[vampire]fangระวังตกหลุมรักยัยแวมไพร์

''นี่เธอเคยได้ยินเรื่องแวมไพร์มั้ยอ่ะ''

''แวมไพร์ที่ชอบกินเลือดเกลียดกระเทียมไม่อยู่ในแสงแดดน่ะหรอ''

''ใช่''

เสียงพวกเมล่อนคุยกันซึ่งพวกเขาคงไม่รู้หรอกว่าฉันที่เป็นแวมไพร์นั่งอยู่ตรงนี้แถมยังได้ยินชัดสุดๆ

''ว่าแต่ยัยเบลใช่แวมไพร์รึเปล่า''

''นั่นสิเห็นอยู่แต่ที่ร่มๆมืดๆ''

พวกนั้นคุยต่อแต่ทำไมต้องมีฉันไปเกี่ยวข้องด้วย เมล่อนกับเพื่อนที่ไม่สนิทของเธอเดินมาใกล้ๆฉันพร้อมกับดึงสร้อยจากคอฉันไปดูแต่เธอก็ปล่อยสร้อยคืนเมื่อเธอเห็นว่าจี้สร้อยของฉันไม่ใช่รูปไม้กางเขนอย่างที่ยัยเมล่อนคิดแต่มันเป็นรูปโรงศพ

''แต่ยังไงฉันก็คิดว่ายัยนั่นเป็นแวมไพร์อยู่ดีนั่นแหละ''

''นั่นสิ''

ยัยเมล่อนยังคงคุยกันต่อโดยไม่สนผู้ที่โดนพูดถึงอย่างฉันเลย

12:00

ฉันถือถาดข้าวแล้วเดินไปตักอาหารตามซุ้มต่างๆแล้วรีบไปหาโต๊ะนั่งทันที

''เบล เบล มานั่งกับพวกเรามั้ย''

เสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดจากด้านหลังของฉัน ฉันหันกลับไปดูเจ้าของเสียง เธอคือเมอรี่เพื่อนร่วมห้องคนนึงที่ไม่เคยกลั่นแกล้งหือนินทาฉันเลยสักครั้งเธอให้คำปรึกษาฉันสำหรับทุกเรื่องสรุปว่าเมอรี่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดแล้วสำหรับฉันเธอมาขอฉันพ้อมกับเพื่อนของเธออีกสองคนคือลูกตาลกับคาร์ร่า ฉันพยักหน้าเชิงตอบรับก่อนจะเดินตามเมอรี่ไปที่โต๊ะระหว่างทางที่ฉันกำลังเดินตามไปฉันดันเซ่อไปเดินชนกับใครบางคน มันเกือบสามนาทีที่ฉันมองเขาเพราะกลิ่นเลือดหอมหวานของมนุษย์ทำให้ฉันเกือบห้ามตัวเองไม่ได้ฉันเงยหน้าขึ้นไปอีกนิดภาพฉันที่สะท้อนกับแว่นของเขามันเห็นเป็นภาพฉันซึ่งกำลังมองคอเขาอยู่ ฉันรู้ตัวอีกทีก็เกือบสายเกินไปแล้ว คนทั้งโรงอาหารมองมาที่ฉัน ฉันก้มเดินเบี่ยงไปที่โต๊ะอย่างเร็วที่สุดตามด้วยเขาที่เดินกลับไปโต๊ะตัวเองเหมือนกัน 

''เบล''

''อะไร''

ฉันหันไปตอบคาร์ร่า

''รู้มั้ยเมื่อกี้เธอเดินชนเดือนโรงเรียนเลยนะ''

''จะบ้าหรอคาร์ร่าเดือนโรงเรียนต้องไปเดินตรงนู้นน''

ฉันลากเสียงยาวใส่พลางชี้ไปที่พวกคนดังๆในโรงเรียนชอบไปเดิน

''ก็นี่ตอนกลางวันเขาก็ต้องมากินข้าวสิ''

ลูกตาลพูดบ้าง เธอยื่นแขนข้างที่นาฬิกาให้ฉันดู

''ก็จริง''

''ฉันอิ่มแล้วไปก่อนนะ''

ฉันรีบวิ่งเอาถาดไปเก็บแล้วรีบไปหยิเลือดในกระเป๋านักเรียน ฉันรีบวิ่งไปห้องน้ำหญิงทันที ฉันเปิดฝาขวดแล้วรีบกินให้หมด อ้าห์...อร่อย ฉันเก็บขวดเลือดให้มิดชิดที่สุด ฉันปลดกลอนประตูห้องน้ำ ก้าวแรกที่ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำฉันก็รู้สึกเหมือนโดนตบดังเพี้ยะ!

