The Water's Pure Heart: ดวงใจของสายน้ำ

         
เพราะเป็นวันเสาร์ ร้านของจุ๊ยก็เลยเปิดแค่ครึ่งวัน  ปกติหลิวจะมาชวนจุ๊ยไปซื้อของหรือไม่ก็ไปเดินเล่นที่ห้าง แต่วันนี้หลังจากแยกกันแล้วเธอก็ปวดท้องประจำเดือน  แต่จุ๊ยต้องไปหาซื้อของเพื่อทำรายงานเขาก็มาเดินอยู่ที่ศูนย์การค้าขนาดใหญ่ชานเมืองเพียงลำพัง
ระหว่างเขาเดินดูกระเป๋าสะพายเพื่อทดทนของเดิมที่ใช้เกือบจะใช้การไม่ได้  ป๊าคือคนที่เป็นคนสังเกตว่ามันขาดเพิ่มจากที่จุ๊ยเคยเย็บซ่อมไว้เลยเอาเงินให้มาซื้อ
“ถืออยู่ได้ขาดๆ ประเดี่ยวกระเป๋าสตางค์ก็หล่นมาตามรู แล้วจะคุ้มกันไหม เดี่ยวนี้มีมือถือด้วย ก็ยิ่งต้องระวัง”
เรื่องมือถือ จุ๊ยแปลกใจไม่น้อยที่ป๊ารับฟังเรื่องของเขาโดยไม่แย้ง  นอกจากถามคำสองคำ แล้วก็กำชับให้ใช้อย่างระวังตัว ไม่หยิบมาเล่นพร่ำเพรื่อเวลาเดินริมถนน  ไม่ รู้เพราะอะไร หรืออาจเพราะป๊าพึ่งอนุญาตให้เฮียตี้ซื้อไปเมื่อวันก่อน เป็นโทรศัพท์ราคาแพงยี่ห้อผลไม้เหมือนของไอ้ก้องภพ แต่ผ่อนรายเดือนเป็นงวดๆด้วยบัตรเครดิตของพ่อของหลิว
แล้วจู่ๆโทรศัพท์ก็ดัง  ตอนแรกก็ไม่รู้ตัว  เพราะเขาไม่เคยมีโทรศัพท์มือถือ  กระทั้งที่อยู่ในร้านหันมามองหน้าเขากันหมด
“ขอโทษครับ” จุ๊ยกล่าวพร้อมผงกหัว แล้วหยิบมันออกมารับสาย
“ฉันเองจุ๊ย” เสียงนี้คือโยชิ
“จุ๊ยอยู่ไหนล่ะ  วันนี้ฉันว่างเดี่ยวไปหา”
 
จุ๊ยนั่งตัวเกร็ง เพราะร้านที่โยชินัดให้จุ๊ยมาเจอเป็นร้านอาหารญี่ปุ่นราคาแพง  แถมอนุญาตให้จุ๊ยสั่งอาหารรอได้เลย  จุ๊ยก็สั่งมาแค่เกี๊ยวซ่ากับน้ำเปล่า เพราะคิดว่าต่อให้โยชิไม่มาเขาก็ยังพอจะมีเงินจ่าย
“รอนานไหม”
จุ๊ยถึงกับสะดุ้งเพราะมัวแต่กังวล
“อ้ออ ไม่นาน” จุ๊ยตอบมองโยชินั่งลง 
โยชิแต่งตัวธรรมดาๆก็เหมือนเด็กหนุ่มทั่วๆไป  แต่เพราะเขาเป็นคนดูดี แค่เสื้อยืดกางเกงยืนก็ยังดูดีว่าคนแต่งเต็มยศเสียอีก
“กินอะไร... เกี๊ยวซ่า...  ทำไมไม่สั่งอย่างอื่น เราเลี้ยงนะจุ๊ย” แล้วเขาก็ยกมือเรียกพนักงาน
พนักงานเดินมามีอาการเหมือนตกใจนิดหน่อย  คงเพราะเห็นโยชิที่กำลังดังมากตอนนี้
“ขอชุดปลาดิบพิเศษนะครับ” โยชิสั่งโดยไม่มองเมนู
แล้วหันมาหาจุ๊ย
“กินเป็นไหมปลาดิบ”
จุ๊ยพยักหน้า เพราะเขาเคยชนะเลิศแข่งขันดนตรีงานใหญ่ อาจารย์อติที่สัญญาว่าจะพามาเลี้ยงก็เคยพามาร้านอาหารญี่ปุ่นเหมือนกัน
“งั้นเอาเป็นสองเลยครับ  แล้วก็ชาร้อนหนึ่งกา”
 
“ทำไมจุ๊ยดูเกร็ง”
