The Water's Pure Heart: ดวงใจของสายน้ำ

“ที่จริงนายก็ไม่ต้องก็ได้อาราอิ  นายเข้าไปในงานเดี่ยวจะมีคนจำได้” จุ๊ยกล่าวแก่อาราอิ ตอนที่เขาจอดรถภายในโรงแรมระดับหรูของระยอง

“แล้วจะให้ฉันรอนายที่บ้านน้าของนายได้ยัง  ไม่รู้จักใครสักคน แถมน้องนายก็ไม่ยอมออกมาด้วย”

จุ๊ยถอนหายใจกับคำตอบของอาราอิ

เพราะแม้ตอนที่ถูกขอร้องให้มาเล่นแซกโซโฟนในงานแต่งงานของเพื่อนของฮัวคนหนึ่ง ที่ได้รับคำอธิบายว่าเป็นเพื่อนรุ่นพี่ที่สนิทกัน  แต่เพื่อนเขาต้องแต่งงานกับหญิงสาวคนหนึ่งเพราะไม่ต้องการขัดใจพ่อ  เธอก็เลยอยากให้จุ๊ยมาเล่นเพลงนิ้เพื่อเป็นกำลังใจจากเธอ

“พ่อของพี่กายเขาเป็นคนใหญ่คนโต  มีบารมีมาก  แต่ก็ต้องพึ่งพาครอบครัวฝ่ายผุ้หญิงให้ช่วยเหลือด้านคดีที่พ่อของพี่กายเขาโดนเล่นงานอยู่  ก็เลยจำเป็นต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น  ฮัวสงสารเขาน่ะ  รักก็ไม่รัก  นะแต่ต้องแต่งงานกัน  ถ้าฮัวสบายดีฮัวก็อยากไปนะ  แต่ตอนนี้ฮัวไม่อยากออกไปไหนทั้งนั้น  ฮัวอยากให้เฮียไปแทนหน่อย”

แล้วเธอก็ยืนกระดาษที่พับไว้ออกมาผ่านร่องประตู

“เพลงอะไร”จุ๊ยถามแล้วจะแกะดู

“ไม่สิเฮีย  อย่าอ่านก่อน  ไม่งั้นจะเซอร์ไพร์สได้ยังไง”

“อ้าวแล้วถ้าเป็นเพลงที่เฮียเล่นไม่ได้ไม่แย่เหรอ”

“เฮียเล่นได้อยู่แล้วหล่ะ เฮียเก่งจะตายไป”

จุ๊ยเข้าไปในงานโดยไม่มีการ์ดเชิญ  โดยอาศัยความเป็นดาราของอาราอิเป็นใบเบิกทาง

“เห็นไหม ดีนะที่ฉันมาด้วย” อาราอิกล่าวขณะเดินเข้างานมา

แล้วจุ๊ยก็เดินไปหาเจ้าบ่าวตอนได้จังหวะ

ชายหนุ่มได้ฟังเรื่องของจุ๊ยจบเขาก็เงียบไปนาน  ก่อนจะตอบ

“ครับ เดี่ยวผมบอกพ่อให้”

จุ๊ยรู้สึกแปลกๆกับแววตาของเจ้าบ่าว

แต่เข้าใจว่าเจ้าบ่าวคงเหนื่อย เพราะเขาก็เคยไปช่วยงานญาติที่แต่งงานแล้วได้รู้ว่าเจ้าบ่าวเจ้าสาวจะเหนื่อยมากในวันแต่งงาน

“ถ้าไม่สะดวกไม่ต้องก็ได้นะครับ  เดี่ยวจะเป็นการเสียพิธีการ”

กายยิ้มแบบแห้งแล้งเหลือเกิน

“เห็นฮัวบอกว่าจุ๊ยเก่งมากเลย  ได้รางวัลระดับประเทศด้วย  ผมก็อยากฟังจุ๊ยเล่นสดๆเหมือนกัน”

แล้วเขาก็มองหน้าอาราอิ

“แล้วก็ดีใจจังที่มีดาราดังมางานผมด้วย”

จุ๊ยรออยู่ข้างเวที  เขาตัดสินใจจะคลี่กระดาษดู

“ต่อ ไปเราจะมีนักดนตรีพิเศษที่ นายนทีธาร แซ่จาง นักดนตรียอดเยียมประเภทเครื่องเป่า แซกโซโฟน รางวัลเกียรติยศประเทศไทยเมื่อปีที่แล้ว จะมาแลดงดนตรีให้กับแขกผุ้มีเกียรติรับชมและรับฟังนะครับ”

ตอนนั้นผู้ประสานงานมาถาม จุ๊ยก็คลี่กระดาษดู แล้วก็ขมวดคิ้วนิดหน่อย

“เพลงของ Rascal Flatts…” เขาอ่าน 

แน่นอนต้องเล่นได้ เพราะเขาเคยฟังและเลยเล่นมาแล้วในงานปีใหม่ของโรงเรียน  แต่จุ๊ยก็ไม่ได้ลึกซึ้งในเนื้อหาเพราะเขาฟังจากเวอร์ชั่นที่มีคนมาเป่าเป็นCover ด้วยแซกโซโฟน เพื่อฟังอารมณ์เพลง