เธอเป็นใครไม่รู้แต่ที่แน่ๆเธอตบฉันแรงมากจนแก้มเป็นรอยแดงแล้วหน้าก็หันอีกด้วยT^T ฉันเงยหน้าไปดูคนที่มันตบฉัน เชอรี่O_o

''เธอตบฉันทำไม''

''เธอมายุ่งกับชาเล็ตก่อนนิ่ ช่วยไม่ได้''

เชอรี่ตอบพลางมองฉันด้วยปลายตาแบบจิกๆและยิ้มมุมปาก

''เห็นเงียบๆฝาดเรียบนะจ๊ะ''

โมนิก้าพูดเธอเป็นเพื่อนสนิทของเมล่อนตามด้วยเสียงหัวเราะของพวกเธอส่วนฉันได้แต่เงียบคงไม่มีสิทธิ์พูด ระหว่างที่พวกเธอหัวเราะฉันก็รีบเดินออกมาจากห้องน้ำทันทีพวกนั้นได้แต่งงเลยยืนเอ๋ออยู่กว่าจะเดินตามฉันมาฉันก็เดินมาถึงโต๊ะที่เมอร์รี่ลูกตาลและคาร์ร่านั่งอยู่ ยัยเมล่อนดึงไหล่ฉันอย่างแรงจนตัวฉันหมุนไปหาเธอ

''เธอคิดจะหนีหรอ'' 

ฉันทำเป็นไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาว

''ถ้าเธอไม่ตอบฉันจะตบ''

ยัยเชอรี่ตั้งฉากจะตบฉัน

''เธอตบฉันต่อย''

เมล่อนเงียบไปสักพัก เมอร์รี่ลูกตาลและคาร์ร่าลุกขึ้นมาจากโต๊ะ

''ลองคิดดูนะสี่ลุมสอง''

ลูกตาลพูด

 เชอรี่กระทืบเท้าแล้วเดินจากไป

''ฝากไว้ก่อนเถอะ''

โมนิก้าพูด เธอเดินตามเชอรี่ไปติด

''ฉันจะขึ้นไปเรียนไปเรียนแล้วนะ''

ฉันพูดกับคาร์ร่า ลูกตาล เมอรี่แล้วเดินขึ้นไปทันที กว่าฉันจะเข้าห้องวิทย์ก็สายไปสิบห้านาที มันเหลือที่เดียวตรงที่ข้างๆชาเล็ต อันที่จริงฉันกับชาเล็ตไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันแต่วันนี้มิสซินเซียเกิดอะไรดลใจก็ไม่รู้ให้เรียนด้วยกันสองห้อง วันนี้เรียนเรื่องเสียงมันเป็นเรื่องที่น่าเบื่อมากสำหรับฉันเพราะพวกเราเรียนเรื่องนี้มาเป็นเวลาสามเดือนแล้วเรียนซ้ำไปซ้ำมาจนฉันอยากจะโดดเรียนอยู่แล้วเนี่ย

 ''นี่เธอฟังมิสซินเซียอยู่รึเปล่าเนี่ย''

ชาเล็ตหันมาถามฉัน

 ''ฟังสิฉันฟังอยู่''

ฉันหันไปตอบชาเล็ตแล้วหันกลับมาเหมือนเดิม มิสซินเซียหันมาเห็นพอดีจะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย

''เบลรารินเสียงเกิดจากอะไร''

มิสซินเซียชี้นิ้วถามฉัน

''เสียงเกิดจากการสั่นสะเทือนของวัตถุค่ะ''

ฉันยืนตอบมิสแล้วนั่งลง

มิสหันไปหาชาเล็ตบ้าง

''ชาเล็ตเสียงมีตัวกลางกี่ชนิด''

มิสถามชาเล็ต

''เสียงมีตัวกลางสามชนิดครับ''

ชาเล็ตยืนตอบแล้วนั่งลงเหหมือนฉัน  มิสมองฉันกับชาเล็ตด้วยหางตาแล้วหันกลับไปสอนต่ออย่างปกติ

