7Swords

ตอนที่ 18 Ship

เสียงของทหารดังขึ้นมาจากด้านหลัง ทั้งเอเคลเซธ เอริค ลีโอไนดัส ยังคงติดอยู่นซอยนั้นด้านหลังคือพวกทหารที่กำลังกรูเข้ามาและคงถึงตัวพวกเขาในอีกไม่กี่วินาที และด้านหน้าพวกเขาคือ เซอร์โรแลนด์ เรคัส หัวหน้าองครักของลอร์ดคราเวน

จริงอยู่ที่ว่าพวกเขามีอยู่สี่ต่อหนึ่ง เอเคลเซธคิด แต่เรคัสฝีมือคงไม่ธรรมดา พวกเขามีแค่ ขี้เมา เด็ก และผู้หญิง ที่ดูเข้าท่าหน่อยก็คือคนหนุ่มอย่างเอเคลเซธ..... -- ซึ่งมีดีแค่สมอง เพราะเขาไม่ถนัดเรื่องการใช้ดาบโดยสิ้นเชิง

เอเคลเซธเคยมั่นใจมากกว่านี้ ภายใต้การวางแผนที่ใช้เวลาและแผนสำรองที่คิดทวนแล้วทวนอีก.... แต่การตัดสินใจแก้ไขเหตุการณ์เฉพาะหน้าแบบนี้ เขาไม่ถนัดเอาเสียเลย

เสียงตะโกนดังเข้ามาใกล้จวนถึงพวกเขาแล้ว เอเคลเซธต้องเสี่ยงเสียแล้ว

“ทำไมท่านไม่ชักดาบแล้วฟันเราเสียล่ะ” เอเคลเซธเดินออกมาด้านหน้าและอ้าแขนกั้นอีกสามคนไว้ “ถ้าท่านยังลังเลระหว่าง เกียรติยศของหัวหน้าองครักษ์ กับสัญญาที่ให้ไว้กับข้าว่าจะไม่หันดาบใส่โดยไม่เตือนแล้วล่ะก็ รีบชักดาบออกมาห้ามพวกเราซะ พวกเราไม่มีเวลาให้เสียอีกแล้ว!!”

เรคัสมีสีหน้าปั้นยากเขาเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่พักเดียวก่อนจะหลีกไปยืนข้างๆ เอเคลเซธเดินนำที่เหลือข้ามไปเร็วๆ “เอาเรื่องเกียรติมาอ้างนี่ขี้โกงนี่?” เขาเอ่ยเมื่อชายหนุ่มเดินผ่าน

“อย่างกับเรื่องที่พวกท่านสั่งรุมจับพวกข้าสายฟ้าแลบแบบนี้ ไม่เรียกว่าขี้โกงหรือ?” เอเคลเซธตอกกลับ ทั้งสามวิ่งนำหน้าเขาไปแล้ว

“ข้าจะไม่แก้ล่ะนะ..... ผลมันก็เห็นๆอยู่” เรคัสบอกหน้าหงิก “เอาเป็นว่าข้าไม่ติดค้างอะไรเจ้าแล้วนะ?”

“เราไม่ติดค้างอะไรกัน” เอเคลเซธเอ่ยและตั้งท่าจะออกวิ่ง “ -- ขอบคุณ” เขาหันมาบอกก่อนจะโกยอ้าวตามทั้งสามคนไป

เอริค ลีโอไนดัส และลิลลี่วิ่งนำมาจนถึงบริเวณท่าเรือ ซึ่งมีเสียงการรบขึ้นอยู่แล้ว “เรือลำนั้น!!” เอริคตะโกนและชี้นิ้วไปยังบริเวณเรือลำใหญ่ลำหนึ่งซึ่งต้องผ่านบริเวณที่เกิดการต่อสู้

“ตามข้ามา” ลีโอไนดัสกระชับดาบในมือ ก่อนจะเหวี่ยงใส่ทหารคนหนึ่งที่รี่เข้ามาพร้อมกับฟาดดาบใส่ เมื่อดาบของทั้งสองปะทะกันดัง เคร้ง -- !! ทหารคนนั้นก็เซถลาล้มไปและถูกเด็กหนุ่มเตะเสยเข้าที่ปลายคาง กลิ้งสามตลบและนิ่งไป “มาเร็ว!!” ลีโอไนดัสบอกพร้อมกับวิ่งนำพวกเขาเลาะทางที่จะไกลจากการต่อสู้ที่สุด

