เงารักในพายุ

เสวียไป๋ที่กำลังเหินไปบนอากาศ        ต้องหยุดชะงักเมื่อสังเกตุพบสิ่งพิรุธบางอย่าง เท้าของร่างบางแตะลงบนพื้น  พอดีกับที่หย่งคังตามมาทัน       จากท่าทีของเสวียไป๋ทำให้หย่งคังทราบได้ทันที    ว่าต้องมีเรื่องไม่สู้ดีอะไรเกิดขึ้นแน่จึงเฝ้ามองด้วยความสนใจ  เสวียไป๋ย่อตัวลงสังเกตุสิ่งพิรุธบนพื้นบริเวณทางขึ้นเขาเมฆา  'บนพื้นมีร่องรอยของการต่อสู้ ที่เขาเมฆาตลอดสิบปีมานี้นอกจากเรากับอาจารย์แล้ว ไม่มีบุคคลภายนอกเคยมาที่นี่ แต่จากร่อยรอยพวกนี้บ่งบอกได้ว่าต้องมีผู้ฝึกยุทธมากฝีมือมาปะทะกันที่นี่แน่ หนึ่งในนั้นต้องเป็นอาจารย์แต่ที่น่าวิตกก็คือผู้ฝึกยุทธที่สามารถต่อกรกับอาจารย์ได้้ ก็ต้องเป็นคู่ต่อสู้ที่ฝีมือสูงส่งในระดับเดียวกับอาจารย์'  เสวียไป๋นิ่วหน้านิ่งสีหน้าเคร่งเครียด ค่อยๆลุกขึ้นยืนมุ่งหน้าขึ้นเขาไปด้วยความรู้สึก       สังหรณ์ใจว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับอาจารย์ไม่มีอารมณ์จะสนใจ หย่งคังที่ตามขึ้นมาด้วย เมื่อถึงบนเขาก็รีบตรงไปยังที่พัก  บนโต๊ะได้พบกับจดหมายฉบับหนึ่งจำได้ว่าเป็นรายมือของอาจารย์หญิงของนาง มีใจความว่า    
 
'เสวียไป๋ เมื่อเจ้าได้เห็นจดหมายฉบับนี้ ขอให้รู้ไว้ว่าอาจารย์พลาดท่าเสียทีให้กับ จอมมารฝ่ายอธรรม ว่านอี้หาน  อาจารย์ถอนตัวจากยุทธภพมานาน เมื่อได้พบกับคู่ปรับเก่าที่ร้ายกาจจึงทำให้เสียเปรียบ   ในขณะที่เขียนจดหมายฉบับนี้ อาจารย์ใช้วิชาหุ่นแทนตัว  ถ่วงเวลาสู้กับมันเพื่อให้มีเวลาได้เขียนจดหมายถึงเจ้า แต่ก็รู้ว่าคงถ่วงเวลาได้ไม่นาน หากเจ้ามาถึงแล้วไม่พบอาจารย์ก็ขอให้รู้ไว้ว่าอาจารย์พลาดท่าเข้าแล้ว             ขอให้เจ้ารีบหนีไปไม่ต้องสนใจอาจารย์   เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมัน  เรื่องของมันกับอาจารย์ไม่เกี่ยวกับเจ้า    ขอให้เจ้าไปใช้ชีวิตให้มีความสุขเถอะนะ น่าเสียดายที่เรามีวาสนาได้อยู่ด้วยกันเพียงเท่านี้'
'อาจารย์ท่านจะให้ข้าทิ้งท่านได้อย่างไรกัน     บุญคุณของอาจารย์สำหรับข้าแล้วเหมือนมารดาคนที่สอง ที่ให้ชีวิตใหม่และวิชาแก่ข้า   ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตข้าจะต้องตามไปช่วยอาจารย์  จากจอมมารว่านอี้หานให้ได้   แต่ในยามนี้ด้วยกำลังและฝีมือของข้าเพียงคนเดียว       คงยังไม่พอช่วยเหลืออาจารย์ได้ เพราะในเมื่อคนผู้นั้นฝีมือแข็งแกร่งจนเอาชนะอาจารย์ได้ ก็ย่อมแสดงว่าฝีมือก็ต้องสูงกว่าข้ามาก         หนทางที่จะช่วยอาจารย์ได้ก็มีแต่ต้องพึ่งกำลังของผู้ฝึกยุทธฝีมือแข็งแกร่งและกำลังคนที่จะช่วยตามสืบข่าว ข้าเองก็ไม่ได้รู้จักใครในยุทธภพเลย ทำอย่างไรดีนะ'           ในขณะที่เสวียไป๋กำลังกังวลใจอยู่นั้นหย่งคังที่รับรู้เรื่องราวดีเช่นกัน ก็รีบฉวยโอกาสรีบเสนอตัวทันที