กริ๊งงงง

หมดเวลาซะทีทุกคนเก็บหนังสือบนโต๊ะออกจากห้องกันไปหมดแล้วเหลือแค่ฉันมิสแล้วก็ชาเล็ต  มิสหันมามองฉันกับชาเล็ตอีกแล้ว

''พวกเธอควรตั้งใจเรียนให้มากกว่านี้''

มิสบอก

''ค่ะ/ครับ''

ฉันกับชาเล็ตพูดพร้อมกัน ฉันเก็บของแล้วออกจากห้องวิทย์ทันทีโดยมี

เมอร์ซี่ ลูกตาลและคาร์ร่ารอฉันอยู่หน้าห้อง ฉันกับทั้งสามเดินไปเก็บของที่ล็อคเกอร์แล้วเดินเข้าห้องอังกฤษเป็นวิชาที่ห้าของวันจันทร์ วันนี้มิสชาช่าสอนเรื่องกริยาสามช่อง

''เปิดหน้าสามสิบเก้าฟังมิสแล้วอ่านตามนะ'' มิสบอก  ''กริยาช่องที่หนึ่งคือคำที่เราใช้กันอยู่แล้วเป็นปัจจุบันเช่นgo buy sit กริยาช่องที่สองคืออดีตเช่นwent bought sat กรยาช่องที่สามคือคำกริยาที่ใช้ในperfect tense ทุกชนิดและ passive voice เช่น gone bought sat '' มิสอธิบาย ''เดี๋ยวมิสจะให้การบ้านนะให้นักรียนหากริยาสามช่องมาห้าคำเขียนในกระดาษรายงานพร้อมคำแปลส่งพรุ่งนี้'' 

กริ๊งงงงง///หมดเวลา

ออกห้องอังกฤษก็เข้าห้องภาษาไทยเรียนเรื่องโวหารหรอเพลียU_U

''เอาล่ะนักเรียนทุกคนอ่านหนังสือหน้า56-58แล้วทำแบบฝึกหัดหน้า53-55ส่งในชั่วโมง''

มิสเซลิเซียพูด  ภายในชั่วโมงหรอ...อืม ฉันเอื้อมมือไปหยิบหนังสือในกระเป๋าแล้วเปิดไปที่หน้า56

                                   3นาทีผ่านไป

อ่านเสร็จซะทีฉันบิดขี้เกียจแล้วก้มหยิบหนังสือเล่มต่อไปคือแบบฝึกหัดฉันเปิดไปหน้า53แล้วรีบทำซะให้เสร็จแต่มันดันติดที่ข้อ5ใหญ่อ่ะดิ่ ฉันหันไปสะกิดลูกตาลที่นั่งข้างซ้ายของฉัน เธอหันมาหาฉัน

''อะไรหรอ''

ลูกตาลถามฉัน

''ขอลอกข้อ5ใหญ่หน่อยสิ''

ฉันตอบเธอไปพร้อมมองไปที่หนังสือ

''ฉันยังทำข้อ3ใหญ่อยู่เลย''  ฉันเหลือบไปมองที่หนังสือตาไม่กระพริบ  ''ไปขอเมอร์ซี่สิ''

เธอพูดประโยคสุดท้ายก่อนจะหันไปทำงานต่อ ฉันหันไปหาเมอร์ซี่ทางด้านขวาของฉัน ฉันสะกิดเธอไม่นานเธอก็หันมา

''ขอลอกข้อ5ใหญ่หน่อยสิ''

ฉันบอกเธอ

''อืมได้สิหยิมไปเลย''

เมอร์ซี่ตอบฉันด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ฉันดึงแบบฝึกหัดเธอมาลอกได้ไม่นานฉันก็หันไปดูเมอร์ซี่อีกครั้ง ฉันเห็นเมอร์ซี่นั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่ใต้โต๊ะ เธอหันมาหาฉัน

''อย่าบอกใครนะ''

เมอร์ซี่บอกฉัน  ฉันพยักหน้ารับแล้วหันหน้ามาทำงานต่อ

กริ๊งงงงงงงง

มิสเซลิเซียเดินออกไปจากห้อง

''เย้เลิกเรียนซะที''

