♥Just love Children♥ แค่รักเด็ก..?<3

ฮึ่ยยยยย!!!!! ใครวะ หล่อชิบ!! มุ้งมิ้งกันจริงเว้ย!! เห็นแล้วมันทำไม หงุดหงิดๆ

 

 

 

 

"เป็นไรมึงวะ "

 

 

"คน!! "

 

 

อ่าววว ไอสัดนี้วอนซะแล้ว กูถามด้วยความเป็นห่วงมึงจับใจ อันที่จริงก็ไม่ไรหรอก คือผมอยากเสือกไง แต่ก็นั้นล่ะ ห่วง! คือมึง เป็นไรไม่พูด มาถึงกดกริ่งบ้างกูอย่างกะเกิดมามึงไม่เคยกด ดีนะแม่กูไม่อยู่ ไม่งั้นมึงได้โดนด่ายันปีหน้าแน่ พอเข้ามาถึง แม่งก็เดินกะฟัดเฟียดขึ้นห้อง คือห้องมันหรอ?? ไม่ใช่ไง ห้องกู แม่งทิ้งตัวนอนเตียงกูไม่เคืองเท่า มือกูจะแตะลูกบิดแล้ว มึงเสือกปิดประตู อัดหน้ากูซะสะเทือนไปไปทั้งหัว สุดท้ายนี้ผม ป๋อคนหล่อ ขอพูดสั้นๆว่า จันไรมากไอสัด!

 

 

 

"เออ กูรู้เป็นคน มึงคงไม่เป็นเอเลี่ยนปลอมตัวมาหลอก ห่านิ!"

 

 

 

"ควย!"

 

 

เออกูมี มึงมีไหมละ เชี้ย!

 

 

 

 

"มึงจะไม่พูดก็ได้แต่มึงช่วย ถอนหายใจให้มันเบากว่านี้ได้มะ" แม่งถอนหายใจที กูก็นึกว่าใครเปิดพัดลมเบอร์3

 

 

 

"คืองี้เว้ย กูแบบ จิ้! เหี้ยเอ้ย พูดไม่ถูกว่ะ"

 

 

 

ดูมัน พอบอกให้ไม่ต้อง เสือกจะเล่า มาๆ กูจะฟังก็ได้ 

 

 

 

 

"เออๆ พูดมาเถอะ"

 

 

 

"มึงไม่อยากฟังอ๋อวะ ไอป๋อสนใจกูดิ" ไอธามมันว้ากครับ เอาตีนมันเขี่ยๆผมที่นั่งอ่านชีท ผมเลยหันมามองหน้าแม่งเลย 

 

 

 

"เล่ามา"

 

 

"เยดเข้! มึงมองกูไมวะ มึงเป็นอ๋อ" ไอธามเอามือมัน ยันหน้าผมกะเด็นเลยครับ 

 

 

แต่โว้ยยยย มึงจะเอาไงเนี่ย พอกูมองชีท มึงก็หาไม่สนใจ พอกูมองหน้าหาว่ากูเป็นเกย์ พ่องมึงสิซ้าดดดดดด

 

 

 

 

"ไอธาม! อย่าลีลา สัส จะเล่าก็เล่ามา กูเริ่มรำคาญละ"

 

 

 

"คืองี้นะ สมมติ ไม่ใช่กูนะเว้ย เออ ไม่ใช่กูไง เป็นคนอื่น คือ.."

 

 

 

"เออ! ไม่ใช่มึง กูรู้ว่าไม่ใช่มึง'' มึงนั้นแหละไอห่า พูดมาอย่างงี้

 

 

มันเป็นไรวะ เห็นก็หวานกับแพทดีนี้หว่า แล้วนี้เป็นห่าไรของมัน 

 

 

 

"เออรู้ก็ดี สมมติว่าถ้ามึงเนี่ย มีแฟนอยู่แล้ว แต่มึงดันเสือกชอบนึกถึง ผู้หญิงอีกคนนึงบ่อยๆ แอบไปดูบ้าง ไรงี้ มันคือไรวะ" 

 

 

