♥Just love Children♥ แค่รักเด็ก..?<3

 

          วันนี้มีควิซย่อยใช้สมองไปพอสมควร อยากจะบอกว่าควิซแต่ล่ะทีนี่อย่างกะสูบพลังชีวิตไปหมด พอสอบควิซเสร็จก็พาร่างบางๆของตัวเองมาหอ เพราะไม่รู้จะทำอะไร ไอหยงก็เลิกไม่ค่อยตรงกันก็เรียนคนละคณะนี่เนาะ เลยต้องมานอนเล่นห้องตัวเองจะให้ออกไปห้างตอนนี้ก็ขี้เกลียด 

พอกลับมาถึงห้องก็ทิ้งตัวลงหาที่นอนทันที กลิ้งไปกลิ้งมาสองสามทีก็ผล๊อยหลับไป 

 

     ตื่นมาอีกทีก็2ทุ่มกว่า เอ่อ นี่หลับหรือซ้อมตายว่ะเนี่ย เมื่อลุกขึ้นแคะขี้ตาบิดขี้เกลียดไปมา แล้วลุกไปอาบน้ำแต่งตัว ออกไปหาอะไรกินดีกว่า ถามว่าออกไปทำไม ก็ในห้องไม่มีของกินไง โจ๊กวันนั้นซองสุดท้ายค่ะ บีมออกจากห้องด้วยชุดเสื้อแขนยาวกางเกงขายาวแบบเซ็ดน่ารักๆ พร้อมกระเป๋าสะพายใบเล็กหนึ่งใบ 

 

ขาเรียวออกเดินออกนอกหอ (หอนอกก็งี้จะอข้าออกก็ได้เรื่องของเรา)ไปเรื่อย อย่างไม่เร่งรีบ ใช่สิกลางคืนไม่ต้องขึ้นรถหรอกเปลือง แดดไม่มี แต่ถ้ากลางวันผมนี่โบกพี่แท๊กเลยค่ะ เดินออกมาได้สักพักก็ใกล้ถึงจุดหมาย จะว่าไปนี่ก็ใกล้จะถึงร้านอาหารกึ่งผับที่เรามารั่ววันนั้นอ่ะ(หอ มหาลัย ผับ มันอยู่ระแวกเดียวกัน ไม่ไกลมากไม่ใกล้มาเช่นกัน) 

 

อ่าาา ถึงเเล้ว ร้านเตี๋ยวโต้รุ่ง เจ้าเด็ด ที่บีมคนนี้คอนเฟิร์ม 

 

ชั้นเดินดุ่มๆไปสั่ง ไม่ได้หรอกต้องสั่งเอง พอดีชั้นไม่กินผักเลยต้องบอกอย่างละเอียด พอสั่งเสร็จก็เดินมานั่งที่โต๊ะ ริมสุด ดีเนาะน้านอย่างงี้มีหลังคงหลังคาให้ด้วย แถมไฟนี่ติดอย่างกะเป็นของการไฟฟ้าซะเอาแหนะ คือจะสว่างไปไหนนน 

 

!!>< มาแล้ว ตอนนี้หิวมาก ท้องมันร้องตั้งแต่ผ่านสองซอยแรกแล้ว

 

หืม หอม! กินแล้วนะค้าาา 

 

ชั้นจัดการม้วนเส้นวางไปในช้อนตามด้วยเนื้อสัตว์ ก่อนจะอ้าม เข้าปาก แต่ว่า?! 

 

 

 

''อ้าว! เจ้..'' 

 

ว้าย! ตะเถร!!! 

 

 

สะดุ้งสิค่ะ เส้นเสิ้นหล่นไปกองในชามเหมือนเดิม หืม คงไม่ต้องเดาว่าใครไอเด็กขี้อยู่แล้ว ก็ในโลกใบนี้ไม่มีใคร ที่จะมาเรียกสาวสวยอย่างบีมว่า เจ้ นอกซะจาก ไอเด็กธาม! 

