เงารักในพายุ

คนเจ้าเล่ห์ก็ยังคงเป็นคนเจ้าเล่ห์อยู่เช่นเดิม         แม้ว่าหย่งคังจะถูกความรักทำให้ตาบอดจนหลงเืชื่อ                และเดินตามเกมของเสวี่ยไป๋ไปพักหนึ่ง  แต่ด้วยความที่            เป็นคนฉลาดเจ้าเล่ห์จึงนึกขึ้นได้    เขารู้สึกเอะใจกับความเห็นที่แฝงการชี้นำของเสวี่ยไป๋       ที่แม้ว่าจะดูเหมือนไม่เจตนาจะชี้นำ        แต่มันกลับเข้าทางสำหรับการกำจัดเหม่ยลี่พอดี          และเมื่อนึกไปถึงความสำคัญที่นางมีให้กับอาจารย์ของนาง          จนยอมพลีกายให้เขาเพื่อแลกกับความช่วยเหลือ      แม้ว่านางจะชิงชัง รังเกียจเขามากก็ตาม   แสดงให้เห็นว่านางแอ่นเหินลม   และชูเย่วเด็กหญิงใบ้ผู้มีชะตาอาภัพคล้ายกับนางในวัยเยาว์   มีความสำคัญกับเสวี่ยไป๋อย่างมาก           แล้วมีหรือที่นางจะไม่รู้สึกเจ็บแค้นคนที่สังหารคนสำคัญของนาง         และเมื่อนึกย้อนไป ถึงนิสัยความเข้มเข็งมั่นคงของนาง           และความฉลาดเจ้าเล่ห์ของนางในตอนที่ ประลองยุทธกับเขา ที่นางแสร้งทำเป็นคิดในสิ่งที่ตรงข้ามกับสิ่งที่จะทำ        จนทำให้นางพลิกสถานการณ์จากตกเป็นรองมาสู้กับเขาได้อย่างสูสี         รวมไปถึงท่าทีที่ก่อนหน้านี้ยังขับไล่เขาให้กลับไป             แต่หลังจากเกิดเหตุร้ายขึ้นกับคนสำคัญของนาง                 ท่าทีที่เคยเย็นชาแข็งกร้าวก็เปลี่ยนอย่างฉับพลัน             พอเรียบเรียงประมวลทุกสิ่งเข้าด้วยกัน   มันสมองอันฉลาดก็เริ่มกลับมาทำงาน   หย่งคังมองใบหน้าของนางฟ้าใบ้คนงาม         ที่นอนหลับอยู่ข้างกายของเขา          
'หึๆๆไป๋เอ๋อ...เกือบไปแล้วสิ            ข้าเกือบจะถูกความรักบังตาเดินตามเกมของเจ้า   ที่แท้เจ้าคิดอยากแก้แค้นเหม่ยลี่      ก็เลยใช้วิธียืมดาบฆ่าคนกับข้า     ที่แท้ความรักของข้าไม่ได้ละลายหิมะในใจเจ้า         แต่เป็นความแค้นที่มีต่อเหม่ยลี่ที่มาละลายหิมะในใจเจ้าสินะ     แบบนี้ข้าสมควรจะต้องขอบใจเหม่ยลี่แล้วล่ะมั้ง                ที่ทำให้เจ้ายึดข้าเอาไว้ใช้แก้แค้นจากที่ข้าเกือบจะต้องเสียเจ้าไป                    ได้สิข้ายินดีให้เจ้าใช้ข้าเป็นเครื่องมือในการแก้แค้น  เพราะเหม่ยลี่นอกจากจะสร้างความแค้นกับเจ้า       แล้วยังเป็นมารที่ข้าอยากกำจัดตั้งนานแล้ว          แต่ข้าไม่คิดให้เจ้าใช้ประโยชน์แล้วสลัดทิ้งกันทีหลังหรอกนะ   ขนาดสังหารสหายเพื่อรั้งเจ้าไม่ให้ไปจากข้า   ข้ายังทำมาแล้วเลย   แล้วในเมื่อเจ้าเข้ามาหาข้าเพื่อเกมการแก้แค้นของเจ้า        ข้าคงต้องขอหลักค้ำประกันที่จะทำให้เจ้าอยู่กับข้าตลอดไปเอาไว้ด้วย'
