7Swords

ตอนที่ 26 Lily

เสียงคลื่นซัดสาด ทั้งลมทะเลที่พัดกลิ่นอายของเกลือลอยเข้ามาถึงภายในเรือ ไม้กระดานของเรือที่ส่งเสียงลั่นกึกๆขณะแล่นผ่านคลื่นทะเลที่ทำให้เรือโคลงเคลงหน่อยๆ ลีโอไนดัสเผลอเปลือกตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเขากำลังนอนอยู่ใต้พื้นไม้แข็งๆที่โคลงเคลงไปมา ในสภาพงอตัว แขนขาของเขาโดนมัดอยู่ รวมถึงมีผ้ามัดปากที่ฉุนกลิ่นน้ำมันเคลือบเรือ เด็กหนุ่มใช้เวลาชั่วอึดใจหนึ่งเพื่อทบทวนถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ก่อนที่ความรู้สึกสะอิดสะเอียนที่ต้องทนคาบผ้านี้มาหลายต่อหลายวันจะเตือนเขาว่า ตอนนี้เขาถูกจับอยู่บนเรือของโจรสลัดแมร์รี่......

ลิลลี่ หญิงสาวที่เขาสนใจพาเขาวิ่งหนีไปอีกทางหนึ่งพลัดจากพวกเอริค และวิ่งหนีทหารเลียบไปทางท่าเทียบเรืออีกด้านหนึ่ง เธอก็เป่าปากเสียงแหลมแล้วเรือลำหนึ่งก็จุดไฟลุกจนสว่าง ชายคนหนึ่งถือคบเพลิงส่องมาทางลิลลี่ก่อนจะโยนบันไดลิงลงมาให้พวกเขาปีนขึ้นไป

ลีโอไนดัสออกจะแปลกใจที่ลิลลี่ปีนบันไดลิงอย่างคล่องแคล่ว แต่เขาก็ตามขึ้นเรือไป และเมื่อขึ้นไปถึงบนเรือแล้ว พอเขามองซ้ายขวาก็เห็นแต่ชายฉกรรจ์ที่ท่าทางไม่น่าไว้วางใจ ลิลลี่เองก็ตะโกนบอกให้ออกเรือ ก่อนที่เด็กหนุ่มจะรู้สึกเจ็บแปรบจากข้างหลังและสลบไป

วันต่อมาเขาก็ถูกสาดน้ำทะเลใส่เพื่อปลุก และเขาก็พบตัวเองกำลังถูกจับโดยผู้ชายสองคน เบื้องหน้าของขามีผู้ชายคนหนึ่งที่เคราถักเปียตาซ้ายมีผ้าปิดตาและขาขวามีท่อนไม้แทนที่ ชายคนนั้นมองเขาอย่างประเมิน เท่าที่ลีโอไนดัสจับความได้คือไว้พอพวกเขาไปถึง เซาท์เทิร์นต้า ค่อยตัดสินใจว่าจะทำอะไรต่อ

ลีโอไนดัสพลิกตัวอย่างยากลำบากในท่าที่ถูกมัดก่อนจะนอนจ้องไปยังมุมของเรือที่มีซากกระดูกหนูตาย เขาฟังเสียงนกนางนวลร้อง แล้วเขาก็ตระหนักว่าตัวเองหิวและผ่ายผอมลงเพียงไหน พวกโจรสลัดโยนเศษขนมปังให้เขาเพียงวันละครั้ง วันแรกลีโอไนดัสก็ยังคงหยิ่งในศักดิ์ศรีไม่ยอมแตะต้อง แต่พอเข้าวันที่สองเขาก็หมดท่า ยอมกินขนมปังทั้งๆที่มีผ้ามัดปากไว้อย่างยากลำบาก เมื่อเขากินเสร็จก็จะหิวน้ำอย่างรุนแรงอีก.....