เมอร์ซี่และคาร์ราพูด ถึงเมอร์ซี่จะพูดแบบนั้นแต่เธอก็สอบได้ที่1ทุกปีแตกต่างกับฉันที่สอบได้ที่10แต่ก็นะเติมศูนย์ไปตัวเดียวเอง   ฉันเก็บของใส่กระเป๋ารวมถึงไดอารี่สุดที่รักของฉันด้วย  ฉันรีบเก็บของด้วยความรวดเร็วแล้วรีบออกจากห้องทันที  ฉันลงมาถึงชั้นล่าง ฉันก้มมองนาฬิกาที่อยู่บนข้อมือตัวเองอีกครึ่งชั่วโมงก็บ่ายสี่โมงแล้วรอไปเลยดีกว่า ฉันเดินไปโรงยิมกะว่าจะไปนั่งเล่นเขียนไดอารี่ที่นั่น  ฉันเลือกนั่งเก้าอี้แถวล่างสุดฉันหยิบไดอารี่มาเขียนเรื่อยเปื่อยแล้วอยู่ดีๆก็...

ตุบ!!!

ฉันรู้สึกหมดสติ  ฉันลืมตาอีกทีก็นอนอยูในห้องพยาบาลฉันมองไปรอบมีคาร์ร่า เมอร์ซี่และลูกตาลนั่งอยู่บนเตียง  ฉันรีบลุกขึ้นนั่งทันที...ไดอารี่...ฉันเปิดผ้าห่มหาไดอารี่แต่ก็หาไม่เจอ

''ไดอารี่ฉันอยู่ไหน...ไดอารี่ฉันอยู่ไหน''  ฉันโวยวายกลางห้องพยาบาล  ''แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง''  ฉันโวยวายต่อ

''ใจเย็นๆค่ะคุณเบลเดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟังเอง''

ลูกตาลแกล้งพูด

''งั้นรีบเล่ามาเลย''

ฉันพูด

''เธอโดนลูกบาสกระแทกหัวจากพวกที่มันเล่นบาสส่วนคนที่ปาบอลมาโดนหัวเธอคือชาเล็ตเขาเลยอุ้มเธอมาที่ห้องพยาบาลเป็นการถ่ายโทษ''

ลูกตาลเล่าให้ฟัง

''ชาเล็ตหรอ''

ฉันถามอีกทีเพื่อความแน่ใจ

''อืม''

มันเป็นคำตอบสั้นๆที่คาร์ร่าตอบแทนลูกตาล

''เดี๋ยวฉันจะกลับแล้ว''

ฉันบอกทุกคนแล้วกระโดลงมาจากเตียงคว้ากระเป๋าแล้วออกไปทันที  อันที่จริงฉันยังทำใจไม่ค่อยได้เรื่องไดอารี่  ฉันเดินไปโบกแท๊กซี่หน้าโรงเรียนให้ไปส่งที่ใกล้ๆกับป่าเพราะไม่อยากให้คนขับสงสัยสักเท่าไรว่าเด็กนักเรียนมัธยมปลายจะไปเดินในป่าฉันเลยรอให้แท๊กซี่ขับออกไปไกลๆก่อนแล้วค่อยเดินเข้าป่าไปตามทางที่พ่อทำทางไว้ให้ให้ฉันเดินตามก้อนหินเข้าไปในคฤหาสน์กลางป่าลึกที่ฉันอยู่  ฉันเปิดประตูเข้าไปในคฤหาสน์ที่มีแต่แสงรำไรผ่านทางหน้าต่างที่มีม่านสีแดงสดปิดไว้จนเหลือช่องว่างที่หน้าต่างเข้ามาเล็กน้อยพอเป็นแสงรำไร  ฉันมองตรงเข้าไปที่เก้าอี้ใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้อง  ฉันเห็นเอเลนน้องของฉันนอนพาดอยู่

''ทำไมไม่ไปโรงเรียนเอเลน''

ฉันถามเอเลนเป็นประโยคแรกที่เจอเธอในวันนี้ในขณะที่มือฉันก็โยนกระเป๋าที่พาดอยู่บนไหล่ซ้ายฉันไปบนโซฟา

''ขี้เกียจอ่ะแล้วเบลรู้ได้ไงว่าฉันไม่ไปโรงเรียน''  เธอตอบฉันก่อนจะหันไปสั่งบริวารที่นั่งอยู่ด้านขวาของเธอ  ''ไปเอาเลือดมา2แก้ววางไว้บนโต๊ะนะ''