รุ่งเช้าหย่งคังปรึกษากับเสวี่ยไป๋ด้วยสีหน้าเป็นปกติ  "นี่ไป๋เอ๋อ...จากความคิดของเจ้าทำให้ข้าพอจะรู้วิธี ทำให้เราสมหวังในรักกันได้แล้วล่ะ  เรื่องเหม่ยลี่น่ะ  ข้าจัดการเอง             รับรองว่านางจะไม่มาเป็นมารความสุขของข้ากับเจ้าอีก  แต่ข้าคงต้องขอความร่วมมือจากเจ้าเรื่องหนึ่งน่ะ"                'เรื่องอะไรหรือ'  "ก็เรื่องการจะทำให้เสด็จแม่ยอมรับสถานะของเจ้าน่ะสิ           เสด็จแม่โปรดเหม่ยลี่มากเพราะนอกจากเรื่องทางการเมืองแล้ว         นางยังแสร้งทำตัวเป็นแม่พระจิตใจดีงาม  เป็นหญิงงามสูงศักดิ์เพียบพร้อม     แต่หากนางกระทำผิดคบชู้สู่ชาย   เสด็จแม่ต้องนึกชังเหม่ยลี่แน่   แต่เรื่องของเจ้านี่สิ  เพราะคงยากที่จะทำให้เสด็จแม่      ยอมรับหญิงใบ้มาเป็นพระชายาของข้า    ดังนั้นก่อนที่จะคิดเรื่องเหม่ยลี่           เราคงต้องหาหลักประกันที่จะทำให้เสด็จแม่ยอมรับเจ้าให้ได้เสียก่อน"    'หลักประกันแบบไหนกัน'   หย่งคังยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนตอบ "เจ้าคงต้องมีทายาทให้ข้าก่อน        เพราะต่อให้เสด็จแม่จะรังเกียจที่เจ้าเป็นหญิงใบ้อย่างไร                     แต่ในเมื่อเจ้าเป็นมารดาของหลานที่่จะเกิดมา                 จะทรงไม่ยอมรับก็คงไม่ได้แล้วล่ะ    เพราะฉะนั้นก่อนที่จะคิดว่าจะทำอย่างไรกับเหม่ยลี่   ในท้องของเจ้าต้องมีทายาทของข้าเอาไว้ต่อรองกับเสด็จแม่ก่อน   ในเมื่อเจ้ากับข้าก็มีใจต่อกัน   เจ้าคงไม่รังเกียจที่จะมีทายาทกับข้าใช่หรือไม่"   คำกล่าวของหย่งคังถึงกลับทำให้เสวี่ยไป๋นิ่งไปนาน    จะปฏิเสธก็ไม่ได้เพราะนางทำให้เขาเชื่อว่านางมีใจให้เขา     หากปฏิเสธก็เกรงจะกระทบกับแผนการในการแก้แค้นของนาง         สิ่งที่นางเลี่ยงมาตลอดก็คือการมีบุตรกับชายผู้นี้        แต่เพื่อการแก้แค้น    นางคงต้องยอมมีทายาทกับเขาแล้วจริงๆ"
'...ก็ได้      แต่ท่านคงไม่ทิ้งข้ากับลูกใช่หรือไม่       ข้าไม่อยากให้ลูกของข้าต้องกำพร้าบิดาและตัวข้าต้องชอกช้ำใจ  เหมือนกับพี่สาวของข้าที่ต้องถูกสามีทอดทิ้ง'              หย่งคังส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยนกอดกระชับร่างของเสวี่ยไป๋พร้อมทั้งให้คำมั่นอย่างหนักแน่น                " ไป๋เอ๋อ...ชายชั่วช้าอย่างข้าน่ะ ไม่เคยคิดว่าจะมีหัวใจมอบให้กับหญิงใดมาก่อน         จนกระทั่งได้พบกับเจ้า     เจ้าเป็นหญิงเพียงคนเดียวที่ข้ารัก                เพื่อเจ้าแล้วข้ายอมทำทุกอย่าง    ขอเพียงให้ข้ามีเจ้าอยู่ด้วยตลอดไป    มันก็คือความสุขของข้าแล้ว"