7Swords

ตอนที่ 25 Promise
 
ไลโอซ่าร์จ้องอัศวินเกราะดำเขม็ง โดยไม่ยอมป้ายเลือดที่เข้าตา และกระชับดาบพร้อมอยู่ในมือ พวกทหารของพ็อตเทอร์รี่ที่ล้อมอยู่ต่างก็ขยับเป็นวงกลมล้อมรอบทั้งสองคนพร้อมทั้งกลั้นหายใจอย่างตื่นเต้น เสียงการสู้รบจากภายนอกยังคงดังอย่างต่อเนื่อง
ไลโอซ่าร์คำรามดังสนั่นก่อนจะออกแรงฟาดดาบใส่อัศวินนั้น ซึ่งเขาเพียงปัดดาบเบาๆออกไปด้านข้าง ไลโอซ่าร์ดึงดาบกลับและฟาดฟันใส่ต่อย่างรุนแรงจนอัศวินผู้นั้นต้องหันมาตั้งรับ
การต่อสู้ของทั้งสองเป็นไปอย่างรุนแรงประดุจสิงโตเข้าขย้ำกัน การฟาดดาบปะทะกันแต่ละครั้งส่งเสียงดังประหนึ่งสายฟ้าฟาดสะเก็ดไฟจาดการปะทะลอยปลิวว่อน ทั้งสองยังคงประดาบกันราวกับไม่เหน็ดเหนื่อยแม้แต่น้อย ราวสิบนาที
ไลโอซ่าร์ออกแรงฟาดดาบซึ่งอัศวินก็รับไว้ได้ เสียงการปะทะดังสนั่นไปทั่วบริเวณ ทั้งสองต่างออกแรงผลักและดันดาบของแต่ละอยู่
“ท่านพ่อ -- !!” เสียงของเด็กน้อยทำให้ไลโอซ่าร์เสียสมาธิก่อนที่เขาจะเห็นลูกชายของเขาจากหางตาที่วิ่งเข้ามาหาเข้า “ท่านพ่อครับ!!”
“ไลโอเนล -- อย่า!!” ไลโอซ่าร์ร้องเสียงหลงเมื่อเห็นทหารดิ่งเข้าไปจับลูกชายของเขาไว้ได้
“ทิ้งดาบเสีย เบโอวูล์ฟ” กิลเมซตะคอกสั่งเขาขยุ้มผมของไลโอเนลยกขึ้น เด็กน้อยร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด
“ปล่อยเขานะ ไอ้ลูกสุนัข!!” ไลโอซ่าร์ร้องเสียงดัง แต่ในขณะที่เขาหันเหความสนใจไปนั้นเอง อัศวินก็กระแทกดาบเข้าใส่เขาก่อนจะประเคนหมัดเข้าใส่บริเวณชายโครงที่มีเลือดไหล ไลโอซ่าร์ทรุดลงไปยันเข่ากับพื้น ก่อนจะยกดาบขึ้นกันอัศวินที่ฟาดดาบลงมา
แคร้ง --
และเขาก็เห็นสายฟ้าไหลแล่นผ่านบริเวณตัวดาบ ไลโอซ่าร์ลดแรงมือที่จับดับลงด้านหนึ่งก่อนจะผลักตัวดาบของอัศวินนั่นไปด้านข้าง
เปรี้ยง!!
สายฟ้าฟาดเสียงดังสนั่นพร้อมกับแสงสว่างวาบ พวกทหารที่ยืนอยู่บริเวณสายฟ้านั้นไหม้เกรียมเป็นตอตะโก ไลโอซ่าร์ม้วนตัวและลุกขึ้นฟาดดาบใส่ด้านหลังของอัศวินที่ดูเหมือนจะชะงักไปชั่วครู่
แต่อัศวินคนนั้นก็ก้มหลบและหันมารับดาบที่ไลโอซ่าร์ฟาดลงมาอย่างทันท่วงที
จังหวะเดียวกันนั้น นักบวชฮานอาศัยจังหวะวุ่นวายจากสายฟ้าที่ส่องวาบ กระโดดถีบใส่แม่ทัพิลเมซจนเขาเผลอปล่อยมือจากไลโอเนล นักบวชฮานใช้แขนซึ่งพันโซ่ไว้รับดาบของทหารอีกนายหนึ่งซึ่งฟันเข้าใส่เด็กน้อยก่อนจะต่อยเข้าใส่กลางลำตัวของทหารคนนั้นจนชุดเกราะยุบ
“ทำไมถึงกลับมา ไลโอเนล!!” ไลโอซ่าร์ตะเบ็งเสียงถามขณะฟาดฟันดาบไปด้วย
“ข้าต้องขออภัยลอร์ดเบโอวูล์ฟ -- ” นักบวชฮานอุ้มเด็กน้อยขึ้นพาดบ่าก่อนจะใช้แขนข้างที่ว่างรับดาบและเตะสูงใส่ทหารอีกคนจนคอลั่นดังกร๊อบ “จงไปสู่สุขคติ -- ท่านไลโอเนลเผอิญรู้ข่าวจากเมืองข้างหน้าและหนีกลับมาในคืนวาน!!”
