ความรักของแฟนคลับ

จะ...เจ..เจเค !!!!
เจเค..เจเคจริงๆด้วย !!! เขาคือเจเค หลีดเดอร์ของวง G.O.Ningth
ฉันว่าต้องใช่เขาเเน่ๆถึงเขาจะส่เเมชปิดปากสีดำ เสื้อยืดสีขาว ใส่ฮู๊ดสีดำคลุมหัว มีหมวกข้างในซึ่งนั้นมันก็ไม่ได้ปกปิดความหล่อของเขาเลยเเม้เเต่น้อย ดวงตาคมสีดำสนิท ผิวขาวเนียนใส ออร่าไอดอล เซเลปคนดังพุ่งขนาดนี้ไม่รู้ว่าเป็นเขาก็บ้าล้ะ !! ขณะที่ฉันกำลังคิดอะไรเพลินๆ เขาก็ดูตกใจที่ทำกาแฟหกใส่เสื้อของฉันซึ่งแรกๆฉันจะด่าเขาอ้ะนะ พอรู้เขาเปนใครถึงกลับด่าไม่ออกเลยทีเดียวค่ะท่านผู้ชวมมม  
"I'm sorry. I don't intend" เขาพูดก่อนจะควานหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าก่อนจะส่งผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดมาให้ฉัน
"....?" ฉันก็รับมางงๆ 
"เสื้อของคุณเปลื้อน" เขาพูดพร้อมชี้มาทางเสื้อของฉัน อื้มมม..ฉันก้มมองดูก่อนจะรู้ว่ามันเปลื้อนเยอะทีเดียว เเต่เอ้ะ ! เดี๋ยวก่อนนะ เมื่อกี้เขาพูดไทยใช่ไหม ? ฉันรีบเงยหน้ามองเขา
"...." เขาไม่พูดอะไรได้
"พะ..พูด..พูดไทยได้หรอ ?" ฉันถามตะกุกตะกัก
"นิดนึง" เขาว่าพลางชำเลืองมองเสื้อผ้าฉันก่อนจะพูดขึ้นอีกว่า
"...." ฉันไม่กล้าพูดอะไร
"เสื้อเธอมันเปียกขนาดนี้ยังจะยืนทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาวอีกหรอ?"
"...." ฉันได้เเต่ก้มมองเสื้อตัวเองก่อนจะมองไปรอบๆเพื่อหาฟ้าเเต่ก็ไม่พบ..ยัยบ้านี้ไปอยู่ไหนของมันกันนะ!!
"มองหาใคร?" เขาถาม
"เพื่อนอ่ะ" ฉันตอบ
"..." เขาไม่พูดอะไรอีกเลย..ฉันก็ไม่ได้พูดไรฉันจึงรีบหยิบโทรศัพย์ออกมากดเบอร์โทรหายัยฟ้า
เสียงดังตู๊ดๆ สักพักก่อนมันจะรับสาย 
*ฮาโหลววววววววว* เสียงปลายสายตอบรับ
"แกอยู่ไหนเนี่ย!!!" ฉันตะคอกเสียงดังเพราะโมโหที่หาฟ้าไม่เจอเเล้วเสื้อผ้าจะยังมาเปลื้อนเพราะกาแฟดำบ้าบอนี้อีก !! ถึงคนทำจะเป็นเจเคเเต่ก็ใช่ว่าขอโทษเเล้วเสื้อผ้าฉันจะแห้งนะ เป็นคราบอีก!! 
*อ้อออ~~ ฉันออกมาบริษัทพ่อน้ะมีธุระนิดโหน่ยยยย..แกรออยุสนามบินนั้นเเหละเดี๋ยวอปป้ามาเมื่อไหร่เเหโทบอกฉันด้วยนะเคไหมมเเล้วจะรีบไปหา~* 
"เขามาเเล้วยืนอยู่กับฉันเนี่ยยแกรีบมะ...ตู๊ดๆๆๆ!!" อยุดีๆโทรศัพท์ก็ถูกแย่งไปตัดสายจากคนที่ชื่อเจเค
"ทำไรของนายเนี่ย!" ฉันมองค้อนเขา
"เธอจะป่าวประกาศให้คนอื่นรู้รึไงว่าพวกฉันมาไทย?" เขาพูด
"ก็เเค่เพื่อนฉันนี้"ฉันตอบ
"เเต่คนอื่นเขาอาจจะก็รู้เพราะที่นี้ไม่ได้มีเเค่เราสองคน" เจเคว่าพลางมองไปรอบๆที่มีคนเริ่มมองมาทางเราสองคน
"เอ่ออ...ก็..." ฉันถึงกับพูดไม่ออกทีเดียว
"..."เขาไม่พูดไรแต่กลับยัดโทศัทย์ฉันเข้ากระเป๋ากางเกงของตัวเองก่อนนจะคว้าเเขนฉันเดินไปที่เคาท์เตอร์ เเล้วยื่นเเบงค์ร้อยให้พนักงานเเล้วเดินออกมาทันที
"นี้นายจะพาฉันไปไหน?" ฉันถามเขาขณะที่เขาเอาแต่ลากๆฉันเดินมาเรื่อยๆจนถึงที่จอดรถใกล้ๆสนามบิน
"ไม่ต้องพูดมากหรอกน่า!" เขาว่าเสียงนิ่งก่อนนจะจับฉันขึ้นรถสปอร์ตสีดำเงา เเล้วเดินไปขึ้นที่นั่งฝั่งคนขับก่อนจะกดล็อครถไว้ไม่ให้ฉันออกไป
"นี้ !! นายจะทำอะไร" ฉันเริ่มโวยวาย
"หยุดโวยวายเถอะครับ"เขาว่าก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาโทหาใครซักคนพูดจบก็หันมามองฉัน
"ไปกับฉัน" เขาว่า
"ปะ..ปะ..ไปไหน?" ฉันถามตะกุกตะกัก
"โรงเเรม"
.
.
.
.