The mischance

Chapter Four

นาฬิกาปลุก,ป้ายรถเมล์,หึงหวง 

“ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด”

เสียงนาฬิกาปลุกโทรศัพท์ดังขึ้นผมเอื้อมมือไปปิดด้วยความง่วง

“ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด”

ต่อมา 20 นาที เสียงนาฬิกาปลุกโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

ก่อนผมกำลังจะเอื้อมมือไปปิดเสียงนั้นเป็นครั้งที่สอง แต่หัวสมองผมก็จำได้ว่า ผมบอกพรินซ์ไว้ว่าวันนี้จะไปถึงก่อนปริ้นที่ป้ายรถเมล์

“ฉิบบ!!...แล้ว”

ผมรีบลุกจากเตียง ล้างหน้าล้างตาและเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วที่สุดในชีวิต

ผมรีบวิ่งไปจ้างวินมอเตอร์ไซค์หน้าปากซอย ไปที่ป้ายรถเมล์เพื่อที่วันนี้จะขึ้นรถไปเที่ยวแรก

พอไปถึงผมโล่งใจไปที่พรินซ์ยังไม่มา ผมมารอพรินซ์ได้ 5นาที  จากนั้นผมก็เห็นเธอกำลังเดินคุยหัวเราะอยู่กับธีระ

“เห็นมั้ยบอกแล้ว ว่ากันย์จะมาถึงก่อน”

ผมเริ่มทักทาย

“ธีระดูสิ วันนี้ฝนตกแน่เลยที่กันย์มาเช้าเนี่ย”

พรินซ์ตอบกลับมาพร้อมหัวเราะของทั้งคู่

จากนั้นผมถามธีระบ้าง เพราะบ้านเค้าไม่ได้อยู่แถวนี้

“เฮ้ธีระ ทำใมเราถึงได้เจอนายที่นี่ได้ล่ะ”

ผมถามด้วยความสงสัย

“อ๋อ คือเมื่อวานเราพึ่งรู้ว่าป้าเราพึ่งย้ายเข้ามาอยู่แถวนี้น่ะ ป้าเราเปิดร้านข้าวมันไก่ แต่ยังหาลูกน้องไม่ได้ เราเลยมาช่วยเค้าไปพลางๆก่อน  เราชวนพรินซ์ไปทำด้วยนะ  แต่พรินซ์ขอกลับไปถามแม่ก่อนน่ะ”

ธีระอธิบาย

“พรินซ์จะมาทำหรอ เราว่ามันเหนื่อยอยู่นะ”

ผมบอกพรินซ์ด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร พรินซ์ชอบทำงานแบบนี้ ต้องขอบใจธีระตั้งหากที่เอางานมาให้พรินซ์  จะได้แบ่งเบาภาระของแม่ด้วย ”

พรินซ์พูดจบรถเมล์เที่ยวแรกก็มา เรา 3 คนเดินทางไปโรงเรียน

ทางบ้านพรินซ์มีฐานะไม่ค่อยดี มีหนี้สินอยู่จำนวนหนึ่ง  ต่างจากฐานะทางบ้านผมพอสมควร แต่พรินซ์ก็ไม่เคยเอ่ยปากขอเงินผมใช้ซักครั้งเดียว แต่ความรู้สึกในตอนนี้ ผมเริ่มเกิดอาการหึงพรินซ์จากธีระ ทั้งๆที่เค้าเป็นเพื่อนสนิทผม...

----------------------------------------------------------------------------------

ขอฝากทุกท่านติชมผลงานด้วยนะครับ

เพื่อเป็นกำลังใจและนำกลับไปพัฒนา

หากถูกใจฝากกดติดตามผลงานด้วยนะด้วยครับ

ขอบคุณครับ