“รีบหนีไป!!” ไลโอซ่าร์กัดฟันขณะออกแรงฟาดดาบสุดชีวิตจนอัศวินที่ใช้ดาบรับต้องกระเด็นตามแรงฟาดนั้น ไลโอซ่าร์วิ่งราวกับวัวคลั่งทหารที่ขวางเบื้องหน้าเขาต่างหลบออกด้วยความกลัว พวกที่ไม่หลบก็ถูกฟันจนตายในดาบเดียว เขาวิ่งนำนักบวชฮานไปยังสระน้ำศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งตอนนี้น้ำยังคงเต็มอยู่ไม่แห้งลงเลยแม้จะถูกตักไปใช้เสียมากมาย
ไลโอซ่าร์ปิดประตูที่เชื่อมต่อทางไปสระและลงกลอนไว้ก่อนจะจูงมือลูกชายที่นักบวชฮานวางลงแล้วเดินกึ่งวิ่งไปยังบริเวณสระน้ำ
“ท่านพ่อ -- ”
“ไลโอเนล” ผู้เป็นพ่อตัดบท “ฟังนะลูกรัก” ไลโอซ่าร์นั่งลงยองๆและจับต้นแขนของลูกชายไว้ทั้งสองด้านจนใบหน้าของทั้งสองอยู่ในระดับเดียวกัน เด็กชายมีสีหน้าตกใจมากเมื่อเห็นใบหน้าอาบเลือดของพ่อเขาชัดๆ “พ่อจะขอฝากหน้าที่ๆสำคัญให้ลูกทำ -- รับปากพ่อสิ”
“ได้ครับ ท่านพ่อ!!” เด็กน้อยเอ่ยอย่างกล้าหาญทั้งๆที่ตัวสั่น เสียงพวกทหารจากพ็อตเทอร์รี่มาถึงและกำลังพยายามพังประตู
“ลูกต้องช่วยพ่อคุ้มครอง และดูแลแม่ จนกว่าพ่อจะไปหา..... -- ตกลงไหม?” ไลโอซ่าร์พูดช้าๆชัดๆทุกถ้อยคำและสบตากับลูกชาย ผู้เบิกตากว้างอย่างตกใจ
“Won’t you escape with us --  (พ่อจะไม่หนีไปด้วยกัน -- )” เด็กชายเริ่ม
“Will you accept? Do I have your word? (ลูกตกลงไหม? พ่อได้คำสัญญาจากลูกเหรือเปล่า)”
“But -- (แต่ --)”
“Do I have your word? (ลูกให้คำมั่นได้หรือเปล่า?)” ไลโอซ่าร์ถามย้ำจ้องเข้าไปในดวงตาของลูกชาย
“I will. (ผมสัญญาครับ)”
“ดีมากลูกชาย” ไลโอซ่าร์ลูบหัวของลูกชายอย่างรักใคร่ เขายิ้มกว้างและยกลูกชายนั่งบนบ่าขณะเดินลงกลางสระไปยังแท่งศิลาโบราณนั้น โดยที่นักบวชฮานเดินลงตามมา
สระน้ำนั้นค่อยๆลึก เมื่อไลโอซ่าร์ถึงกลางสระก็สูงถึงกลางลำตัวของเขา แล้วเขาออกแรงผลักศิลาโบราณนั้น ซึ่งเผยให้เห็นช่องหินที่ระดับสูงปริ่มๆน้ำ
“นี่เป็นทางลับเชื่อมออกด้านนอกของไวท์ฟอร์ท -- เชิญท่านนักบวชก่อนเลย” นักบวชฮานปีนขึ้นขอบฐานและหย่อนตัวลงไปในช่องลับนั้นซึ่งสูงพอสมควร “รีบออกไปแล้วพาท่านแม่หนีไปให้ไกล ตกลงไหมลูก?” ไลโอซ่าร์หันมาคุยกับลูก
“ตกลงฮะ ท่านพ่อ -- ” ไลโอเนลเช็ดเลือดออกจากใบหน้าของพ่อเขาขณะที่พ่อของเขาอุ้มตัวเขาหย่อนลงช่องลับนั้น “ท่านพ่อฮะ.... ลูกขอโทษ -- ” เด็กน้อยบอกน้ำเสียงขมขื่น
“ไม่เป็นไรเลยลูกรัก” ไลโอซ่าร์เอ่ยอย่างใจดี เขาส่งยิ้มให้ลูกชาย นักบวชฮานรับไลโอเนลจากข้างล่าง “ลูกเป็นเด็กที่ใจดีและกล้าหาญ.... พ่อรู้..... -- ลูกเหมือนกับแม่”