ไม่นานบริวารตนนั้นก็ยกถาดสีดำสนิทที่มีแก้วเลือดวางไว้อยู่บนถาดบริวารตนนั้นนำแก้วเลือดทั้ง2แก้วไปวางไว้บนโต๊ะตามคำสั่งของเอเลนแล้วนำถาดใบนั้นไปเก็บไว้ในห้องครัวเหมือนเดิมก่อนจะไปนั่งตรงที่เดิม ฉันและเอเลนเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างหน้าโต๊ะที่มีแก้วเลือดวางอยู่ทั้งสองฝั่งโต๊ะ ฉันและเอเลนต่างหยิบแก้วเลือดตรงหน้าขึ้นมาดื่ม

''เดี๋ยวฉันต้องทำการบ้านส่งพรุ่งนี้ไปละ''

ฉันบอกเธอพร้อมกับทิ้งแก้วเลือดครึ่งแก้วไว้บนโต๊ะและปล่อยให้เอเลนนั่งอยู่กลางห้องใหญ่กับบริวารอีกสองสามคน  ฉันรีบทำการบ้านวิชาภาษาอังกฤษให้เสร็จจากนั้นก็รีบเก็บหนังสือเข้ากระเป๋าให้เรียบร้อย     เป็นโชคดีของฉันที่ทำการบ้านเสร็จตอนหกโมงเย็นเพราะข้างนอกบ้านไม่มีแดดแล้วไม่งั้นฉันต้องกลายเป็นผุยผงแน่ๆ  ฉันหย่อนขานั่งลงบนขอบหน้าต่าง  ฉันมองไปทางโรงเรียนนั่นชาเล็ตนี่เขาเพิ่งกลับหรอเนี่ยแอบตามไปดีกว่า  ฉันกระโดดลงจากหน้าต่างก่อนจะวิ่งตามเขาไป  เขาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง  เขาหยุดนิ่งตรงนั้นสักพักก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน  นี่ปกติเขากลับบ้านเย็นขนาดนี้เลยรึเปล่าเนี่ย  ฉันเดินไปรอบบ้านหลังนี้จนได้ยินชายหญิงคู่หนึ่งยืนคุยกับชาเล็ตอยู่

''ชาเล็ตกลับแล้วหรอลูก''

หญิงคนนั้นพูดกับชาเล็ต

''ครับ''

ชาเล็ตตอบด้วยสีหน้าเบื่อ  ชายหญิงคู่นั้นคงเป็นพ่อแม่ของชาเล็ตสินะ

''จะกินอะไรหรือเปล่าชาเล็ตได้ออกไปซื้อให้''

พ่อของชาเล็ตถามบ้าง

''ไม่เป็นไรครับผมไม่หิวผมกินมาแล้ว''

ชาเล็ตตอบ

''เป็นอะไรหรือเปล่าชาเล็ต''

แม่ของชาเล็ตถาม

''ผมเหนื่อยแค่นี้นะ''    เขาตอบแล้วคว้ากระเป๋าเป้สีดำวิ่งขึ้นข้างบนไปทันทีแต่ระหว่างที่เขาคว้ากระเป๋าเป้  เขาทำกล่องสี่เหลี่ยมสีน้ำเงินทึบตกที่พื้น  พ่อและแม่ของเขาหยิบมันขึ้นมาดูแต่พวกเขาก็ไม่ได้เปิดกล่องนั้นดู  จู่ๆชาเล็ตก็เดินลงมาเหมือนเขาจะรู้แล้วว่าตัวเองทำของตก    ''กล่องใบนั้นผมขอนะ''

ชาเล็ตบอกแม่ของเขาพลางมองไปที่กล่องใบั้นเหมือนเป็นของสำคัญกับตัวเขามาก  เขาไม่รอคำตอบจากแม่ของเขา  เขาดึงกล่องใบนั้นออกจากมือของแม่เขาแล้วขึ้นไปข้างบนอีกครั้ง  ฉันปีนต้นไม้ใหญ่ที่ใกล้ๆกับหน้าต่างบานหนึ่งจนหยุดตรงระดับเดียวกับหน้าต่างบานนั้น  ชาเล็ตอยู่ในห้องนี้หรือว่าห้องนี้จะเป็นห้องนอนของชาเล็ต  ชาเล็ตเดินไปเปิดไฟก่อนจะนั่งลงบนเตียง  เขาเอื้อมมือไปหยิบกล้องบนโต๊ะหัวเตียงมาไว้ข้างๆ  เขาเปิดกล่องสีน้ำเงินทึบก่อนจะหยิบกระดาษในกล่องนั้นขึ้นมา  ฉันปีนไปทางหัวเตียงของเขาเพื่อที่จะได้เห็น

