♥Just love Children♥ แค่รักเด็ก..?<3

          
          ปวดหัว!!!!!!!!
 
 งื้ออออออ ปวดหัวอ่า คำเดียวเลย โอ้ยย เป็นไรว่ะ เท่าที่จำได้คือเมื่อวานเลิกกะไอเฮงซวยเป้ แล้วก็โทรหาไอหยง ไปเมา อ่าาา ไปเมานี่เอง โง่ๆจริงๆ แล้วต่อจากนั้นไงต่อว่ะ กลับมาได้ไง จากที่นั่งตบตีกับตัวเองสักพักก็ถึงบางอ้อเมื่อไอตันหยงเดินเข้ามาพร้องยาแก้แฮ๊.
 
 "อ่ะ กินซะเลิกโวยวายแล้วยัดๆนี่เข้าปากไป"
ไอหยงมันทำหน้าเหม็นเบื้อก่อนจะกรอกตาบนแล้วยื้นถ้วยยามาให้ ชั้นก็หงอยดิ รับมากินแต่โดยดีแล้วยื้นให้มัน 
 
"ขอบคุณน้าค้าาา ไอหยงๆ เมื่อคืนนี่ ชั้นเมามากเลยอ๋อว่ะชั้นจำไรไม่ได้เลยอ่า"บีมว่าพลางขมวดคิ้ว 
 
"เหอะ!"ตันหยงผ่อนลมออกมาทางปากก่อนจะพูดต่อ"อยากฟังชั้นก็จะพูดให้ฟัง สภาพแกเมื่อคืนเนี่ยนะ ดูไม่ได้เลยสักนิดเดียว เดี๋ยวโวยวาย เดี๋ยวร้องไห้ เดี๋ยวหัวเราะ อะไรก็ไม่รู้ นี่ตกลงเมื่อคืนแกกินเหล้า หรือ กินยาบ้ากันแน่ว่ะ" 
ตันหยงเล่าด้วยใบหน้าตลึงงึงงัน บีมแสยะยิ้มแหยๆ 
 
"โห เมคเซ็นส์เปล่าเนี่ย นั้นมันต้องไม่ใช่ชั้นแน่ๆอ่ะ"
 
"หรอค่ะ จะบอกว่าเป็นร่างอวตาลว่างั้น??"
 
"จิ๊!!! ก็นานๆทีเองง่ะ แต่อยากจะบอกว่าตอนนี้ชั้นโสดแล้วค่ะ รู้สึกตัวเบา ฮ่าๆ" บีมพูดได้ใบหน้าระรื่น 
 
"ชั้นบอกแกตั้งนานแล้ววว ว่าไอพี่เป้ห่าเหวไรเนี่ย ไม่ได้ดีแล้วเป็นไง  แต่นี่ยังโชคดีนะที่แกจับได้"
 
"ฉลาดไงล่ะ แต่นี่ไม่ต้องตอกย้ำได้ป้ะ จบๆไปแล้ว"
 
"อ่ะจร้าาๆ  งั้นก็ดีแล้วเริ่มใหม่แล้วกัน เออ แล้วนี้หิวป้ะ"
 
"ไม่อ่ะ ว่าจะนอนต่อ มีคลาสบ่ายนู้น"
 
"เอางี้ ถ้าจะกินมันมีโจ๊กอยู่ในหม้อ แกก็ไปอุ่นกินนะ ชั้นมีคลาสเช้าอ่ะ งั้นเดี๋ยวกลับเลยแล้วกัน" ตันหยงว่าพลางลุกขึ้นหยิบกระเป๋า 
 
"โอเครๆ ขอบใจมากนั้น บ้ายบายๆ ล๊อคห้องให้ด้วยล่ะ"  บีมบ้ายบายเพื่อนสาว ก่อนล้มตัวลงนอนอีกครั้ง 
.
.
.
.
.
.
.
"โอ้ยยยยยยยย ตาย .กี่โมงแล้วเนี่ย อ้ากกก เที่ยงครึ่ง" เสียงโวยวายของบีมดังอยู่ในห้องเนื่องจากนอนเพลินไปหน่อย .
ใส่เสื้อผิดถูก กระโปรงกลับด้านบ้างอ่ะ ทำทุกอย่างในเวลาเดียวกัน มันมักจะไม่ได้ดี เชื่อเถอะ 
 
