ความฝันแห่งความเศร้า

“นี้ ฉันมีความสุขมากเลย”
รอยยิ้มที่ชวนฝัน มันเป็นรอยยิ้มที่เหมือนแม่ผมมาก ผมรักเธอผมอยากแต่งงานกับเธอ ไม่อยากให้เธอได้เจอใคร ไม่อยากให้เธอสนใจใครนอกจากผม
“ฟังอยู่ปล่าว”
ผมไม่รอช้า โอบเอวเธอแล้วกำลังจะจุมพิช แต่ก็มีมารมาผจญ
“ปล่อยเธอซะ”
เสียงนั้นก็คือ ดิว จะมากวนใจอะไรนักหนา ผมอยู่กับเธอไม่ถึงวันเลย ก็เจอซะแล้ว
“คุณเป็นใครค่ะ”
สงสัยรอยสักจะดีกว่าที่คิด ลบความทรงจำของเธอหมดแล้ว คราวนี้เธอก็มาเป็นของเล่น ไม่สิคนรักของผมโดยสมบูรณ์ ดีใจจริงๆ
“ขนมปัง จำผมไม่ได้เหรอ”
“ได้ยินไหม เขาไม่รู้จักแก”
ผมอยากจะหัวเราะให้โลกสะเทือนถึงความสะใจจริงๆ ทำไมผมถึงได้ไม่ชอบพวกมันนัก พวกมันเป็นต้นเหตุให้แม่ผมตายไงล่ะ
10ปีก่อน
“แม่ ผมมีของขวัญมาให้”
เสียงอ้อนแบบนี้ก็เป็นโต๊ะ น้องผมที่ชอบอ้อนแม่ เกาะติดยิ่งกว่าปลิงซะอีก ซึ่งผมเห็นผมก็รู้สึกรำคาญแทน แต่รอยยิ้มนั้น ชั่งน่ารักจนโกรธไม่ลงจริง
“อะไรละจ๊ะ”
“ขนมคุ้กกี้ครับ ทำเองเลยนะ ลองชิมดู”โต๊ะก็ยื่นของขวัญชิ้นนั้นให้แม่ และแม่กินอย่างมีความสุข
“ประกาศ ตอนนี้ได้มีคนก่อกบฏที่โลกของเรา ขอให้ระมัดระวังตัวให้ดี”
เสียงประกาศนี้ ทำให้แม่ฉันต้องชะงักไป แต่ก็กลับมาทำหน้าปกติเหมือนเดิม ผมเป็นคนมีเซนส์ที่รู้ว่า จะมีคนตาย หรือดวงวิญญาณไหนเป็นใคร ฉันรู้ได้หมด ซึ่งตอนนี้ผมสัมผัสได้ว่าจะมีใครตายในครอบครัวผม ซึ่งผมก็ได้แต่ภาวนาให้มันไม่เป็นจริงเท่านั้น
หลายวันต่อมา
ได้เกิดสงครามขึ้นและหนักขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดวันนั้นก็มาถึง วันที่ไม่มีวันหวนกลับมาอีกแล้ว
“ผมจะปกป้องแม่ให้ได้”โต๊ะพูดด้วยความมั่นใจ แต่เพียงเสี้ยววินาที ดาบแหลมกลับทิ่มหัวใจของแม่ที่อยู่ตรงหน้าของเรา ผมทำอะไรไม่ถูกนอกจากความแค้นที่อยู่ในใจ เพราะสิ่งที่พวกมันต้องการก็คือ ตัวของโต๊ะ พลังนั้นเป็นอันตราย ถ้าไม่มีมัน แม่ก็คงไม่ต้องมาตายแบบนี้
หลังจากนั้นผมก็ได้หนีจากโต๊ะมา อยู่คนเดียวผมได้หาตำราทุกอย่างเพื่อฟื้นวิญญาณที่แตกสลาย จนผมก็ได้เจอ หนังสือ ที่ชื่อว่า begin การเริ่มต้น ซึ่งผมได้อ่านก็ได้เจอว่า วิญญาณที่ตายไปก็จะไปเกิดที่โลกทันที ซึ่งผมก็ได้ไปตามหาที่โลกมนุษย์ทุกที่ ผมสัมผัสได้ถึงกลิ่นของแม่ ที่ไหน ผมจะต้องเอากลับมาให้ได้ จนผมก็ได้เจอกับ ขนมปัง ผมได้กลิ่นจากเธอ แต่ด้วยที่สวรรค์กลับกลั่นแกล้งให้เราจากกันมาตลอดจนผมศึกษาตำราเวทสายดำ ก็ได้เจอเวทความฝัน ถ้าผมสาปเธอให้หลับไปนานถึง 3 วัน เธอจะไม่ได้กลับมาโลกอีกเลย นั้นแหละที่ทำให้เธอติดอยู่ในโลกนี้
“นายทำอะไรกลับเธอ”ดิวพูดและทำหน้าโกรธจนเหมือนควันจะออกหู