ถูกครับ ผมแอบไปดูเจ้บีมมานั้นแหละ ก็ที้หัวฟัดกัวเหวี่ยงก็เพราะไอช๊อต มุ้งมิ้ง ของเจ้ กับไอผช.หน้าหล่อที่ไม่ใช่ไอ้พี่เป้แน่ๆ

 

 

 

 

"แล้วมึงรู้สึกไงอ่ะ"

 

 

 

"ไอสัดนิ! บอกว่าไม่ใช่กูไง" 

 

 

มึงแหละธาม โด่วววว 

 

 

 

 

"ก็คงตัดสินใจผิดมั้งที่คบกับอีกคนนึง รึเปล่าวะ โว้ะ! กูก็ไม่รู้ว่ะ โตแล้ว ก็คิดเองดิ กูขี้เกียจจะคิดแทน"

 

 

 

 

 

มันรู้สึกกับใครอีกคนนึงวะ?? เรื่องนี้ผมต้องเสือกรู้ให้ได้ว่าใคร แฮร่!

 

 

 

"เออ มึง ตอนมึงถูกพักการเรียนอ่ะ มึงไปนอนบ้านใครวะ ก่อนจะมาบ้านกู" อันนี้พึ่งนึกได้ ว่าจะถามตั้งนานละ 

 

 

 

"ไม่ต้องรู้สักเรื่องก็ได้! กูนอนละ ปิดไฟสักทีรำคาญ! ส่วนเตียงกูขอนะ มึงพื้นไปเลยอีเหี้ยพูดมาก" 

 

 

 

โอ้โห! นี้ห้องใครวะะะะ สาสสสสส พ่นไฟแม่งงงง!!! แค่กูไม่ตอบคำถามแค่นี้ต้องทำงี้เลยดิ เชอะเหี้ยยย

.

.

.

.

.

 

  แดดร้อนอะไรเบอร์นี้ แฮ่ ร้อนจะบ้า นี้พึ่งเดินออกจากตึกไม่ถึง10 นาที เหงื่อมาแล้วจ้ะ รีบหรอ ถามหน่อยดิ โห้ยยย ร้อนง้าาาาา

 

 

 

 

ปรี้นๆ..ปรี้นๆ

 

 

 

เอ้ะ ใครบีบแตร ก็ไม่ได้เดินบังทางขับรถนี้หว่า 

 

 

 

 

บีมหันไปมองก่อนจะเจอเข้ากับรถสปอร์ตสีขาวคันหรูคันนึงกำลังชะลอความเร็วแล้วมาจอดข้างๆ ก่อนจะลดกระจกลง 

 

 

 

 

"ไปมอ หรอบีม มาสิพี่ไปส่ง" 

 

 

ได้นั่งแอร์ ไปร.รแล้วเว้ยย พี่มิวงื้ออออ น่ารักที่สุดดดด 

 

 

 

"ว้าววว ดีใจจัง คงต้องรบกวน พี่มิวอีกแล้ว" บีมว่ายิ้มๆก่อนจะเปิดประตูเข้าไปนั่ง แดดตอนบ่ายร้อนมากร้อนแบบ กูจะไหม้แล้วววววววว อะไรประมานนี้

 

 

 

"ไม่รบกวนเลย พี่เต็มใจ.. อย่าลืมคาดเบลท์ ล่ะ" พี่แกว่าเสียงนุ่มๆ ก่อนจะหันไปสนใจถนนต่อ 

 

 

 

"นี้อยู่ปีอะไรแล้ว"

 

 

 

"ปีสองแล้วววว" บีมตอบออกมาเสียงใส ตาก็มองหน้าจอสี่เหลี่ยมๆนั้น อย่างใคร่สนใจ  

 

 

แง้งงงงงงง น้องมันหายไปเลยยย ตั้งแต่วันนั้น ไอเราก็นึกว่าจะทักทึกมาบ้าง รู้ไรมั้ยว่าบีมนี้ มือลั่นสติ้กเกอร์ไปเกือบสิบตัว แต่! น้องมันอ่านแค่5ตัวเว้ยยย คือไรวะ เฟสก็หายยยย หึ้ยยย หงุดหงิด มีชีวิตอยู่ป้ะเนี่ยยย 

 

 

 

"คณะอะไรล่ะ "

 

 

 

