ป่วนรักวิญญาณข้ามภพ

หลังจากเคลียร์ปัญหาเรื่องการหึงหวงกับเกาจงได้แล้ว           ทรงกลดในร่างของหลิงเซียงก็ยังต้องเจอกับปัญหา          อันเป็นผลกระทบข้างเคียงตามมาอีกมากมาย   ในเรื่องของความสับสนทางเพศอันน่าปวดหัว      เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดปัญหาทรงกลดตัดสินใจ          หักห้ามอารมณ์ไม่เรียกหาให้สาวใช้มาปรนเปรอหาความสุขกับเขาอีก         เพราะไม่อยากทำร้ายจิตใจของเพื่อนที่แสนดีที่รักเขาด้วยใจจริงอย่างเกาจง    นั่นทำให้สถานการณ์คลี่คลายไปได้ แต่จบปัญหาเก่า         ทรงกลดก็ใช่ว่าจะหมดเคราะห์หมดโศกเพราะก็ยังต้องเผชิญกับปัญหาเรื่องการหึงหวงอีก     คราวนี้เป็นเรื่องของอนุของเกาจงที่เคยเป็นคู่ขาของเกาจง                ตั้งแต่ที่ทรงกลดมาอยู่ในร่างหลิงเซียงเกาจงก็ไม่ได้ไปหาอนุของตัวเองอีก            นั่นทำให้อนุของเกาจงตามมาอาละวาดถึงในบ้านอย่างชนิดที่ไม่เกรงใจเมียหลวงที่เป็นฮูหยินของบ้านเลย   

ในขณะนี้อนุของเกาจง             นามว่าไป๋เฟิงบุกเข้ามาในบ้านด่าทอทรงกลดในร่างของหลิงเซียงอย่างไม่ไว้หน้า                     ต่อหน้าพ่อบ้านและบ่าวไพร่ในบ้าน          "นังหน้าด้าน...กล้าแย่งเกาจงไปกกไว้คนเดียวเหรอ         นี่แนะ!  เพี๊ยะ! ...        เสียงด่าทอต่อว่าตามด้วยเสียงตบดังสนั่น          จนใบหน้าบางเป็นรอยนิ้วมือขึ้นทันที     ความรู้สึกของทรงกลดนั้น      ด้วยความที่ร่างนี้เป็นร่างของหลิงเซียง      ที่แสนบอบบางไม่ใช่สาวสตรองแต่อย่างใด   แน่นอนว่าต้องเจ็บแน่         แต่ด้วยความที่จิตใจเป็นของทรงกลดที่เป็นผู้ชาย จึงมีความอดทนต่อความเจ็บปวดได้                        เขาไม่ได้โกรธอนุคนงามของเกาจง เพียงแต่นึกงงงวยกับสถานการณ์อยู่พอสมควร              ก็คำต่อว่าของแม่เจ้าประคุณที่มาต่อว่าเขาซึ่งอยู่ในร่างหลิงเซียงว่า    หน้าด้านแย่งสามีไปนอนกกไว้คนเดียว      คำด่าว่าพวกนี้มันน่าจะออกมาจากปากของหลิงเซียงที่เป็นเมียหลวงไม่ใช่หรือ  

