7Swords

ตอนที่ 11 Love & Hate
 
เรือทั้งสองลำของพ็อตเทอร์รี่เทียบเข้าฝั่งพร้อมกับเสียงโห่ร้องต้อนรับของบรรดาชาวเมือง และทหารที่เฝ้ารอเหตุการณ์อยู่ พวกทหารบนเรือก็โห่ร้องอย่างยินดีหลังจากได้รับชัยชนะอย่างเด็ดขาด และไม่สูญเสียเลือดเนื้อแม้แต่น้อย พวกเขาเดินลงจากเรือ เรคัสรู้สึกดีใจที่ได้มาเหยียบพื้นดินที่ไม่โคลงเคลงอีกครั้ง เขาสั่งให้ทหารไปพักและเดินนำไปยังบริเวณชายหาดเพื่อสอบสวน เอเคลเซธหายไปไหนไม่รู้
และเขาก็เห็นเรคอมป์ซึ่งออกจากแถวชาวเมืองที่ต้อนรับเข้ามาเดินข้างเขา “คาร์ลดีเซนให้ท่านพ่อทำอะไรกันครับ?”
“เขาให้พ่อไปเตรียมเรือประมงที่แล้วราดน้ำมันไว้ และให้เดินเรือจากแหลมยื่นนั่นแล้วอ้อมไปเหนือลมพวกโจรสลัดน่ะ” เรคัสบอกลูกชาย
“แล้วท่านพ่อทำได้ยังไง? พวกท่านอยู่ในความมืดไม่ใช่หรือ?” เรคอมป์ถามต่อ ดวงตาของเขาลึกโหลราวกับคนที่อดนอนไม่ต่างจากเขาเลย
“จิ้งจอกนั่นบอกว่า พอเราไม่ใช้แสงไฟตาเราก็จะชินกับความมืด แล้วก็จริงเสียด้วย ถึงจะเป็นคืนเดือนมืด แต่เราก็พอเห็นอะไรบ้าง แล้วพ่อก็พากองเรือออกไปเหนือลม โดยอาศัยแสงไฟลิบๆจากเรือของพวกโจรสลัด” เรคัสอธิบาย “สัญญาณแรกคือไฟจากในเมืองดับ พ่อก็สั่งให้เรือประมงนั่นกางใบเรือเพื่อกินลมพุ่งเข้าใส่เรือโจรสลัดพวกนั้น แล้วอ้อมไปดักเรือพวกมัน” เรคัสเอ่ยอย่างทึ่งและขนลุกเกรียว “มันเป็นไปตามที่ไอ้หนุ่มนั่นคาดทุกอย่างเลย น่ากลัวจริงๆ เขาใช้เวลาน้อยกว่าเรา ใช้คนน้อยกว่าเรา แต่เอาชนะสงครามได้ง่ายๆ โดยไม่ต้องใช้ดาบเลย......”
“ครับ...... -- ” เรคอมป์เอ่ยด้วยน้ำเสียงประหลาด เรคัสมองลูกชายและคิดถึงเรื่องที่คุยกับเอเคลเซธก่อนหน้านี้
“ถ้าเลือกได้ พ่อไม่อยากเป็นฝ่ายตรงข้ามพวกจิ้งจอกแน่ๆ” เรคัสแกล้งเอ่ยเพื่อดูกิริยาของลูกชาย ซึ่งไม่ยอมสบตาเขา เรคัสปัดเรื่องไม่ชอบมาพากลไปจากใจก่อนจะเข้าที่นั่งเพื่อสอบสวนพวกโจรสลัด
 
ย้อนเวลากลับไปที่ไวท์ฟอร์ท
ลิมพาเนียซึ่งออกจากห้องโถงแต่หัวค่ำก็ดำเนินเหตุการณ์ในชีวิตประจำวันตามปกติ จนเมื่อจูบส่งลูกชายเข้านอนและกลับมาที่ห้อง จนค่อนดึกแล้ว สามีของเธอก็ไม่กลับมาเสียที ลิมพาเนียได้แต่สงสัยว่า ไลโอซ่าร์จะมีธุระการเมืองอะไรไม่ชอบมาพากลที่เขาเคยได้เอ่ยไว้ก่อนหน้านี้แน่ๆ
เสียงประตูห้องเปิด ลิมพาเนียก็เห็นไลโอซ่าร์ยืนอยู่หน้าประตูนั้น เขามองมาที่ภรรยาของเขาสีหน้าเขาไม่สบายใจมาก “ข้านึกว่าเจ้านอนแล้ว.....”
“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ? ท่านสบายดีมั้ย?”
ไลโอซ่าร์ไม่ตอบ เขาขบกรามแน่นก่อนจะยิ้มฝืนๆส่งให้กับเธอ “นอนเถอะ ลิมพาเนีย..... ข้าขออยู่เงียบๆคิดอะไรสักหน่อย......” แล้วเขาก็ปิดประตูและเดินจากไป
ลิมพาเนียรู้ดีว่าสามีของนางเป็นคนปากหนัก แต่ไม่มีครั้งใดที่เขาดูเป็นกังวลขนาดนี้..... สัญชาตญาณอะไรบางอย่างในตัวนางบ่งบอกถึงอะไรที่ผิดแปลกจากที่ควรจะเป็น
นางเดินไปที่ประตูและตัดสินใจจะเดินไปที่ห้องโถงโดยไม่เอาตะเกียงไปด้วย.....
 