"วิทย์ แหนะ..หน้าบีมคงไม่ให้อ่าดี้

แต่ไม่อยากเซ้ดได้Aตลอดนาจาาา" บีมตอบก่อนจะหันไปหยอกเย้ากับพี่ชายคนสนิทที่ตอนเด็กสนิทไง ตอนโตก็เหมือนเดิม ด้วยใบหน้า น่าหมั่นเขี้ยว จนครพี่อดไม่ได้ต้องยื่นมือมายีหัวกลมให้ยุ่งเหยิง 

 

 

 

 

"พี่รู้น่า ว่าบีมน่ะอัจฉริยะ" 

 

มิวก็ตอบกลับมายิ้มๆ ก่อนจะเลี้ยวรถเข้ามหาลัยพร้อมดับเครื่องยนต์สนิท แล้วลงจากรถ พร้อมอ้อมมาเปิดให้อีกคน

 

 

 

"แน่นอนสิ.. งั้นบีมไปก่อนนะ บ้ายบายงับบบบ" บีมว่าเสียงน่ารักก่อนโบกมือมห้พี่ชาย แล้วเดอนเข้ามอไป ทิ้งให้อีกคนยืนยิ้มอย่างงั้น 

 

 

 

"เดี๋ยวนี้มีหนุ่มใหญ่มาส่ง แล้วน้องม.6 ไปไหนล่ะวะ" ไอหยงทักขึ้นด้วยมบหน้ากรุ้มกริ่ม

 

 

 

"ไม่รู้แม่งงงง หายหัวไปเลยว่ะ คิดถึงจะตายย" บีมว่าท่าทางคิดถึงจับใจจจ 

 

 

 

"หราาาาา เห็นยังยิ้มระรื่นกะพี่มิวอยู่เลยเถอะ" เสียงไอมี่ ที่เดินหอบงานโปรเจก เข้ามาพูดขึ้น 

 

 

 

 

"ปกติป้ะ ยังไงเขาก็พี่ชายละวะ"

 

 

 

"เอาจริงป้ะ ถ้าไม่บอกนะ นึกว่าแฟนกัน" ไอหยง

 

 

 

"บ้าหน่าาา ชั้นไม่ได้คิดแบบนั้นล่ะ" บีมส่ายหน้าพรืด ก่อนลุกขึ้นยืน จนทุกคน หรือมี่ที่พึ่งนั่งไม่นานก็ต้องยืนตาม

 

 

"แต่ถ้า พี่เค้าคิดล่ะ" หยงพูดขึ้น

 

 

ตลกตึ่งโป้ะะไปและนะ บ้าบอคอหอยพอก เมื่อก้อนบีมอาจจะเคยรักแต่ นี้ไม่ใช่เเล้วเถอะ 

 

 

 

"โอ้ย.. พอๆ ไปเรียนๆ"บีมว่าออกมาด้วยใบหน้าบ่งบอกว่ามันไม่มีอะไรจริงๆ 

 

 

 

วันนี้นับเลิกเรียนได้ช้าเต่าคลานมาก 5โมง บ้ะ! มันช้าไปนะ ไม่ใช่ไรนะ บีมทำแล๊ปไม่ผ่านเฉยๆ เมื่อเช้าพึ่งโม้ไปเอง ฮ่อยยย 

 

 

 

"ช้ามากกกก นึกว่าตายในห้องแล๊ป" มี่ว่าขึ้นมา อดจะค่อนขอดไม่ได้

 

 

 

"นี้กลับบ้านเลยป้ะ'' หยงถามขึ้น 

 

 

 

"กลับสิ ไม่รู้จะไปไหน"

 

 

ทั้งสามสาว เดินออกจากมอ พร้อมเพรียงกัน เรียกให้หนุ่มต่างคณะมองกันเป็นเกรียว ก็นี้มันนางฟ้า มาเดอนด้วยกันงี้ออร่าทันแผ่กระจายไปหมดล่ะ 

 

 

 

"พี่บี้มมมมมมม!!!!" เสียงเด็กนหนุ่มตะโกนเรียก บีทจะดีใจมาก ถ้าเด็กหนุ่มที่ตะโกนคือ ธาม

 

 

แต่ไม่ใช่ 

 

 

 

"ว่าไง ป๋อ เสียงลั่นมาแต่ไกล" 