 

เอ่อ..แต่จะว่าไปที่มันเคยพูดก็จริงนะ ว่าเวลาผมเรียกเจ้ก็จะรู้ว่าเป็นผม 

 

เด็กหนุ่มเดินเข็นฟิกเกีร์ย(ที่ดูสวยมากและท่าจะแพง)มาที่โต๊ะที่บีมนั่งก่อนจะทิ้งตัว นั่งลงฝั่งตรงข้าม .บีมเงยหน้ามองด้วยใบหน้าหงิกๆ 

 

"หวัดดีครับ.." มันเอ่ยทักแบบสุภาพ โอ้โห ขัดกับใบหน้ากวนๆมันมาก 

 

"ออกมาทำไรดึกๆดื่นๆ " ชั้นไม่ตอบคำถามมัน แต่กลับถามกลับ 

 

"เเล้วเจ้ออกมาทำไร"น้านนน มันถามกลับจ้า 

 

"กินเตี๋ยวไง.." ชั้นก็ตอบสิ โอ้ยยซื่อนะ มันกวนค่ะ 

 

"ผมก็เหมือนกัน....ไม่คิดว่าจะเจอเจ้ที่นี่เลย"มันว่าพลางเท้าคาง 

 

"แล้วนี้ ออกมาแบบนี้ ไม่กลัวพ่อแม่ว่าเอาหรอ "ชั้นก็เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง แบบพี่น่ะ ใจเย็นๆ สิทุกคน 

 

"ไม่หรอก พ่อผมน่ะเสียไปแล้ว ส่วนแม่ก็ไม่ได้สนใจผมหรอก เพราะเขามีงานกับเงินที่หน้าสนใจมากกว่าไง"ธามกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงสบายๆ แต่คนที่ตั้งใจฟังรู้ดีว่าน้ำเสียงมันเจือความเศร้าและเหงามากเท่าไหร่ ดูจากดวงตมคมดำอมน้ำตาลนั่นสิหม่นแค่ไหน 

 

 

พาเข้า ดราม่า..ซะงั้น 

 

"เอ่อ.....นี่ คิดมากไปรึเปล่าวนายน่ะใครจะสนใจอย่างอื่นมากกว่าลูกล่ะ.....แล้วส่วนเรื่องพ่อนายเสียใจด้วยนะ"ชั้นว่าเอื้อมมือไปตบไหล่ให้กำลังใจ 

 

"ขอบคุณนะครับ เจ้......ป้าครับ ผมเปลี่ยนใจขอกินที่ร้านนะ โทษทีนะคร้าบ" 

 

หลังจากก๋วยเตี๋ยวของธามมาส่ง ทั้งสองก็เริ่มกินก๋วยเตี๋ยวกันอย่างเงียบๆ จนบีมเจอสิ่งที่ไม่ชอบเข้า 

 

"ป้านี่น่าโดน บอกไม่เอาผักๆ" เสียงบ่นงุ้งงิ้งเรียกคนที่นั่ง มอง เกือบหลุดขำ นี่หรอ นักศึกษาปีสอง ไมน่านะ 

 

"เจ้ ไม่กินผักหรอเนี้ย เด็กอ่ะ" ธาม แกล้งเอ่ยแซว จนคนถูกแซวเงยหน้าขึ้นมาจากชามก๋วยเตี๋ยวด้วยใบหน้าบูดบึ้ง 

บังอาจมาว้า ไม่กินผักแล้วไมว่ะ ห้ะ!

 

"ไม่เด็กนะเว้ย นั้งกินเงียบไปเลยไป" บีมเหวใส่อย่างตึงๆ 

 

"โห่..แค่นี้ต้องหงุดหงิด มานี่มา ผมกินให้เอง " เมื่อพูดจบธามก็ยื่นตะเกียบมาคีบผักในชามบีมทั้งหมดไปใส่ชามตัวเอง อย่างไม่นึกรังเกลียด 

 

การกระทำของธามแค่นี้ มันกลับทำให้ผู้ถูกกระทำใจเต้นไม่เป็นส่ำ จนบีมเองยังงง จะใจเต้นไมว่ะ แคทคีบผักไปกิน นะ 

 

หายใจเข้า .ออก .เข้า .ออก .เข้า .เข้า .เข้า เห้ยๆ ตายเว้ย .ออกเลย หายใจออก 

 

 

"เจ้ เป็นไรเปล่าเนี่ย นิ่งเลยอ่ะ เห้ย เห้ย เจ้!!!! "ธามดีดมือใส่หน้าเรียกสติบีม จนบีมรู้สึกตื่นตัว

 

 

 

>>>>>>>30%>>><<<<<<<<<<

 

 

 

 

"หะ...ห้ะ "บีมรับคำด้วยใบหน้าเหรอหรา 

 

"เจ้ ไหวป้ะเนี่ย เมาก๋วยเตี๋ยวหรอ"

 

