The Water's Pure Heart: ดวงใจของสายน้ำ

ความไม่คุ้นเคยทำให้จุ๊ยตื่น  แต่พอตื่นมาก็พบว่าหน้าของอาราอิอยู่นั้นอยู่เกือบชิดกัน  ริมฝีปากก็เกือบจะสัมผัสกัน  เขาเลยค่อยๆผลักออกไปเพราะกลัวอาราอิจะตื่น

พอปลดวงกอดแล้วเขาก็ลุกขึ้นจากเตียง  หันไปมอง อาราอิที่ยังหลับอยู่พลิกตัวนอนหงาย   แล้วก็เขาก็เดินเข้าห้องน้ำไป

จุ๊ยยืนอยู่หน้ากระจกนาน พอสมควรแล้ว แต่ทั้งหมดที่ทำคือมองหน้าตัวเอง

 “ปัญหาของนายจุ๊ยคือตัวนายเอง  นายคือคนที่เป็นปัญหา  นายใจอ่อนและรักคนอื่นมากกว่ารักตัวเอง “

คำพูดของอาราอิช่างคล้ายคลึงกับคำพูดของใครบางคนในอดีต

เขาถอนหายใจแล้วกล่าวออกมา

“หรือไม่จริงๆแล้ว เรามันแค่คนเห็นแก่ตัวอาราอิ  เราก็อาจแค่กลัวจะเสียความรักของพวกเขาไปก็ได้”

แล้วจุ๊ยก็ก้มลงวักน้ำล้างหน้า

แต่พอเงยหน้ามาก็ต้องสะดุ้ง  เพราะเห็นอาราอิยืนอยู่ข้างหลัง

“ขวัญอ่อนจริงๆ” อาราอิว่า แล้วเอาผ้าขนหนูส่งให้  จากนั้นก็แปรงสีฟัน

จุ๊ยก็เลยหันไปหยิบยาสีฟันที่เสียบไว้ในกระบอกข้างกระจก

“ขอบใจนะ  รบกวนนายมากเลย”

อาราอิยิ้ม

“ก็วันหลังฉันจะไปค้างบ้านของนายบ้าง  นายก็ดูแลฉันบ้างก็แล้วกัน”

จุ๊ยเริ่มต้นสีฟันไปแล้ว จึงขานว่าอือ

“อาบน้ำก่อนนะ  เดี่ยวไปส่งที่บ้าน”

ว่าแล้วอาราอิก็ถอดเสื้อ

“อือออ” จุ๊ยส่งเสียงท้วง

อาราอิมองหน้า แต่ก็ยังถอดกางเกงอีก

จุ๊ยบ้วนยาสีฟันทิ้ง

“ทำอะไร”

อาราอิเอามือเกาะที่ขอบกางเกงในบีกีนี่

“ก็อาบน้ำ  จะให้อาบทั้งใส่เสื้อผ้าได้ไง”

“เฮ้ยบ้าเหรอ  แต่เรายังยืนอยู่นี่  นายจะมาแก้ผ้าอะไรตรงนี้” จุ๊ยท้วง

“อ้าว..” อาราอิไม่ได้หยุดแต่ถอดกางเกงในออกอีกต่างหาก

“จะเป็นอะไรไป เราเคยชินแล้วจุ๊ย  ที่ญี่ปุ่นผู้ชายเขาก็แก้ผ้าอานน้ำด้วยกันเป็นปกตินั้นหล่ะ”

จุ๊ยหันขวับหนี

“ไอ้บ้า แต่นี่เมืองไทย”

พอเห็นจุ๊ยหน้าแดง  อาราอิเลยนึกสนุก แกล้งเดินมาแนบชิดแล้วกระซิบ

“ก็ฝึกไว้สิ  เอาไว้จะพาไปเที่ยวญี่ปุ่น  ไปออนเซนกันสองคน”

จุ๊ยก็เลยถองศอกเข้าให้

“ไปเลยไป  อาบให้เสร็จมายืนโทงเทงอยู่ได้”

อาราอิหัวเราะแต่กุมท้องตรงที่โดนศอก

“อาบด้วยกันเลยไหม”

“ไม่..”