แต่เรื่องการกินการอยู่นั้นรบกวนจิตใจของเขาน้อยมาก เมื่อเทียบกับความกังวลในชะตาชีวิตของพวกไวท์ฟอร์ท.... และ ลิลลี่.... --

“ลุกขึ้น!!” ชายคนหนึ่ง เตะเขาอย่างแรงด้วยรองเท้าบูท ก่อนจะกระชากผมของเด็กหนุ่มขึ้นมา ลีโอไนดัสรู้สึกได้เลยว่าผมของเขาหลุดจากหนังหัวไปหลายเส้น เขาครางอย่างเจ็บปวด “หุบปากซะไอ้หนุ่ม -- ” ลีโอไนดัสมองชายที่เตะเขาและกระชากผมของเขา ชายคนนั้นสวมผ้าโพกหัวสีเขียวใบหน้าบิดเบี้ยวและคิ้วบาง “แกมองข้าหาเรื่องเหรอ?” ชายคนนั้นยกกำปั้นขึ้นมา แต่ชายอีกคนพูดว่า

“ไปกันได้แล้ว.... กัปตันรออยู่ -- ”

ชายโพกผ้าสีเขียวคำรามลอดไรฟันเหมือนยังระบายอารมณ์ไม่เต็มที่ แต่ก็ยอมหิ้วปีกคนละข้างกับชายอีกคน ทั้งสองอุ้มกึ่งลากลีโอไนดัสขึ้นไปบริเวณดาดฟ้าเรือ เด็กหนุ่มเห็นโจรสลัดนับสิบๆคนยืนล้อมคล้ายกับรออะไรอยู่ และเขาก็เห็นโจรสลัดพิการคนเดิมที่นั่งอยู่บนถังไม้ถือมีดที่เสียบนกนางนวลย่างขึ้นมาแทะกิน

ชายทั้งสองผลัก ลีโอไนดัสล้มลง แทบเท้าของชายคนนั้น เขาไม่พูดอะไรเลยพักใหญ่ พวกลูกเรือก็พูดอะไรพึมพำเบาๆ ลีโอไนดัสตะเกียกตะกายลุกขึ้นนั่งคุกเข่า เมื่อชายคนนั้นกินนกนางนวลนั้นจนหมดแล้วจึ้งเอ่ยขึ้นว่า

“เอาล่ะ..... เราได้ข้อมูลของแกมามากเลยล่ะ ไอ้หนุ่ม” เขาเอ่ยพลางใช้นิ้วแคะฟันอย่างน่ารังเกียจ “แกเป็นลูกชายของลอร์ดเบโอวูล์ฟล่ะสิ? ใช่มั้ย?” แต่ลีโอไนดัสไม่ตอบเขามองไปรอบๆ เพื่อหาลิลลี่ อย่างไรก็ตาม ชายคนนั้นเอ่ยต่อว่า “เราก็เลยคุยๆกันว่า จะเอาแกไปเรียกค่าไถ่กับลอร์ดเบโอวูล์ฟไงดีมั้ย? ตอนแรกข้าว่าจะขายเจ้าเป็นทาส แต่หลายคนคิดว่าพาเจ้าไปขายให้ขุนนางที่ชอบเด็กหนุ่มจะได้เงินเยอะกว่า” เสียงหัวเราะห้าวๆดังขึ้นรอบวงพวกโจรสลัดนั้น แต่ลีโอไนดัสไม่สนใจ เขามองจนแน่ใจว่าลิลลี่ไม่อยู่ในวงล้อม เขาก็หันมาสบตากับชายที่นั่งบนถังไม้ที่เขาคิดว่าชายคนนี้คงจะเป็นกัปตันของเรือลำนี้

*“Well, Beowulve….  What ever -- ” ชายคนนั้นโบกมือไปมา “ถ้าเราจะเอาเจ้าไปเรียกค่าไถ่คงต้องขุนเจ้าให้อ้วนเหมือนเดิมก่อนล่ะนะ สภาพเจ้าตอนนี้กลับไปพ่อแม่เจ้าคงจำไม่ได้” แล้วชายคนนั้นก็พยักเพยิดให้ลูกเรือข้างๆแก้ผ้ามัดปากของลีโอไนดัสออก เขาเดินมาและกระชากออก ลีโอไนดัสไอและถ่มน้ำลายออกมา กลิ่นน้ำมันเคลือบเรือยังคงเต็มในอยู่ในปากเขา ทั่วทั้งเรือเงียบราวกับรอฟังว่าเขาจะพูดอะไร

“แก้มัดข้า -- ” ลีโอไนดัสเอ่ย

พร้อมกันหลังจากที่เด็กหนุ่มพูดจบ โจรสลัดทั่วทั้งเรือก็ระเบิดเสียงหัวเราะ เด็กหนุ่มอดทนรอจนเสียงหัวเราะเยาะเย้ยและคำเหน็บแนมซาลงก็เอ่ยต่อว่า