“ก็เกร็งเพราะกลัวนายไม่มานั้นล่ะ  เกิดนายไม่มาฉันไม่ตายเหรอ... ในกระเป๋ามีเงินอยู่แค่ไม่กี่ร้อย” จุ๊ยตอบตามตรง
“ไม่ใช่  จุ๊ยดูไม่ร่าเริงเหมือนที่เราเจอกันครั้งแรกเลยนะ  ตอนนั้นจุ๊ยร่าเริงมากจนเรานึกอิจฉาเลย” โยชิแย้ง
“ก็ตอนนั้นเราไม่รู้จะทำยังไงให้นายหยุดร้องไห้  ก็เลยต้องทำฮาๆให้นายตลกไง” จุ๊ยตอบ มองพนักงานเอาชาวางลงบนโต๊ะแล้วถอยไป
“แปลว่าจุ๊ยจำได้หมดแล้ว” โยชิรินชา แต่ตาอยู่ที่จุ๊ย
“ใช่ ก็พอนายพูดเราก็เลยนึกออก” แล้วจุ๊ยก็เงียบไป
“แต่นิดหนึ่งเถอะนายพูดไทยพึ่งได้ หรือว่าพูดได้นานแล้ว”
โยชิจิบชา
“ฉันเกิดเมืองไทย  อยู่ที่นี่จนอายุเจ็ดขวบแล้วถึงตามพ่อกลับญี่ปุ่น”
“อ้าว  แล้วก็หลอกให้เรางมงูงมปลาอยู่ตั้งนาน  เราก็นึกว่าพูดไทยไม่ได้” จุ๊ยเอนหลังหลบ เพราะตอนนี้พนักงานเอาชุดปลาดิบพิเศษออกมาเสริพ
“ก็เราเห็นจุ๊ยพยายาม  เราก็เลยไม่อยากให้เสียกำลังใจเลยปล่อยให้พูดไป  ตอนนั้นฉํนเองก็ไม่ได้ถนัดภาษาอังกฤษ ก็งูปลาแข่งเหมือนกันนั้นล่ะ”
 “มิน่าไอ้คนเบาะหลังเรามันทำหน้าแปลกๆ  มันคงตลกที่เราคุยกันมั่วๆ” จุ๊ยยิ้ม
“มันคงลุ้นว่าไอ้ห่าแม่งจะคุยกันรู้เรื่องไหม”
โยชิหัวเราะ
แต่จุ๊ยนึกได้ว่าพูดคำหยาบเลยขอโทษ
“เฮ้ยไม่เป็นไร  เต็มที่ ฉันอยากให้จุ๊ยเป็นกันเองมากกว่า  ตอนนั้นจุ๊ยก็แจกเรามาหลายตัว ทั้งเห้ ทั้งอะไร” โยชิโบกมือ
“ก็เกือบหมดสวนสัตว์นั้นล่ะ ก็นึกไม่ออกนี่หว่าว่าจะพูดอะไร พอมันนึกไม่ออกก็หลุดด่าออกมา  แบบมันไปเองตามความเคยชิน  แล้วก็ไม่คิดว่านายจะฟังรู้เรื่อง” จุ๊ยตอบ
“มีงกูก็ได้นะจุ๊ยถ้าจะสะดวก” โยชิกล่าวพลางแยกตะเกียบ
“ยังๆ  เอาไว้ก่อน  ขอสุภาพบ้างเหอะ  อยู่กับพวกเพื่อนๆก็พูดไปด่าไปจนจะเคยปากอยู่ละ  อีกอย่างฉันพูดกู นายก็พูดมึง คนอื่นจะมองนายไม่ดีนา” จุ๊ยตอบพลางแยกตะเกียบบ้าง
“เฮ้ยไอ้นี่มันอะไร” จุ๊ยถาม  แล้วเอาตะเกียบเขี่ย 
“อ้อไข่หอยเม่น  อร่อยนะ” โยชิพูดแล้วคีบใส่ปาก
จุ๊ยก็ลองคีบมานิดเดียวลองกินแล้วก็พูด
“เออมันๆหวานอร่อยดี”
แล้วเขาก็เอียงคอคิด
“เหมือนจะมีคนบอกว่าเป็นอสุจิหอยเม่นรีเปล่าวะ หรือเราเข้าใจผิด”
โยชิกลืนลงคอก่อนจะพยักหน้า
แต่ตอนนั้นจุ๊ยก็เอาใส่ปากกลืนลงคอไปแล้วเหมือนกัน  ทำหน้าตื่นเอามือกุมท้อง
“อ้าวเหี้ยละ  นี่กินอสุจิหอยไปแล้วหรอวะ แล้วจะท้องกับหอยไหมเนี่ย”
โยชิหัวเราะจนหัวโยก
“ขำ..ขำ” จุ๊ยเอาน้ำมาดูด
แล้วจุ๊ยก็ชี้อีกอัน
“หอยโอตาเตะ” โยชิตอย