ทหารจากพ็อตเทอร์รี่สู้แบบบ้าระห่ำไร้กระบวนทัพโดยสิ้นเชิง ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะพวกเขาต่างก็เคยเป็นทหารรับจ้างที่มาขายฝีมือในพ็อตเทอร์รี่ เพราะเหตุนั้นทุกคนเองจึงถนัดการต่อสู้แบบประชิดตัวมากกว่าการรบแบบกระบวนศึก ซึ่งทางพวกไวท์ฟอร์ทเองก็เป็นแบบเดียวกัน แต่ทหารจากไวท์ฟอร์ทนั้นไม่มีเกราะหนา จึงทำให้เคลื่อนไหวคล่องตัวกว่าพวกพ็อตเทอร์รี่มากนัก

“ทางนี้!!” แม่ทัพโคล์ดี้ตะโกนก้องเมื่อเห็นลีโอไนดัส ใบหน้าของเขาครึ่งหนึ่งมีเลือดไหล แต่รอบตัวเขามีทหารล้มลงไปนอนเกลื่อนนับสิบ เขาวิ่งฝ่าพวกทหารมายังบริเวณใจกลางเพื่อพยายามเก็บทหารเปิดทางให้พวกลีโอไนดัสมากที่สุด

“ระวัง!!” เอริคตะโกนบอก ลีโอไนดัสที่กำลังประดาบกับทหารสองคน เมื่อคนที่สามรี่ดาบจะพุ่งเข้าแทงเด็กหนุ่มจากด้านหลัง เอริคขว้างเหล้าใส่และมันโดนหัวจนเขาเซล้มไป

ทหารอีกสองคนพุ่งเข้าใส่ ลิลลี่และเอริคที่เอาตัวบังลิลลี่และกวัดแกว่งขวดเหล้าไปมา ลีโอไนดัสชกใส่ทหารคนหนึ่งผ่านหมวกเกราะจนเขาล้มลง แต่ทหารอีคนรั้งเขาไว้ ลิลลี่หยิบท่อนไม้อันหนึ่งที่กลิ้งอยู่บนพื้นขึ้นมา

และทหารทั้งสองคนก็โดนผ้าคลุมจากไหนไม่รู้ตกใส่คลุมทั้งตัว เอริคเอาขวดเหล้าที่เหลือขวดเดียวฟาดจนแตกคนมือ ลิลลี่เองก็ฟาดจนไม้หักคามือ

“ปลอดภัยกันนะ?” เอเคลเซธร้องถาม พร้อมกับทหารจากไวท์ฟอร์ทสองคนที่เข้ามาเสริมพวกเขา “ไปเร็ว!!”

เอริคยกขวดแตกขึ้นเทหยดสุดท้ายที่ยังค้างในขวดเหล้าเข้าปากก่อนจะขว้างใส่ทหารคนหนึ่งของพ็อตเทอร์รี่และก้มหลบดาบ ลีโอไนดัสที่เอาชนะทหารอีกคนกำลังจับมือของลิลลี่ให้รีบตามเขามาโดยใช้เพียงมือเดียวกวัดแกว่งดาบ

“เดี๋ยว!!” ลิลลี่ฉุดลีโอไนดัสไว้ ก่อนจะดึงไปให้พ้นทาง เรคอมป์ที่พาทหารระลอกใหม่พุ่งเข้าใจกลางที่รบ จิ้งจอกสองพ่อลูกกับลีโอไนดัสถูกกั้นกลางโดยพวกทหารพ็อตเทอร์รี่

“ไม่ -- !!” เอเคลเซธร้องเสียงหลงเมื่อกองทัพพ็อตเทอร์รี่กรูกันเข้ามา จนลีโอไนดัสลับสายตาไป “ไม่นะ!! ลีโอ -- !!” พวกทหารจากพ็อตเทอร์รี่รีบดึงตัวเอเคลเซธไปยังเรือตามเอริคไป เอเคลเซธผ่านโคล์ดี้ที่เป่าปากเรียกทหารจากไฟท์ฟอร์ทเข้ามารวมตัวกัน ครู่เดียวกระบวนรบรูปหัวหอกก็เป็นรูปร่างโดยมีโคล์ดี้ยืนอยู่เป็นปลายหอก ทหารบางส่วนดึง อุ้ม และลากเพื่อนที่บาดเจ็บขึ้นเรือ แวน เดอ มูชเชอร์ ถูกทหารคนหนึ่งหิ้วปีกขึ้นเรือไป มือขางขวาของเขาหายไป เลือดพุ่งออกซิบๆ

