The Water's Pure Heart: ดวงใจของสายน้ำ

         
จุ๊ยเอาแซกโซโฟนมาซ้อมเหมือนทุกวัน โดยสุ่มหลับตาเปิดหนังสือที่บรรจุโน้ตเพลงสำหรับแซกโซโฟนเพื่อเลือกเพลง
บอกไปจะมีคนเชื่อไหมว่าเขาจำโน้ตของเพลงในหนังสือได้เกือบหมด  และมีกว่า 60% ที่เล่นได้โดยไม่ต้องเปิด นอกนั้นก็เปิดดูบ้างในบางท่อน
Autumn Leaves  
เพลงโปรดของแม่  และของฮัวน้องสาวของเขา  จุ๊ยหยิบTenor ออกมาแทน Alto ที่ใช้อยู่บ่อยๆ
แล้วเขาก็ออกจากห้องเพื่อไปดาดฟ้า
แม้จะไม่มองแผ่นChart เลยสักนิด  จุ๊ยก็เป่าเพลงนี้ออกมาอย่างไพเราะ  เสียงของมันแทรกในการกระแสอากาศแล้วอบอวลในสายลมที่พัดผ่านดาดฟ้าตึกอาคารพานิชย์ไปอย่างนุ่มนวล
“จุ๊ยแภอย่างพึ่งบอกเตี๋ยวนะ  ฮัวมันตกเลือด... เพราะมันทำแท้งเอง  แต่ตอนนี้ปลอดภัยแล้วล่ะ  อาม๊าพี่บอกว่าให้โทรบอกเตี๋ยว แต่เฮียห้ามไว้  บอกให้ฮัวมันคุยกับจุ๊ยก่อน  อาม๊าก็เลยนึกได้ไม่บอก  เดี่ยวเอ็งมาคุยกับน้องหน่อย  ตอนนี้เก็บตัวในห้องอย่างเดียว ถามอะไรไม่ตอบ”
Tenor เป็นเสียงต่ำ เสียงต่ำจะเดินทางไกลได้ไกล แต่จุ๊ยคาดหวังมากกว่านั้น เขาอยากให้เสียงของมันเดินทางไปถึงระยอง..
 
ในระหว่างการเดินทางจุ๊ยพูดกับเขาและยังยิ้มหัวเราะได้  แต่กระนั้นโยชิก็รู้ว่าจุ๊ยมีอะไรที่รบกวนจิตใจ เพราะรอยยิ้มของจุ๊ยไม่สดใสเหมือนทุกวัน
พอจุ๊ยเล่าเรื่องระดมทุนของวงโยธวาธิตจบ  เขาก็เงียบไป  มองออกไปนอกหน้าต่าง
แล้วโยชิขับรถไปตามทางสายมอร์เตอร์เวย์  เงียบอยู่นานจะกระทั้งเขาตัดสินใจถาม
“ขอโทษนะ  ที่ฉันต้องขอถาม  ฉันก็แค่อยากช่วยแบ่งเบาภาระบ้างเหมือนที่จุ๊ยช่วยฉัน” เขาเกริ่นนำ
จุ๊ยหันมามองหน้าเขา
“มีอะไรรึเปล่าจุ๊ย  ฉันเห็นนายดูเหมือนไม่ปกติมาตั้งแต่เมื่อวานหลังจากรับโทรศัพท์”
จุ๊ยมองหน้าโยชินิ่งๆ อยู่ครู่หนึ่ง  แล้วก็หันไปนอกหน้าต่าง
โยชิคิดว่าเขาคงไม่อยากจะเล่าก็เลยไม่กล้าซักไซ้ต่อ
“ซัวกับฮัวเป็นแฝดต่าง แต่เพราะมีหมอดูคนหนึ่งมาทักว่าดวงของฮัวขัดแย้งกับพี่น้อง  ถ้าไม่ยกเป็นลูกคนอื่นแล้วก็ให้ไปอยู่ที่อื่นจะทำให้พี่น้องตาย” จุ๊ยเริ่มเล่าออกมาเอง
“ฮัวก็เลยไปอยู่กับน้าสาวของจุ๊ยที่ระยอง  แล้วก็โตที่ระยอง  แต่เพราะฮัวไม่เห็นด้วยกับการที่ส่งเธอมา  ตั้งแต่ฮัวไประยองแทบไม่ได้มาที่บ้านเลยถ้าไม่จำเป็น”
โยชิมองหน้าจุ๊ยจากกระจกมองหลัง