“เอาน่า.. เดี่ยวถูหลังให้”

“ไปเลยไป”

“ถูอย่างอื่นให้ด้วยก็ได้นะ”

“ไปไกลๆเลย  นี่นายมันหื่นพอกับไอ้เดฟเลยนะเนี่ย”

ซัวเดินลงมาโดยมีเสื้อชุดพนักงานร้านสะดวกซื้อพาดบ่าไว้

เดือนเลี้ยวเข้าครัว  ไม่เห็นมีอาหารเตรียมไว้  แสดงว่าจุ๊ยไม่ได้กลับบ้าน

ก็เลยยักไหล่แล้วเดินออกมา 

ตอนนั้นบิดากำลังจะยกกล่องใบใหญ่  แต่ก็ชะงักแล้วลูบที่หลังทำหน้าเจ็บปวด  แต่กระนั้นก็ทำท่าจะยกอีก

“ป๊าผมช่วย” ซัวออกปากแล้วรีบเข้าไป

บิดามองลูกชายยกกล่องบรรจุอุปกรณ์การก่อสร้างออกไปวางหน้าร้าน

“วันหลังถ้าเฮียไม่อยู่ ป๊าก็เรียกผมก็ได้นะ” ซัวกล่าว  แล้วก็หันไปยกลังไม้อีกใบ

“อันนี้ไว้ตรงไหน”

“ก็ถัดไปนั้นหล่ะ” อาป๊าตอบ

ซัวก็ยกไปวาง  แล้วหันไปคว้าไม้สอยมาเอาพวงสินค้าออกไปแขวน

“ลื้อกินอะไรรึยัง”

“ยังเลยป๊า” เขาตอบ “ป๊ากินอะไรไหม เดี่ยวผมไปซื้อให้” ซัวตอบแล้วเหลือบมองบิดา

บิดาก็หันหลัง

“ไปซื้อปาท่องโก้มาสักยี่สิบ แล้วก็ซื้อน้ำเต้าหู้ของอาแปะก็พอแล้ว  ลื้อจัดร้านไปเถอะ เดี่ยวอั๊วเดินไปซื้อมาให้”

ซัวมองตามหลังบิดา  เขาเห็นบิดาลูบหลังขณะเดินไปที่โต๊ะบัญชีเพื่อหยิบเงิน

จุ๊ยมองไปเบาะตอนหลังเห็นกล่องแซกโซโฟนยังอยู่ที่เดิม

อาราอิเปิดประตูรถแล้วนั่งลง

“ไปบ้านก่อนหรือจะไปเรียนเลย”

จุ๊ยจะตอบว่าบ้าน  เพราะตอนนี้แม้เขาจะสวมเสื้อสีขาว  แต่เป็นเสื้อของอาราอิ”

แต่โทรศัพท์ดังขัดจังหวะก่อน

“มอร์นิ้งงง ดาร์ลิงก์” จุ๊ยกรอกเสียงหวาน

แต่อาราอิก็รู้ว่าเป็นเพื่อนคนหนึ่งคนใด

“มึงทำไมยังไม่มาอีก” อีกฝ่ายสวนมาเสียงดังจนอาราอิได้ยิน

จุ๊ยก็เลยนึกได้ว่าวันนี้มีเทสทักษะดนตรี

“ตายห่าละ  โทษๆ จะรีบไปเลย  พวกมึงก็ซ้อมของพวกมึงไปก่อนนะเว้ย”

อ๊อด กำลังตรวจสอบสายไวโอลินอีกรอบเพื่อให้แน่นใจว่ามันตั้งไว้อย่างถูกต้อง  มองเห็นจุ๊ยมือจัดวางกระดาษชาร์ตโน้ตกับ สแตนด์ที่วาง  แต่ปากก็หยอกอาจารย์สาวที่เคยเป็นนักร้องและนักดนตรีชื่อดังในทำนองว่า วันนี้สวยเป็นพิเศษ

เขาหันไปสบตากับฮ้อยที่กำลังจัดสแนร์ของชุดกลองให้เข้าที่

แล้วเขาก็หันไปมองอาราอิที่ยืนกอดอกพิงบานประตูห้องอยู่ด้านหลังถัดไปจากกลุ่มเพื่อนๆที่นั่งรอชมและรอสอบเป็นกลุ่มถัดไป

“เอ้าเริ่มได้ แจ้งชื่อเพลง แนะนำตัวด้วย”อาจารย์สาวกล่าว

ฮ้อยเป็นคนบอก

“ผมบารมี  ครับเล่นกลองครับ “

“อธิการ ไวโอลินครับ”

“หล่อที่สุด ผมนทีธาร  แซกโซโฟนครับ” พูดแล้วเก็กเสียงหล่อ เพื่อนเลยโห่กันใหญ่

“พอๆ” อาจารย์ปราม

“เพลง”