“ลีโอ -- ลีโออออ!!” เอเคลเซธยังคงเรียกร้องและมองหาลีโอไนดัสท่ามกลางความชุลมุน และเขาก็เห็น ลิลลี่วิ่งพาลีโอไนดัสไปทางท่าเรืออีกด้านหนึ่ง เอเคลเซธรีบขึ้นมาบนเรือ และสั่งให้ถอนกำลังขึ้นเรือ

“ไป!!” โคล์ดี้ตะโกนสั่งทหารจากไวท์ฟอร์ทให้รีบถอนกำลังไปแต่ตัวเขาถอยมายืนตรงทางแคบและออกแรงฟันใส่ทหารสองสามคนที่พุ่งเข้ามา

“เข้าไปทีละห้าคนสิ!!” เรคอมตะโกนสั่ง แต่โคล์ดี้ฟาดฟันอย่างรุนแรงปัดดาบทีเดียวสองคนหลบคนที่สามถีบคนที่สี่ตกท่าเรือและมุดผลักคนที่ห้าไปทับสองคนก่อนหน้าที่ที่กระเด็นตามแรงฟันดาบของเขา ก่อนจะวกกลับมาฟันสะพายแล่งกลางหลังคนที่สามอย่างรวดเร็ว

“แม่ทัพโคล์ดี้!!” เอเคลเซธตะโกนเรียก “รีบมา -- ”

“ออกเรือไป!!” โคล์ดี้ตะโกนกลับมา และรับดาบที่ฟาดมาของทหารที่กรูเข้ามาใหม่ “เดี๋ยวนี้!!”

“ไป ไป ไป!!” ทหารคนอื่นๆปลดเชือกและออกเรือทันที แวน เดอ มูชเชอร์ สั่งให้ทหารกางใบเรือ เพื่อออกเลียบตามชายฝั่ง มือขวาของเขามีผ้าสีขาวพันเลือดชุ่ม เขาบังคับพังงาหมุนด้วยมือซ้ายเพียงข้างเดียว

“ไม่ใช่!!” เอเคลเซธร้อง “พวกลีโออยู่อีกด้าน!! เราต้องหมุนเรือไปรับ!!”

“หุบปากซะไอ้หนุ่ม!!” แวนตะโกนก้อง “เราต้องกินลมไปทางนี้เท่านั้น -- ”

เอเคลเซธตกใจจนลนลานเขารีบวิ่งไปที่กาบเรือ ที่ออกห่างจากชายฝั่งมาแล้ว ทหารของพ็อตเทอร์รี่พากันหลีกทางออกมา และทยอยไปขึ้นเรืออีกลำหนึ่งเพื่อไล่ตามพวกเอเคลเซธ โดยมีชายคนหนึ่งเดินมาประจันหน้ากับแม่ทัพโคล์ดี้ เขาถือดาบและฟาดฟันใส่โคล์ดี้ด้วยความรวดเร็วและรุนแรงพอๆกัน

“เรคัส -- !!” เอเคลเซธร้องและบีบกาบเรือแน่นเมื่อเห็นว่าใครคือคนที่กำลังประดาบกับโคล์ดี้ ทั้งคู่สู้กันรุนแรงอย่างเอาเป็นเอาตาย

ภาพทั้งสองดวลเดือดกันค่อยๆเล็กลงไปเรื่อยๆและค่อยๆถูกความมืดกลืนกิน เอเคลเซธไม่สนใจเสียงเอะอะบนเรือ ทหารพากันวิ่งวุ่นทำตามคำสั่งของ แวนที่สั่งให้เปลี่ยนองศาใบเรือและสั่งให้ทิ้งของที่ถ่วงน้ำหนักออก

“พวกแกรีบไสหัวมุดใต้ท้องเรือ งัดฝีพายกันสุดชีวิตเลย!!” กัปตันแวนตะโกนสั่งก่อนเขาจะเซไปข้างๆ เอริคพยุงเขาไว้ ก่อนจะผละไปกุมพังงาแทนตามคำสั่งของแวนที่ตะคอกบอกให้ทหารคนหนึ่งรัดผ้าตรงมือข้างที่ขาดไปของเขาแน่นๆ

เอเคลเซธเห็นเรือของพ็อตเทอร์รี่ที่ออกจากท่าและไล่ตามพวกเขามา ก่อนใบพายข้างเรือจะออกมาและงัดฝีพายพร้อมกันเร่งเข้ามาหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว

