The Water's Pure Heart: ดวงใจของสายน้ำ

ฮ้อยกับอ๊อดนั่งมองจุ๊ยนั่งอ่านนิตยสารดนตรี  และขานตอบต่อออยที่มักจะขัดด้วยการเอาภาพบนอินสตราแกรมให้ดู

ตอน นี้ก็ผ่านไปได้สองเดือนแล้วที่สองคนนี้เริ่มคบหากันจริงๆจังๆ  จากที่สังเกตผิวเผินแล้วทั้งคู่ก็ไปไหนมาไหนด้วยกันเหมือนคู่แฟนคู่อื่นๆ  เพียงแต่ในสายตาคนที่รู้จักจุ๊ยมาก่อน  ต่างก็รู้สึกผิดปกติ 

ความผิดปกติอยู่ที่การแสดงออกและอารมณ์ของจุ๊ย

แต่จนป่านนี้อ๊อดก็ยังไม่กล้าถามกับจุ๊ยว่าตกลงรู้สึกอย่างไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น

“มึงว่ามันโอเคไหมวะ” อ๊อดถามกับฮ้อยเสียงเบาๆ

“ก็ คงโอเคมั๊ง เมื่อเช้ากูก็เห็นมันออกมาจากคอนโดของออยนะ  ออยเขามีคอนโดอยู่ใกล้ๆนี่ด้วย เห็นไอ้จุ๊ยมันบอกว่าออยเขาขอพ่อให้ซื้อเพราะอ้างว่าเดินทางไกล กลัวกลับบ้านดึก”

“เฮ้ยขนาดซื้อคอนโดเพื่ออยู่กับไอ้จุ๊ยเนี่ยนะ” อ๊อดทำตาโต

“เอ๊ยไม่ใช่  มีมาก่อนแล้ว  แค่ไอ้จุ๊ยมันต้องไปส่งทุกเย็น” ฮ้อยแก้

“แปลว่ามันคงโอเคใช่ไหม” อ๊อดทำหน้าคิด

“ก็ดูสนิทสนมกันดีนี่น่า”

“ไม่รู้สิ”  ฮ้อยถอนหายใจ  กลายเป็นเขาที่แย้ง

“มึงว่าสองเดือนมานี่ อะไรที่หายไปจากไอ้จุ๊ย”

อ๊อด มองหน้าเพื่อน แล้วก็หันกลับไป  ตอนนี้จุ๊ยกำลังเอาโทรศัพท์มาดู แล้วก็พิมพ์ๆ จากนั้นก็เก็บโทรศัพท์  แล้วอ่านนิตยสารต่อ  ส่วนออยกํยังเพียรเอาภาพจากอินสตราแกรมมาให้จุ๊ยดู จุ๊ยดูแล้วก็ทำหน้าเฉยๆ เหมือนจะเบื่อด้วยซ้ำไป

“มันไม่ค่อยยิ้มเลยรึเปล่าวะ สองเดือนมานี่มันไม่เล่นไม่กวนตีนเหมือนเมื่อก่อนเลย” 

“เออ... แล้วมึงคิดว่ามันใช่ไอ้จุ๊ยที่เรารู้จักไหมล่ะ” ฮ้อยตอบแล้วหยิบถั่วอบที่แกะห่อวางแล้ว วางไว้บนโต๊ะมากิน

“กูว่าจะถาม แต่แม่ง ออยก็ประกบมันแจ  จะคุยๆ ออยก็โผล่มาทุกที”

“เดี่ยวกูถามเอง” อ๊อดยักคิ้ว

“วันนี้ไอ้จุ๊ยมันมีงานตอนค่ำกับกู เดี่ยวกูจะหาโอกาสคุย  แล้วถ้าออยไม่ไปก็ยิงสวยเลย”

“มึงไม่สบายรีเปล่าวะจุ๊ย” ฐาถามหลังจากจบการแสดงแล้ว 

จุ๊ยกำลังเก็บแซกโซโฟนใส่กล่องขานว่าหือ

ก่อนจะส่ายหน้า

“ทำไมอะพี่ หน้าผมเหมือนป่วยเหรอ”

“ก็ไม่ขนาดนั้น  ที่จริงเอ็งมีแฟนแล้ว พึ่งคบกันใหม่ๆ น่าจะโลกเป็นสีชมพูสิวะ”

จุ๊ยเผยอปากส่งเสียงฮึ

“ก็ชมพูอยู่... แต่ว่าพี่รู้แล้วเหรอเนี่ย”

“รู้หมดมหาลัยแล้วมั้ง” โย่งกล่าวออกมา

“ก็ทั้งฝั่งคณะเรา คณะแฟนมึงคุยกันแซด  ว่าแฟนมึงเข้าหามึงก่อน เขายังบอกว่า...”