 

ป๋อเตะขาตั้งมอเตอร์ไซด์ ก่อนลงมายืนดีๆ 

 

 

 

"สวัสดีครับพี่ๆทุกคน ดีใจมากกก ที่ได้เจอกันอีกครั้ง ในที่แห่งนี้" ป๋อว่าออกด้วยน้ำเสียงสุขุม เหมือน เลียนแบบเสียงโฆสกงานวัด 

 

 

กวนตีนนนนมากกก

 

 

 

"อย่าเยอะ! เร็วๆ" ทั้งสามคนพร้อมใจกันพูด พร้อมบีมที่เพ่งกะบาลไปที 

 

 

 

"อูยย..คืองี้แม่ผมเค้าซื้อ ชาอู่รถ มาฝาก"

 

 

"อู่หลง ไหมป๋อ " บีมเท้าเอวตอบหน้าเอือมๆแก้มุขให้น้องชาย

 

 

 

"ฮ่าๆๆ ดีจังมีคนแก้.. ก็นั่นล่ะครับ แม่ผมบอกให้เอามาให้ ให้ถึงมือ พี่บีม อ่ะรับไปครับ" ป๋อว่าหัวเราะ ก่อนจะพูดแบบปกติ 

 

 

 

"ฝากขอบคุณน้าด้วย แล้วก็ขอบใจมากที่เอามาให้ถึงมอ " บีมว่ายิ้มอ่อนก่อนรับถุงชามา 

 

 

"ครับ มปร.และ สบม. มากๆ" ป๋อว่าฉีกยิ้มก่อนจะสตาร์ทเครื่อง แต่ก็ถูกบีมเรียกอีกครั้ง 

 

 

"ป๋อ เดี๋ยว"

 

.

.

.

.

.

 

หลังจากฉุดไอ้เด็ก ป๋อจอมกวนไว้ได้ ก็ไม่เข้าใจว่าเข้ามานั่งใน ร้านกาแฟเงือกได้ไง ชั่งเถอะ อ้อออ เดี๋ยวๆพอจะนึกออกละ เหมือนจะเป็นไอมี่ที่บ่นว่าร้อนๆล่ะมั้งเลยลากกันเข้ามา แต่ก็นะ เข้ามาเเล้ว และไอ้เด็กป๋อ ก็โซ้ยเค้กซะตะกละตะกลามเชียว

 

 

"ดีมากอ่า อร่อยฝุดๆ ผม นึกออกพอดี เลย ดีนะที่พี่เรียกผมไว้"

 

 

 

"อะไร.."

 

 

ี"คืองี้พี่อาทิตย์หน้า ร.ร ผมจะมีงานวิชาการ และผมก็รู้มาว่า ถึงพี่บีมจะเรียนวิทย์ แต่พี่บีมวาดรูปเก่งโคตรๆ เพราะฉะนั้น พี่บีมช่วยมาช่วยผมวาดฉากหลังของงาน หน่อยนะครับบบ"

 

 

 

 

บีมคิดนั้นนี้ งานนี้ได้เจอธามแน่ๆ ฮริ้ง~~~~ 

 

 

 

"เอาสิ วันไหนก็เด้งมาบอกเเล้วกัน"

 

 

 

"ขอบคุณครับบบบบ เฮ้ออ ไอตัววาดรูปเก่งๆ ช่วงนี้แม่งก็ไม่สนใจการงาน" ป๋อถือโอกาสระบายให้พี่สาวทั้งสามคนฟัง 

 

 

"ใครหรอป๋อ.." บีมเอ่ยถามลุ้นๆ 

 

 

"ไอธามดิพี่บีม จะใครล่ะ แม่งถ้าตัวไม่ติดกับแพทมัน ก็ขวางโลกไม่สนการสนงาน เหม่อแม่งทั้งวัน แล้วพี่ๆรู้ไรมั้ย''

 

 

 

"อะ..อะไรหรอ"บีมเอ่ยถาม พยายามควบคุมไม่ให้น้ำเสียงสั่น 

 

 

คืออะไร ทำไม...ทำไมธามถึงตัวติดกับแพท นี้กลัวเเล้วนะ

 

 

