The Water's Pure Heart: ดวงใจของสายน้ำ

         

ที่จริง แม้ปากจะบอกว่าไปเที่ยวกัน แต่ก็เหมือนไปตั้งวงกินเหล้านอกสถานที่มากกว่า เพราะมาถึงก็เข้าที่พักและเตรียมตั้งวงกินเหล้า  ตอนแรกจุ๊ยคิดว่ามีแต่เพื่อนที่เรียนคณะเดียวกัน  แต่กลับมีเพื่อนๆของเขาจากคณะอื่นมาร่วมด้วยหลายคน  หนึ่งในนั้นเป็นคนที่เขารู้จักดี

“ไม่เจอกันนานเลยนะจุ๊ย” การทักทายจากหญิงสาวใบหน้าสวยทำให้จุ๊ยต้องงง

“ออยเหรอ.. โหสวยจนจุ๊ยจำเกือบไม่ได้” จุ๊ยร้องออกมาหลังนึกอยู่ครู่

ที่จริงเขาก็ดูออกว่าเธอเหมือนจะไปทำศัลยกรรมจมูกมานิดหน่อย

“ใครๆก็ว่าจุ๊ยปากปีจอ  แต่รู้สึกจอตัวนี้จะปากหวานนะเนี่ย” ออยกล่าว แล้ววางมือบนต้นแขนของจุ๊ย

จุ๊ยมองมือของเธอ

“จุ๊ยมาช่วยกูยกถังนี่หน่อยวะ” เสียงตะโกนคืออ้นที่ยืนอยู่กับเต้ สองเพื่อนในคณะ

แล้วจุ๊ยก็ยกมือบอกออยในลักษณะขอตัว

ออยมองจุ๊ย เดินไปช่วยเพื่อนยกถังน้ำแข็งใบใหญ่ขึ้นไปบนระเบียงของบังกะโล

ออยยิ้ม เธอเป็นลูกสาวของญาติห่างๆของจุ๊ย  จุ๊ยเรียกบิดาเธอว่าเจ๊กเอิน  สมัยเด็กๆเธอจุ๊ยและหลิวเคยวิ่งเล่นด้วยกัน  แต่ตอนหลังพ่อของเธอย้ายไปบ้านไปเปิดของชำที่ฝั่งตลาดสด  ก็เลยห่างๆกันไป  แต่กระนั้นเธอก็ยังสนิทกับหลิวเพราะเรียนโรงเรียนเดียวกัน

เธอ ยอมรับว่าอิจฉาหลิวมากๆ ที่ยังใกล้ชิดกับจุ๊ย  เพราะเธอนั้นชอบจุ๊ยตั้งแต่เด็กๆ  แล้วยิ่งชอบขึ้นอีกเมื่อจุ๊ยไปเล่นดนตรีที่โรงเรียน  ภาพจุ๊ยกับแซกโซโฟนพิมพ์ใจเธอมานานมาก

เธอแอบเก็บรูปทุกรูปของจุ๊ยที่เพจแซกเสียงหวานเอามาโพสต์ และถึงขนาดเคยใช้เป็นวอลเปเปอร์ของเครื่องคอมพิวเตอร์ที่บ้าน

แล้วออยก็ยิ้มออกมา

“ในเมื่อเธอไม่อยู่เฝ้าของเธอเอง  ฉันขอแล้วกันนะหลิว”

 

บรรยากาศ ริมทะเล  ออยนั่งมองจุ๊ยเล่นมุกเลียนเสียงอาจารย์ผู้สอนให้เพื่อนดู  แล้วทุกคนก็หัวเราะกันสนุกสนาน  จุ๊ยเป็นเหมือนเมือสมัยก่อนไม่ผิด  ยังคงเป็นคนอารมณ์ดีทีสร้างความสุขให้คนอื่นได้

สักพักจุ๊ยก็ขอตัวไปห้องน้ำ  ออยจึงหันไปหยิบเอาแก้วมาผสมเครื่องดื่ม 

ตอน ไปเข้าห้องน้ำ มีโทรศัพท์เรียกเข้า เป็นสายจากเดฟ  นั้นทำให้จุ๊ยแปลกใจที่เดฟก็ถูกชวนมาด้วย  เดาว่าฮ้อยคงยุ  เพราะอยากจะให้เดฟมาแกล้งเขา 

แต่ด้วยความที่ว่า บรรดาเพื่อนๆเริ่มองค์ลง  เอาเครื่องดนตรีมาเล่นกันเสียงดังพอสมควร  ทำให้เขาต้องมายืนตอบสายเดฟในระยะห่างพอสมควร

