ความรักของแฟนคลับ

จะ...เจ..เจเค !!!!

เจเค..เจเคจริงๆด้วย !!! เขาคือเจเค หลีดเดอร์ของวง G.O.Ningth

ฉันว่าต้องใช่เขาเเน่ๆถึงเขาจะส่เเมชปิดปากสีดำ เสื้อยืดสีขาว ใส่ฮู๊ดสีดำคลุมหัว มีหมวกข้างในซึ่งนั้นมันก็ไม่ได้ปกปิดความหล่อของเขาเลยเเม้เเต่น้อย ดวงตาคมสีดำสนิท ผิวขาวเนียนใส ออร่าไอดอล เซเลปคนดังพุ่งขนาดนี้ไม่รู้ว่าเป็นเขาก็บ้าล้ะ !! ขณะที่ฉันกำลังคิดอะไรเพลินๆ เขาก็ดูตกใจที่ทำกาแฟหกใส่เสื้อของฉันซึ่งแรกๆฉันจะด่าเขาอ้ะนะ พอรู้เขาเปนใครถึงกลับด่าไม่ออกเลยทีเดียวค่ะท่านผู้ชวมมม  

"I'm sorry. I don't intend" เขาพูดก่อนจะควานหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าก่อนจะส่งผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดมาให้ฉัน

"....?" ฉันก็รับมางงๆ 

"เสื้อของคุณเปลื้อน" เขาพูดพร้อมชี้มาทางเสื้อของฉัน อื้มมม..ฉันก้มมองดูก่อนจะรู้ว่ามันเปลื้อนเยอะทีเดียว เเต่เอ้ะ ! เดี๋ยวก่อนนะ เมื่อกี้เขาพูดไทยใช่ไหม ? ฉันรีบเงยหน้ามองเขา

"...." เขาไม่พูดอะไรได้

"พะ..พูด..พูดไทยได้หรอ ?" ฉันถามตะกุกตะกัก

"นิดนึง" เขาว่าพลางชำเลืองมองเสื้อผ้าฉันก่อนจะพูดขึ้นอีกว่า

"...." ฉันไม่กล้าพูดอะไร

"เสื้อเธอมันเปียกขนาดนี้ยังจะยืนทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาวอีกหรอ?"

"...." ฉันได้เเต่ก้มมองเสื้อตัวเองก่อนจะมองไปรอบๆเพื่อหาฟ้าเเต่ก็ไม่พบ..ยัยบ้านี้ไปอยู่ไหนของมันกันนะ!!

"มองหาใคร?" เขาถาม

"เพื่อนอ่ะ" ฉันตอบ

"..." เขาไม่พูดอะไรอีกเลย..ฉันก็ไม่ได้พูดไรฉันจึงรีบหยิบโทรศัพย์ออกมากดเบอร์โทรหายัยฟ้า

เสียงดังตู๊ดๆ สักพักก่อนมันจะรับสาย 

*ฮาโหลววววววววว* เสียงปลายสายตอบรับ

"แกอยู่ไหนเนี่ย!!!" ฉันตะคอกเสียงดังเพราะโมโหที่หาฟ้าไม่เจอเเล้วเสื้อผ้าจะยังมาเปลื้อนเพราะกาแฟดำบ้าบอนี้อีก !! ถึงคนทำจะเป็นเจเคเเต่ก็ใช่ว่าขอโทษเเล้วเสื้อผ้าฉันจะแห้งนะ เป็นคราบอีก!! 

*อ้อออ~~ ฉันออกมาบริษัทพ่อน้ะมีธุระนิดโหน่ยยยย..แกรออยุสนามบินนั้นเเหละเดี๋ยวอปป้ามาเมื่อไหร่เเหโทบอกฉันด้วยนะเคไหมมเเล้วจะรีบไปหา~* 

"เขามาเเล้วยืนอยู่กับฉันเนี่ยยแกรีบมะ...ตู๊ดๆๆๆ!!" อยุดีๆโทรศัพท์ก็ถูกแย่งไปตัดสายจากคนที่ชื่อเจเค

"ทำไรของนายเนี่ย!" ฉันมองค้อนเขา

"เธอจะป่าวประกาศให้คนอื่นรู้รึไงว่าพวกฉันมาไทย?" เขาพูด

"ก็เเค่เพื่อนฉันนี้"ฉันตอบ

"เเต่คนอื่นเขาอาจจะก็รู้เพราะที่นี้ไม่ได้มีเเค่เราสองคน" เจเคว่าพลางมองไปรอบๆที่มีคนเริ่มมองมาทางเราสองคน

"เอ่ออ...ก็..." ฉันถึงกับพูดไม่ออกทีเดียว

"..."เขาไม่พูดไรแต่กลับยัดโทศัทย์ฉันเข้ากระเป๋ากางเกงของตัวเองก่อนนจะคว้าเเขนฉันเดินไปที่เคาท์เตอร์ เเล้วยื่นเเบงค์ร้อยให้พนักงานเเล้วเดินออกมาทันที

"นี้นายจะพาฉันไปไหน?" ฉันถามเขาขณะที่เขาเอาแต่ลากๆฉันเดินมาเรื่อยๆจนถึงที่จอดรถใกล้ๆสนามบิน

"ไม่ต้องพูดมากหรอกน่า!" เขาว่าเสียงนิ่งก่อนนจะจับฉันขึ้นรถสปอร์ตสีดำเงา เเล้วเดินไปขึ้นที่นั่งฝั่งคนขับก่อนจะกดล็อครถไว้ไม่ให้ฉันออกไป

"นี้ !! นายจะทำอะไร" ฉันเริ่มโวยวาย

"หยุดโวยวายเถอะครับ"เขาว่าก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาโทหาใครซักคนพูดจบก็หันมามองฉัน

"ไปกับฉัน" เขาว่า

"ปะ..ปะ..ไปไหน?" ฉันถามตะกุกตะกัก

"โรงเเรม"

.

.

.

.