“ก็ไม่ได้ทำอะไร”
“…”
“แกนะ แก”ดิวกำหมับแน่น แล้วกำลังจะต่อยหน้าผม แต่โต๊ะเอามือมากั้นไว้ก่อน
“อย่าพึ่งใจร้อนไป”โต๊ะพูดแล้วเดินมาหาผมแล้วยิ้ม
“สัญญาที่พี่เคยให้ไว้กลับผม จำได้ไหม”โต๊ะพูดแล้วยิ้มแสยะแบบขนลุก
“สัญญาอะไร”
“พี่จะไม่ยุ่งกับเธอไง”โต๊ะก็จับข้อมือผมอย่าแน่น แต่แค่นี้นึกว่าผมจะเจ็บเหรอ ไม่มีวัน
“ก็ยังไม่รู้ผลแพ้ชนะเลย”ผมสะบัดข้อมือออก
“งั้นผมขอให้พี่ทำตามสัญญาละกัน”
ผมรู้เลยว่าน้องผมเตรียมโหมดต่อสู้ วงแหวนนั้น มันแรงกว่าครั้งก่อน สนุกแน่คราวนี้ฮึฮึ =_=
“ลาสติก แอร์เรีย” เวทย์สายน้ำแข็งสินะหอกน้ำแข็ง หลายสิบอันมาหาผม แค่หลบนิดเดียวเล่นเป็นเด็กไม่เปลี่ยนแปลงจริงๆ คงต้องเริ่มของจริงแล้วสิ
“ชาร์โด่ แบล็ค”
ฝั่งครูโต๊ะ
เวทย์สายดำนี้มันอะไรกัน หมอกควันแบบนี้ ทำไมมันเป็นพลังมหาศาลแบบนี้ ถ้าเป็นอย่างงี้เราคงจะไม่ชนะง่ายๆแล้วล่ะ ความจริงเราก็คิดมาตั้งแต่แรกแล้ว ว่ามันไม่ง่ายแต่เพื่อคนที่เรารักผมพร้อมเสี่ยง
“อายวี้ เลสเปส”เวทย์สายน้ำผู้ชำระล้างความสิ้นหวัง ผมใช้เวลานานมากที่จะฝึกมันและไม่คิดจะใช่ตั้งแต่แรกแล้ว แต่มันจำเป็น
“โอ้ย!ปล่อยฉันนะ”
เอ๊ะเสียงนี้มัน ขนมปังนิ ผมหันไปก็เห็นดิวพยายามเอาขนมปังเข้าไปหาเวทย์ของผม ซึ่งผมได้ส่งโทรจิตไปหาดิวตั้งแต่ต้นแล้ว เพราะผมคิดว่าเวทย์นี้น่าจะช่วยขนมปังได้ ขอให้ช่วยได้เถอะ ขนมปัง
ฝั่งครูดิว
ทำไมดื้อจังนะ ถึงแม้ตัวจะโตกว่าเดิมแต่ผมก็ยังเห็นเธอเป็นเด็กอยู่ดี ตอนนี้ผมต้องให้เธอเข้าไปในสายเวทย์ของโต๊ะให้ได้
“ก็บอกให้ปล่อยไง”เธอพยายามดิ้น แต่ผมไม่ปล่อยหรอก ผมต้องทำให้เธอกลับมาเป็นคนเดิมคนที่น่ารักคนนั้น
ให้ได้
“….”
“ไม่ปล่อยเหรอ กวินช่วยด้วย กวิน”เสียงที่เธอเรียกเขาทำให้ผมรู้สึกเจ็บแปล๊บๆที่หัวใจ ทำไมกัน ทำไมไม่ใช่ผมล่ะ ทำไมคุณลืมมันไปหมดแล้วเหรอ
“ทำไมกัน เกลียดผมขนาดนั้นเลยเหรอ”ผมนำมือของเธอมากุมไว้อย่างแน่น
“ฉัน…ไม่รู้”
เธอพูดด้วยเสียงเย็นชา จนผมกลัวจะต้องเสียเธอไป
“ไม่รู้เหรอ ช่วยนึกให้ออกสิว่าผมเป็นใคร”
ตอนนี้ผมคงทำได้แค่รอสินะ ถ้าเธอทำได้วงเวทย์นั้นก็จะมาหาเธอ ซึ่งผมก็พยายามจะทำให้เธอจำได้
“โอ๊ย!อะไรกันเนี้ย หัวฉัน”เธอเอามือกุมหัวไว้ ตอนนี้ผมสงสารเธอมาก แต่เธอทำสำเร็จวงเวทย์นั้นกำลังชำระล้างเธอ สุดท้ายเวทย์นั้นก็ถูกทำลาย เธอกลับมาเด็กอีกครั้ง
“ครูดิว”เสียงเล็กที่ผมคิดถึงกลับมาแล้ว ผมดีใจมากและกอดเด็กที่อยู่ข้างหน้าอย่างแน่น
“เป็นอะไรค่ะ”
“เปล่าจ๊ะ ไม่มีอะไรหรอก”
ผมได้ส่งโทรจิตไปหาโต๊ะ “ขอบคุณมากตอนนี้ขนมปังกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง ฝั่งแกเป็นไงบ้าง”