เมื่อจันทราเปลี่ยนเป็นสีแดง

          ตอนนี้ผมแทบอยากจะกราบเท้าตัวเองที่พามาเจอเรื่องอันตรายแบบนี้ แทบอยากจะกรีดร้องดังๆ แต่ถ้าขืนทำอย่างนั้น อีธานคงตัดลิ้นผมทิ้งชัวร์ อะไรนะ อยากให้ลอง? เชิญเองเหอะครับ
          ผมกำลังอยู่ในนาทีแห่งความเป็นความตาย มือเย็นของอีธานบีบลำคอของผมไว้แล้วดันผมไปติดกำแพง เสียงแผ่นหลังของผมปะทะเข้ากับผนังเสียงดัง
 
พลัก!!!!
 
 
"คุณอีธาน ผะ..ผมหายใจ..ไม่ออก"
 
"อ่า โทดทีนะ ลืมไปว่าตอนนี้ข้ากำลังจับมนุษย์ไว้อยู่" มือที่กำลำคอของผมคลายลงเล็กน้อย
 
"แล้วจะทำยังไงกับเจ้าหนูน้อยจอมสอดรู้สอดเห็นนี่ดีนะ" เขาทำท่าครุ่นคิด "อ้ะ คิดออกแล้ว ค่อยๆกรีดเลือดของเธอให้ไหลออกมาจนหมดตัวดีมั้ยน้าาาา"
 
กรีด!!! เลือด!!! อ้ากกกกก ไม่นะ! ผมยังมีหนังสืออีกตั้งหลายเรื่องที่ยังไม่ได้อ่านน่ะ เป็นเรื่องที่น่าสนใจมากเลยด้วย
 
"ไม่สิๆ เสียเวลาไป"
 
ฟู่......
 
"งั้น เลกัส เจ้าช่วยมาเป็นอาหารเช้าของข้าหน่อยแล้วกันนะ"
 
อาหารเช้า? เดี๋ยวนะ แวมไพร์กินเลือด แล้วผมต้องไปเป็นอาหาร....เฮ้ยยยยย
 
"เอ่อ...คือว่าไม่ดีมั้งครับ ผมเป็นโรคเลือดจ..."
 
"ไม่ขอฟังคำแก้ตัว"
 
 
          อีธานตรึงผมไว้แน่นขึ้น ผมเริ่มหายใจติดขัด เขาส่งยิ้มเย็นสยองมาให้ผมแล้วแยกเขี้ยวคมออกมาหวังจะดูดเลือดผม ผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่รดต้นคออยู่ ทำให้รู้สึกจั๊กจี้ ผมหลับตารอรับชะตาที่จะเกิดขึ้น ในใจพลางขอให้มีปฎิหารขึ้น และ...........
 
 
"เฮ้ เลกัส นายอยู่บนนี้รึเปล่า" เสียงของลิออน!
 
"ลิออน!" ผมตะโกนเรียก
 
"ชิ อย่าคิดว่าเพื่อนเจ้าจะช่วยอะไรได้นะ มันมีประโยชน์ก็เพียงเป็นของว่างของข้าเท่านั้น"
 
"อย่าทำอะไรลิออนนะ!"
 
"คิดว่าเจ้าจะหยุดข้าได้งั้นหรอ ข้าค่อยๆดื่มเลือดของมันจนกว่ามันจะตายตามเจ้าไปนั่นล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
 
 
          คำพูดนั้นทำให้ผมโกรธควันแทบออกหู ลิออนเป็นคนไม่กี่คนที่ผมสนิทด้วย หมอนั่นเคยช่วยเหลือผมตั้งหลายอย่าง ทั้งสอนอ่าหนังสือตอนเด็กๆ สอนงานที่หอสมุด ช่วยแก้ตัวแทนผมตอนที่ผมก่อเรื่อง หมอนั่นเป็นเพื่อนคนสำคัญ ผมจะไม่ยอมให้ไอ้ปิศาจนี่แตะเขาแม้แต่ปลายผม!!!!
          ทันใดนั้นผมก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างระเบิดออกมาจากร่างกาย มันเอ่อล้นออกมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะสิ้นสุด มันเกิดขึ้นอีกแล้ว เหมือนตอนนั้นตอนที่ผมโกรธมากๆที่มีเด็กเกเรโยนหนังสือของลิออนทิ้ง
 
 
"จะ...เจ้าทำอะไร" อีธานถามผม เขาปล่อยมือออกจากคอผมแทบไม่ทัน
 
"นายผิดเองนะ ที่คิดจะยุ่งกับลิออน" ผมพูดด้ววยน้ำเสียงราบเรียบ
 
"เป็นเจ้านี่เอง เจ้าเด็กเลือดโสโครก"
 
"แกพูดว่ายังไงนะ!" ผมพุ่งเข้าไปรวบคอของอีธานแล้วยกเขาขึ้นจากพื้น
 
"เจ้า...ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน"
 
"ไม่สำคัญหรอกไอ้ปิศาจ เพราะเดี๋ยวแกก็จะไม่ได้รับรู้อะไรแล้ว"
 
"เลกัส นายอยู่บนนั้นหรอ" เสียงลิออนดังมาจากชั้น 2 ผมต้องรีบจัดการให้เสร็จ
 
"ลาก่อนนะ คุณแวมไพร์ม"
 
 
          ผมทุ่มร่างอีธานลงบนพื้น แล้วหักเอาไม้กั้นราวระเบียงมาใช้แทนมุด ผมปักไม้ลงบนหัวใจของอีธาน เขากรีดร้องอย่างทุกข์ทรมานแล้วร่างก็ป่นสลายกลายเป็นเถ่าถ่านไป
          ผมนั่งลงบนพื้นข้างๆขี้เถ้าของอีธาน หมดแรง กำลัง และรู้สึกง่วงมาก แต่ผมมีงานที่ต้องทำต่อ จะมาหลับตอนนี้ไม่ได้ แต่แล้วเมื่อผมพยายามลุกขึ้น แข้งขากลับทรยศไม่ยอมทำตามคำสั่ง ความง่วงโถมเข้าใส่ผมจนต้องลิมตัวลงนอนไปกับพื้น เปลือกตาค่อยๆปิดลง ภาพสุดท้ายที่จำได้คือ ใบหน้าที่แสดงอาการตกใจของลิออน แล้วรู้สึกว่าร่างของผมถูกยกขึ้น.........
 
 
 
*****************************