ชั้นเชื่อเลยว่ายิ่งรีบยิ่งช้า 
 
บีมวิ่งพรวดออกจากห้องก่อนจะวิ่งกลับไปใหม่เมื่อลืมล๊อคห้อง วิ่งตึงตังๆไปรอลิฟ ทำไมวันนี้ลิฟมันช้างี้นะ 
อ่าาาามาแล้วๆๆๆ 
 
เมื่อลิฟลงมาชั้นล่างบีมก็รีบวิ่งไปยังป้ายรถเมล์ทันที 
 
"เห้ย!!! พี่ รอด้วยยยยย เห้ยยยยเดี๋ยวดิ" บีมตะโกนบอกคนขับรถเมล์ก่อนรีบวิ่งขึ้นไปนั่ง 
ฟู่วววววเกือบไม่ทันแหนะ เหนื่อยมาก วันนี้วิ่งอย่างเดียว
 
.
.
.
.
.
.
.
.
.
    อาทิตย์นึงแล้วที่พี่ครองโสดมา 5555555 ไอพี่เป้มันก็ยังโทรมาข้อความมา อะไรต่างๆนาๆ จนชั้นต้องบล๊อคเบอร์หนีกันเลยทีเดียว ก็เราไม่โอเครแล้วอ่ะเนาะ ที่มหาลัยก็เช่นเดียวกัน ถ้าชั้นไม่นิ่ง ก็ด่าเลยนะ แรงมั้ย ไม่หรอก 555
เอ้า! แล้วจะให้ทำไงล่ะ ก็เราเบื่อการโกหกเกลียดเลยเถอะ ไม่คือไม่พี่บีมคำไหนคำนั้น 
 
''นู้นๆ ไอบีม มาอีกแล้ว" เพียงแค่ไอหยงทำปากจู๋ๆแล้วชี้ไปที่ด้านหลังก็รู้โดยทันทีว่าใครมา คงไม่ต้องเดานะ
 
"เหอะ! เหนื่อยว่ะ" ชั้นว่าก่อนทำท่าจะลุกขึ้นยืน เอาเป็นว่าชั้นกับไอหยงรู้กันก็แล้ว กัน 
 
"เดี๋ยวสิตัวเล็ก จะหนีพี่ไปอีกแล้ว"
 
"ปล่อยด้วยค่ะ แล้วชั้นก็ไม่ใช่ตัวเล็กนะ"บีมว่าเสียงเรียบก่อนจะสบัดมือออก
 
"บีมค่ะ เรื่องนั้น พี่อธิบายนะ .พี่แค่เล่นๆเท่านั้น มันเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบ พี่รักบีมคนเดียวนะ" เป้ได้แต่กล่าวเสียงสำนึกผิด
 
"งั้นหรอค่ะ  คนรักกันเค้าต้องไปมีคนอื่นกันด้วยหรอ" บีมเริ่มเสียงดังขึ้น จะอายทำไมล่ะ คนที่อาย ไอพี่เป้นู่นน่ะ 
 
"แต่บีม พี่เลิกหมดแล้วจริงๆนะ ทุกคนพี่แค่เล่นๆไม่ได้จริงจังคนที่รักมีแค่บีม บีมคนเดียวเท่านั้น คนเดียวจริงๆ" 
 เหอะ! 
บีมยืนหันหลังกำมือแน่นเม้มปากเป็นเส้นตรงอย่างข่มอารมณ์ตัวเอง ก่อนสิ่งที่ทำให้คนทั้งโรงอาหารหันมองเป็นตาเดียวจะเกิดขึ้น รวมถึงตันหยงก็อึ้งไม่แถ้กัน 
 
ฟึบ!
 
ซ่า!
 
