The mischance

Chapter Three

เหตุผล,อิฉา,หวังดี

"กันย์ นายมาสายอีกแล้วนะ"

ผมทักคนมาสายดีเด่นประจำห้อง เขารีบหยิบหนังสือเรียนออกมาจากกระเป๋า

"เล่นเกมจนดึกอีกแล้วล่ะสิ"

ผมยิงคำถามแรกของวันนี้ให้กับเขา

"ใช่สิ กำลังติดเลย เอ่อแล้วนี่จารเช็คชื่อไปยังหรอ?"

เขาถามผมกลับ

"เช็คไปแล้ว วันนี้อาจารเข้าเร็วน่ะ"

ผมตอบ

"เออนี่กันย์ ตอนเย็นนายว่างจะไปทำงานที่เราได้คู่กันมั้ย? ต้องส่งวันศุกร์นี่แล้วนะ"

ผมลองถามไป ทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้ว

"โทษทีนะธีระ เย็นนี้เรานัดพรินซ์ไว้แล้วน่ะ ขืนเลื่อนไปเธอต้องงอลฉันแน่เลย ไว้วันหลังนะ"

เขาตอบมาในเชิงที่ผมคิดไว้

"โอเค งั้นเดี๋ยวเราจะทำเท่าที่เราทำได้ก่อนละกัน"

เขายิ้มเหมือนว่าที่ผมตอบเขาไปเมื่อกี้ตามแผนของเขา ก่อนเขาจะพูดว่า

"ฝากด้วยนะ ธีระ"

ผมยิ้มรับ

     ผมเป็นเพื่อนกับกันย์มานานพอสมควร จนพอรู้นิสัยของเขา ผมสนิทกับกันย์มาก หรือจะเรียกว่าเป็นเบ๊ของเขาก็ได้ ที่ผมยอมทำแบบนี้ไม่ใช่เพราะเหตุผลอื่นหรือเพราะเหตุผลใดๆทั้งนั้น มีเพียงแค่เหตุผลเดียวที่ผมยอมทำแบบนี้ พรินซ์..

-เลิกเรียน.-

"มีการบ้านทุกคาบเลยนะ วิชาคณิตฯเนี่ย"

กันย์พูดกับกระจกเงาระหว่างเซ็ตผมในห้องน้ำชาย

"ฮา ฮ่าๆ นายก็หัดทำมันบ้างซะสิ้"

ผมพูดไปหัวเราะไป เพราะเขาไม่เคยทำมาเลย

"นายก็ทำมาให้เสร็จล่ะ เดี๋ยวฉันไม่มีใครให้ลอกล่ะแย่เลย"

เขาตอบกลับมา พร้อมหยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

"ได้สิ ลอกให้ทันแล้วกันนะ ฮาฮ่าๆ นายจะสูบใช่มั้ย เดี๋ยวฉันไปรอด้านนอกนะ"

พูดจบผมเดินออกมารอด้านนอก และเผอิญพรินซ์เดินผ่านมาทางนี้พอดี

"อ่าวธีระ กันย์ไม่ได้อยู่ด้วยกับธีระหรอ??"

พรินซ์ แฟนเพื่อน คนเดียวกันกับคนที่ผมแอบชอบได้ถามผม

"อ๋อกันย์น่ะหรอ เขาเข้าห้องน้ำอยู่น่ะ"

ผมตอบคำถาม พร้อมกับมองดวงตาที่เป็นเสน่ห์ของเธอ

"ได้ข่าวว่ากันย์นัดพรินซ์ไว้หรอ?"

ผมหาเรื่องคุยกับเธอ

"ใช่จ่ะ เราจะไปกินเค้กกัน ธีระจะไปด้วยกันมั้ย?"

เธอชวน

"ไม่เป็นไรหรอก คือเราต้องรีบกลับบ้านน่ะ"

ผมรีบตอบกลับ เพราะไม่อยากไปเป็นก้างขว้างคอ

"คุยอะไรกันอยู่หรอ?"

กันย์เดินออกมาจากห้องน้ำ พร้อมกลิ่นน้ำหอมที่เขาฉีดกลบกลิ่นควันบุหรี่

"เรากำลังสงสัยกันอยู่น่ะว่า นายจะเบี้ยวนัดพรินซ์หรือป่าว? ฮา ฮ่าๆ"

ผมแซวกันย์เล่น

"ไม่หรอกน่า สัญญาเป็นสัญญาสิ"

กันย์ตอบผมและหันหน้ามองไปทางพรินซ์ พวกเขายิ้มให้กัน ผมได้แต่มองและคิดในใจว่า ถ้าเป็นผมก็คงจะดี

"ไม่มีอะไรแล้ว ฉันกลับก่อนนะ กินเค้กกันให้อร่อยล่ะ บายกันย์ บายพรินซ์"

"บายธีระ" เสียงทั้งคู่ได้ตอบกับมา

พูดจบผมก็เดินไปรอรถเพื่อจะกลับบ้าน

     ผมรู้ตัวว่าผมกำลังอิจฉากันย์อยู่ ผมอยากจะเป็นคนที่ดูแลพรินซ์ ผมเชื่อว่าถ้าเป็นผม ผมจะทำได้ดีกว่ากันย์อย่างแน่นอน แต่ในเมื่อคนคนนั้นมันไม่มีทางเป็นผม ผมก็จะทำให้กันย์เป็นคนที่ดีกว่านี้ เพื่อที่เขาจะได้ดูแลพรินซ์ให้ดี อย่างที่ผมอยากจะดูแล..

----------------------------------------------------------------------------------

ขอฝากทุกท่านติชมผลงานด้วยนะครับ

เพื่อเป็นกำลังใจและนำกลับไปพัฒนา

หากถูกใจฝากกดติดตามผลงานด้วยนะด้วยครับ

ขอบคุณครับ