“แก้มัดข้า.... -- แล้วส่งดาบให้หมอนั่น” ลีโอไนดัสสะบัดหน้าไปทางชายที่โพกผ้าสีเขียวที่หัวเราะค้างก่อนสีหน้าจะเปลี่ยนเป็นเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ชายที่นั่งบนถังหรี่ตาขวามองเด็กหนุ่มอย่างพิจารณาก่อนจะเลิกคิ้วและให้ชายคนเดิมเข้ามาแก้มัดให้กับลีโอไนดัส

ลีโอไนดัสลูบข้อมือที่มีรอยมัดช้าๆ ก่อนจะยืนขึ้น บนเรือโคลงเคลงก็จริง แต่เขาไม่สนใจ เขาสูงเกือบจะเท่ากับชายที่โพกผ้าสีเขียว ชายคนนั้นยืนนิ่งราวกับยังไม่แน่ใจว่าจะทำอะไร เด็กหนุ่มจึงเอ่ยว่า “ว่าไงล่ะ? หรือเก่งกับแต่คนที่มัดมือมัดเท้า?” เสียงโห่ฮาร้องดังขรมเมื่อลีโอไนดัสพูดท้าทายชายคนนั้น พวกโจรสลัดต่างสะใจและนึกสนุกสนานที่เพื่อนของเขาโดนเด็กอย่างลีโอไนดัสลูบคม

“ได้เลย ไอ้หนู..... ไม่ต้องใช้ดาบหรอก -- ฉันจะเลาะฟันแกออกมาด้วยไอ้นี่เอง..... ” เขาพูดพลางดึงมีดสั้นสีขาววับออกมาและกวัดแกว่ง เพื่อนของเขาบางคนพูดว่า

“ก็แกถนัดใช้มีดมากกว่านี่หว่า”

“เอ้า -- ดาบ” ชายตาเดียวที่นังบนถังไม้ยื่นดาบมาให้ลีโอไนดัสพลางแสยะยิ้มอย่างนึกสนุก ในขณะที่พวกโจรสลัดพากันทุ่มพนันขันต่อกันอย่างเมามัน

“แทงไอ้โจนส์ ยี่สิบ!!”

“ข้าก็แทงฝังไอ้โจนส์ สิบ!!”

“ข้าแทงฝั่ง โจนส์ -- สามร้อย!!”

“ไอ้ขี้โม้ แกมีสามร้อยที่ไหน?”

ลีโอไนดัสไม่สนใจจะเอาดาบมา เขาหักข้อนิ้วดังกร็อบๆ ก่อนจะก้าวเข้าไปยืนในวงเวียนโจรสลัดที่กระทืบเท้าและโห่ฮา พร้อมกับชูมือร้องว่า

“สู้!! สู้!! สู้!! สู้!! สู้!! -- ”

ทั้งสองยืนจ้องหน้ากันอย่างไม่ชอบหน้ากันราวกับเคยมีเรื่องบาดหมางกันมาแต่นาน

และโจนส์ก็เริ่มก่อน เขาตวัดมีดสั้นในมือใส่ลีโอไนดัสอย่างรวดเร็ว จนเห็นเป็นแค่เงาสีขาวแว่บๆ เด็กหนุ่มกระโดดหลบอย่างคาดไม่ถึง แต่ก็หลบทัน -- เขาถอยหลังหลบไปเรื่อยๆ ก่อนจะชนกับโจรสลัดข้างหลัง คนที่แทงโจนส์ถึงสามร้อย

แล้วเขาก็ผลักลีโอไนดัสให้ผลาพุ่งเข้าไปหาโจนส์ที่แสยะยิ้มและพุ่งมีดหมายตาตรงที่ชายโครงของเด็กหนุ่ม

ลีโอไนดัสหมุนตัวพร้อมกับตวัดข้อศอกใส่ปลายคางของโจนส์เสียงดัง พล็อก สนั่น ก่อนที่เขาจะตาลอยและร่วงลงไปนอนพื้น

เด็กหนุ่มรู้สึกดีใจและขอบคุณน้องชายที่สอนท่านี้ให้ก่อนจะมากับพวกจิ้งจอก

“เฮ้ย โจนส์ ตื่นเว้ยตื่นๆ” เพื่อนของเขาเข้าไปถึงตัว ชายโพกผ้าสีเขียวที่ยังคงตาเหลือกอยู่ ก่อนที่เขาจะฟื้นคืนสติและลุกขึ้นพรวด แต่ก็เซไปมาเหมือนกับขาไม่มีแรง