กระดาษพวกนั้นชัดๆ  เดี๋ยวนะนั่นมันรูปฉันทั้งหมดเลยนิ่เป็นไปได้ไงเขามีรูปพวกนั้นได้ไง  ฉันลองมองไปทางปลายเตียงของเขามีบอร์ดติดผนังห้องอยู่ทั้งหมดที่ติดบอร์ดอยู่มันเป็นรูปฉันหมดเลยกระดาษทุกแผ่นบนบอร์ดนั่นเป็นรูปฉันหมดเลยตั้งแต่เกรด8ถึงเกรดตอนนี้  เขาหยิบกล้องขึ้นมาแล้วเปิดไปที่อลัมบั้มมันก็มีแต่รูปฉัน  ฉันก้มมองนาฬิกาบนข้อมือตัวเอง  สามทุ่มแล้วหรอ

เนี่ยกลับดีกว่า  ฉันกระโดดลงมาจากต้นไม้ก่อนจะวิ่งกลับบ้านให้เร็วที่สุด   ขืนเข้าทางหน้าบ้านมีหวังโดนถามจนหูแฉะแน่ๆ  ฉันเดินไปฝั่งห้องนอนฉันแล้วปีนกำแพงเข้าทางหน้าต่าง  สิ่งแรกที่ฉันเห็นในห้องนอนตัวเองคือซาน่า บริวารคนสนิทของฉัน

''คุณเจมส์กับคุณเมรี่เรียกค่ะ''

ซาน่าพูด  เธอลุกขึ้นออกไปจากห้องฉันอย่างรวดเร็วเหมือนกับว่าเธอรู้ว่าฉันกำลังจะไป  ฉันเดินออกจากห้องตามเธอไป

''พ่อมีอะไรเบลอยากอยู่คนเดียว''

ฉันบอกพ่อหลังจากที่ซาน่าหยุดเดินตรงเก้าอี้ใหญ่กลางห้องซึ่งเป็นเก้าอี้ตัวเดียวกันกับที่เอเลนนั่งตอนเย็น

''ออกไปที่ไหนมาอีกถ้าโดนแสงแดดหรือเจอพวกโนมาเรียเดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอก''

พ่อพูดด้วยสีหน้าที่ไม่มีความสุข  ก็คงเป็นเพราะฉันแหละ

''เบลอยู่เกรด11แล้วนะพ่ออีกอย่างเบลออกไปตอนหกโมงเย็นไม่ใช่บ่ายสามโมงครึ่งไม่โดนแดดหรอกส่วนพวกโนมาเรียไม่ต้องกลัวหรอกนะเบลระวังตัวเองแน่ๆ''

ฉันตอบพ่อไปด้วยข้อความที่ยาวส่วนระหว่างที่ตอบฉันก็แอบเหร่ยัยเอเลนที่อยู่ในห้องครัวเพราะฉันเชื่อว่ายัยเอเลนจะต้องไปบอกพ่อแน่ๆว่าฉันออกไปข้างนอกเพราะถ้าฉันทำธุระเสร็จแล้วเธอกับฟอร์จูนก็จะเห็นฉันปีนต้นไม้ใกล้ๆบ้านเล่นทุกเย็น  ยัยเอเลนเดินขึ้นไปข้างบน  ฉันเดินออกจากตรงหน้าพ่อเพื่อจะเดินตามเอเลนขึ้นไปแต่พอขึ้นไปก็ไม่รู้ว่าเธอเดินเข้าไปห้องไหน  ฉันเลยตัดสินใจเลิกตามยัยน้องนั่นโดยการเดินเข้าห้องตัวเองไม่นานเอเลนก็เดินเข้าห้องฉันมา  เธอเข้ามาด้วยความเงียบแม้แต่เวลาเธอเปิดประตูก็ไม่มีเสียงแม้แต่นิดเดียวแต่มันจะเป็นแต่เฉพาะห้องนอนฉันห้องเดียวถ้าฉันหลับก็คงไม่รู้หรอกว่าเธอเข้ามา

''ยัยเอเลนเธอไปบอกพ่อใช่ไหม''

ฉันถามเอเลน

''เปล่าสักหน่อยฉันจะทำแบบนั้นทำไมฉันทำแล้วฉันได้อะไรหรอ''

ยัยเอเลน-*-

''ได้ความสะใจมั้ง-*-''

ฉันแกล้งตอบเอเลนเล่น

''พี่ฟอร์จูนรึเปล่า''

เอเลนถามฉัน

''ฟอร์จูนจะทำเพื่ออะไร''

ฉันถามเอเลนกลับ

''แล้วถ้าเป็นฉันฉันจะทำเพื่ออะไร''

เอเลนถามฉันกลับอีกครั้ง

''ไม่รู้''

''เจอกันตอนเช้านะพี่สาว''

''อืม''

              6.45น.