แก้วนมชมพูถูกเทราดลงบนหัวของคนที่ได้ชื่อว่าดาวคณะวิศวะจนเปียกซก เป้ได้แต่ก้มหน้ารับพร้อมเอามือปาดคราบนมออก 
 
"ชั้นคิดว่าชั้นพูดกับพี่ไปหลายรอบแล้วนะ แต่พี่ก็ยังไม่เข้าใจ จนครั้งนี้ชั้นหมดความอดทนจริงๆ แล้วอีกอย่างชั้นทำแทนพวกผญ.ที่ตกเป็นที่ระบายความใคร่ของพี่ทุกคนเผลอๆ นี้อาจจะน้อยไปด้วยซ้ำ และชั้นก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่าเรื่องของเรา จะจบลงตรงนี้นะค่ะ" บีมกล่าวเสียงเย็นก่อนจะหันไปพยักหน้ากับเพื่อนอีกคนแล้วเดินหนีออกไปอย่างไม่ยี่หร่ะ ทิ้งให้คนทั้งโรงอาหารซุบซิบนินทากันอย่างเมามัน 
 
เมื่อออกมานอกโรงอาหารตันหยงก็รีบเอ่ยถามทันที 
 
"มันไม่แรงไปหรอว่ะ"
 
บีมเพียงแค่ส่ายหน้า ด้วยใบหน้านิ่งเฉย 
 
"แต่ชั้นว่า..."
 
"ไอหยง ชั้นว่านี่อาจจะน้อยไปนะ กับสิ่งที่เค้าทำกับคนอื่นและตัวชั้น ให้รู้ซะบ้างว่าตังเองไม่ใช่ผู้ชนะเสมอไป"
 
ตันหยงทำเพียงแต่พยักหน้าตาม 
 
คลาสอีกสองวิชาก็จบลงด้วยเวลาบ่ายสามกว่าๆ นักศึกษาทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับหอเพื่อนไปนอนอืดกัน 
ขณะที่ลีมกำลังออกจากห้องคลาส ก็มีสายโทรศัพท์ดังเข้ามา เป๊นเบอร์ของน้านี่เอง 
 
เออลืมบอกแหน่ ที่กรุงเทพอ่ะชั้นก็มีน้าคนนึงนะเค้ามีลูกชายคนนึงด้วยน่าจะอยู่ราวๆ ม.6ได้มั้ง 
 
 
 
  'แม่ไอป๋อ'
 
(ฮัลโหล นั่นบีมใช่มั้ยลูก)
 
''อ่าใช่ค่ะ น้ามีอะไรรึเปล่าค่ะ"
 
(น้ามีเรื่องวานให้ช่วยหน่อยน่ะ)
 
"อ่า ได้ค่ะ ถ้าช่วยได้บีมจะช่วยนะค่ะ"
ก็จริงอ่ะ ถ้าเรื่องเงินนี่ตัดสายเลยอ่ะ 
 
(พรุ่งนี้เช้าว่างมั้ยลูก น้าวานให้เป็นผู้ปกครองไอ้เจ้าป๋อ มันหน่อยสิ)
 
หืมมม ไอ้ป๋ออ่ะนะไอ้เด็กแสบ 
 
"ได้สิค่ะกี่โมง"
 
(8โมงเช้า โทษทีนะ พอดีตอนนี้น้ายังอยู่จีนอยู่เลย ไอ้เจ้าป๋อดันโทรมากะทันหัน สงสัยจะก่อวีรกรรมอะไรอีก)
 
"ค่ะๆ ได้เลยค่ะ เอางี้ได้เรื่องไงเดี๋ยวบีมโทรไปบอกนะค่ะ สวัสดีค่ะ"
 
ดีนะ พรุ่งนี้ไม่มีเรียน จะปฏิเสธก็กระไรอยู่ โทรทางไกลเสียงเงินเยอะ ช่วยๆกัน ว่าแต่ไอป๋อมันไปก่อเรื่องอะไรรึเปล่านี้ เห็นเชิญผู้ปกครองกะทันหันก็ไม่เคยจะเป็นเรื่องดีสักครั้ง 
.
.
.
.
.
 
