7Swords

ตอนที่ 27 Rosemary

ร่างผอมบางที่ผมสีน้ำตาลหยิกปลิวสไว รอยกระที่เคยปรากฏบนใบหน้าถูกแป้งบังไป ริมฝีปากแดงด้วยชาดอิ่มเอิ่บ ดวงตาขีดจนสวยคม

โครงร่างใบหน้าของหญิงสาวใสซื่อน่ารัก กลับกลายเป็นสาวงามสะพรั่ง เธอแต่งกายด้วยเสื้อสีขาวที่มีจีบระบายเกาะอกและมีเอี้ยมขาสั้นสีน้ำตาลห้อยไว้ตรงไหล่ เสื้อสีขาวเอวลอยโชว์ให้เห็นหน้าท้องเนียนเรียบชวนหลงใหล เอี๊ยมขาสั้นก็โชว์ต้นขาที่รับกับเอวเล็กคอด บูทหนังสีดำยาวถึงเข่า

ใบหน้าของลิลลี่นั้นสวยเสียจนลีโอไนดัสเผลอจ้องมองจนลืมหายใจ.....

กว่าเขาจะรู้สึกตัวก็เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่นรอบเรือ เบื้องหน้าของเขาไม่มีลิลลี่อยู่แล้ว เขาหันไปมองซ้ายมองขวา ก็เห็นเธอกำลังเดินขึ้นไปบนเก๋งเรือเธอเก็บดาบเรียวเล็กนั้นกับปลอกดาบที่ห้อยไว้กับสายรัดด้านซ้ายทั้งสองด้าม เธอจับราวที่อยู่บนเก๋งเรือแล้วพูดว่า

“บางครั้งก็เป็นลิลลี่ที่ใสซื่ออ่อนหวานและน่ารัก บางครั้งก็เป็น โรสแมรี่ ที่หอมหวานและเร่าร้อน...... พวกเราคือ!!”

“โจรสลัดแมร์รี่!!” พวกโจรสลัดขานรับตอบเธอพลางยกดาบชี้ขึ้นฟ้าและโห่ร้องให้กับผู้นำ หลายคนปรบมือ – ลีโอไนดัสก็เป็นหนึ่งในนั้น หลายต่อหลายคนตะโกนพร้อมโห่ร้องว่า “กัปตันแมร์รี่!!”

“ผมนึกว่าคุณเป็นกัปตันซะอีก” ลีโอไนดัสหันไปพูดกับชายขาด้วนที่ชื่อลุค เขายืนอยู่ข้างๆเด็กหนุ่มและโห่ร้องให้กับ หญิงสาว ที่เอามือซ้ายเท้าสะเอวแล้วยกมือขวาชี้นิ้วขึ้นฟ้าทิศตะวันออกและแหงนหน้ามองสีหน้าที่เชื่อมั่นและสวยสง่า

“หา? อะไรนะ? โอ้ย ไม่ใช่ข้าหรอก ข้าเป็นแค่ต้นหนควบรองกัปตัน” เขาหันมาบอกเด็กหนุ่มโดยที่ยังปรบมือไม่หยุด

“ฟังสิยะพวกแก!!” เธอก้มลงมองลีโอไนดัสที่ไม่มองเธอ ด้วยรูปแบบชุดของเธอทำให้เมื่อเธอจับราวก้มลงมานั้นแลดูทั้งน่าหวาดเสียวและเซ็กซี่

“โอ้วววววว ก้มอีกนิดสิครับกัปตัน” โจรสลัดคนหนึ่งโห่ร้องออกมา “ข้าว่าข้าเห็นอะไรขาวๆนะ -- ”

วินาทีเดียวกันนั้นมีดสั้นก็เหินปักเข้าที่รองเท้าบูทของเขา โจรสลัดคนนั้นร้องเสียงหลง จับเท้าที่โดน กัปตันสาวของเขาขว้างใส่ขึ้นมาพร้อมกับเต้นเหย็งๆ

“นั่นสำหรับ ความไร้มารยาทของเจ้า -- ” แล้วเธอก็ยกขาขึ้นเหยียบราวข้างหนึ่งและเชิดหน้าชี้ลงมาใส่บรรดาพวกโจรสลัดที่เหลือ “อย่าริบังอาจลามปามกัปตันของพวกเจ้านะยะ!!”

คราวนี้ทุกคนเห็นถนัดแต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไร

“ขออภัยครับ กัปตันโรส เอ้ย -- กัปตันแมร์รี่” เขาดึงมีดออกมาจากรองเท้าบูท “คุณพระคุณเจ้าเสียบเข้าไปหว่างนิ้วพอดิบพอดีเล้ย!!” โรสส่งเสียง ชิ เบาๆ ก่อนจะเอ่ยว่า

“เอาล่ะ...... ในที่สุดก็ใกล้ถึงเซาท์เทิร์นต้าแล้วนะ เบโอวูล์ฟ ลีโอไนดัส” เธอพูดกับเด็กหนุ่มที่ยังคงก้มหน้า

“....สีชมพู -- ”

“ว่าอะไรนะ?”