“คุณแวน -- พวกเขามาทันแน่!!” เอเคลเซธร้องบอก แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังต้องตกใจกับน้ำเสียงของเขาในตอนนี้

“ไสหัวไปให้สัญญาณฝีพายให้พร้อมกันซิ!!” แวน ตะคอกใส่ทหารที่พันแผลของเขาเสร็จพอดี ทหารคนนั้นรีบวิ่งลงใต้ท้องเรือไป

“เหลือทหารกี่คน!!” เอเคลเซธตะโกนถามทหารคนหนึ่งที่ปีนขึ้นไปแก้ใบเรือที่ติดอยู่

“ราวแปดสิบนายครับ!!” ทหารร้องบอกก่อนจะรีบไปหมุนโซ่ดึงสมอขึ้นจากน้ำ

เอเคลเซธหันไปมองเรือและกะความเร็วด้วยสายตา “ไม่ไหวแน่.... โดนตามทันแน่ -- !!” เขากระซิบกับตัวเองอย่างแผ่วเบา “คิดสิ คิดแผนเร็วเข้า!!” เอเคลเซธกดดันตัวเอง เขาหันไปรอบๆอย่างจนหนทาง

เรือของพวกเขาส่องสว่างต้องพื้นน้ำวิบวับและเรือของพ็อตเทอร์รี่ก็แหวกแสงวิบวับนั้นตามมาเรื่อยๆ ระยะห่างจากเรือทั้งสองร่นถอยลงไปเรื่อยๆ แต่สายตาเขาก็สะดุดไปยังคนเล็กๆสองคนที่สุดสายตาตรงท่าเรือ

คนๆหนึ่งยืนมอง อีกคนที่ทรุดเข่าลงและค่อยๆล้มกลิ้งไปด้านข้าง

เรคัสละสายตาจากโคล์ดี้ที่นอนกระตุกในกองเลือดของเขาและเงยหน้าขึ้นมองบนเรือ ซึ่งเขาแทบจะมองไม่เห็นว่าใครเป็นใคร แต่เขาแน่ใจว่า เอเคลเซธกำลังยืนมองเขาอยู่

“บ้าเอ้ย!!” เอเคลเซธร้องสุดเสียง ทุบกำปั้นใส่กาบเรือ และนิ่งสั่นอยู่อย่างนั้น

“เตรียมธนู!!” แวนร้องสั่งอย่างโรยแรง ท่าทางเขาเสียเลือดไปมาก แต่เขาไม่ยอมนอนอีกต่อไปเมื่อเห็นว่า เรือจากพ็อตเทอร์รี่เข้าใกล้พวกเขาเรื่อยๆแล้ว “แค่สิบคนก็พอ -- จากท้ายเรือ -- มีที่ยิง -- ไม่ --” แล้วแวนก็ล้มคะมำลงไปนอนนิ่งไม่มีใครเข้าไปดูเขาเลย ทหารทิ้งใบเรือหยิบธนูมาทั้งหมดมีแค่หกคนที่ว่างอยู่ เอริคหันไปมองแวนที่นอนคว่ำและเลือดไหลออกจากแผลไปตามร่องไม้บนเรือ เขาจับพังงาแน่นไม่ให้เคลื่อนไปตามแรงเคลื่อนทะเล

เอเคลเซธถือคันศรและวิ่งตามไปบริเวณท้ายเรือซึ่งแคบพอสมควร ทหารสามคนยืนข้างหน้าและสี่คนรวมทั้งเอเคลเซธยืนเยื้องมาหน่อย

“ยิงมุมห้าสิบ...... แล้วหันไปทางทิศ สิบนาฬิกา......” เอเคลเซธพูดเหมือนท่อง “รอฟังสัญญาณ -- ” พวกทหารขึ้นสายและเล็งไปยังทิศทางที่เอเคลเซธบอก ถ้าเป็นไปตามที่เขาคำนวณ ลูกธนูจะถูกแรงลมพัดที่พัดเข้าชายฝั่งพัดจนตกลงกลางเรือพอดี

มือที่ง้างธนูของเขาสั่น พวกทหารอีกหกคนที่เลือก็สั่นเช่นกัน อยู่ดีๆภาพของลอร์ดเบโอวูล์ฟก็ลอยเข้ามาในหัว

เมื่อเห็นว่าพวกทหารกลัว... จงให้กำลังใจพวกเขา..... หรือถ้าทำได้..... ทำให้พวกเขาหัวเราะ...... แล้วกำลังใจจะกลับมา --

เอเคลเซธคิดว้าวุ่น ให้กำลังใจ? ทำให้หัวเราะ?