หยงกับมี่ก็งงไม่ต่างกัน ยิ่งเห็นสหน้าของเพื่อนแล้ว น่าเป็นห่วงยิ่งกว่าเป็นร้อยเท่า ทำไมน่ะหรอมันหน้าซีดไปแล้ว ขนาดรู็แค่ตัวติดกับแพทนะ 

 

 

 

 

"เมื่อวานก่อน มันมาปรึกษาห่าไรกับผมก็ไม่รู้ แม่งฉุนเฉียวมากครับ มันบอกไปเจออะไรมุ้งมิ้งกัน แล้วมันเคืองมาก แต่มันก็คบกับแพทนะหวานย้อยเลย น่ารักดี แบบมันบอก.."

 

 

ตึง!

 

 

แก้วกาแฟเงือกเขียวหลายร้อน ถูกกระแทกลงโต๊ะจน ป๋อสะดุ้ง ขณะกำลังบรรยายความรักของเพื่อน 

 

 

 

"ธ..ธามคบกับใครอยู่นะ"บีมถามเสียงสั่น 

 

 

 

"แพทพี่ แฟนเก่ามันไง รีเทริน์รอบสอ..สอง เห้ยพี่'' ป๋อพูดเสียงขาดเมื่อบีมวิ่งออกไปแล้ว 

 

 บีมวิ่งออกมาให้ไกล ที่สุดเท่าที่ทำได้ แต่ทำไม ขาไม่มีเรี่ยวแรง กลับหยุดได้เพียงหน้าห้าง บีมค่อยทรุดตัวนั่งลงม้านั่งอย่างหมดแรง ทุกอย่างที่ทำที่ตื้อไป มันไร้ความหมาย เมื่อสุดท้ายเขาก็ไม่เลือกเรา ดั่งมีใครควักหัวใจ ที่มีแต่ความรักความคาดหัง ความพยายาม ที่สั่งสมมาเต็มหัวใจ ไปบิดขยี้จนมันแตกเป็นเสี่ยง เจ็บร้าวไปทั้งอก หัวใจมันถูกบีบแน่นจนต้องเอามือมากุม มันปวดหนึบไปหมด 

 

สมองขบคิดตั้งแต่ที่ห่างกัน คงคบกันหวานเลยสิ ปล่อยให้เราเป็นบ้าฝ่ายเดียว ตามส่อง ส่งข้อความแต่ก็อ่านไม่ตอบ ปล่อยให้เราเป็นฝ่ายคิดถึงเขา ทั้งที่เขา มีความสุข อยู่ แค่คิดน้ำตาก็รท้นขึ้นมา จนมันไหลอาบแก้มบาง ทุกอย่างล่ะ ที่เคยเกิดขึ้นคืออะไร ที่บีมเปิดเผยทุกอย่่างว่าชอบมันไม่พอ ที่บีมใจเต้นแรงมันยังไม่ชัดอีกหรอ 

 

 

บีมนั่งซบหน้าลงกับฝ่ามือ ปล่อยน้ำตาให้ไหลเงียบๆ ก่อนมีอ้อมกอด อุ่นๆ มา ทำให้บีมต้องค่อยๆเงยหน้ามอง ก็เป็นเพื่อนตน 

 

 

 

"ฮึก..ชั้นรู้สึกเหมือนถูกหลอก.."

 

 

"..."

 

 

"หลอกให้รัก..ฮึก.. รู้สึกเหมือน อกหัก ใจมัน อึก.. แตกเป็นเสี่ยงๆ"

 

 

 

ทั้งหยงและมี่ไม่มีใครพูดอะไรอีก ทั้งสองเพียงแต่กอดปลอบประโลมเพื่อนรักแบบนั้น ทำไมมันต้องเจอแบบนี้ตลอด ..

 

 

 

ส่วนป๋อได้แต่ยืนสำนึกผิด ย้อนกลับไปเมื่อกี้

 

 

"พี่ พี่บีม เป็นอะไร'' ป๋อเอ่ยถามงงๆ

 

 

 

"ธามคบกับแพท กี่วีคละ" มี่เอ่ยถาม

 

 

"น่าจะ สอง.สาม อาทิตย์ละครับ"

 

 

"ช่วงที่หายไปพอดี.. นายได้ยินดีกับเค้าทั้งคู่ใช่มั้ย" หยงเอ่ยถาม

 

 

โอ้ยย ป๋อว่าป๋อตัวเล็กลง

 

 

"ครับ ผมเชียร์เลยล่ะ.."