“เอ้ย...!! เปล่าครับ” เด็กหนุ่มรีบพูด “เราจะถึงเซาท์เทิร์นต้าแล้วใช่มั้ยครับ?”

“ใช่...... เซาท์เทิร์นต้า......” โรสหรี่ตามองแบบสงสัยอยู่ “มีอะไรจะพูดอีกมั้ย?”

“ผมขออยู่บนเรือลำนี้ได้มั้ยครับ” ลีโอไนดัสพูดโดยไม่รู้สึกตัว ราวกับปากของเขาพูดออกไปเอง แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังแปลกใจที่ได้ยินเสียงตัวเองพูด

แต่โรสเลิกคิ้ว “ตอนแรกก็เป็นทหารขุดหลุมอึ แล้วก็เป็นเด็กเสิร์ฟเหล้า.... ตอนนี้เจ้าอยากอยู่บนเรือโจรสลัดงั้นหรือ?” เธอพ่นลมหายใจอย่างขำๆก่อนจะเอ่ยว่า “แต่เสียใจด้วยนะ เรากำลังจะเอานายไปแลกค่าไถ่กับพวกไวท์ฟอร์ท จำได้ใช่มั้ย?”

“โอ้......” เด็กหนุ่มทำตาโต “โอ้..... ใช่แล้ว.....” แล้วเขาก็ทำคอตก ต้นหนตาเดียวตบบ่าเขาเบาๆและแสยะยิ้มในความหมายแปลกๆ

อีกสามวันต่อมาเรือฟลายอิ้งฟิชก็มาถึงเซาท์เทิร์นต้า เมืองแห่งการค้าอีกเมืองหนึ่ง แต่ปกครองโดยลอร์ดที่ไม่ขึ้นตรงต่อองค์ราชา และที่นี่ก็ไม่เกี่ยงเรื่องการประกอบอาชีพต่างๆ ดังนั้นที่นี่จึงมีทั้ง โจรสลัด การพนัน การค้าทาส รวมไปถึงแหล่งเริงรมย์ ซึ่งพวกโจรสลัดต่างร่ำร้องกันเซ็งแซ่ว่าอยากลงเรือไปเดินบนพื้นดินบ้าง

“เอ้า -- เงียบๆๆ เงียบกันหน่อย” รองกัปตันลุคประกาศในที่สุด เขาเอาเงินที่ไล่เก็บเมื่อสามวันก่อนมาวางและบอกว่า “เงินที่มีตอนนี้พอแค่ซื้อเสบียงเท่านั้น จะเอาไปใช้เที่ยวเล่นหรือเสี่ยงดวงน่ะ เลิกคิดไปได้เลย!!” เสียงครางอย่างเซ็งและเจ็บปวดรวดร้าวปนหน่ายใจดังขึ้นจากพวกโจรสลัดที่นึกคึกอยากไปเที่ยวแหล่งเริงรมย์

*“We are broke” เสียงของโรสลอยมาจากเปลญวนที่ขึงบนเก๋งเรือหน้าห้องกัปตัน เธอเอาหมวกกัปตันปิดใบหน้าไว้เหมือนนอนกลางวัน

“เพราะฉะนั้นเราจะแค่ลงไปสืบข่าว และซื้อเสบียงเพื่อจะล่องเรือไปไวท์ฟอร์ท แล้วค่อยคิดเรื่องเรียกค่าไถ่อีกที” เขาเปิดเงินในถุงและนับดู “ไหนดูซิ ค่าเรเวน..... อาหาร.... น้ำ.....” แล้วเขาก็ปิดถุงก่อนจะเรียกพวกโจรสลัดไปอีกราวสิบคนเพื่อขนของ

“ข้าไม่ไปละ เบื่อ -- ” โรสโบกมือไล่เมื่อลุคเอ่ยถามว่าเธอจะไปด้วยกันกับพวกเขามั้ย ก่อนที่จะนอนบนเปลญวนต่อ

เธอลุกขึ้นนั่ง เมื่อลีโอไนดัสถูพื้นเข้ามาใกล้

“นี่เจ้าโกรธข้าหรือเปล่าที่หลอกเจ้าแล้วยังจะพาเจ้าไปเรียกค่าไถ่อีก?” จู่ๆเธอก็ถามเด็กหนุ่มแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

“แล้วคุณหวังจะได้คำตอบแบบไหนล่ะ” เด็กหนุ่มถามกลับ เขาดีใจที่ไม่ต้องโดนมัด และรู้สึกดีที่อย่างน้อยๆก็ได้มีอะไรทำ

“ไม่รู้สิ เจ้าไม่ค่อยเหมือนตัวประกันแบบที่ควรจะเป็น” เธอออกความเห็นก่อนจะนอนลงบนเปลญวน ลีโอไนดัสต้องหักห้ามใจไม่ให้แอบเหล่หน้าท้องเรียบเนียนของเธอ “นี่แอบมองหน้าอกข้าเหรอยะ?”

