7Swords

ตอนที่ 20 Snow
 
ไวท์ฟอร์ทในยามปกตินั้นเป็นเมืองเล็กๆที่ดูวุ่นวาย ทุกคนที่นี่เสียงดังและกระตือรือร้นในการใช้ชีวิต แม้จะต้องเผชิญกับหิมะที่ตกตลอดเกือบทั้งปีพวกผู้ชายหากไม่ฝึกการรบก็จะทำงานใช้แรงต่างๆทั้งหาฟืนล่าสัตว์ตีเหล็ก พวกผู้หญิงก็ถูกเลี้ยงมาให้ทำเป็นทุกอย่างตั้งแต่การขี่ม้าไปจนถึงแรงงาน -- ทุกคนชอบที่ได้ขยับตัวให้เหงื่อออกและชอบกินอาหารแบบร้อนๆชนิดลวกปากได้ยิ่งดี พวกเขามีชีวิตเรียบง่ายและออกจะดิบเถื่อนเสียด้วยซ้ำหากเทียบกับที่ๆไลโอซ่าร์จากมา......
ลอร์ดเบโอวูล์ฟยืนบนกำแพงปราสาทสองแขนวางบนกำแพงโน้มตัวลงมองไปทั่วเมืองเล็กๆนั้น พร้อมกับคำถามในใจว่า อะไรคือดิบเถื่อน อะไรคือเรียบง่าย? พวกเขาต่างมีชีวิตเป็นปกติในตามแบบของพวกเขา ถึงจะต่างจากที่ๆเขาเคยอยู่ แต่ชาวเหนือทุกคนก็ใช้ชีวิตแบบปกติของพวกเขาแบบนี้
ในสภาวะเตรียมเข้าสู่สงคราม สิ่งที่ไลโอซ่าร์คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นสู่สายตา..... ความหวาดกลัว --
พวกผู้ชายและทหาร แม้จะชอบการต่อสู้.... ทว่าพวกเขาไม่ได้ชอบสงคราม..... ภาพเด็กชายที่ถือดาบ ภาพของคนชราที่ใช้แรงงานเพื่อเตรียมเข้าสู่สงคราม...... ภาพแม่ที่กอดลูกสาว ภาพชายที่กอดภรรยาท้องแก่ของเขาหน้าบ้านก่อนออกมาเตรียมสงคราม.....
ภาพเหล่านี้บาดใจไลโอซ่าร์เหลือเกิน
เขามั่นใจว่า..... หากลิมพาเนียอยู่ตรงนี้ เธอก็คงพูดให้กำลังใจเขาอย่างแน่นอน เธอคงจะแตะไหล่และบอกให้ฟังเสียงของผู้คนที่อึกทึกยิ่งกว่าเคยของไวท์ฟอร์ท เสียงที่เอะอะกว่าเดิม -- เสียงที่ดังยิ่งกว่าเดิม…..
เสียงที่บ่งบอกว่าทุกคนพร้อมที่จะต่อสู้ พร้อมที่จะปกป้องบ้านเกิดเมืองนอน ต่อสู้เพื่ออนาคตของไวท์ฟอร์ท.....
พวกเราจะต่อสู้เพื่อป้องกันตัว......
ใช่..... – ภรรยาของเขาคงจะบอกแบบนั้น.....
เพียงแต่ภรรยาของเขาไม่อยู่ใกล้กันกับเขาอีกแล้ว......
ไลโอซ่าร์ยืดตัวขึ้น เขาโหนโซ่และรูดมันลงมา เมื่อถึงพื้นเขาก็กระชับเสื้อคลุมหมาป่าก่อนจะย่ำเท้าผ่านหิมะเย็นเยียบที่สูงท่วมข้อเท้าเข้าไปในเมือง
ลอร์ดเบโอวูล์ฟเดินมองรอบๆบริเวณในเมือง ไวท์ฟอร์ทเอะอะเสียงดังกว่าในอดีต.... หรืออาจจะเป็นเพราะในอดีตเขาไม่ได้ตั้งใจฟังมากเท่านี้ก็เป็นได้.....
ชาวเมือง เมื่อเห็นเขาก็รี่เข้ามา ไลโอซ่าร์คาดไว้ว่า พวกเขาคงจะมาถามว่า พวกเขาจะรอดจากสงครามครั้งนี้ไปได้หรือเปล่า ลูกหลานหรือญาติๆของพวกเขาจะไม่ตายใช่มั้ย? หรือว่าเราจะอยู่ในภาวะสงครามไปอีกเท่าไหร่
แต่เขาคิดผิด --
ต่างคนต่างเดินเข้ามารายงานถึงความพร้อมในด้านการเตรียมตัวเพื่อจะเข้าสู้สงคราม.....