“แต่จุ๊ยก็ไปเยี่ยมเธอทุกปิดเทอมนะ  ไปทีก็จะอยู่ด้วยหลายๆวัน  เธอก็ชวนเราคุยนั้นคุยนี่ทั้งวัน เล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ให้ฟังตลอด  แล้วก็ขอให้ฉันเล่นแซกให้เธอฟังทุกวันเหมือนกัน  แต่มาสองปีนี้หล่ะที่ฉันไม่ได้ไปหาเธอเพราะมัวแต่ซ้อมดนตรีกับไปแข่งต่างประเทศ  แต่ก็ยังโทรศัพท์ไปหาตลอด”
แล้วเขาก็ถอนหายใจยาวเหยียด
“ขอโทษนะโยชิ  ทั้งที่บอกว่าจะมาเที่ยว  แต่คงอาจไม่ได้เที่ยวกันเต็มที่แล้วล่ะ”
โยชิมองหน้าจุ๊ยจากกระจกอีกรอบ
“ไม่หรอก ดีแล้วล่ะ  ทีฉันมีปัญหาจุ๊ยยังช่วยฉันเลย  วันนี้จุ๊ยมีเคสบ้าง  ฉันจะช่วยจุ๊ยบ้างก็ดีแล้วนี่หน่า  อีกอย่างมีรถด้วยจะได้พาเธอไปเที่ยวให้สบายใจ  ที่ฉันอุตส่าห์ไปขอยืมรถชับเคลื่อนสี่ล้อมานี่ก็กะว่าจะได้ไปเที่ยวกันสนุกๆ”
จุ๊ยยิ้ม
“ขอบใจนะโยชิ”
โยชิยิ้มตอบ
“ไม่เป็นไรน่า เราเพื่อนกัน”
แล้วโยชิก็เงียบไปสักครู่
“ที่จริงนายได้ยินที่แม่เรียกฉันว่า อาราอิแล้วนี่”
จุ๊ยขยับตัว
“อื่ม ใช่ว่าจะถามอยู่”
“ฉันชื่อโยชิฮิสะ อาราอิ ถ้าเขียนตามแบบญี่ปุ่น  แล้วฉันก็ดันติดเรียกตัวเอง แนะนำตัวเองแบบนั้น  คนที่นี่เลยเรียกฉันว่าโยชิ  แต่จริงฉันชื่ออาราอิ  เพื่อนๆที่โน่นเรียกฉันแบบนี้กันทุกคนนั้นหล่ะ”
“อ้อ... งั้นฉันก็ต้องเรียกนายว่า อาราอิเหมือนกันได้ใช่ไหม” จุ๊ยถาม
“อืม... ฉันอยากให้จุ๊ยเรียกแบบนั้นอยู่แล้วหล่ะ”
จุ๊ยมองรอยยิ้มที่แม้นไม่ได้หันมาก็ยังรู้สึกว่าสดชื่น 
“อาราอิ” จุ๊ยเรียก
“หือ” เขาขาน
“อาราอิ” จุ๊ยเรียกอีก
“อะไร”
“อาราอิ” จุ๊ยก็เรียกอีก
“ว่าไง”
“อาราอิ” จุ๊ยยังเรียกต่อไป
“เฮ้ยอะไร.. ก็พูดมาสิ”
“อาราอิ” จุ๊ยเรียกอีก
“เฮ้ยนี่แกล้งกันใช่ไหมเนี่ย” โยชิฮิสะ อาราอิหันมาแล้วเอื้อมจะมาจับตัวจุ๊ย
แต่จุ๊ยเบี่ยงหลบแถมเรียกชื่อรัวๆด้วยเสียงเล็กเสียงน้อย
“อาราอิ อาราอิ อาราอิ อาราอิ อาราอิ อาราอิ อาราอิ อาราอิ”
“เอ้ยพอแล้วเรียกอยู่ได้”
“อาราอิ อาราอิอาราอิ อาราอิ อาราอิ”
“เฮ้ยจะเรียกถึงระยองเลยไหมเนี่ย พอแล้ว”
“อาราอิ อาราอิอาราอิ อาราอิ อาราอิ”
 
“พอกลับมาถึงก็ไม่พูดไม่จา ไม่ออกจากห้อง  อี้ก็ไม่อยากจะไปถามอะไรมาก  เพราะกลัวจะเตลิดหนีไป” อี้เล่าเมื่อจุ๊ยไปถึง
“อี้ก็ไม่รู้จะทำยังไง  ถามอะไรก็ไม่พูด ถามว่าใครเป็นพ่อเด็กก็ไม่พูด ก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยมีผู้ชายมาบ้านนอกจากครูสอนพิเศษคนเดียว  ไม่เคยมีใครน่าสงสัย  อาฮัวก็เรียนดี ไม่มีสัญญาณว่าจะมีแฟน”
จุ๊ยเหลือบมองขึ้นไปข้างบน  แล้วเขาก็คว้ากล่องแซกโซโฟนแล้วลุกขึ้น