ฉันตื่นมาด้วยความงัวเงียก่อนจะเดินไปอาบน้ำแล้วใส่ชุดนักเรียนสีขาวแล้วลงไปข้างล่าง  ฉันเดินไปที่ห้องครัวจะได้เทเลือดดื่มสักแก้ว  ฉันหันไปด้านหลังที่มีพ่อเทเลือดใส่ขวดที่จะเตรียมไปใส่ตู้

''พ่อเรื่องเมื่อวานขอโทษนะ''

ฉันบอกพ่อก่อนจะยกแก้วเลือดดื่มแล้วเอาแก้วไปล้าง

''ไม่เป็นไรหรอกพ่อไม่ได้โกรธเบลหรอก''

พ่อตอบฉัน  ฉันเดินออกมาจากห้องครัวก็มียัยพี่ฟอร์จูนมาขวางเอาไว้  เธอยื่นกระเป๋านักเรียนมาให้ฉัน

''เธอลืมไว้ข้างบน''

ฟอร์จูนบอก

''ขอบคุณนะ''

ฉันกล่าวขอบคุณฟอร์จูนก่อนจะดึงกระเป๋าออกจากมือเธอแล้วรีบไปโรงเรียนให้เร็วที่สุด

               18.00.น

ฉันมานั่งดักชาเล็ตข้างๆกะเป๋านักเรียนเขาที่โรงยิมซึ่งเป็นเวลาที่เขาเลิกเล่นบาสพอดี  เขาเดินตรงมาที่กระเป๋าเป้สีดำของเขา  เขาเปิดกระเป๋าเพื่อจะหาอะไรบางอย่าง

''นายมีรูปฉันได้ไง''

ฉันเปิดบทสนทนา

''เธอรูได้ไง''

เขาหยุดชะงักแล้วหันมาถามฉัน

''เอาเป็นว่าฉันรู้ก็พอแล้วตกลงนายมีรูปฉันได้ไง''

''ฉันแอบถ่ายเธอตั้งแต่เกรดแปด''

''นายทำแบบนั้นทำไม''    เขาไม่ตอบ  เขากะตุกยิ้มเล็กก่อนจะยื่นสมุดสองเล่มมาให้ฉัน  ฉันเลื่อนสมุดเล่มที่1ออกสมุดเล่มที่สองเป็นไดอารี่ของฉัน  ''นี่มันไดอารี่ฉันมันไปอยู่กับนายได้ยังไง''

''มันเป็นเรื่องของเมื่อวานส่วนเล่มที่หนึ่งฉันอยากให้เธอลองเปิดดู''

ฉันเปิดสมุดเล่มที่หนึ่งดูทุกๆหน้ามีแต่รูปฉันไม่ต่างอะไรกับห้องนอนเขาเลยแม้แต่นิดเดียว

''กลับบ้านกันเถอะ''

ฉันส่งสมุดคืนเขา

''แล้วจะกลับยังไงฉันไม่มีรถ''

''เดี๋ยวฉันขับไปส่ง''

''เธอขับรถเป็นด้วยหรอ''

''เดี๋ยวก็รู้^^''

ฉันเดินนำเขาไปที่รถสีขาวมุกที่จอดอยู่แถวที่สามทั้งฉันและเขาต่างเดินเข้าไปนั่งในรถพร้อมกัน  ฉันเริ่มขับด้วยความเร็ว80

''เธอควรที่จะรัดเข็มขัด''

''คนที่ควรรัดคือนายไม่ใช่ฉัน''

''ฉันรัดแล้ว''

''งั้นก็ดี''

ฉันเร่งความเร็วจาก80เป็น120 ก่อนที่จะไปหยุดตรงหน้าบ้านชาเล็ต  เขาเดินออกไปจากรถได้ไม่นานก็มีเสียงจากในบ้านเรียกเขาให้เข้าไปข้างใน  ฉันขับไปเรื่อยๆจนไปจอดที่หน้าบ้านฉัน  ฉันจอดรถ