“งั้นต้องเก็บไว้ก่อน” จุ๊ยว่าแล้วหันไปคีบปลาแซลม่อนกิน
“ทำไมล่ะอร่อยนะ” โยชิถาม
“อ้าว ก็กินที่หลังรอให้ไอ้อสุจิมันตายก่อน  กินหอยเหมือนกันตามกันไป เดี่ยวมันไปสปาร์กแพร่พันธุ์ในท้องทำไงเล่า” จุ๊ยตอบหน้าตาเฉย
โยชิที่พึ่งเอาคีบเอาอาหารเข้าปากหลุดหัวเราะจนเกือบสำลักต้องเอาชามาจิบกินไล่อาการ แล้วก็นั่งยิ้มหูตาแดง
จุ๊ยมองหน้าแล้วส่ายหัว
“เส้นตื้นนะเนี่ย”
 
ทิพย์กำลังเลือกเสื้อผ้าจากราวที่ลดราคา
“อันนี้ราคาพิเศษเลยนะค่ะคุณทิพย์  ถ้าคุณทิพย์จะซื้อเดี่ยวดิฉันจะเอาของใหม่ให้เลย”
ทิพย์แม้จะมีรายได้สูง  แต่เพราะถูกเลี้ยงมาโดยครอบครัวคนจีนที่ประหยัดจนรวยก็เลยถูกสอนเรื่องความประหยัด เธอไม่อายที่จะบอกว่าเธอซื้อแต่ของลดราคาเท่านั้น
“งั้นพี่เอาสองตัวนะ  สีนี้” เธอตอบ
พนักงานก็เอาเดินเข้าไป  เธอหมุนไปหมุนมาสักครู่ ก่อนจะสังเกตุเห็นคนเด็กหนุ่มสองคนเดินเข้าร้านมาในส่วนของเสื้อผ้าผู้ชาย
“ช่วยเลือกหน่อย” คนหนึ่งว่า
“โอยใครจะไปรู้รสนิยมนาย  ไอ้เสื้อผ้าแพงๆแบบนี้เราก็ไม่รู้จักด้วย” อีกคนตอบ เดินไปชี้หุ่น
“ไม่รู้จักได้ไง นี่ก็เสื้อนั้นกางเกง”
คนหน้าตี๋ตัวเตี้ยกว่าเชิดริมผีปากขึ้นมองหน้า
“อ้อเหรอ”  แล้วเขาหันไปหยิบกางเกงในบ็อกเซอร์มา
“เอ้านี่หมวก นายเอาไปใส่ซะ  ลองดูเข้ากับนายมาก”
คนตัวสูงหัวเราะอย่างสดใส
“เฮ้ยฉันไม่ใช่ซุปเปอร์แมน” เขาตอบ
เด็กหนุ่มตัวเล็กกว่า ยิ้มทะเล้นเอาบ็อกเซอร์อีกยกขึ้นเสมอหน้า
“ซุปเปอร์แมนอะไร  เฮนไต คาเมน” แล้วก็ทำเสียงเหมือนในหนัง 
คนตัวสูงหัวเราะเสียงดัง จนคนตัวเล็กกว่าต้องอุดปาก
“รักษาภาพพจน์ ภาพพจน์” เขากระซิบ
แล้วเด็กหนุ่มร่างสูงก็ยืดตัวขึ้นตรง ทำท่าหล่อ
“เอออม... เหลวไหลนะเราน่ะ” เขาเก็กเสียงหล่อ
ทิพย์ยิ้มออกมา
นานเท่าไหร่แล้วที่เธอไม่ได้เห็นโยชิยิ้มอย่างสดใสเช่นนี้
เด็กคนนี้เป็นใครกันหนอทำให้โยชิหัวเราะได้นอกฉากการแสดง
หน้าตาคุ้นๆ
อ้อ... เด็กที่เป็นเอ็กช์ตร้าที่โดนโยชิต่อยนั้นเอง
“อ้าวนี่เป็นเพื่อนกัน หรอกเรอะ”
ระหว่างนั้นนั่นเอง  ที่หน้าร้านมีเด็กสาวหลายคนวิ่งมา
“เอาแล้วไง” โยชิเห็นท่าไม่ดี วางกางเกงใน
จุ๊ยถอยมาเอาศอกกระตุ้น
“ยิ้มสิยิ้ม “
ตอนนี้จุ๊ยเข้าใกล้เขามากจนเขาได้กลิ่นจากโคโลนญน์อ่อนๆ
เขาก็ยิ้มออกไป เหล่าสาวๆก็กรูกันเข้ามา
“ใจเย็นๆค้า” ก่อนจะถึงตัว  ทิพย์ก็ปราดเข้าทัน
ทิพย์หันไปหาโยชิ
“ออกไปนอกร้านก่อน รปภ.มาพอดี”