 

 

"งั้นนายได้ทำให้พี่สาวนายเสียใจแล้วล่ะ ป๋อ "มี่พูดออกมานิ่งๆ

 

 

 

"ครับ??"

 

 

"บีมมันชอบธามนะ มันเต๊าะ ของมันมา3-4 เดือนเเล้ว แต่มันไม่เคยบอกไปตรงๆ มันยังไม่กล้า พอ อีกอย่าง มันกลัวธามจะไม่ได้คิดอะไร แล้วช่วงที่ธามเงียบไป มันก็เป็นบ้าเลยทีเดียว ช่วงที่คบกับแพทนั้นล่ะ" หยงว่าร่ายยาวด้วยน้ำเหนื่อยๆ สงสารเพื่อนจับใจ ก่อนจะลุคขึ้นยืน 

 

 

 

"เอ้อ..ไม่ต้อไปบอกธามล่ะ" หยงกำชับอีกหน ก่อนเดินออกไปกับมี่ 

 

 

 

ชิบหายละกู ฮื่ออออออพี่บีมป๋อขอโทษษ ทำไงดีว้าาาาากู 

 

 

ปัจจุบัน-

 

 

"ฮื่ออ เห็นมั้ย ชั้น ผิด ฮึก..หวังอีกแล้ว" บีมปล่อยโฮปนสะอื้น เบาๆ อย่างพยายามกักเก็บความอ่อนแอ 

 

 

 

"บีม..แกจะไม่เป็นไร อย่าร้องดิ ไม่อายคนอื่นหรอ" มี่พูดขณะลูบหัวไปด้วย 

 

 

 

"..." บีมเงียบไปเมื่อนึกขึ้นได้ว่านี้มันที่ไหน ก่อนตะเช็ดหน้าเช็ดตาตัวเองลวกๆ แต่ก็ยังคงมีคราบน้ำตาเปอะเปื้อน

 

 

 

"เอ่อ..พี่บีม ถ้าพี่ไม่สะดวกไม่เป็นไรนะครับ" ป๋อพูดหน้าหงอยๆ

 

 

 

"อย่าคิดมากน่ะป๋อ ศุกร์นี้พี่เข้าไปก็แล้วกัน" บีมว่ายิ้มบางๆ ดวงตากลมโตบวมเปล่ง จมูกนั้นนั้นแดง เมื่อผ่านการถูไถร้องไห้

 

 

 

"ครับ..ขอบคุณและขอโทษนะครับ" 

 

 

บีมส่ายหน้ายิ้มบาง ก่อนจะลุกขึ้นยืน 

 

 

 

"ชั้นกลับบ้านก่อนนะ ไม่ต้องห่วงหรอก" บีมบอกเบาๆ โดยไม่ฟังคำตอบแล้วก้าวขึ้นแท๊กซี่พอดี 

 

 

 

"นี้สิหน้าเป็นห่วง มันไม่ฟูมฟายหน่อยหรอวะ" หยงว่าด้วยสีหน้ากังวล

 

 

 

"เชื่อใจมันเถอะ" มี่ตอบออกมาก่อนลากเพื่อนกลับบ้าน 

 

.

.

.

.

 

 

~ พยายามทำใจท่องเอาไว้เลย เธอไม่รัก เธอไม่รัก เธอมีใครในใจบอกมาได้เลย ดีกว่าเฉย..~

 

 

 

เสียงเพลงในโทรทัศน์ ดังขึ้นเรียกความสนใจจากคนที่นั่งกอดเข่าเหม่อลอยให้หันไปสนใจ แบ้วก็ต้องไปโห่ อีกครั้ง ด้วยความอารมณ์อ่อนไหว 

 

 

 

"ฮื่ออออ...อะไรกัน..โฮฮฮ'' 

 

 

บีมว่าเอาหน้าซุกเข่า ร้องไห้สะอื้นฮัก ไหล่บางสั่นเทิ้มด้วยแรงสะอื้น 

 

 

 

"แกจะซ้ำเติมชั้น ที่โง่ใช่มั้ย ฮือออออ!! ไอทีวีไอบ้า!" บีมโวยวายอู้อี้ ไม่ได้ใจความ

 

 

 

 

"ฮื่อออออ แง้งงงงง~ เจ็บใจนัก ฮื่อออ!!!" 

