก่อน”
 
“ค่ะ...ลองว่าสิคะ ?”
 
“อย่างแรกก็คือเรื่องที่คุยกันเมื่อคืน ทั้งแผนการณ์ที่จะคุยกัน ทั้งหมดทั้งมวลจะต้องเป็นความลับทั้งหมด...รวมถึงในก่อนหน้านี้ด้วย”ไคดูซึมลงไปเล็กน้อยเมื่อพูดประโยคสุดท้ายจบ ก่อนจะหันหน้ามามองไอจิที่กำลังจ้องเขาตาแป๋ว
 
“อย่างที่สองก็คือเธอจะต้องทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่าง แต่ถ้าในยามฉุกเฉินก็ทำตามใจได้”ไคเอ่ยออกมาแล้วก็เอื้อมมือมาลูบที่แก้มของเธอโดยที่ไอจิเองก็หลับตาข้างที่ถูกไคสัมผัสแก้มลงทำให้น่ารักน่าชังเหมือนแมวน้อยที่กำลังอ้อนเจ้าของอย่างเงียบ ๆ
 
“อย่างสุดท้ายอย่างที่สาม...มีชีวิตอยู่ต่อไปด้วยนะ”
 
“ค่ะ...ไคคุง”ไอจิขานรับออกมาแล้วก็เดินเข้ามากอดเอวเด็กหนุ่มเอาไว้ ไคค้างไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นมา
 
“ที่ทำแบบนี้...เพราะเธอชอบพี่โทยะใช่ไหม ? หน้าฉันเหมือนกับพี่นี่เนอะ ก็เลยทำให้คิดถึงสินะ”ไคเอ่ยขึ้นมา แต่ไอจิส่ายหัวไปมา
 
“ไม่ใช่นะคะ...ไคคุงก็คือไคคุง โทยะคุงก็คือโทยะคุงไม่เห็นจะต้อง...”
 
“ก็เธอน่ะชอบพี่โทยะไม่ใช่หรอ...ฉันคือไค โทชิกินะ เป็นแฝดน้องของเขาที่สู้อะไรม่ได้เลยต่างหากล่ะ”ไคเอ่ยแทรกขึ้นมาพลางเอานิ้วชี้ของตนประทับที่ริมฝีปากเล็ก ๆ ของไอจิเบา ๆ เพื่อให้เด็กสาวฟังที่เขาพูด
 
“แต่….ไคคุงคือเพื่อนคนสำคัญ...ไม่สิ เป็นคนที่ฉันไม่อยากจะสูญเสียไปค่ะ”ไอจิปัดนิ้วของไคออกแล้วก็กอดรัดกายเด็กหนุ่มร่างบางตรงหน้าแน่นขึ้นไปอีก
 
“ฉันเสียโทยะคุงไปแล้ว...ฉันจะไม่ยอมเสียคุณไปอีก...ไม่ยอมแน่นอนค่ะ”ว่าพลางส่ายหน้าไปมาโดยที่ใบหน้าของเธอเองก็ซบอยู่กับแผงอกของอีกฝ่ายที่ได้ยินเสียงหัวใจของอีกฝ่ายเต้น
 
“...ขอบใจนะ”ไคแย้มยิ้มออกมาแล้วก็โอบเอวเด็กสาวเบา ๆ
 
 
...อยากจะบอกไปเหลือเกิน
 
 
...ความรู้สึกที่มีต่อเธอตั้งแต่ที่เริ่มรู้จักกันจนมาถึงวันนี้
 
 
...อา ฉันรักเธอที่สุดในโลกเลย เซนโด ไอจิ
 
 
--------------------------------------------------
สำหรับคนที่ติดตามมาจาก web Dek-D นะคะ อยากจะบอกตรง ๆ เลยนะคะ ว่าขอโทษอย่างใหญ่หลวงเลยค่ะที่ไม่ได้อัพ เพราะว่า...จำทั้ง ID และ Password ไม่ได้เลยค่ะ เพราะฉะนั้นต้องขอโทษด้วยจริง ๆ นะคะ ; ^ ;