“เพลงนี้มันเศร้าออกนี่น่า” จุ๊ยพึมพำแต่ไม่มีเวลาคิดแล้ว

“เชิญครับ”

พิธิกรกล่าว

จุ๊ยก็ได้รับสัญญาณจากคนที่ดูแลคิวเวที  จึงต้องเดินขึ้นไป

พอขึ้นไปเขาก็กล่าว

นักดนตรีเริ่มต้นเล่นเพลง  จุ๊ยก็รอจนถึงจังหวะ  แล้วเขาก็จรดปากเป่าบทเพลงออกไปอย่างสุดความสามารถของเขา

เสียงดนตรีสะกดคนมางานแต่งงานใหญ่โตระดับจังหวัดได้อย่างหมดสิ้น  ไม่มีสักคนจะพูดคุยกัน แม้จะไม่ใช่คนชอบฟังเพลงก็ยังหลงไปมนต์เสียงเพลงของจุ๊ย

แต่อาราอิกลับค่อยๆตื่นตัวเมื่อตระหนักได้ว่าเพลงนี้คือเพลงอะไร...

จุ๊ยก็เล่นไปตามเนื้อเพลง  และในตอนที่เขากำลังจะเล่นจบ เขาก็เห็นเจ้าบ่าวร้องไห้ออกมา

“What hurt the most” อาราอิพึมพำชื่อเพลงนั้นออกมา

แล้วเขาก็วิ่งไปหน้าเวที

“จุ๊ย กลับบ้าน ฮัวแย่แน่แล้ว”

จุ๊ยหยุดเล่นในทันที  ทั้งที่ปกติเขาเป็นคนไม่ชอบหยุดเล่นกลางคัน

เขาเริ่มตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้น

ทั้งงานแตกตื่นที่อยู่ดีๆ นักดนตรีก็กระโดดลงจากเวทีแล้ววิ่งออกไป

ไม่เท่านั้นไม่นาน เจ้าบ่าวก็ลุกขึ้นวิ่งตามออกไป

รถของอาราอิวิ่งไปราวกับเหาะเหินได้  เขามาถึงบ้านยี่อี้ของจุ๊ยในเวลาแค่สิบกว่านาที

“อ้าวจุ๊ยมาเมื่อไหร่” พัฒน์พึ่งกลับมาไม่นาน กำลังเอาข้าวของออกจากเบาะหลัง

แต่จุ๊ยไม่ตอบวิ่งเข้าตัวบ้านไปพร้อมกับผู้ชายที่เขาไม่รู้จักแต่คุ้นหน้า

“ฮัว ฮัวเปิดประตู” จุ๊ยทุบประตูโครมๆ

อาราอิดึงเขาให้หลบแล้วก็ตั้งท่าคาราเต้ ก่อนออกแรงถีบประตูเต็มแรงจนกลอนทีขัดขวางอยู่หักสะบันออกไป

ร่างของฮัวที่ประตูเปิดเผยให้เห็น  เธอนอนอยุ่บนพื้นที่โซกไปด้วยเลือดสดๆ เธอกรีดข้อมือตัวเองทั้งสองข้าง

จุ๊ย จะถลาเข้าไปแต่ทว่าคนที่เข้ามาที่หลังวิ่งพรวดพลักจนเขาเซล้มไปพ้นทาง แล้ววิ่งไปช้อนร่างของเด็กสาวขึ้นมาเขาตรวจสอบชีพจรที่คอและก้มดูลมหายใจ ก่อนจะวางร่างของเธอลง

“ฮัวอย่าทิ้งพี่ไป  อย่าไปสิฮัว” เขาพึมพำออกมาขณะปลดชุดสูทแล้วก็เริ่มต้นทำซีพีอาร์  เอา หน้าแนบฟังแล้วก็เปลี่ยนเป็นใช้นิ้วบีบจมูกฮัวอีกมือเชยหน้าเธอขึ้นแล้ว ประกบปากเป่าลม จากนั้นก็ขยับอย่างรวดเร็วมานั่งกระชับวางมือไปที่กลางอกแล้วกดลงเป็นจังหวะ

เขาทำซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้ง สลับกับการหยุดตรวจสัญญาณชีพ

ตอนนั้นเองแม้จุ๊ยจะตกใจแค่ไหน ก็เริ่มได้สติ  เขาเดินเข้าไปจับบ่าชองชายรุ่นพี่

“พอแล้วครับ เธอจากไปแล้วครับ พี่กาย เธอจากเราไปแล้ว”

กายหยุดทั้งเพราะความเหนื่อยและการเตือนสติของจุ๊ย  แล้วเขาก็เอาร่างที่อาบไปด้วยเลือดมากอดแน่น แน่นมาก...

แล้วก็แผดเสียงร้องอย่างสิ้นความอาย

คร่ำคราญจนจุ๊ยเองกลัวว่าเขาจะขาดใจตายไปตามเธอ

ตอนนั้นเองที่อาราอิเดินเข้ามาโอบเขาไว้อย่างอ่อนโยนเช่นกัน