   โรงเรียนของเราน่าอยู่ คุณครูใจดีทุกคน หรอ?? โรงเรียนไอป๋อค่ะ วันนี้ชั้นมาตรงเป้ะๆ ว่าแต่ชั้นควรไปอยู่ส่วนไหนของร.ร ล่ะ ถามครูเวรเถอะนะ 
 
"สวัสดีค่ะ โทษนะค่ะคืออยากทราบว่าชั้น เอ่อ มาเป็นผู้ปกครองให้.."
 
"ให้ นายปฏิภาณ กะ นาย ธานนท์ ใช่มั้ยค่ะ" 
 
เออดีครูที่นี่มารยาทโอเคร อ่ะพูดไม่จบรีบแทรกล่ะ กลัวไม่ได้พูดไงล่ะ ชื่อแรกอ่ะไอป๋อแล้วชื่อหลังใครว่ะ 
 
"ค่ะ คงใช่มั้งค่ะ" ชั้นก็ตอบหน้าอึนๆมึนๆไป 
 
"งั้นเดี๋ยวรอตรงนี้สักครู่นะค่ะ "
ชั้นก็พยักหน้ารับ แล้วครูสาวก็เดินเข้าไปในห้องธุรการประมาน5นาทีแล้วออกมา 
 
"เดี๋ยวสองคนนั้นกำลังลงมาแล้วค่ะ นั่งตรงนี้นะค่ะ"
 
เอออ ไม่หนีไปไหนหรอกค่ะ พอนั่งลงเสร็จชั้นก็เจอกับเด็กผช.สองคนที่ใบหน้ามีแต่รอยแผลฟกช้ำเต็มไปหมด พร้อมกับผู้ปกครองอีกสองท่าน 
 
 
 
"อ้าว! ที่แท้ก็พี่บีมนี่เอง"เสียงใหญ่แหบๆของไอป๋อดังมาก่อนที่ร่างมันจะมาถึงที่ซะอีกมันยกมือไหว้ ไม่เอาหน้าทิ้มพื้นเลยล่ะมึง 
 
"เออ ก็ชั้นเนี่ยล่ะ ใครล่ะแม่แกอยู่จีนนี่"
 
"ใช่ไงแล้วใครบอกแม่ผมอยู่กรุงเทพอ่ะ"มันว่าลอยหน้าลอยตา 
 
กวนตีนใช่มั้ย! 
 
ชั้นก็เลยแยกยิ้มสยองให้มันไปทีถึงได้เงียบปากได้ 
 
นี่ต้องรออัลไล ไม่เข้าจรัยยยยย 
 
 
 
 
"ไอป๋อ! ไม่รอกูเลยนะ กูบอกขี้แป้ปเดียว รีบอ๋อ?!" น้ำเสียงแตกหนุ่มตะโกนด้วยน้ำเสียงเจือความหงุดหงิดจนบีมต้องเงยหน้าขึ้นจากจอมือถือ 
 
"โห แป้ปเดียวห่าไร ตั้งแต่คาบแรกยังพี่กูมาล่ะ นั่นขี้หรือล้างส้วม กูไม่สาดน้ำเข้าไปก็บุญแล้ว"
 
บีมมองเด็กทั้งสองสลับไปมาก่อนจะมองไปที่เด็กโต๊ะข้างหน้า หน้าไอสองตัวนี้ก็มีแผลฟกช้ำนะ แต่ไอเด็กที่บอกว่าขี้เนี่ยจะมีก็แต่คิ้วแตกกับช้ำๆตรงมุมปากนิดหน่อยเอง .
 
เออ.....เอิ่มมมมม มองไอ้ขี้นี่นานๆแล้วมันก็ดูหล่อกว่าเด็กม.6คนอื่นๆเนาะ ดูดี เห้ย! เด็กเว้ยไอบีม!!!!
 