 “เออ แล้วเจอกัน” จุ๊ยตอบแล้วกดโทรศัพท์วางสาย 

หันมาออยยืนอยู่ข้างหลัง  ยืนแก้วเหล้าผสมให้

“แอบหยดกระทิงกับน้ำแดงลงไปรึเปล่า” เขารับแก้วมาไกวดู

“จุ๊ยแพ้นะ  ลองได้กินสองอย่างนี้พร้อมเหล้า  เมาหลับทุกที”

“เปล่าหรอก แต่หยดยาเซ๊กซ์ลงไปสองหยดเอง” เธอกล่าวกลั้วหัวเราะ

จุ๊ยทำเสียงหึๆ

“ไม่ต้องพึ่งยาหรอก  เจอสวยๆอย่างออย จุ๊ยก็หื่นแน่นอน”

ออยยิ้มและหยอดหางตาให้

“เออ แล้วหลิวเขาจะกลับมาเมือไหร่” เธอถามแล้วเอาเอวพิงกับขอบระเบียง

“เห็นว่าปีนี้ไม่กลับนะ  เพราะกำลังปรับตัว  กลับปีหน้า” จุ๊ยตอบแล้วพิงระเบียงในอาการเดียวกัน

ออยนิ่งไปสักพัก

“ตกลงจุ๊ยกับหลิวก็ยังไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆใช่ไหม”

จุ๊ยหันมามองหน้าเธอ  เขาบอกตามตรงว่าเริ่มประติดประต่อภาพของออยกับเด็กหญิงกะโปโลสมัยเด็กไม่ได้แล้ว

“ก็ยัง  จุ๊ยว่ามันเร็วไป” จุ๊ยตอบแล้วจิบเครื่องดื่มอีก

“เราเป็นเพื่อนกันแบบเดิมก่อน  แล้วค่อยคิดว่าจะเป็นอะไรต่อหลังจากเธอกลับมา”

ออยยิ้ม

“หลิวนี่โง่นะ”

จุ๊ยหันมามองหน้าเธอ

“ถ้าเป็นออย เจอคนอย่างจุ๊ยจะรีบคว้าไว้เลย  ยิ่งเนื้อหอมๆอยู่ด้วย ทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชายรุมกันขนาดนี้”

จุ๊ยหัวเราะ

“ผู้หญิงยังพอว่า  แต่ไอ้ผู้ชายนี่สิ...” แล้วเขาก็นึกถึงหน้าเดฟขึ้นมา

“ปวดหัว” เขากล่าวแต่ก็อมยิ้ม

 

จุ๊ยรู้สึกหัวมึนๆขึ้นมากระทัน  จนต้องสั่นหน้าบ่อยๆ 

“เป็นอะไรวะจุ๊ย  เมาเหรอ”

ฮ้อยถามเพราะตอนนี้หน้าของจุ๊ยเหมือนมึนงง

“ไม่รู้วะมันงงๆ มึนหัว”

แล้วเขาก็ลุกขึ้น  แล้วเซไปนิดหนึ่ง

“เฮ้ยๆ” หน่องร้องตอนหันมาเห็น

“อะไรวะไอ้จุ๊ยเมาแล้ว”

“พวกมึงต้องมีใครแอบหยดกระทิงกับน้ำแดงให้กูแดกชัวร์  กูไปนอนแป๊บเดียวออกมา”  แล้วเขาก็เดินเข้าไปในตัวบ้าน

ออยนั่งสังเกตเหตุการณ์ทั้งหมด  แต่เธอก็ยังหันไปคุยกับเพื่อนกลุ่มของเธอต่อไป

 

จุ๊ย รู้สึกหัวหมุนแปลกๆ  แม้จะล้มตัวลงนอนแล้วก็ยังรู้สึก  เขาเริ่มแปลกใจกับอาการตัวเอง เพราะมันทำให้เขาทั้งงงงวยและพลุ่งพล่านแปลกๆ

สักครู่หนึ่งเขาก็ได้ยินเหมือนคนเข้ามาภายในห้อง

“เป็นยังไงบ้างจุ๊ย” แล้วก็ประคบลงมาด้วยผ้าอุ่นๆที่ข้างแก้มจุ๊ย

จุ๊ยลืมตามอง 

“ไม่เป็นไรเดี่ยวจุ๊ย..” จุ๊ยชะงักไปแค่นั้น  เพราะริมฝีปากอุ่นของเธอประกบลงมา

ตอน นี้จุ๊ยรู้สึกเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่น  มือของเธอลูบไล้บนอกของจุ๊ย แล้วเลื่อนลงไปเรื่อยจนกระทั้งถึงขอบกางเกง  แล้วก็ต่ำลงช้าไปเหนือซิบ

