7Swords

ตอนที่ 17 Wardrobe
 
ลีโอไนดัสมีสีหน้างุนงงกับจดหมายสั้นๆนั่น เขาเงยหน้ามองเอเคลเซธผู้ซึ่งมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก “อะไรคือ จงกลายเป็นหมาป่าน่ะพี่เอเคล?” เด็กหนุ่มรู้สึกสงสัยและกังวลใจขึ้นมาทันที เพราะสีหน้าเป็นห่วงและกังวลปรากฏบนใบหน้าและแววตาของเอเคลเซธ ซึ่งทำให้เขามั่นใจว่า นี่ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ
“ท่านพ่อ.....” เอเคลเซธหันไปหาพ่อของเขาผู้ซึ่งเดินไปยังหน้าต่างและเพ่งตามองไปยังถนนด้านล่าง
วินาทีต่อมาเสียงตบก็รัวดังขึ้นที่ประตู ทั้งสามหันมามองหน้ากัน ลีโอไนดัสคว้าดาบของเขาขึ้นมาตามสัญชาตญาณ และเมื่อประตูเปิดผางออกมา พวกเขาก็พบว่า เรคอมป์ยืนอยู่หน้าประตูสีหน้าฉายแววแห่งชัยชนะ เบื้องหลังของเขามีทหารอยู่เต็มทางเดิน
“นี่มันอะไรกัน ท่านโรแลนด์?” เอเคลเซธทำใจดีสู้เสือเอ่ยถามอย่างวางท่า
“เราได้คำสั่งจากลอร์ดคราเวน ให้มาจับกุม เบโอวูล์ฟ ลีโอไนดัส!!” ชายหนุ่มพูด ด้านหลังของเขาทหารก็ทยอยขึ้นมาเต็มทางเดิน
“ด้วยข้อหาอะไรล่ะ?” เอเคลเซธถามกลับ
“ลอร์ดเบโอวูล์ฟต้องสงสัยในข้อหากบฏ วางแผนโค่นราชบัลลังก์ -- ”
*“That’s bullshit!!” ลีโอไนดัสตะโกนก้อง เด็กหนุ่มยืดอกอย่างภาคภูมิ “ท่านพ่อของข้า จงรักภักดีต่อองราชาตลอดมาและตลอดไป -- ”
“เจ้าไม่ได้เป็นคนตัดสิน สิงโตน้อย......” เรคอมป์เอ่ยพร้อมกับหรี่ตามองการเคลื่อนไหวทั้งหมด “แต่ถ้าเจ้าบริสุทธ์ใจจริงก็ไปกับเรา -- ”
ยังไม่ทันที่เรคอมป์จะเอ่ยจบ เอเคลเซธก็เป่าเทียนในห้องจนมืดลงทันตา เสียงโครมดังขึ้นพร้อมกับเสียงครางของเรคอมป์ผู้ตะโกนว่า “จับมันไว้!!”
เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายดังขึ้น ต่อมาคือเสียงกระจกแตกและลีโอไนดัสรู้สึกว่าเขาโดนลากคอ เขาเกือบจะฟันใส่คนๆนั้นแล้วในความมืดแบบนี้ แต่เขาทันได้ยินเสียงของเอเคลเซธกระซิบเบาๆอย่างร้อนรนก่อน “ทางนี้!! เร็วเข้า!!” ลีโอไนดัสรีบตามไปเขารีบปีนผ่านช่องหน้าต่างตามเอเคลเซธไป และเกือบจะไถลตกหลังคาลงไป สายลมเย็นพัดโกรกใบหน้าของเขา เด็กหนุ่มมองซ้ายมองขวา ภายใต้แสงดาวและแสงพระจันทร์ข้างขึ้นเอเคลเซธยื่นมือกลับเข้าไปในหน้าต่าง และดึงเอริคปีนผ่านเข้ามา เด็กหนุ่มรีบเข้าไปช่วยดึงและสัมผัสได้ถึงขวดเหล้าที่เอริคหนีบมาด้วย
ลีโอไนดัสห้ามตัวเองไม่ให้สบถอย่างยากลำบากเมื่อเห็นว่าสิ่งแรกที่เอริคทำเมื่อปีนออกมาได้คือกระดกเหล้า ลีโอไนดัสวิ่งผ่านหน้าต่างไปตามที่เอเคลเซธกวักเรียก เด็กหนุ่มเห็นจากหางตาว่า ในห้องมีคนถือคบเพลิงกำลังวิ่งมาทางพวกเขา
วินาทีต่อมาก็มีคนถือคบเพลิงเข้ามาใกล้หน้าต่าง เอริคขว้างขวดเหล้าใส่คบเพลิงนั้นและ --
เพล้ง!! พรึ่บ -- !!