เด็กหนุ่มตัวสูงหน้าคม มองคนที่บอกว่าเป็นพี่เพื่อนตั้งแต่หัวจรดเท้า นี่มันใช่คนที่เมาแอ๋วันนั้นอ๋อว้ะอย่างกะคนละคน ไม่เหลือเค้าเดิมเลยแฮะ และเหมือนคนถูกมองจะรู้ตัว 
 
"มีอะไรรึเปล่า"
 
"เปล่าๆ แล้วนี่พี่เป็นพี่ไอป๋อมันหรอ ไม่เคยเห็นหน้าเลย" โกหก พึ่งเห็นเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเอง บางทีโลกก็กลมเกินไป 
 
"อืม ลูกพี่ลูกน้องน่ะ แล้วจำเป็นต้องเห็นหน้าบ่อยๆด้วยไงล่ะ" บีมถามกลับ
 
"นี่พี่กวนตีนผมเปล่าเนี่ย"ธามถามหน้าตาย พลางนั่งลงตรงข้ามบีม
 
"หืม ไม่ใช่เล่นๆนะเราเนี่ย  แล้วนี่ที่ถูกเชิญผู้ปกครองเพราะเรื่อง ชกต่อยใช่มั้ย"
 
"พี่ก็รู้นี่นา จะถามทำไมล่ะ"
 
ไอ้เด็กบ้านี่ กวนเกินไปแล้วนะ
 
"เออ ๆ ถามดีๆก็อย่ากวนสิเราน่ะ .แล้วผู้ปกครองเราละ"
 
"พี่เห็นไหมล่ะครับ ไม่เห็นก็ไม่มาสิ  "ธามถามกวนอารมณ์ พลางยักคิ้วหลิ่วตา
 
"ไอธาม! มึงนี่กวนได้ทุกคนเลยนะ พี่กูก็ไม่เว้น" ไอป๋อว่าตบหัวเพื่อนไปที 
 
หืมม!!! ไอเด็กนี่ ไม่รู้จักบีมคนนี้ซะเเล้ว ชื่อธามงั้นหรอ 
 
บีมปั้นหน้ายิ้มพร้อมพ่นลมหายใจออกมาอย่างสกัดกลั้น มันหล่ออย่างเดียวไม่ได้จริงๆ,
 
"ไม่เป็นไรหรอกป๋อ ปล่อยไปเถอะ ธาม! เค้าคงไม่คิดอะไร"บีมจงใจเน้นคำว่าธามให้รู้ว่าตนเริ่มโมโห
 
"ครับ ผมไม่คิดอะไร " 
 
"เชิญเข้าห้อง ฝ่ายปกครองได้เเล้วค่ะ" ครูสาวคนนึงออกมายุติสงครามเย็นได้ทันเวลา 
 
 
"เชิญผู้ปกครองนั่งตรงนี้เลยค่ะ ส่วนพวกเธอที่พื้น "
 
"ที่เรียกมาในวันนี้ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรร้ายแต่เรียกมาไว้เพื่อให้รับรู้ว่าเด็กในการปกครของคุณมีปัญหาทะเลาะวิวาทกันบ่อยจนเกินไป แล้วดูท่าคนที่จะโดนบ่อยสุดก็จะเป็น นาย ธานนท์นี่แหละ .มีเรื่องบ่อยซะจนผู้ปกครองไม่ไหวจะรับรู้วันนี้ก็คงไม่มา "
 
บีมหันไปมองเด็กธามที่นั่งก้มหน้าก่อนเอ่ยตอบ 
 
"เอ่อ วันนี้ชั้นมาเป็นผู้ปกครองให้สองคนนี้น่ะค่ะ มีอะไรฝากเรื่องที่ชั้นได้ค่ะ"บีมกล่าวอย่างสุภาพ 
 
"อืม งั้นก็ดี ก็นั้นแหละค่ะ เราเองเป็นครูเอาตรงๆ ก็ไม่อยากจะทัณฑ์บนนักเรียนหรอกค่ะ .งั้นผู้ปกครองก็ช่วยเซ็นรับรองแล้วกันนะว่า ถ้าเกิดมีเรื่องอีกครั้งจะทำการพักการเรียนเป็นเวลา 1อาทิตย์นะค่ะ" 
 