ความรู้สึกที่ควบคุมไม่ได้ผลักด้นจากภายใน

ออยพรมรอยจูบบนคอของจุ๊ย

“ออยชอบจุ๊ยมากเลยนะ” เธอกระซิบ

จุ๊ยไม่อยู่ในอาการจะควบคุมสติ  เขาจึงตอบสนองไปตามความรุ้สึก

อารมณ์ที่ควบคุมไม่ได้เตลิดไปไกลลิบ  ร่างกายสัมผัสร่างกาย  แนบชิดและเบียดไปมา  ทุกอย่างดำเนินไปตามวิถีของธรรมชาติ

จุ๊ยขยับกายไปตามแรงพลักดันนั้นอย่างไม่สามารถยับยั้ง 

ทว่าเมื่อความรู้สึกไปใกล้ถึงจุดสูงสุด

“พี่รักจุ๊ยนะ” เสียงกระชิบกระเส่าแผ่วเบาที่ข้างหู  แต่คือเสียงจากอดีตกาล

“พี่รักจุ๊ยนะ”

“พี่ไตร” เขาพึมพำออกมา ก่อนทิ้งตัวลงบนกายของหญิงสาว 

 

จุ๊ยพล่อยหลับไปแต่สักครู่ก็รู้สึกตัวตื่น 

พอหันไปมองข้างตัว ก็รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความฝัน

ออยหลับสนิท

จุ๊ยรู้สึกว่ามันอลม่านไปหมด  เขาสับสนกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น

เขาหันไปเห็นเสื้อผ้าตัวเอง จึงสวมใส่

พอ ใส่เสื้อผ้าแล้ว ก็ลูกขึ้นจะเดินออกจากห้อง  แต่ก่อนออกก็หันไปมองออยที่หลับซุกอยู่ในผ้าห่ม เขาไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรกันแน่กับเรื่องที่เกิดขึ้น... 

“นี่มันบ้าอะไรวะเนี่ย  นี่กูทำอะไรลงไปวะ”

 

พอออกมาเพื่อนก็เป่าปากกันเกรียวกราว  สังเกตว่าตอนนี้มีแต่เพื่อนผู้ชายเท่านั้น ส่วนสาวๆคงกลับไปที่บังกะโลของตัวเองกันหมดแล้ว

“เว้ย.. เฮ้ยไอ้จุ๊ย  เป็นไงวะ  กูนึกว่าจะไม่ออกมาจนกว่าสว่างเสียแล้ว” อ้นแซว  แล้วรินเหล้าส่งให้

“เด็ดเปล่าวะ เซ๊กซี่ขนาดนั้น”

จุ๊ยไม่ตอบแต่รับแก้ว นั่งลงข้างฮ้อยที่มองหน้าเขา

พอนั่งลงฮ้อยก็กระซิบ

“มึง... ไอ้เดฟมาแล้วนะ มันนี่หล่ะเป็นคนเข้าไปเจอ ไอ้หน่องมันเห็นมันยืนอยู่หน้าประตู  แล้วก็เดินออกไป  แล้วพวกมันถึงได้เริ่มนับคน  ถึงได้รู้ว่ามึงกับออยอยู่ด้วยกันข้างใน”

จุ๊ยนิ่งไป  แล้วโดยที่ฮ้อยไม่ตั้งตัว  จุ๊ยก็กระแทกแก้วแล้วลุกขึ้น

“เดฟอยู่ไหน” จุ๊ยถาม

“กูเห็นมันไปทางโน้น” ฮ้อยตอบ  แต่ยังงงๆกันท่าทีของจุ๊ย

แล้วจุ๊ยก็เดินฉับๆไป

เพื่อนมองหน้ากัน

“เฮ้ยเป็นเรื่องเว้ย ศึกชายสองหญิงหนึ่งเว้ยเฮ้ย”

“ไม่ใช่ๆ  ชาย หนึ่ง  หญิง หนึ่ง เกย์หนึ่ง”

เพื่อนตีมือกันกราว

แต่ฮอยไม่ขำด้วย

 

รถของเดฟจอดอยุ่ที่ลานซึ่งมองออกไปเห็นทะเล  เขาจึงเปิดประตูแล้วนั่งอยู่ข้างในมองออกไปในความมืดของท้องทะเล

เสียงฝีเท้าเดินฉับมาๆ  เขามองเห็นจุ๊ยเดินมาจากกระจกมองข้างของรถ

จุ๊ยเดินมาถึงก็ยืนนิ่ง

“กู..” เขาลากเสียง แต่นึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรต่อ