ไลโอซ่าร์รู้สึกผิดเป็นอย่างยิ่ง เขาทั้งโกรธทั้งขยะแขยงตัวเขาเองที่ได้กระทำสิ่งที่ไม่อาจอภัยได้ลงไปแล้ว.... เขาไม่อาจมองลิมพาเนียได้เต็มตาเมื่อครู่นี้ ความผิดบาปแผดเผาอยู่ในใจของเขาในตอนนี้
โดยที่ไม่รู้ตัวว่าจะไปไหน ขาของเขาก็พาให้เขามายังสระน้ำศักดิ์สิทธิ์ของไวท์ฟอร์ท เขาเหม่อมองไปโดยรอบ พื้นที่บริเวณนี้ดูจะเยียบเย็นกว่าปกติ
ไลโอซ่าร์ทรุดเข่าลงเหนือขอบสระเขาจ้องมองเงาสะท้อนของตัวเองในน้ำ และเห็นตัวเขาเองจ้องตอบกลับมา ใบหน้าที่มองจากในน้ำนั้นมองเขาอย่างสมเพศสุดพรรณนา
“โฮฮฮฮฮฮฮฮ -- ”
ไลโอซ่าร์ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใครเขาก้มหน้าซุกหิมะดวงตาร้อนผ่าวของเขามีน้ำไหลออกมา ทั้งชีวิตที่ผ่านมาเขาไม่เคยเสียใจถึงเพียงนี้ เป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบทั้งนั้น
วัยหนุ่มที่เขาหลงลืมไปนานหวนกลับมา ช่วงชีวิตในภาคกลางที่ดื่มด่ำไปด้วยสุรานารี โรสอาจไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกของเขา แต่หลังจากพิธีหมั้นและการไปขลุกอยู่กับเธอหลายต่อหลายวัน ความเป็นหนุ่มสาวก็ชักพาเหตุผลต่างๆให้หายลับไป ตามมุมลับในสวนใหญ่และในปราสาทของตระกูลไลออนฮาร์ท -- วันทั้งวันที่เขาเสพย์กามารมณ์ ร่วมกันกับโรส เมามายในรสรักที่ไม่รู้เบื่อ เขาเคยเชื่อมั่นอย่างสุดหัวใจว่าโรสจะเป็นภรรยาของเขา
เรื่องทุกอย่างพลิกผัน เมื่อพระราชาสั่งให้เขาแต่งงานกับลิมพาเนีย......
ไลโอซ่าร์ทั้งชกพื้นทั้งทุบพื้น สะอื้นไห้ราวกับเสียสติ เขาเกลียดที่ต้องมาอยู่ที่นี่ เขาเกลียดทุกอย่างที่นี่ เกลียดลูกสาวของศัตรูที่เขาต้องแต่งงานด้วย..... เขารู้ นาทีนั้นนางก็จงเกลียดจงชังเขาเหนือใครๆในโลกนี้.....
เขาอยากส่งจดหมายไปหาโรส บอกว่าเขาเสียใจ เขาไม่มีทางเลือก แต่เมื่อเขายกปากกาขึ้นมา เขาก็เขียนอะไรไม่ออก ได้แต่หวังและเฝ้ารอจดหมายจากโรส.... ต่อให้เป็นจดหมายสาปแช่งให้เขาไปตาย.....
แต่ก็ไม่เคยมีมาสักฉบับ --
ช่วงแรกๆเขาแทบไม่เคยอยู่ในปราสาท...... เขาเอาแต่เมาเหล้า และทำตัวไร้ค่า ในบางวันถึงขั้นตื่นมาในที่ๆเขาไม่รู้จัก -- เขาอาจจะหวังหน่อยๆด้วยซ้ำว่าจะมีชาวเมืองสักคนที่เอามีดมาแทงเขาในตอนที่เขาหลับไม่รู้สึกตัว
เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องตื่นขึ้นมาเพื่อพบกับโลกที่บีบคั้นเขาแบบนี้ เขาคิดถึงภาคกลาง คิดถึงเบรฟเวอรี่การ์เดน และเหนือสิ่งอื่นใด.... เขาคิดถึงคู่หมั้นของเขา.... -- โรส
จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาตื่นมาและพบว่า ตัวเขาเองนอนอยู่ในบ้านของเอริค และมีลิมพาเนียคอยดูแลเช็ดเนื้อตัวให้เขา จนเมื่อเขาหายดีเธอก็พยุงเขากลับปราสาท
ไลโอซ่าร์ในตอนนั้นถึงกับแปลกประหลาดใจมากว่า ผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้แข็งแกร่งขนาดพยุงผู้ชายตัวใหญ่ๆแบบเขาได้ เมื่อเธอพาเขามาที่ปราสาท เธอก็คอยดูแลเขาเป็นอย่างดี ไลโอซ่าร์ไม่ยอมพูดอะไรแต่ก็ยอมให้เธอดูแลเขา
และเมื่อแต่งตัวให้เขาเสร็จ เธอก็ได้เอ่ยคำพูดที่เขาไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิตว่า..... --
*“Even If we aren’t a love one, could we neither a hate?”
คำกล่าวนี้ทำให้เขารู้สึกตัว และปฏิบัติตามหน้าที่ลอร์ดแห่งไวท์ฟอร์ท และมีลิมพาเนียที่เป็นทั้งเพื่อนและที่ระบาย เธอคอยแนะนำว่า ชาวไวท์ฟอร์ทเป็นอย่างไร
เขาปรับปรุงตัวเพื่อให้สมกับเป็นลอร์ดแห่งไวท์ฟอร์ท และมีลิมพาเนียให้ทั้งคำแนะนำและกำลังใจ.....
นานวันเข้า..... ความสนิทและความผูกพันก็เริ่มก่อตัว......
ในที่สุดเช้าวันหนึ่งเขาก็ค้นพบว่า การคิดถึงโรสไม่ได้ทำให้เขาทรมานอีกต่อไป เมื่อเทียบกับลิมพาเนียที่เขารู้สึกพอใจและขัดเขินทุกครั้งที่เจอ แม้จะใช้เวลานานเกือบสิบปี......
เธอทั้งแข็งแกร่ง ทั้งบึกบึน อารมณ์ขัน และต่างจากผู้หญิงภาคกลางทุกคนที่เขาเคยเจอ.....
เมื่อรู้ตัวอีกครั้ง ลิมพาเนียก็เข้ามาอยู่เต็มหัวใจของเขา.....
เขาสารภาพกับลิมพาเนียในวันหนึ่ง และก็ได้รู้ว่า เธอเองก็คิดเช่นกัน.....
อีกหนึ่งปีต่อมา พยานรักของทั้งสองก็ถือกำเนิดขึ้นมา.... -- ลิมพาเนียขอให้เขาตั้งชื่อทารกตัวเล็กๆคนนั้นว่า ลีโอไนดัส........
.......ไลโอซ่าร์พยุงตัวขึ้นมา เขารู้สึกมีความสุขที่ได้รำลึกถึงความอบอุ่นที่ได้พบเจอท่ามกลางดินแดนหนาวเหน็บที่มีแต่หิมะนี้..... ก่อนที่ความรู้สึกผิดจะกลับมาจู่โจมเขาอีกครั้ง
เขาไม่เคยรู้สึกเกลียดตัวเองมากเท่านี้มาก่อนเลย เกลียดแขนโง่ๆ เกลียดมือที่กำลังยันตัวเขากับพื้นอยู่นี่ เกลียดแม้กระทั่งเลือดของเขาที่ไหลออกจากแผลที่เกิดจากการกระหน่ำชกพื้น......
ตูมมมมมมมม
เขาชกพื้นอย่างแรง.... อีกครั้งอีกครั้งและอีกครั้ง --
“หยุดเถอะ -- ” เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้น ก่อนไออุ่นจะโผเข้ามาซบร่างของเขา ลิมพาเนียร้องไห้และกอดเขาไว้ “ไลโอซ่าร์.... ท่านทำไมถึงทำแบบนี้กัน?” ลิมพาเนียพยุงไลโอซ่าร์นั่งตัวตรง คอของเขาตก เธอจับมือของเขาที่เลอะไปด้วยเลือดและเกล็ดหิมะ ก่อนจะเอามืออุ่นๆทั้งสองข้างมาจับใบหน้าของเขาให้เงยขึ้นมองเธอ และใช้มือปาดใบหน้า