ลีโอไนดัสเลิกคิ้ว “ถ้าจะหาเรื่องอัดผมอีกล่ะก็ ขอผมทำตามที่กล่าวหามาก่อนนะ” ลีโอไนดัสเบ้ปาก สองสามวันมานี่ เขารู้ซึ่งดีว่า โรสเป็นคนที่ต่างจากก่อนหน้านี้ที่เขารู้จักโดยสิ้นเชิง ตอนที่เธอเป็นลิลลี่เธอดูสดใส น่ารัก แต่ตอนที่อยู่บนเรือนี่ เธอคือโจรสลัดหญิงไร้มารยาท กิน เรอ ผายลม และไล่อัดกับพวกลูกเรืออยู่วันละสองสามครั้ง ที่สำคัญเธอหมัดหนักไม่ใช่เล่น --

โรสหัวเราะออกมาดังๆ เสียงของเธอสดใสร่าเริงเหมือนตอนเป็นลิลลี่.....

แต่ไม่ว่าจะเป็น โรสหรือ ลิลลี่ เธอก็ได้สั่นไหวหัวใจของเด็กหนุ่มไปเสียแล้ว

ลีโอไนดัสรู้สึกตัวว่าเขาเหม่ออีกครั้ง เมื่อสายตาของโรสจ้องมองมาที่เขา เด็กหนุ่มรีบหาเรื่องมาคุยก่อนที่เขาจะโดนอัด

“จะว่าไป ชื่อของคุณเหมือนกับ เลดี้โรสเลยนะครับ?”

“โรสไหนล่ะ?” เธอถาม “ชื่อโรสเนี่ยโหลนะ ข้าว่า?”

“เลดี้โรส -- โรส วาเลนไทน์น่ะครับ..... ที่เป็นบุตรสาวเซอร์วาเลนไทน์ขุนนางใหญ่ในเบรฟเวอรี่การ์เด้น” ลีโอไนดัสบอก พลางคิดถึงคืนที่เขาโดนไล่ล่าที่พ็อตเทอร์รี่

ลอร์ดเบโอวูล์ฟต้องสงสัยในข้อหากบฏ วางแผนโค่นราชบัลลังก์ –

เบรฟเวอรี่การ์เดนนั่น คือเมืองที่พระราชาอยู่เช่นกัน......

“อ้อ -- คนที่ว่าถึงแก่แล้วแต่ยังสวยน่ะเหรอ?” โรสถาม

ลีโอไนดัสรีบดึงสติกลับมายังปัจจุบัน โดยที่ปิดผนึกเรื่องที่เขายังไม่เข้าใจเอาไว้ก่อน “ครับ..... คนนั้นแหละครับ -- ”

“แล้วใครสวยกว่าล่ะ?” โรสลุกขึ้นมานั่งอีกครั้ง และหันหน้ามาหาเด็กหนุ่มพร้อมกับส่งยิ้มแสนกลมาให้

เด็กหนุ่มรู้ดีว่า ถ้าตอบไม่ดี -- มีอัด

“ก็.... ไม่รู้สิครับ -- ผมไม่เคยเห็นเลดี้โรสนี่?” ลีโอไนดัสตอบกลางๆก่อนจะถูพื้นต่อไป

“แล้วเจ้าว่า..... ข้าสวยมั้ย?”

ยังไม่ทันที่ลีโอไนดัสจะได้ตอบ พวกลุคที่ไปซื้อเสบียงก็กลับมาพร้อมกับสีหน้าลำบากใจ และยุ่งยากใจ พวกเขาไม่ได้เสบียงมาด้วยซ้ำ

“เกิดอะไรขึ้น แล้วเสบียงล่ะ? หรือพวกโจรเข้ามาปล้นในเมืองอีก?” โรสถามอย่างสนใจ

“ข่าวใหญ่เลยล่ะ” ลุคบอกพลางหันมามองลีโอไนดัส “ไวท์ฟอร์ทล่มสลายแล้ว ลอร์ดเบโอวูล์ฟโดนจับตัวส่งไปที่เบรฟเวอรี่การ์เดนในข้อหากบฏ -- ”

เมื่อลุคประกาศเสร็จ ทั้งเรือก็เงียบกริบ ทุกคนหันไปมองที่เด็กหนุ่มที่ยืนนิ่งก่อนจะปล่อยให้ไม้ถูพื้นหลุดมืออย่างไม่รู้ตัว

*“We are broke” Rose’s Quote: “เราถังแตก”

Broke ตามปกติแล้วจะแปลว่า แตก หรือ หัก แต่ในที่นี้หมายถึง run out of money หรือ เงินหมดแล้วนั่นเอง