ผู้ปกครองทุกคนพยักหน้ารับเข้าใจ 
 
คุยอะไรต่ออีกนิดหน่อยก็เสร็จสิ้น จะเหลือก็แต่ชั้นและไอเด็กเกเรอีกสองคน 
 
 
>>>>>>>>>>>>20%<<<<<<<<<<<<<<<
 
 
 
 
"เราสองคนก็อย่าไปมีเรื่องกันอีกล่ะ เข้าใจรึเปล่า"คนแก่สุดเอ่ยตักเตือนเด็กเกเรทั้งสอง 
 
"ได้ดิพี่ รับปากนะ แต่ไม่แน่ใจว่ะ" ป๋อว่ายกมือทับไขว้คอข้างหล 
 
"แหนะ! ชั้นก็พูดอยู่เนี่ย แล้วเราล่ะ"บีมว่าพยักเพยิดหน้าไปทางเด็กหนุ่มที่สูงกว่าป๋อซะอีก 
 
"ฮะ ผมอะไม่ยุ่งกะใครหรอก แต่ถ้าพวกมันมายุ่งอีกผมคงไม่ปล่อยไปนะ แต่ที่ 'เจ้' ขอผมจะพยายามทำให้แล้วกัน" ธามว่ายืนกอดอกพิงกำแพงพลางยักคิ้วแบบเพื่อนเล่นให้ 
 
ธามอายุ18 ชั้น 21 ทำไมชั้นดูเหมือนน้องมันอีกว่ะะะะ 
แง.....แง รั้งไห้!!!!
 
แต่เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ไอ้ธามเรียกเราว่าอะไรนะ 
 
"จะอะไรก็ชั้น เมื่อกี้นาย เรียกชั้นว่าไงนะ" 
 
"เจ้! ครับ เจ้ ก็พี่ดูไม่เหมือนพี่อ่ะ ดูเหมือนเจ้ๆ มากกว่า สำหรับผมคนเดียวนะ เรียกงี้ เจ้ ได้จำผมได้ไง " ธามว่าอธิบายซื่อๆ 
 
"ห...หรอ ชั้นต้องดีใจมั้ยห้ะ!! ไอธาม แกกวนชั้นอย่างงี้ไม่ต้องไว้หน้ากันแล้ว!!!!" บีมเหวออกมาอย่างเหลืออด พร้อมเดินไปเขกมะเหงกให้ธาม 
 
"โอ้ย! เจ้นี่ แรงเยอะชะมัด " ธามว่าลูบหัวป้อยๆ 
 
"นี่!!! หยุดเรียกชั้นว่าเจ้เดี๋ยวนี้เลยนะ"
 
"ได้ครับ เจ้ "
บีมกรอกตาไปมาก่อนจะถอนหายใจออกมา จนธามกับป๋ออดขำไม่ได้ 
 
"ผมไม่จะไม่เลิกเรียกนะ ก็บอกแบ้วพอพูดเจ้ เจ้ก็จะนึกถึงผมไงล่ะคร้าบ" 
 
"พอๆ เถอะ ขึ้นห้องได้ล่ะ ไม่โดดนะครับวันนี้ พี่ธาม" ป๋อว่า
 
"เออๆ ขึ้นๆ"
 
"พี่บีม งั้นผมไปก่อนนะ สวีดัดนะคร้าบบบ" ไอป๋อมันไหว้มือชิดเข่า มันกวนตีนค่ะ 
 
"เจ้ ผมไปก่อนนะ หวังว่าเราจะได้เจอกันอีก"ส่วนไอเจ้าธามมันโบกมือหยอยๆเลยค่ะ 
 
"อืมๆ ไปกันได้แล้วไป"
 
 
ไอเด็กบ้านี่ กวนดีแฮะ ตลกจัง ทำอย่างกับชั้นเป็นเพื่อนเล่นแกงั้นดิ
 
 
 
@@@@@@@@@@@@@@@@@@