สามคนมองหน้ากันก่อน

“Noting gonna change my love for you” ทั้งสามกล่าวออกมาพร้อมๆกัน

แล้วทั้งห้องก็เงียบ

อ๊อด เริ่มก่อน เสียงไวโอลินของเขาเปล่งออกมาอย่างอ่อนหวานนุ่มนวล  ทำให้อาจารย์พยักหน้าช้าๆ  จนกระทั้งถึงท่อนประสานกลองของฮ้อยเริ่มเล่นสร้างจังหวะ  และแซกโซโฟนของจุ๊ยก็ปลดปล่อยพลังออกมา  ทว่าเขาควบคุมให้เข้ากับไวโอลินของอ๊อดอย่างลงตัว 

ตรงนี้สร้างความประหลาดใจไม่น้อย  เพราะคิดว่ากลุ่มนี้จะมาโดยเอาจุ๊ยเป็นตัวชูโรง  แต่กลายเป็นอ๊อดที่เด่นในบทนำแทน

อาราอิกอดอกแล้วอมยิ้มฟังเพลงอย่างเพลิดเพลิน

“เอาหล่ะ” อาจารย์เงยขึ้นจากการจดอะไรยิกๆ

“ผ่านนะ” เธอกล่าว

“วันนี้ อธิการเล่นไวโอลีนได้เสียงหวานมาก  แล้วก็แม่นโน้ตมาก  ตรงนี้น่าชมเชย  แต่ยังต้องฝึกพลังอีกนิดเพราะเธอเล่นนำ ฟังแล้วเลยยังอ่อนไปนิดๆ  แต่ก็ใช้ได้ดีเลยหล่ะ”

หันมาฮ้อย

“กลองตรงจังหวะ แล้วก็แน่นมาก  แต่ลงเสียงสแนร์ยังแปร่งไปนิด  แก้หน่อยหนึ่งนะ  แต่ก็เรียกได้ว่าช่วยส่งเครื่องดนตรีอื่นได้ดี”

แล้วก็หันมาหาจุ๊ย  อาจารย์สาวมองหน้าเขาที่ยิ้มทะเล้นๆอยู่ ก่อนจะกล่าว

“ฉัน เคยได้ยินชื่อเธอมาจากหลายๆที่  นึกว่าเธอจะเป็นประเภทโซโลอย่างเดียว... แต่วันนี้ได้มาฟังเธอในแบบวง คงต้องบอกว่าฉันมองเธอผิดไปจริงๆ  จากที่เคยแอบฟังเธอเล่น concerto ในคาบอาจารย์จินไตย ต้องบอกว่าเธอควบคุมพลังเสียงของตัวเองได้อย่างดีเลยในวันนี้ เพราะถ้าเธอปล่อยหมดอย่างวันที่เล่น Concerto เพื่อนเธอคงเอาไม่อยู่ ต่อให้พวกเธอเล่นกันมานานขนาดไหนก็เถอะ”

แล้วอาจารย์ก็ก้มหน้านิดหนึ่ง

“นที ธาร  เธอควรคิดใหม่เรื่องการเรียน... ที่นี่ไม่ใช่ที่จะทำให้เธอเติบโตไปได้อีกแล้ว  เพราะหลักสูตรและบุคลากรที่เชียวชาญมีจำกัด  เธอควรจะไปเรียนรู้จากที่อื่นๆ ที่เขามีความเชียวชาญ กว่า” เธอสบตาจุ๊ยโดยตรง

“ฉัน ก็ไม่รู้ว่าเธอคิดอะไร หรือมีปัญหาอะไร... แต่ฉันแค่ไม่อยากให้คนอื่นๆในโลกพลาดโอกาสจะได้ยินเสียงแซกโซโฟนของเธอ  นั่นมันเห็นแก่ตัวนะ  สำหรับคนที่มีจิตวิญญาณดนตรีดีอย่างเธอ”

“บอกตามตรงฉันดีใจมากที่ได้สอนเธอ  แต่ฉันอยากจะให้เธอไปมากกว่า  เพราะนั่นคืออนาคตของเธอเอง คิดดูให้ดีๆแล้วกัน”

จุ๊ยเงียบไปนิดหนึ่ง  ซึ่งอาราอิเองก็อยากรู้ว่าเขาจะตอบว่าอะไร

แต่สิ่งที่จุ๊ยตอบออกมามีเพียงคำว่า

“ครับ”