แต่ในขณะที่ทรงกลดกำลังสับสนกับสถานการณ์อยู่นั้น คนกลางอย่างเกาจงกลับเป็นเดือดเป็นร้อนแทนทรงกลด               รีบปาดเข้ามาโอบประคองและถามไถ่อาการของทรงกลดด้วยความเป็นห่วง     ร่างแกร่งของเกาจงประคองทรงกลดอย่างทะนุถนอม   สีหน้าแววตาราวกับเจ็บปวดเสียเอง   และหันขวับไปจ้องอนุของตัวเองเขม็งด้วยดวงตาวาวโรจน์                    และทันใดนั้นสิ่งที่ทุกคนในบ้านไม่คาดคิด              ก็คือเกาจงตรงเข้าไปเงื้อฝ่ามือตบฉาด ไปที่ใบหน้าของไป๋เฟิงอย่างแรงจนหน้าหัน       มือบางของอนุคนงามเกาะกุมไปที่ใบหน้าอย่างนิ่งอึ้ง                   เพราะนางเชื่อมาตลอดว่าเกาจงให้ความสำคัญกับนางมากกว่าภรรยาของเขามาโดยตลอด    และหลายๆครั้งก็ปล่อยให้นางกลั่นแกล้งเย้ยหยันหลิงเซียงได้อย่างไม่ทุกข์ร้อนใดๆ              นางจึงกล้าเข้ามาหาเรื่องอีกฝ่ายในบ้าน    เพราะคิดว่านางเป็นต่อ                แต่มันกลับไม่ได้เป็นอย่างที่คิด เกาจงกล่าววาจาด่าทออนุของตัวเอง                         "หน้าด้านงั้นหรือ...ใครกันแน่     เจ้าลืมสถานะของตัวเองไปแล้วใช่หรือไม่ว่าเจ้าเป็นแค่อนุของข้า         แล้วคนที่เจ้ากำลังด่าทอทำร้ายอยู่นี้           คือภรรยาของข้า! ทรงกลดรีบเข้าไปห้ามปราม    และกระซิบเกลี้ยกล่อมให้ได้ยินกันแค่สองคน "เฮ้ยเกาจงพอเหอะ ฉันไม่เป็นไร                 ผู้หญิงคนนี้ยังไงก็เป็นเมียคนหนึ่งของนายนะโว๊ย  อย่าทำเป็นเรื่องใหญ่เลยสงสารว่ะ "                 เกาจงยังคงมีอาการฮึดฮัดอยู่เอ่ยกระซิบน้ำเสียงขุ่น                  "แต่นางด่าว่าทำร้ายเจ้านะ นางเป็นแค่คู่ขาที่ข้าพามาเป็นอนุเพื่อมาเย้ยหลิงเซียงเท่านั้น ข้าไม่ได้รักนาง แต่ตอนนี้นางกลับบุกเข้ามาทำร้ายเจ้า      เห็นเจ้าถูกด่าว่าทำร้าย      ข้าแทบอยากฆ่านางให้ตายด้วยซ้ำ" 

"เออๆ  ฉันรู้ฉันเข้าใจ    แต่บอกตามตรงนะโว๊ย      พอฉันได้มาอยู่ในร่างของหลิงเซียงแล้วฉันรู้ดีเลยว่า             ผู้หญิงอ่อนแอบอบบางและลำบากแค่ไหน เมื่อก่อนฉันเห็นผู้หญิงเป็นแค่เครื่องปรนเปรอความใคร่      ขอเพียงฉันให้เงินให้สิ่งของที่พวกเธอต้องการ       ก็ถือว่าตอบแทนให้แล้ว  ไม่เคยสนใจรักใคร่ใครอย่างแท้จริง         แต่ตอนนี้ฉันกลับไม่อยากเห็นนายทำร้ายผู้หญิงเลยว่ะ นายเองก็เคยเสียใจและรู้สึกผิดต่อหลิงเซียงไม่ใช่หรือ       ฉันในตอนนี้กำลังรับกรรมของตัวเองอยู่ถึงมานึกเสียใจตอนนี้           ฉันก็กลายเป็นวิญญาณที่สิ้นอายุขัยแล้ว   ไม่มีโอกาสแก้ตัวอีก    แต่นายยังมีชีวิตอยู่นะเกาจง  อย่าได้ทำผิดซ้ำอีกเลยนะสหาย"              

ทรงกลดเอ่ยพร้อมรอยยิ้มร้ายตามแบบฉบับ       ตบบ่าให้กำลังใจเกาจงที่หันมามองร่างบางตรงหน้า         ด้วยความรู้สึกรักและซึ้งใจในความหวังดีต่อเขาด้วยใจจริงของทรงกลด                     หลังจากนั้นเกาจงได้แก้ปัญหาด้วยการกล่าวบอกเลิกความสัมพันธ์กับไป๋เฟิง             พร้อมกับให้ทุนรอนในจำนวนที่เพียงพอต่อการไปตั้งตัวเริ่มต้นชีวิตใหม่ของนาง           โดยที่ไป๋เฟิงนั้นได้แต่ยินยอมรับสภาพไปอย่างช่วยไม่ได้             เพราะตลอดเวลาก็รับรู้ดีว่าตัวเองเป็นแค่อนุ                 แต่เพราะเกาจงไปมาหาสู่และหลงใหลนางมาโดยตลอด จึงทำให้นางได้ใจแต่เมื่อได้ประจักษ์แก่สายตาแล้วว่า              เกาจงให้ความสำคัญกับภรรยาของตัวเองมากแค่ไหน                นางจึงต้องยอมถอยออกมา เพราะขืนดื้อดึงอยู่ไปก็มีแต่จะเจ็บช้ำ               ก็เป็นอันว่าเรื่องน่าปวดหัวของทรงกลดก็จบไปอีกเรื่อง   มาถึงตอนนี้ทรงกลด            ไม่คิดกระหยิ่มยิ้มย่องและเพิกเฉยต่อโทษทัณฑ์ของเขาอีกแล้ว   เพราะเขารู้ซึ้งดีเลยว่าเป็นผู้หญิงนั้นแท้จริงแสนลำบากแค่ไหน