"จะบ้าหรอ  ชั้นอิ่มแล้ว กลับล่ะ นายก็กลับได้แล้วนะ"

 

บีมว่าเร็วๆแล้วเดินไปจ่ายเงินก่อนจะเดินจากไปเลย โดยธามได้แต่มองตามๆ งงๆ 

 

โอ้ย....ทำไมใจเต้น ถามไม่ตอบแหนะ ไอบ้า อย่านะ อยู่กับไอพี่เป้ไม่จะมจเต้นหนักงี้เลย จริงๆ ตายๆ แค่คีบผัก พอๆหยุด บีมออกเดินเท้ามาเรื่อยๆ แต่ทำไมขากลับมันนานๆนะ สงสัยกินอิ่มจะหนักท้อง แล้วนี้ก็มืดแล้วจริง 

 

รู้สึกว่ามีแสงไฟสว่างแปลกๆ บีมจัดการหันไปมอง เอ้า! ไอเด็กนี่ 

 

"ทำไมยังไม่กลับไปอีก กลับคนเดียวอันตราย มืดเเล้วนะ" ชั้นก็เอ็ดมันไปสิ จะทำตัวโตไปถึงไหน อีกอย่างรอยแผลบนหน้ายังไม่จางดีเลยเถอะ 

 

มันทำหน้าไม่รับรู้อะไรก่อนจะสวนกลับมา 

 

"ผมว่านะเจ้ มากกว่ามั้งที่น่าเป็นห่วงตัวเอง กลางคืนอันตรายเป็น 'ผู้หญิง' ออกมาคนเดียว เดี๋ยวโดนฉุดเข้าข้างทางจะทำไง" 

มันว่าจริงจังเน้นคำฝ่า ผู้หญิงเหมือนจะเตือนสติชั้น แต่เดี๋ยวนะ นี่ชั้นว่ามัน แล้วไหงมะนมาว่าชั้นเนี่ย ไอเด็กนี่ชักเอาใหญ่นะ 

 

"อร้าย! ปากเสีย กลับไปเลย" ชั้นหัวเสียนิดๆล่ะ โดนเด็กตักเตือนครั้งนี้ครั้งแรก 

 

"ขึ้นมาครับ เดี๋ยวไปส่ง"มันว่าจริงจัง แววตามันไม่ทีความขี้เล่นในนั้นเลยสักนิด 

 

"ขอบใจ...แต่นายอ่ะ กลับไปได้แล้ว ไปสิ" เกรงใจ เดือดร้อนมันทำไมล่ะ แล้วนี่ฟิกเกียร์ไม่ใช่จักรยานสาวๆที่มีเบาะซ้อน 

 

"เจ้ อยากจะโดนฉุดเข้าข้างทางใช่มั้ยล่ะ " มันว่ายักคิ้ว เห็นมั้ย  ไอธามมันจริงๆจังๆไม่นานหรอก 

 

"จิ้! ไอเด็กบ้านี่ ใครเขาอยากจะโดนฉุดเข้าข้างทางกันเล่า" 

 

"งั้นก็ขึ้นมาสิ เร็วๆครับ มันจะดึกแล้วนะเจ้" มันว่าพยักเพยิดหน้า 

 

"แต่ชั้น..." มันไม่มีเบาะอ้าาา จะขึ้นยังไงเล่า 

 

แพ้ลูกตื้อ ไอธามมันล่ะ 

 

"อะไรอีกเจ้ เล่นตัวจัง" มันว่ากรอกตาบน 

 

"แล้วจะให้ชั้นนั่งไหนล่ะห้ะ!! "อีนี่ไม่อยากตายดี มาหาว่าชั้นเล่นตัว 

 

"โอ้ะ! นั้งนี่ไง เจ้น้ำหนักเท่าไหร่ล่ะครับ"  ไม่มีใครสั่งสอนรึไงว่าไม่ให้ถามน้ำหนักผู้หญิง 

 

"จะรู้ไปทำไม มันมีผลต่อการเจริญเติบโตของนายรึไง " ชั้นเริ่มเหวใส่ พร้อมใบหน้าบึ้งๆ 

 

"เอ้า ผมได้คิดไงว่านั่งได้มั้ย แสดงว่าเจ้คงจะอ้วนมากสินะถึงไม่กล้าบอกเนี่ย" มันกวนตีนนนนนนนน มันว่าหรี่ตามองแล้วไล่มองตั้งแต่หัวจรดเท้า 

 

 