“ทำไมข้าถึงนอนอยู่บนพื้นวะ?” โจนส์เอ่ยเสียงแกว่งๆลอยๆ

“แกแล้วแล้ว โจนส์.....” ชายที่นั่งอยู่บนถังไม้เอ่ยก่อนจะลุกขึ้นเดินกุกกักอ้าถุงเก็บเงินจากพวกโจรสลัดที่แทงพนัน  ทุกคนหย่อนเงินใส่ถุงอย่างเซ็งๆ

“อะไรกัน? ตั้งแต่เมื่อไหร่?” เขาพูดอย่างไม่เชื่อพลางส่ายศรีษะไปมา

“แกโดนอีศอกว่ะ.... โป้งเดียว -- หลับกลางอากาศเลย -- เฮ้ย!! แกแทงห้าสิบ คายมาอีกยี่สิบเดี๋ยวนี้!!” เขาหันไปคะคอกใส่ลูกเรือที่ทำหน้าเบ้ก่อนจะเทเงินทั้งหมดใส่ถุงที่อ้าอยู่

“ -- ไม่จริง!! ข้าไม่เชื่อ!!” โจนส์ร้อง เขายังคงกวัดแกว่งมีดไปมา เพื่อนโจรสลัดทำเสียงเหม็นเบื่อและเซ็ง

“ต่อกันอีกรอบก็ได้นะ คราวนี้ข้าต่อให้มัดมือด้วย เอาไหมล่ะ” ลีโอไนดัสพูดอย่างสะใจ พวกโจรสลัดร่วมวงหัวเราะสำทับตามไปด้วย ราวกับเสียงหัวเราะเยาะนี้ เป็นตัวจุดประกายทำให้โจนส์กลับมามีแรงอีกครั้ง เขาเบิกตากว้างริมฝีปากบิดเบี้ยวก่อนจะตะโกนอย่างเคียดแค้นและชักดาบจากเอวโจรสลัดด้านหลังเขา

“ได้เลย ไอ้หนู!! คราวนี้แกตายแน่!!” แล้วเขาก็กระโจนเข้าใส่พลางฟาดฟันดาบใส่ลีโอไนดัสที่หลบเป็นพัลวัน

ชายขาด้วนที่ใส่ผ้าปิดตาร้องห้าม “อย่านะ -- เราจะเอาหมอนี่ไปเรียกข้าไถ่อยู่”

“หุบปากไปเลย ลุค!!” โจนส์ตะคอกอย่างมีอารมณ์ ชายที่ชื่อลุคนั้นชะงักก่อนจะขว้างดาบของเขาส่งให้เด็กหนุ่มซึ่งรับมาได้ทันท่วงทีและเอามากันดาบของโจนส์ไว้ได้

ทั้งสองฟาดฟันดาบใส่กันอย่างเมามันและเอาเป็นเอาตาย ลีโอไนดัสรู้ดีว่าเขาไม่มีแรง และแน่ใจว่าถ้าหากเขาอยู่ในสภาพพร้อมเต็มร้อย คงเอาชนะโจนส์อย่างง่ายได้.... -- แต่ตอนนี้เขาก็เริ่มหมดแรงแล้ว

“หยุด!!” เสียงแหลมตะโกนมาจากเหนือหัวพวกเขาก่อนที่ร่างบางจะพุ่งลงมาตรงกลางระหว่างลีโอไนดัสกับโจนส์ ดาบของทั้งสองหลุดกระเด็นออกจากมือ ตามแรงฟันของร่างนั้นก่อนจะหมุนตัวและดาบเรียวเล็กจะจ่ออยู่ตรงบริเวณคอหอยของลีโอไนดัสและโจนส์ในเวลาเดียวกัน ลีโอไนดัสมองตามดาบนั้นและก็เห็นเจ้าของดาบ --

“ลิลลี่!?”

*“Well, Beowulve….  What ever -- ” Luke’s Quote “เอาละ เบโอวูล์ฟ..... อะไรก็ช่างเถอะ -- ”

คำว่า well นอกจากแปลว่า “ดี” ได้แล้ว ยังสามารถแปลว่า “เอาล่ะ / ถ้างั้น” ก็ได้ในประโยคที่แสดงอาการประหลาดใจหรือใช้แทนคำอุทาน

“Oh, well Let’s go!!” = “โอ้ ถ้างั้นก็ไปกันเถอะ”

“Well, let her go” = “เอาล่ะ ปล่อยเธอไป”