เมื่อจันทราเปลี่ยนเป็นสีแดง

          เมื่อผมลืมตาขึ้น ก็พบว่าตัวเองกำลังนอนจองเพดานไม้อันแสนคุ้นเคยโดยมีผ้าชุบน้ำหมาดๆวางไว้บนหน้าผาก ผมพยายามจะลุกขึ้น แต่พอหัวของผมผละจากหมอนมันก็ปวดขึ้นมาอีก ก็เลยต้องกลับไปนอนจ้องเพดานตามเดิม

          แต่จะว่าไปผมกลับมาที่ห้องยังไงกันนะ แถมชุดที่ใส่อยู่ตอนนี้ก็ไม่ใช่ที่ใส่ไปหอสมุดในตอนเช้าด้วย ป้าไชร์เปลี่ยนให้หรอ แต่นี่ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานเลยนี่นา แล้วใครกันนะ

"อ้าว นายตื่นแล้วหรอ" เสียงหนึ่งฉุดผมให้ออกจากห้วงความคิด

"ละ...ลิออน??"

"ฉันไม่เจอนายอยู่ที่หมวด หาจนทั่วก็เห็นนายไปนอนอยู่ที่ชั้น 3 เกิดอะไรขึ้น?"

เห้ยๆ เดี๋ยวสิเพื่อน รีบไปไหนว่ะ

"เอ่อ....คือ...จะพูดยังไงดี"

"พูดความจริงก็พอ"

          นั่นไง ไอ้สายตากดดันบวกสะกดจิตรของลิออนมันมาอีกแล้ว เวลาที่ลิออน อยากรู้หรืออยากได้อะไรแบบจริงๆจังๆ ส่วนใหญ่ก็มักจะเกี่ยวกับผม และผมไม่เคยขัดใจลิออนได้เลยสักครั้ง

"คือว่า....ฉันไปหาอีธานน่ะ"

"อีธาน? นายเนี่ยน้าาา เวลางานแท้ๆยังมีหน้าอู้อีก"

"ก็มันคาใจนี่นา"

"แล้วเป็นไง?"

"จบไม่สวยเท่าไหร่น่ะ"

"แล้วเรื่องขี้เถ้ากองใหญ่บนพื้นจะอธิบายว่าไง"

ปิดไม่เคยได้เลยสินะให้ตายสิ!!!

"อีธานไง"

"หะ? ว่าไงนะ"

          จากนั้นผมก็เล่าทุกอย่างให้ลิออนฟัง เขาเป็นผู้ฟังที่ดีไม่ถามเลยสักคำ ทีตอนนั้นล่ะถามมารัวเลย แต่พอผมพูดว่าอีธานบอกว่าผมเป็นไอ้เด็กเลือดโสโครก ลิออนดูเหมือนจะชะงักไปครู่หนึ่ง ซึ่งผมไม่พลาดที่จะถาม

"มีอะไรหรอลิออน นายรู้อะไรงั้นหรอ"

"เลกัส นายไม่เคยเจอพ่อแม่ใช่มั้ย"

อะไรเนี่ย จู่ๆก็ถามแล้วมันเกี่ยวกันตรงไหน

"ก็ใช่ แล้วมันทำไม"

"นายยังจำตอนที่นายช่วยฉันจากไอ้เด็กพวกนั้นได้มั้ย"

"จำได้สิ ตอนนั้นฉันโกรธมากเลยด้วย"

"ในตอนนั้นฉันก็รู้ได้ทันทีว่านายน่ะ"

"......."

"ไม่ใช่มนุษย์"

"!!!!!!!!!!!!" ผมชะงักไป ลิออนก็ไม่พูดอะไรอีก "แล้วฉัน.....เป็นตัวอะไร ฉันเป็นตัวอะไร!!! ตอบฉันมา!! ลิออน!"

"นายเป็นสิ่งที่เรียกว่า เด็กกึ่งเผ่าพันธ์"

          ผมเงียบไปอีกครั้ง เด็กกึ่งเผ่าพันธ์งั้นหรอ งั้นผมก็ถูกสร้างขึ้น ไม่ใช่ของจริงน่ะสิ ผมเป็นเพียงสิ่งแปลกปลอมที่ไม่ควรมีอยู่บนโลกใบนี้ ในหนังสือที่      อีธานยืมไปนั้นมันได้กล่าวเอาไว้ว่า 'เด็กกึ่งเผ่าพันธ์นั้น จะมีชีวิตอยูได้นานกว่าเผ่าอื่นๆ ทั้งยังเป็นอันตรายมากเมื่อไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ สัญชาตญาณด้านมืดของแต่ละเผ่าจะสำแดงออกมาพร้อมกัน ทำให้เด็กกึ่งเผ่าพันธ์นั้นไม่ต่างอะไรจากปิศาจกระหายเลือด.......'

"นายเคยคลั่งมาแล้วรอบหนึ่ง หนักกว่าครั้งนี้ด้วย"

"แล้ว ฉันจะทำยังไงดีลิออน ฉันจะทำยังไงดี"

"ต้องหนีไป คนที่นายฆ่าคือแวมไพร์ ตระกูลของมันคงไม่ยอมปล่อยนายไปแน่"

"แต่จะที่ไหนล่ะ"

"เก็บกระเป๋าซะ" ลิออนสั่งผมเสียงเรียบ

"แต่..."

"ฉันจะพานายไปเอง นายจะต้องปลอดภัยเลกัส เพราะนายคือผูกอบกู้ของเรา"

          ผมไม่เข้าใจที่ลิออนพูด ทำไมเขาถึงช่วยผม ผมเป็นปิศาจนะ เป็นตัวอันตราย และก็เรื่องผู้กอบกู้อะไรนั่นด้วย ทำไมถึงเป็นผู้กอบกู้ล่ะ ตัวผมน่ะ แต่ผมไม่มีเวลาตั้งคำถาม เพราะลิออนฉุดให้ผมลุกขึ้นแล้วไปเก็บสำภาระ เขาจะช่วยให้ผมหนีหรอ จากอะไรล่ะ????

****************************

จบไปแล้วนะคะกับตอนที่ 5 เชิญเม้นติ ชม ด่า ว่า หรือจะเสนออะไรเพิ่มก็ได้ตามสบาย แต่อย่าลงโฆษณาแล้วกัน ผิดๆ

ช่วยติดตามกันด้วยนะ ถึงจะไม่รู้ว่าจะมีคนอ่านรึเปล่าก็เถอะ