"ไอธาม! ไอเด็กขี้นี่แกไม่มีตาดูรึไง ว่าชั้นแห้งอย่างงี้ ไม่เกิน45 อ่ะ พูดเลย" ชั้นพูดพร้อมหยิกแขนมัน ด้วยความหมั่นใส้ ไอธามก็โอดโอยสิ 

 

"จ...เจ็บๆ พอครับๆ แซวเล่นนิดหน่อยๆเอง" มันว่าลูบแขนตัวเอง

 

"อ่ะ แล้วจะให้ชั้นนั่งไหน" 

 

มันว่าใช่สายตาชี้ไปที่โครงเหล็กตรงหน้า เอิ่ม จะเจ็บตูดไหมว่ะ 

 

"ตรงนี้หรอ ชั้นจะไม่.."

 

"ไม่เจ็บตูดหรอก ครับ" มันว่าแทรกทันที  รู้ดี!

 

ชั้นค่อยก้าวเข้าไปใกล้ๆ ก่อนจะหย้อนก้นลงไปบนโครงเหล็กหลังแฮนจักรยาน เอาจริงๆมันก็ไม่เจ็บนะ แต่ถ้าเจอลูกระนาดนี่คงชา เห้ออออ 

 

"ไปเลยนะ.."มันว่ายิ้มๆ ชั้นก็พยักหน้า เออแล้วนี้มันรู้หรอหอไหน 

 

"เดี๋ยว! แล้วนี่นายรู้หรอหอไหน" มันว่าเบรกเอี้ยดด ก่อนจะฟัง 

 

"โห่ เดี๋ยวเจ้ ก็บอกผมสิครับ เสียเวลา วันนี้จะถึงบ้านมั้ยเนี่ย" มันพูดด้วยน้ำเสียงติดจะรำคานแล้วล่ะ แหม่..ทำเป็นเข้ม ชั้นเบ้ปากใส่รัวๆเลยค่ะ 

 

 ชั้นบอกทางมันไปเรื่อยๆ จนจะถึงหอล่ะ ไม่รู้อะไรดลใจ ชั้นค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองมัน โอ้ว! ใกล้ไปเเล้ว!  เอาจริงๆนะตอนคบกับไอพี่เป้เรายังไม่หน้าใกล้กันขนาดนี้เลยเถอะ แล้วนี้อะไร ใจเต้นอีกแล้ววว หน้าร้อนฉ่าาาา เลย .ทำไมมันเป็นเด็ก ม.6 ที่ไม่น่าอยู่ม.6ว่ะ หน้าตาดีเกิน จมูกโด่งสัน คิ้วดก ตาคมดำอมน้ำตาล ปากหนากระจับเชียว ไอเด็กผีบ้า! แต่ดีที่มันไม่ได้ขาวโอโม่ มันผิวสองสี แต่มันก็ดูดีอ่าาาา โอ้ยหน้าร้น ตัวร้อน หน้าจะเเดงป้ะ ไม่ๆๆๆๆ อย่ามาทำให้เด็กหัวเราะสิ อย่ามาใจเต้นกับเด็กม.6 ก่อนจะคิดไรเลยเถิด มันก็จอดรถ แล้วก้มหน้าลงมา ย้ากกก เฮือก! จมูก...จมูกมันเฉียดจมูกชั้น ฮื่อออออออ แกทำอะรายยยยย ชั้นตาโต จนเหลือกเลย มือกำแน่นเลยค่ะ 

 

"ถึงแล้วครับ.."มันว่าเบาๆ 

 

"ถ...ถึงแล้ว...ล...ลงๆๆ" ชั้นว่าติดอ่าง ก่อนจะลงจากจักรยานมัน 

 

"เข้าไปได้แล้วเจ้ " มันว่าโบกมือให้เข้าไปข้างใน 

 

"อ..เออๆ เข้า " ชั้นก็พยักหน้าเออออ แอบเห็นมันหัวเราะท่าทางเงอะๆงั่นๆ ชั้นด้วย ก็ดูมันทำเอาจมูกมาชน ทีนี่ ใจเต้นยาว เลย หื้อออออ ชั้นเดิมเอามือถูแก้มใหญ่เลยยย อย่าหวั่นไหวสิ นั่นเด็กนะ ถ้าชั้นชอบมันขึ้นมานี่แย่เลยนะ ชั้นรุกหนักนะ 5555 โอ้ยยย ใช่เวลามั้ย 

 

 

 

 

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@