Do not love อย่ารัก ถ้าไม่อยากเสียใจ

      สวัสดีค่ะวันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรก ฉันชื่อแพรวค่ะ ที่จริงฉันก็ไม่อยากจะย้ายมาจากโรงเรียนเก่าสักเท่าไหร่หรอกค่ะ แต่มันมีเหตุผลบางอย่างที่ฉันจะต้องย้าย ก็ในเมื่อฉันต้องย้ายจริงๆแล้ว ก็มาหาเพื่อนใหม่ที่นี้เลยแล้วกัน ฉันมีความฝันน่ะค่ะว่าอยากจะมีเพื่อนในกลุ่มสัก 4 คน(รวมฉันด้วย) แล้วก็ขอแบบว่าแต่ละคนแปลกๆกันหมดเลย
“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าคุณเพื่อนอยู่ห้องอะไรค่ะ” ในขณะที่ฉันกำลังคิดเพลินๆ จู่ๆก็มีเสียงผู้หญิงดังขึ้น ทำให้ฉันสะดุ้งหลุดจากความคิดทันที
“เอ่อ อยู่ห้อง ห้อง 5 ค่ะ” ฉันตอบไปเสียงสั่นเหมือนกลัวอะไรบางอย่าง
“อ่อ อยู่ห้องเดียวกัน แล้วไม่ทราบว่าชื่ออะไรหรอค่ะ” ยัยผู้หญิงคนนั้นเงียบไปสักพัก แล้วจู่ๆก็พูดขึ้นอย่างรวดเร็วจนฉันต้องสะดุ้งอีกครั้ง
“ชะ ชะ ชื่อ พะ พะ แพรว” ฉันตอบไปเหมือนคนติดอ่างนี้ถ้ายัยนั้นยังถามแบบนี้อยู่อีก มีหวังฉันต้องช๊อคแน่ๆ
“อ่อ เราชื่อชมพู เออ แพรวเราขอถามคำถามสุดท้ายก่อนเดินไปที่ห้องได้ไหม” ผู้หญิงคนนั้นบอกชื่อตัวเองทันที แล้วขออนุญาต ถามคำถามสุดท้าย
“ได้สิอะไรหรอ” ฉันพยายามยิ้มให้ชมพู แล้วถามอย่างสงสัย
“เอ่อคือ เธอเป็นโรคติดอ่างเดินไปนกบินหนีใช่หรือเปล่า” ยัยเด็กคนนั้นพูดรัวๆอีกครั้ง แต่โชคดีที่ฉันชินแล้ว
“อะไรคือเดินไปนกบินหนีอ่ะ” ฉันงงทันทีกับคำถามที่ชมพูถามมา
“อ่อ ไม่รู้เหมือนกัน แล้วสรุปเธอไม่ได้ติดอ่างใช่ป่ะ” ยัยนั้นยังคงถามย้ำอีกรอบ
“อืม” ฉันตอบไปสั้นๆ เพราะขี้เกียจจะตอบแล้ว
ระหว่างที่กำลังเดินไปที่ห้อง ก็พบกับเด็กคนนึง ท่าทางแปลกๆ เพราะที่บอกว่าแปลกนั้นก็คือเด็กคนนั้นยืนเกาหัวแล้วก็หมุนรอบตัวเองไปมา
“นี่ แพรว เธอเห็นคนตรงนั้นป่ะ ท่าทางแปลกดีเนาะ” ท่ามกลางความเงียบ
มานานยัยชมพูก็พูดถามขึ้น
“อืมเห็น ทำไมเค้าเดินวนไปมาอย่างนั้นอ่ะ” ฉันถามไปด้วยความสงสัยอย่างมาก
“ฉันว่าน่ะ เค้าหลงทางแน่เลย” เสียงยัยชมพูออกความคิดเห็นขึ้นมา
“หรอ เราลองไปคุยกับเค้าดูมั๊ย อ่าว” ขณะที่ฉันพูดพอหันไปยัยชมพูก็หายไปไหนก็ไม่รู้
“นี่เธอ เธอเป็นไรหรอ” เมื่อฉันได้ยินเสียงนั่นก็รู้ทันทีว่าเป็นเสียงของยัยชมพู ฉันหันไปก็เป็นอย่างที่ฉันเดาจริงๆเพราะฉันเห็นยัยชมพูไปยืนสะกิดถามผู้หญิงคนนั้น
“เราหลงทาง” ผู้หญิงคนนั้นตอบ
“เอ่อ…แล้วเธอ” “อยู่ห้องอะไร แล้วก็ชื่ออะไร” ฉันรีบแย่งยัยชมพูถามทันที เพราะถ้าผู้หญิงคนนั้นเจอเหมือนฉันก็คงจะต้องช๊อคแน่ๆ
“เราอยู่ห้อง 5 ชื่ออิง” เสียงของผู้หญิงคนนั้นทั้งช้าและเบามากจนฉันกับชมพูต้องตะแคงหูฟัง
“ว้าว ห้องเดียวกันอีกแล้ว” ยัยชมพูพูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้น
“ถ้างั้นเราไปห้องกันเถอะ วันแรกฉันไม่อยากสาย” ในที่สุดก็ถึงตาที่ฉันพูดสักที
“เดี๋ยว แม่เราบอกว่าห้ามไว้ใจคนแปลกหน้า” เสียงของยัยอิง สีหน้าและแววตา ดูจริงจังมาก
“แล้วจะให้ทำยังไงอ่ะ” ฉันถามขึ้นอย่างสงสัย มากกกกกกกกกก
“ก็ ไม่ทำอะไรมากหรอก แค่สาบาน” ยัยนั้นยิ้มเล็กน้อย
ในที่สุดเราก็มาถึงจุดๆนี้สักที จุดที่เรายืนอยู่ก็คือ หน้าห้องเรียนของเรานั้นเองหลังจากที่ยอมบ้าสาบานตามที่ยัยนั้นบอก
“เฮ้ เพื่อนทุกคน เราชื่อเบญน่ะ เราน่ะเป็นคนสวย” พอมาถึงหน้าห้องก็ได้ยินเสียงคนตะโกนแนะนำตัวทันที นี้ยังไม่หมดอีกหรอ
และสุดท้ายเราก็ได้นั่งเรียนอย่างสงบสุขสักที โชคดีที่คนสุดท้ายไม่มีปัญหาอะไรก็เลยทำความรู้จักได้อย่างรวดเร็ว

ตอนแรกมีอะไรติชมได้น่ะค่ะ