 

 

บีมโวยวายเป็นบ้าเป็นหลังอยู่ในห้องก่อนจะมีเสียงกดออด หน้าห้อง ทำให้คนท่ีโวยวาย นิ่งสงบหยุดฟังเสียงก่อนเช็ดหน้าเช็ดตา แล้วไปเปิดประตูโดยลืมส่องตาแมวและดูสภาพตัวเอง 

 

 

 

"เจ...เจ้!!"

 

 

ปัง!!!!

 

 

เมื่อเห็นว่าเป็นใครบีมก็ปิดประตูอัดหน้าทันที ก่อนจะสะอื้นอีกครั้ง จึงต้องรีบเอามือมาอุดไว้ แล้วสูดลมหายใจเข้าเยอะๆ ก่อนเปิดออกไป อีกครั้งด้วยใบหน้าอิดโรย ตาบวมช้ำ จมูกแดง ผมยาวสวยฟูไม่เป็นทรงอยู่ในชุดเสื้อนักศึกษายับเยิน กางเกงขาสั้น ที่ไม่ได้เรียบร้อยนัก 

 

 

 

"..." บีมมองอีกคนนิ่งๆ ก่อนจะเสสายตามองไปทางอื่น 

 

 

 

"เจ้ เป็นอะไร ใครทำอะไรเจ้" ถึงแม้ธามจะงงที่ถูกปิดประตูอัด

หน้า แต่ก็มีความเป็นห่วงที่ไม่รู้มันมาจากไหนให้รีบเอ่ยถามด้วยน้ำ

เสียงร้อนรน 

 

 

 

"เปล่า" บีมตอบเสียงห้วนไม่สบตาคนถาม จนเด็กหนุ่มจับสังเกตุได้

 

 

 

''เจ้เป็นแน่ๆ เป็นอะไรบอกผมสิ ผม.."

 

 

"พอ!! พอได้แล้ว เลิกเรียกชั้นว่าเจ้! เลิกทำเหมือนห่วงชั้น! เลิกใส่ใจชั้น! เลิกทำให้ชั้นรู้สึกว่าตัวเองสำคัญ เวลาอยู่กับนาย! ถ้านายไม่ได้รู้สึกอย่างงั้น.... ได้โปรด ฮึก!! หยุดที ขอร้อง....อึก"

 

 

บีมพูดเสียงกร้าว ขึ้นมาขัดประโยชน์ของ ธาม ด้วยอารมณ์โมโหและน้อยใจที่พลุ่งพล่าน ด้วยใบหน้าเหยเกยปนอ่อนล้าแต่น้ำเสียงที่ตนพยายามควบคุมไม่ให้สั่น แต่มันกลับไม่เป็นดั่งใจคิด เมื่อสุดท้ายบีม ก็สะอื้นต่อหน้าเด็กหนุ่ม

 

 

ยิ่งอีกคนทำเหมือนห่วง บีมบิ่งเจ็บ เจ็บที่รู้ว่าทุกอย่างมันคือมโนภาพ เมื้อสุดท้าย เเล้วเขาก็ไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริง เขาไม่ใช่ของเรา 

่

 

 

 

"บีม!! เดี๋ยว!" ธามหลุดเรียกชื่ออีกคนเสียงดังฝ่ามือหนาพยายามดันประตูที่จะปิดแต่ก็ไม่ทัน 

 

 

ใบหน้าตื่นตหนกของธาม ยังคงฉายชัด 

 

 

ผม...ผมเป็นห่วงเค้า น้ำตาของเค้าทำไม มันทำให้ผมใจข้างในกัน 

 

 

 

 

 

 

*บอกกับชั้นว่าเธอไม่รักก็จบ เธอไม่อยากจะคบ จะผูกจะพันธ์ไม่ต้องสงสาร แค่นั้นชั้นก็เข้าใจ*

 

 

#######