“ลิมพาเนีย......” เขาเอ่ยเสียงสะอึกสะอื้น
“ดูท่านสิ..... เหมือนตอนที่เราคุยกันครั้งแรกเลย.......” เธอเองก็ร้องไห้เมื่อเห็นเขาทุกข์ใจหนักขนาดนี้ “ท่านต้องเข็มแข็งนะ รู้ไหม -- ”
น้ำเสียงการให้กำลังใจของเธอทำให้เขารู้สึกผิดขึ้นเป็นร้อยเท่าพันทวี...... ไลโอซ่าร์ไม่อาจทนความรู้สึกผิดนี้ได้อีกต่อไปแม้วินาทีเดียว...... เขาต้องบอกเธอ...... เขาต้องสารภาพบาปของเขากับเธอ...... แม้ว่าผลมันจะเป็นอย่างไร แต่เขาไม่อาจทนเก็บความเลวของเขาที่ทรยศเธอได้อีกต่อไปแม้วินาทีเดียว
“ลิมพาเนีย.... ข้า -- ”
“ -- เรากำลังจะมีลูกอีกคนแล้วนะ...... ”
............ใช้เวลาอยู่เนิ่นนานกว่าที่คำพูดนั้นจะแทงทะลวงเข้าไปในใจของไลโอซ่าร์...... เขามองเหม่อภรรยาของเขาราวกับคนเสียสติอยู่สองถึงสามอึดใจ ก่อนที่ดวงตาจะค่อยๆเบิกกว้าง
ไลโอซ่าร์รู้สึกตัวว่าเขาอ้าปากค้างอยู่ เขายกมือที่สั่นเทาขึ้นจับไหล่ของลิมพาเนีย ก่อนจะได้ยินเสียงตัวเองพูดเบาๆและตะกุกตะกักว่า “ -- เรา.... กำลัง..... จะมีอะไรนะ?”
“ลูกอีกคนค่ะ..... ลีโอไนดัส กับไลโอเนลกำลังจะมีน้อง!!”
“โอ.......” เสียงออกมาจากลำคอของไลโอซ่าร์ ดวงตาของเขาเต้นระริก ปากของเขาฉีกยิ้มตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ “โอๆๆๆ โอออออออออออออออ” ไลโอซ่าร์กู่ร้องอย่างตกใจและดีใจในเวลาเดียวกัน เขาไม่อาจรู้สึกถึงอะไรนอกจากความยินดีที่พรั่งพรูเข้ามาในใจ ราวกับเทเรื่องอื่นออกไปจนหมด เขาดึงภรรยามากอดปากร้องออกมาอย่างดีใจน้ำตาไหลเป็นทาง
“ดูท่านสิ.... ร้องไห้เป็นเด็กๆอีกแล้วนะ.....” เธอยิ้มและปาดน้ำตาจากแก้มของไลโอซ่าร์ น้ำตาเธอก็ไหลพรากเช่นกัน “ท่านไม่ดีใจเหรอคะ”
“ดีใจ.... ดีใจ -- ข้าดีใจที่สุดเลยลิมพาเนีย” ไลโอซ่าร์พูดเขาเองก็ปาดน้ำตาให้กับภรรยาและส่งยิ้มให้เธอด้วย “ขอบคุณ....ขอบคุณเจ้ามาก...... -- ข้าไม่รู้จะสรรหาคำพูดใดมาเพื่อขอบคุณเจ้าอีกแล้ว.... ยอดดวงใจของข้า -- ”
ลิมพาเนียยิ้มให้กับไลโอซ่าร์ ทั้งคู่ต่างมองกันทั้งยิ้มและร้องไห้ในเวลาเดียวกัน “ข้ารักท่าน ไลโอซ่าร์..... -- ”
“ข้าก็รักเจ้า..... ลิมพาเนีย -- ” ทั้งคู่โผกอดกันข้างสระน้ำนั้น โดยมีหิมะโปรยปรายลงมาบางๆ
 
ไกลออกไปที่โถงทางเดิน เลดี้โรสมองทั้งสองที่กอดกันอย่างแนบแน่น.....
 
 
 
*“Even If we aren’t a love one, could we neither a hate?” Limpania’s Quote: “ถึงเราจะไม่ได้รักกัน แต่เราไม่เกลียดกันได้ไหม?”