“ผมเข้าใจ “เดฟตอบ

“จุ๊ยเป็นผู้ชายนี่เนอะ  เจอสาวๆก็ต้องเป็นแบบนี้หล่ะ”

แล้วก็เงียบไปทั้งคู่

“ผมก็แค่ไม่เข้าใจว่า ทำไมคนที่ต้องเจ็บปวดที่สุดคนหนึ่ง ต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้คนแรกด้วยตัวเองทุกครั้งไป  มันก็แค่สงสัยน่ะจุ๊ย”

จุ๊ยขยับมาตรงหน้าเดฟ

เดฟเงยหน้ามอง

“ผมโอเคจุ๊ย  ผมเตรียมใจมาตั้งแต่เริ่มชอบจุ๊ยแล้ว  ผมโอเค”

แต่น้ำตาก็ร่วงลงมา

เขากำลังจะปาดน้ำตา ทว่าจู่ๆจุ๊ยก็ขยับเข้ามาใกล้ย่อตัวลงสบตา 

แล้วอย่างรวดเร็ว  จุ๊ยก็ประกบปากจุมพิตเดฟ

แม้จะตกใจและตื่นเต้นต่อสัมผัสของจุ๊ยเพียงไร  แต่กลายเป็นเดฟที่หันหน้าหนี

“อย่าจุ๊ย อย่าเลย... อย่าทำแบบนี้  ผมบอกจุ๊ยแล้วว่าผมจะเป็นคนเดิมให้จุ๊ย  เราพอแค่ตรงนี้  แล้วผมกับจุ๊ยจะได้เป็นเหมือนเดิม”

จุ๊ยที่อยุ่ในอาการย่อตัว  ทิ้งกายลงกับพื้น

“กูขอโทษเดฟ”

แล้วทั้งสองก็นั่งกันอยู่ในท่านั้นอยู่นาน

“แล้วจุ๊ยจะทำยังไง  ตอนนี้เพื่อนๆรู้กันหมดเลยนะจุ๊ย”

จุ๊ยส่ายหน้า

“ไม่รู้เหมือนกัน...”

เดฟก็ลุกมานั่งข้างๆ

เงยหน้ามองฟ้า

“ไม่ว่ายังไง  ผมจะเป็นกำลังใจให้จุ๊ยเอง”

จุ๊ยเงียบมองกรวดทรายบนพื้น

“กอดกูหน่อยได้ไหม”

เดฟหันมองหน้าจุ๊ย  เห็นคล้ายจะเป็นเกล็ดน้ำบางๆจับที่ขอบตา

แล้วเขาก็โอบจุ๊ยไว้  จุ๊ยก็ซบหัวลงบนไหล่ของเดฟ

“กูขอโทษที่ทำให้มึงเจ็บปวดเสมอ... แล้วก็ขอบใจที่มึงไม่เคยทิ้งกูไว้ลำพังเลย” จุ๊ยกล่าว

 

เพื่อนที่ตามออกมาดูเห็นได้ไม่ถนัดนักเพราะอย่างแรกคือตรงนั้นมืดมาก  แถมตัวรถของเดฟยังกีดขวางสายตา

“อะไรของมันวะ  มันทำอะไรกัน” อ้นถามกับหน่อง

“กูจะไปรู้มันไหม”  หน่องตอบ

ฮ้อยที่ตามมาด้วย กอดอกมองไป

เขา คือคนที่รู้เห็นความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่มากที่สุด  ปัญหาของไอ้จุ๊ยคือปัญหาจากตัวมันเอง  ไม่ใช่คนที่เข้ามา  ปัญหาคือไอ้จุ๊ยมันไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำยังไงกับความรู้สึกของตัวเองดี ต่างหาก  หวังว่าเหตุการณ์นี้จะทำให้มันรู้  และทำให้มันเลือกในสิ่งที่ตัวเองต้องการได้จริงๆ

“ไม่ว่ามึงจะตัดสินใจยังไง จุ๊ย... มึงรู้อะไรไว้อย่างหนึ่ง  กูก็จะเป็นเพื่อนมึงเหมือนเดิม” แล้วเขาก็หันหลังกลับ

“พวกมึงก็แอบกันอยู่ได้  อยากจะรู้ก็เข้าไปดูใกล้ๆเลย” ฮ้อยว่าแล้วเดินไป

“เฮ้ยแล้วปล่อยมันไว้อย่างนี้เลยเหรอ” หน่องถาม

“จะดีเหรอ”

“ดี” ฮ้อยหันมาตอบ

“มันไม่มีอะไรมากกว่านี้หรอก มึงเชื่อกูสิ”