“ท่านพ่อ...... มีอะไรจะฝากถึงท่านแม่มั้ยฮะ?” เด็กน้อยร้องถามเมื่ออยู่ในช่องลับนั้นแล้ว
ไลโอซ่าร์ออกแรงฟันแท่นศิลาโบราณด้านบนจนแตกละเอียดก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากหลักศิลานั้นและส่งให้กับลูกชาย มันเป็นอะไรที่หนักและยาว ไลโอเนลมองไม่ถนัดภายใต้ช่องลับมืดๆนั้น
“เอานี่ไปด้วย...... ” ไลโอซ่าร์ลังเลอยู่ชั่วอึดใจก่อนจะเอ่ยว่า “บอกแม่...... ว่านางคือผู้หญิงที่พ่อรักที่สุดเสมอมาและตลอดไป -- ” และโดยไม่รีรอ เขาก็ดึงฐานหินกลับเพราะได้ยินเสียงของประตูที่พังแล้ว
ภายในช่องลับนั้นมืดสนิทและชื้นแฉะ นักบวชฮานจับไหล่ของไลโอเนลและบอกว่า “มาเถอะ ไลโอ --” เด็กน้อยแบกสิ่งที่พ่อของเขาส่งมาทั้งสองมือก่อนจะค่อยๆคลำทางตามนักบวชฮานไปในทางลับมืดๆนั้น
ไลโอเนลปีนขึ้นจากสระน้ำขึ้นไปยืนบนฐานที่เคยมีแท่นศิลาก่อนจะใช้ดาบพยุงตัวไว้ เขามองทหารที่กรูเข้ามาจนเต็มบริเวณขอบสระ แต่ไม่มีใครลงสระมาเพื่อจับเขาเลย
แล้วไลโอซ่าร์ก็เห็นชายหนุ่มที่ใบหน้าท่าทางเฉลียวฉลาดเดินเข้ามา ไลโอซ่าร์เตรียมใจว่าเขาคงถามเรื่องลูกชายของเขาที่หายไป...... -- แต่เปล่าเลย
“กระผม เรคอมป์ -- โรแลนด์ เรคอมป์ จากพ็อตเทอร์รี่ ยินดีที่ได้รู้จักขอรับลอร์ดเบโอวูล์ฟ” เขาแนะนำตัวอย่างนอบน้อม จนไลโอซ่าร์ยังต้องแปลกใจ “ไวท์ฟอร์ทนั้นพ่ายแพ้สงครามแล้วขอรับ ลอร์ดเบโอวูล์ฟ -- มันมีประโยชน์เลยที่เราจะหลั่งเลือดเสียชีวิตกันอีก..... ท่านก็รู้ดี -- ”
ไลโอซ่าร์เข้าใจว่าชายหนุ่มคนนี้คงจะพยายามกล่อมให้เขายอมแพ้ เพื่อจับเป็น
“ถ้าเจ้ารับรองได้ว่า ชาวไวท์ฟอร์ทจะไม่ถูกฆ่าและเจ้ากล้ารับรองความปลอดภัยของชาวเมือง..... ข้าจะประกาศยอมแพ้”
เรคอมป์ยกมือขวาขึ้นทำนองประหนึ่งประกาศสาบานตน “ด้วยเกียรติแห่งลอร์ดคราเวน”
“ดี......” ไลโอซ่าร์เอ่ยอย่างอ่อนแรง เขาโยนดาบไปยังสระแทบเท้าของเรคอมป์ “ข้า.... -- เบโอวูล์ฟ ลอร์ดแห่งไวท์ฟอร์ท ขอประกาศยอมแพ้ต่อลอร์ดคราเวน”
“ถ่ายทอดถ้อยคำนี้ๆ ออกไป -- ” เรคอมป์เอ่ยและยกดาบของไลโอซ่าร์ให้กับนายกองคนหนึ่งถือและร้องตะโกนว่า
“ลอร์ดเบโอวูล์ฟแห่งไวท์ฟอร์ท ประกาศยอมแพ้ต่อลอร์ดคราเวนแพ่งพ้อตเทอร์รี่แล้ว” นายกองคนนั้นถือดาบและขี่ม้าออกไปป่าวประกาศจนทั่ว
“เชิญทางนี้......” เรคอมป์เอ่ยอย่างสงบ ก่อนที่ทุกคนจะมองตามไลโอซ่าร์ที่ปีนลงไปในสระและยกสองมือขึ้นในท่ายอมแพ้ เดินแหวกน้ำขึ้นไปหาพวกพ็อตเทอร์รี่.......