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
ทหารที่ถือคบเพลิงมาโดนไฟคลอกจากเหล้าที่แตกราดใส่เขา เอเคลเซธพาพวกเขาวิ่งไปตามหลังคา
“พี่เอเคล!!” ลีโดไนดัสเรียกชายหนุ่ม “พวกคุณโคล์ดี้ไม่ได้อยู่ทางนั้นนะ”
แต่เอเคลเซธกระโดดผ่านช่องว่างบนหลังคา ตามด้วย เอริคที่เว้นระยะวิ่งเสริมแรงข้ามไปได้ แต่เอเคลเซธต้องรอรับและพวกเขาก็ไถลตามหลังคาที่หลุดออกไปประมาณสองสามแผ่น ลีโอไนดัสรีบกระโดดตามและทั้งสามก็ถึงวิ่งกึ่งคืบคลานไปตามหลังคาที่ชันขึ้นกว่าเมื่อตะกี้ เอเคลเซธกระชากหน้าต่างที่ใกล้ที่สุดออกเมื่อเห็นว่ามีคบเพลิงโผล่ขึนมาจากอีกด้าน แล้วแทรกตัวเข้าไป ตามด้วยเอริค และ ลีโอไนดัส
พวกเขาเข้าไปอยู่ในห้องมืดๆ
“เราอยู่ที่ไหนกัน -- ” ลีโอไนดัสถามแต่เอริคเอามืออุดปากเขาไว้
“เงียบๆ” เอเคลเซธเอ่ยเบากว่าเสียงกระซิบถ้านั่นจะเป็นไปได้ เสียงตะโกน เสียงย่ำเท้าและเสียงวิ่งดังลั่นไปทั่วบริเวณ
“พวกมันไม่ได้ไปโผล่ที่สุดหลังคา -- ค้นทุกห้อง!!”
พวกเขาราวกับจะได้ยินเสียงเต้นของหัวใจในความมืดนั้น เขาเห็นแสงไฟลอดผ่านช่องประตู ก็ค่อยๆย่องเข้าไปต้องใจจะแอบข้างประตู
“โอ้ย!!” เสียงแหลมร้องขึ้น
“ลิลลี่!?” ลีโอไนดัสร้องเบาๆ
“เจ้าเหยียบเท้าข้า!!”
“ขอโทษๆ” เขารีบบอก
“ไปซ่อนในตู้นั่น ปิดหน้าต่างด้วย ข้าจะจุดไฟแล้ว -- ” เธอบอกพลางจุดไฟจากไม้ขีดก่อนจะจุดกับเทียน พอดีกับเสียงตบประตูรัวดังสนั่นที่ประตู
“เปิดประตูเดี๋ยวนี้!!”