“ไอ้โย่ง” ปานปราม

แล้วเขาก็เดินมาตบบ่าจุ๊ย

“เฮ้ยอย่าคิดมาก  แค่มึงสองคนรักกันก็ ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน”

จุ๊ยไม่ได้ตอบ  หยิบนั่นหยิบนี่

จนปานกับโย่งเดินออกไป

“ตกลงเอ็งก็เลือกแบบนี้ใช่ไหม” ฐาถาม

จุ๊ยหันมามองหน้า

ฐาเป็นหนึ่งคนที่รู้เรื่องราวทุกอย่างเกี่ยวกับเขา

“ผมมีทางเลือกอื่นด้วยเหรอพี่” เขาตอบ  “ในเมื่อเกิดขึ้นแล้วผมก็ควรรับผิดชอบใช่ไหมครับ”

จุ๊ยยืนรออ๊อดอยุ่ตรงประตูทางออกห้างสรรพสินค้าที่เป็นสถานที่ทำงานในวันนี้

สักพักอ๊อดก็วิ่งมาพร้อมกับกล่องไวโอลิน

“เฮ้ยขอโทษ  พอดีมัวแต่คุยเรื่องงานหน้า”

แม้จะเล่นงานเดียวกัน  แต่อ๊อดกับจุ๊ยก็เป็นคนละวง  จึงเล่นไม่พร้อมกัน

“ไปหาอะไรกินกัน  กูหิว” จุ๊ยเป็นออกปากก่อน

อ๊อดก็กำลังจะออกปากพอดีเลยไม่ต้องตอบแต่กอดคอจุ๊ยไป

ระหว่างนั่งกินก๊วยเตี่ยวเจ้าอร่อย  อ๊อดคอยเหลือบมองจุ๊ย เป็นระยะเพื่อสังเกตุอาการ

“มึงโอเคปล่าววะ” อ๊อดถาม

“มึงรู้ตัวไหมว่ามึงเหมือนคนวิญญาณหลุดจากร่าง หรือไม่ก็อกหักมากกว่ามีความรักนะเว้ย”

“กูก็ไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายนี่หว่า” จุ๊ยตอบ แล้วยิ้มออกมา  แต่นั่นดูฝืนมากๆสำหรับอ๊อด

“มึงคิดมากหรือเปล่า”

อ๊อดถอนหายใจ  พักตะเกียบ

“มึงมองตัวเองไม่เห็นจุ๊ย  ตอนนี้มึงไม่เล่นไม่แกล้งกู ไม่หยอกอาจารย์มาเป็นเดือนๆแล้วนะจุ๊ย”

จุ๊ยถอนหายใจ

“เฮ้ยเดียวสิวะ  กูกำลังปรับตัว  กูแค่ไม่ชินกับการมี.. แฟน”

การวรรคของจุ๊ยมันทำให้รู้สึกเหมือนจุ๊ยจะพูดคำนั้นออกมาได้ยาก

“จุ๊ย  กูไม่เข้าใจนะเว้ย  ที่จริงมึงจะไม่ต้องทำอะไรอย่างนี้ก็ได้  มันแค่เซ็กซ์คืนหนึ่งรีเปล่าวะ  อย่าหาว่ากูเลวเลยนะ  ในเมื่อเขาเข้าหามึงเอง  มึงจะปฏิเสธเลยก็ได้ในวันรุ่งขึ้น”

จุ๊ยเงียบไป

“กูทำไมได้หรอก  เขาเป็นผุ้หญิงนะเว้ย  ถ้าขืนกูทำห่างเหิน คนอื่นเขาจะมองออยว่ายังไง” จุ๊ยตอบ

“กูไม่ได้เลวขนาดได้แล้วทิ้งหรอกนะ”

อ๊อดถอนหายใจ

“พูด ซะหล่อไอ้จุ๊ยเอ้ย... แต่ที่มึงเป็นแบบนี้มึงรู้ไหมว่าเพื่อนเป็นห่วงกัน  ขนาดไอ้หน่องกับไอ้อ้นยังถามกูเลยว่ามึงโอเคไหม  มันยังบอกว่าไม่น่าชวนมึงไปด้วยเลย”

จุ๊ยเงียบไปอีก แต่ก็ตอบออกมาในเวลาไม่นาน

“เฮ้ยพวกมึงอะไรมากไปรีเปล่าวะ  นี่กูมีแฟน นะเว้ย  ไม่ใช่โดนเอาไปขังคุก”

“ก็เหมือนละวะ  แม่งแฟนมึงตามมึงแจขนาดนั้น  นี่ยังสงสัยว่าออยเขาไม่เรียนหรือไงวะ วันๆมาติดหนึบแต่กับมึง” อ๊อดส่ายหัว

จุ๊ยยิ้มจางๆ  คีบลูกชิ้นกิน

“แต่ ทั้งหมดมันแปลว่าเขารักกูรึเปล่าวะ  มึงคิดดูดีๆ  เค้าเป็นผู้หญิง  แต่กลับกล้าทำอะไรแบบนี้  ก็แสดงว่าเขารักกูจริงๆ  แล้วมึงจะทำยังไงกับคนที่รักมึง  มึงจะใจร้ายกับเขาได้หรือวะ”

อ๊อดไม่อยากจะโต้ตอบ  เพราะที่จริงก็ถูกต้อง 

เสียงบีบแตรรถขัดจังหวะการสนทนา

มองไป เห็นรถสปอร์ตคันหรูของอาราอิเทียบเข้ามาข้างถนน

“อ้าวมาได้ยังไงหล่ะนี่ พ่อดาราใหญ่” อ๊อดกล่าว เพราะคาดไม่ถึง