“ลอร์ดเบโอวูล์ฟ -- ท่อลำเลียงพร้อมแล้วขอรับ”
“ลอร์ดเบโอวูล์ฟคะ -- เสบียงเราเหลือเฟือให้คนทั้งเมืองกินได้เป็นสองสามเดือนเลยค่ะ”
“ลอร์ดเบโอวูล์ฟ -- เราแลกสิ้นค้าจำพวกเหล็กกับเสบียงมาได้เพียงพอเลยเราจะเก็บเสบียงทั้งหมดไว้ในปราสาทนะขอรับ!!”
“ลอร์ดเบโอวูล์ฟ -- ชาวบ้านนอกเขตก็จะมาเข้ากับพวกเราด้วย อีกราวร้อยคนครับ!!”
“ลอร์ดเบโอวูล์ฟ -- เราจะต่อสู้ร่วมกับท่าน”
หลากหลายผู้คนที่เข้ามาพูดให้กำลังใจและบอกว่าพวกเขาพร้อมที่จะสู้เพื่อปกป้องตัวเองและบ้านเกิดของพวกเขา ทุกคนต่างมีสีหน้าเด็ดเดี่ยว แม้ว่าไลโอซ่าร์จะสงสัยว่าทำไมชาวไวท์ฟอร์ทถึงไม่มีท่าทีสงสัยเลยว่าอะไรคือสาเหตุแห่งสงครามครั้งนี้.....?
ไลโอซ่าร์รู้สึกตื้นตันขึ้นมาในใจอย่างท่วมท้น ชาวไวท์ฟอร์ทต่างนับถือและรักเขาเฉกเช่นประดุจดั่งเขาเองก็เป็นชาวไวท์ฟอร์ทด้วยกัน ไม่ใช่คนที่เคยบุกเข้ามาและมอบความปราชัยให้กับไวท์ฟอร์ทเป็นคนแรกในประวัติศาสตร์ ไม่ได้มองว่าเขาเป็นคนที่ทำให้ไวท์ฟอร์ทต้องตกเป็นเมืองขึ้นของเบรฟเวอรี่การ์เดน
หากแต่มองเขาเป็นลอร์ดเบโอวูล์ฟ -- หมาป่าแห่งไวท์ฟอร์ท......
ทั้งหมดนี้คงจะไม่ได้เป็นแบบนี้..... ถ้าไม่ใช่เพราะลิมพาเนีย..... ภรรยาของเขา......
ไลโอซ่าร์หยุดเพื่อแวะมัดเชือกรองเท้าให้กับเด็กคนหนึ่งที่กำลังยกซุปเพื่อไปที่กำแพง ก่อนเขาจะอาสายกซุปไปให้เพราะเขากำลังจะไปที่กำแพงเมืองพอดี
ไลโอซ่าร์วางหม้อใส่ซุปร้อนๆและตักซุปส่งให้พวกทหารกับมือทีละคนจนครบ และเขาก็ออกมายืนบนกำแพงเมืองที่หนาขึ้นเพราะการเสริมด้วยน้ำแข็งแบบกรรมวิธีของไวท์ฟอร์ท
“มีข่าวจากพวกจิ้งจอกมั้ยขอรับ ลอร์ดเบโอวูล์ฟ?” แม่ทัพริชาร์ดเอ่ยถาม เขาเป็นแม่ทัพฝ่ายขวา โดยที่โคล์ดี้เป็นแม่ทัพฝ่ายซ้าย
“ไม่เลย... ข้าได้แต่หวังว่าพวกเขาจะปลอดภัยดี......” ไลโอซ่าร์ตอบและมองออกไปด้านนอกที่ขาวโพลนไปด้วยหิมะ
*“When they arrived, the snow will be red…..” ริชาร์ดเอ่ยอย่างเหี้ยมหาญ
**“And it will be white again -- ” ไลโอซ่าร์พยักหน้าให้กับแม่ทัพของเขาและ กระพริบตาสู้สายลมหนาวที่พัดพาเอาหิมะตกลงมาอีกครั้ง
 
*“When they arrived, the snow will be red…..” Richard’s Quote: “เมื่อพวกมันมาถึงหิมะจะเป็นสีแดง.....”
ริชาร์ดกล่าวถึงเมื่อข้าศึกมาถึง หิมะที่เป็นสีขาวจะถูกย้อมด้วยเลือดของศัตรูนั่นเอง
**“And it will be white again -- ” Liozar’s Quote: “และมันก็จะกลับเป็นสีขาวอีกครั้ง -- ”
It ในประโยคหมายถึงหิมะที่จะกลับเป็นสีขาว กล่าวคือ ไลโอซ่าร์ให้ความมั่นใจว่า พวกเขาจะชนะสงคราม และไวท์ฟอร์ทก็จะกลับมาสงบสุขดังเดิมสมชื่อของ White Fort หรือป้อมสีขาวนั่นเอง