“มาแล้วค่ะๆ -- ” เธอหันมามองเอเคลเซธที่วิ่งเข้าไปในตู้ตามเอริคหลังจากปิดหน้าต่าง และลีโอไนดัสที่เข้าไปเป็นคนสุดท้าย “นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันคะ?” ลิลลี่เอ่ยถามจากประตู พวกเขาสามคนยัดกันคนละด้านในตู้ที่มีแสงจากเทียนไขลอดเข้ามาเป็นรอยเล็กๆยาวๆ
“หลีกไป -- ” เสียงกรรโชกเอ่ย ก่อนพวกเขาจะได้ยินเสียงย่ำไปย่ำมาในห้อง
“เอ๊ะ!! นี่ห้องผู้หญิงนะยะ” พวกเขาได้ยินเสียงลิลลี่แหว
ทั้งสามนั่งเงียบๆอยู่ในตู้ฟังการต่อล้อต่อเถียงของทหารกับลิลลี่จนสายตาเริ่มชินกับความมืด เอเคลเซธผงะออกมานิดๆ เมื่อเห็นว่าใบหน้าของเขาแนบอยู่กับบราชั้นในสตรี เขากระเถิบอย่างเงียบงันให้ห่างจากบราที่ห้อยลงมาในตู้นั้น
“เจ้าไม่ได้ยินเสียงอะไรจริงๆน่ะรึ?” เสียงของทหารถามอย่างเคลือบแคลง
“ข้าก็หลับอยู่จนกระทั่งท่านเคาะประตูปลุกข้านั่นแหละ” เอริคคีบอะไรบางอย่างด้วยนิ้วชี้และนิ้วโป้งทั้งสองมือขึ้นมาระดับสายตา ทั้งเอเคลเซธและลีโอไนดัสมองตาม และเห็นว่าสิ่งนั้นคือ กางเกงในสตรีสีขาวลายลูกไม้
“เจ้าต้องซ่อนพวกมันไว้ในนี้แน่ๆ!!” ทหารคนนั้นไม่เชื่อ “ในตู้นั้นหรือเปล่า”
“อย่านะยะ!!” ลิลลี่กรีดร้อง “นั่นตู้เก็บชุดชั้นในข้าย่ะ!!”
“......ยังไงๆก็ต้องตรวจ -- !!” เสียงของทหารคนนั้นเปลี่ยนไปเล็กน้อย
เกิดเสียงดังพลั่กดังลั่นก่อนจะตามมาด้วยเสียง -- โครม!!
ทั้งสามรีบออกมาจากตู้หรรษาก่อนจะเห็นว่า ลิลลี่ถือเก้าอี้เงื้อคาอยู่ “วางไอ้นั่นลงเลยนะ -- ” เธอบอกลีโอไนดัสที่ถือกางเกงซับในสตรีติดมือมาด้วย
เด็กหนุ่มรีบวางลงด้วยใบหน้าแดงก่ำ ขณะที่เอริคกำลังสำรวจทหารคนนั้นที่สลบคาที่ และเอเคลเซธรีบไปปิดประตู
ลีโอไนดัสรีบบอกแก้เขิน “ขอบใจมากๆเลย ลิลลี่ -- ”
“ตกลงนี่มันเรื่องอะไรกัน” ลิลลี่พูด เธอยังไม่วางเก้าอี้ลงและมองพวกเขาทีละคน “ทำไมพวกท่านถึงต้องหนี?”
“เรื่องมันยาว” เอเคลเซธเอ่ย เขาเอาหูแนบประตูคอยฟังเสียงฝีเท้า
“งั้นก็เล่ามาย่อๆ” เธอบอก “ไม่งั้นข้าจะร้องให้คนมาช่วย”
“พวกเราไม่เป็นที่ต้องรับในพ็อตเทอร์รี่นี่แล้วน่ะสิ” เอริคเอ่ยพลางมองรอบห้องไปมาก่อนจะดึงขวดเหล้าในลังออกมา ลิลลี่ไม่พูดอะไรในขณะที่ เอริคกำลังเทเหล้ากรอกปากตัวเอง
“ขอโทษจริงๆนะ ลิลลี่...... -- ” ลีโอไนดัสเอ่ยด้วยใบหน้าสำนึกผิด “แต่เจ้าช่วยเงียบก่อนนะ เดี๋ยวพวกเราก็จะไปแล้ว..... -- ”
“งั้น.....” เธอเอ่ยก่อนจะวางเก้าอี้ลง และเปิดช่องลับใต้พรม “ตามมาทางนี้สิ -- ” ลิลลี่เรียกผู้ชายทั้งสามที่อ้าปากหวอให้ตามเธอลงไปในช่องลับนั่น