"รู้สึกว่านางฟ้าใบ้คนงามของข้า   จะมีปัญหาอะไรอยู่นะ  สนใจให้ข้าช่วยหรือไม่"        เสวียไป๋ไม่แม้แต่จะลังเล  รีบหันกลับไปพยักหน้าตอบรับด้วยสีหน้าแววตามั่นคงแน่วแน่ จนหย่งคังชะงักงันไป เพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะตอบรับคำอย่างรวดเร็วโดยไม่มีความลังเลใดๆเลยแม้แต่น้อย
'หึ คงจะสงสัยล่ะสินะ ว่าทำไมข้าถึงได้ตอบรับคำได้ง่ายดายนัก แน่นอนว่าแม้จะไม่เอ่ยปากก็พอจะรับรู้ได้ว่าท่านต้องการอะไรจากข้า         ถึงแม้ข้าจะรู้สึกเกลียดชังท่านมากแค่ไหน        แต่ในยามนี้เรื่องของอาจารย์ก็สำคัญมากกว่า     ในเมื่อข้าไม่อาจหนีบุรุษน่ารังเกียจอย่างท่านได้   ข้าก็จะพุ่งเข้าชนตรงๆเลยก็แล้วกัน เพราะไม่ว่าอย่างไรสำหรับอาจารย์ข้าให้ได้แม้้แต่ชีวิตด้วยซ้ำ  กับการแค่ยอมพลีกายให้บุรุษชั่วช้าคนหนึ่ง         สำหรับข้าไม่มีความหมายอะไรเลย เพราะยังไงบุรุษผู้นี้ก็ได้เพียงตัวข้า แต่ไม่มีวันได้หัวใจ   เพราะหัวใจของข้าไม่ได้มีไว้ให้กับบุรุษคนใดมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว      สำหรับข้าชายผู้นี้ไม่ต่างอะไรกับเด็กเอาแต่ใจ   ที่ถูกบิดามารดาเลี้ยงตามใจ        ที่อยากได้อะไรก็ต้องได้          โดยไม่สนใจความรู้สึกของผู้ใด ไม่สนวิธีให้ได้มา ในเมื่อไม่เห็นค่าของหัวใจที่สตรีที่เป็นคู่หมายของตัวเองมอบให้         ข้าก็จะไม่เห็นค่าหัวใจของเขาด้วยเช่นกัน    สำหรับข้าท่านมีความสำคัญก็แค่เรื่องของอาจารย์เท่านั้น'
'เฮ่อ... ถูกเกลียดเข้าจริงๆซะแล้วสิเรา       ช่างเถอะความจริงเจ้าก็มองไม่ผิด     ข้าเองก็เป็นชายที่ชั่วช้าสารเลวจริงๆนั้นแหละ      เจ้ามองข้าออกทั้งหมดและเข้าใจในสิ่งที่เป็นข้า โดยไม่หลงใหลกับรูปลักษณ์ของข้า ใช่!   ข้าเห็นแก่ตัว สนใจแต่สิ่งที่ตัวเองต้องการ โดยไม่คิดสนใจความรู้สึกของผู้ใด    และหากว่าอยากได้อะไรแล้ว  ก็ไม่สนวิธีการ    แต่ชายชั่วช้าคนนี้ มันหลงรักเจ้าเข้าแล้ว แม้จะไม่ได้หัวใจของเจ้า  แต่ขอให้ข้าได้ครอบครองกายเจ้า ได้ใกล้ชิดและรักเจ้าฝ่ายเดียวก็พอแล้ว  อย่างน้อยในเวลานี้เทพธิดาหิมะที่แสนเย็นชาอย่างเจ้าก็เข้ามาทำให้หัวใจของชายชั่วช้าคนนี้ เป็นของเจ้าหมดแล้วทั้งใจและมันก็จะเป็นของเจ้าเพียงคนเดียว นางฟ้าใบ้ของข้า'