“ถึงระยะแล้วครับ เซอร์คาร์ลดีเซน” ทหารเอ่ยบอกเขา เสียงของเขาสั่นลึกๆ

“เรียกเอเคลเซธก็ได้ครับ หรือ คาร์ลดีเซนก็ได้ เอาที่เรียกง่ายๆเข้าว่า” เอเคลเซธบอกเขาพยายามบังคับมือให้นิ่งที่สุด “น่าจะมีธนูไฟเนอะ?”

ชายหนุ่มไม่แน่ใจว่าที่พวกทหารสั่นๆนั้นเป็นเพราะกลัวตายหรือพยายามกลั้นขำกับมุกตลกที่เขาเพิ่งปล่อยออกไป แต่ในวินาทีต่อมาเรือของพ็อตเทอร์รี่ก็ดูเหมือนจะสว่างขึ้น

“ดูสิครับ เซอร์คาร์ลดีเซน!!” ทหารข้างหน้าร้องบอก ก่อนที่เขาจะลดระดับคันศรลงเพื่อให้เห็นชัดๆ คนอื่นๆทำตามและก็เห็นไฟที่ลุกติดเรือของพ็อตเทอร์รี่อย่างรวดเร็ว โดยมีลูกธนูไฟพุ่งรัวจากเรือด้านข้างที่แล่นฉิวเรียบตามผิวน้ำอย่างรวดเร็ว มันเป็นเรือที่เล็กกว่าเรือของทั้งสอง แต่รูปร่างประหลาดและแล่นผ่านผิวน้ำได้อย่างรวดเร็ว

“Sir Karldysen, Look!!” (เซอร์คาร์ลดีเซน ดูนั่นสิครับ)

“Black canvas….” (ใบเรือสีดำ.....) เอเคลเซธเอ่ยพลางเพ่งตามองไปยังเรือลำนั้นที่แล่นเร็วมาจนคู่คี่กับเรือของพ็อตเทอร์รี่ที่เริ่มไหม้ลามอย่างรวดเร็ว

“And That Symbol!!” (แล้วสัญลักษณ์นั่น!!)

“It’s Flying Fish!! The Marry Pirate!!” (เรือฟลายอิ้งฟิช!! โจรสลัดแมร์รี่นี่!!)

แล้วเรือของพ็อตเทอร์รี่ก็หยุดพาย พวกเขาสั่งให้ดับไฟกันอุตลุดก่อนจะเปลี่ยนเป็นคำสั่งออกเรือเล็กและสละเรือในเวลาต่อมา เรือเล็กฟลายอิ้งแล่นผ่านมาอย่างรวดเร็ว พวกโจรสลัดร้องโห่ฮาเย้ยหยันใส่พวกพ็อตเทอร์รี่ ก่อนจะอ้าครีบที่คล้ายกับเหงือกปลารับลมเพิ่มและพุ่งผ่านแซงเรือของไวท์ฟอร์ทอย่างรวดเร็ว

เอเคลเซธอ้าปากค้างจับกาบเรือไว้แน่น เมื่อเขาเห็นลีโอไนดัสอยู่บนเรือนั้นด้วย

แต่อยู่ในสภาพถูกจับมัดมือมัดเท้าและมีผ้ามัดปากไว้ด้วยเช่นกัน และข้างๆกันนั้น มีหญิงสาวที่กระโปรงขาดแหว่งพลิ้วไสวตามสายลมเผยให้เห็นต้นขาขาวเนียน

เธอยืนกอดอกบนกาบเรือเล็กๆนั่นและมองพวกไวท์ฟอร์ทอย่างไม่แยแส ก่อนจะหยิบหมวกทรงโจรสลัดที่มีรูปกระโหลกขาวไขว้ดาบคู่ประดับอยู่วางบนผมสีน้ำตาลที่เปียสองข้างนั้น เธอหันไปตะโกนว่า

“ไปต่อ!!”

ก่อนที่จะแลสายตามาสบกันกับเอเคลเซธ ทั้งสองประสานสายตากันครู่หนึ่ง --

แล้วเรือฟลายอิ้งฟิชก็ค่อยๆหายไปกับความมืดด้วยความเร็วของเรือนั้น