“ที่ร้านนี่มีอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ?” เอเคลเซธเอ่ยอย่างรู้สึกทึ่งเมื่อเดินตามเธอเข้าไปในช่องเล็กๆที่เขาต้องก้มตัวไม่ให้ชนเพดาน
“เป็นทางที่เอาไว้ลงไปเก็บเหล้า -- แล้วก็เอาไว้หนีตอนที่ข้าอาจจะโดนลูกค้าตัณหากลับแกล้งเมาแล้วเสร่อขึ้นไปหาข้าบนห้องไงล่ะ” เธอบอกเรียบๆ และดันช่องกำแพงลับออกไปเจอกับห้องที่มีกลิ่นเหล้าคลุ้ง ลีโอไนดัสต้องออกแรงผลักเอริคที่มองซ้ายขวาราวกับตื่นเต้นประดุจอยู่บนสรวงสวรรค์ ก่อนที่เธอจะเปิดประตูหลังร้านและเชิญพวกเขาออกไป
“ขอบใจมาก ลิลลี่” เอเคลเซธบอกเธอ ลิลลี่แค่ยักไหล่ แต่ก็แอบยิ้ม
“ขอบใจ..... -- ” เอริคบอกอย่างสุขใจ สองอ้อมแขนเติมไปด้วยขวดเหล้า
“ลิลลี่ เจ้ามาด้วยกันเถอะ -- ” ลีโอไนดัสบอกกับเด็กสาว “เธอทำร้ายทหารนั่นนะ ถ้าเขาจำได้เธอจะเดือดร้อน.... -- ”
“ขอบใจที่เป็นห่วง แต่ไม่เป็นไรหรอก รีบไปเถอะ” เธอบอกสบายๆ
“แต่ -- ” ลีโอไนดัสอึกอักเขาพยายามหาเหตุผลอย่างว้าวุ่น
“ไปเถอะน่าขืนข้าหนีไปกับพวกท่าน ข้าคง -- ” เสียงของเธอขาดหายไป เมื่อพวกทหารวิ่งโผล่ลับมุมของร้านมาชี้ตรงมาที่พวกเขาร้องว่า
“พวกมันอยู่นั่น!! นังเด็กนั่นช่วยพวกมันไว้!!”
“เอ้า -- วิ่งสิยะ รออะไร!!” ลิลลี่ฉีกกระโปรงของเธอให้สั้นลงแหวกจนถึงต้นขาเพื่อให้วิ่งสะดวก ก่อนจะโยนทิ้งและออกวิ่งนำพวกเขา
“ท่าเรือ!! ไปที่ท่าเรือ!!” ตะโกนบอกให้พวกเขา เอริคขว้างขวดเหล้าไปข้างหน้าจนตกพื้นแตกกระจายเต็ม พวกเขากระโดดข้ามเศษแก้วนั้น ก่อนที่เอเคลเซธที่ฉวยคบเพลิงมาได้กระโดดข้ามพร้อมกับทิ้งคบเพลิงใส่และด้วยฤทธิ์แอลกอฮอลเข้มข้น ไฟก็ลุกพรึ่บทันที ขวางทางพวกทหารที่วิ่งตามมาอย่างกระชั้นชิด
“ไอ้นั่นคงจะถ่วงเวลาได้หน่อย” เอเคลเซธวิ่งตามจนทันทุกคน บนถนนนั้นว่างผู้คนเพราะดึกแล้ว นับว่าดีสำหรับพวกเขามากทั้งสี่วิ่งห้อไปยังท่าเรือให้เร็วที่สุด “ดีมาก ทนเอา..... หน่อย -- ” พวกเขาหยุดชะงัก เมื่อเลี้ยวเข้าซอยหนึ่งซึ่งเป็นทางลัดสู่ท่าเรือ
มันเป็นซอยเล็กๆที่ชื้นและลมพัดโกรก เพราะเข้าใกล้เขตทะเล และตรงปากทางนั้น มีคนๆหนึ่งซึ่งสวมหมวกคลุมหน้ายืนพิงกำแพงอยู่ ร่างสูงนั้นค่อยๆหันมาเผชิญหน้ากับพวกเขาก่อนจะค่อยๆถอดหมวกคลุมนั้นออก
“.... ท่านเรคัส -- ” เอเคลเซธเอ่ยผ่านไรฟัน เรคัสที่มีหนวดยุ่งเหยิงเต็มใบหน้านั้นมือหนึ่งกุมดาบข้างเอว เขายืนนิ่งมองพวกเขาด้วยสายตาอันตรายอย่างยิ่ง
“ทางนี้!!” เสียงของทหารตะโกนมาจากด้านหลัง กำลังตามมา
พวกเขาทั้งสี่กำลังเข้าตาจน......
 
*“That’s bullshit!!” Leonidas’s Quote: “นั่นมัน ไร้สาระ/ไม่จริงทั้งเพ!!”