“ผมจะไปคุยกับฮัวเองครับ”
อาราอิมองหน้าจุ๊ยที่หันมามองหน้าเขา
“เดี่ยวให้เพื่อนผมขึ้นไปด้วยนะครับ  เผื่อเขาจะช่วยได้  เห็นฮัวเคยบอกว่าชอบดูซีรี่เรื่องที่โยชิแสดงมาก”
 
แล้วทั้งสองก็ขึ้นไปข้างบนชั้นสอง ซึ่งเป็นไม้  ห้องของฮัวเป็นห้องอยู่ตอนในสุด
“ฮัว” จุ๊ยเรียก
“เฮียเองนะ”
หูดีของจุ๊ยได้ยินเสียงเคลือนไหวภายใน จากนั้นก็เป็นการเคลิ่อนมานั่งที่หน้าประตู
จุ๊ยเห็นจากเงาว่าเธอคงนั้งลงพิงประตูเอาไว้
“เฮียฮัวไม่สบาย เฮียอย่าเข้ามาเลยนะ”
“ทำไมหล่ะ ถ้าฮัวออกมาเฮียรับรองว่ามีเซอร์ไพร์สแน่นอน”
จุ๊ยพยายามทำเสียงให้สดใส
“อย่าเลยเฮีย.. ฮัวไม่สบายจริงๆ เราคุยกันแบบนี้ก็ได้”
จุ๊ยมองหน้าอาราอิ
“แล้วเราจะคุยกันยังไง  ออกมาให้เฮียดูหน่อยสิว่าฮัวของเฮียโตขึ้นมากไหม  สวยกว่าเดิมรึเปล่า” จุ๊ยพยายามต่อไป
ฮัวเงียบไป
“เฮีย.. ฮัวอยากฟังเฮียเล่นแซก  ฮัวอยากฟังเพลง”
จุ๊ยยิ้ม
“เพลงอะไรดีหล่ะ  Autumn Leaves ไหม”
ฮัวเงียบไป
“All of me”
จุ๊ยนิ่งไปก่อนจะถอนหายใจ
“ที่จริงเฮียก็ไม่ถนัดนะ  แต่จะเล่นให้ฟังแล้วกันนะ”
แล้วจุ๊ยก็เปิดกระเป๋าเอาแซกโซโฟนมาประกอบ
“ไอ้ซัวเป็นยังไงบ้าง”
จุ๊ยตอบพลางประกอบอุปกรณ์
“ก็สบายดีนะ  แต่พักนี้ออกจากบ้านทุกวันทั้งที่ปิดเทอม “
“แล้วเอียหละ”
“สบายดี” จุ๊ยตอบตอนหยิบReed ออกจากกล่องเล็ก
“ไม่ใช่... ฮัวหมายถึงเฮียจะเข้ามหาวิทยาลัยที่ไหน”
จุ๊ยนิ่ง
“ไม่รู้สิ อาจจะเป็นราม”
“เพื่อจะให้มีเวลาช่วยป๊าใช่ไหมหล่ะ  ฮัวรู้หรอกน่า  เฮียก็เป็นซะอย่างนี้  ห่วงแต่เรื่องคนอื่น สนใจตัวเองบ้างนะ”
จุ๊ยถอนหายใจ
“รู้แล้วน่า  แต่เฮียอยากเป็นนักดนตรีไม่ได้อยากเป็นอาจารย์สอนดนตรี  นักดนตรีเขาไม่ได้เรียนหนังสือก็เยอะแยะนะ”
“ก็เอาเถอะ ฮัวรู้ว่าเถียงให้ตายก็ไม่ชนะ แต่คิดถึงตัวเองให้มากๆนะ  ถึงม๊าจะสั่งเอาไว้  แต่เฮียต้องห่วงตัวเองบ้าง ไม่ใช่ห่วงแต่คนอื่น  แล้วก็ลืมดูแลตัวเอง” ฮัวตัดบท
“ไหนล่ะเฮีย All of me”
“โอเค ได้แล้วครับคุณหนู” จุ๊ยตอบ
จุ๊ยก็ลุกขึ้นยืน  แล้วก็เริ่มเป่าบทเพลงของ John Legend  ออกไปด้วยความจำของตัวเอง
แม้จะบอกว่าไม่ถัดแต่  บทเพลงนั้นกังวานหวานหู และห่อหุ้มเด็กสาวไว้อย่างอบอุ่น  เธอรู้สึกราวกับพี่ชายเข้ามากอดเธอไว้อย่างอ่อนโยน
พี่ชายของเธอคนนี้เป็นคนเดียวที่ห่วงใยเธอตลอดแม้จะไม่ได้อยู่ด้วยกัน  และเธอก็รักพี่ชายคนนี้เหลือเกิน
เด็กสาวหลับตาลงแล้วปล่อยให้น้ำตารินไหล
“ฮัวขอโทษ เฮียจุ๊ย”