เงารักในพายุ

หย่งคังนอนกอดร่างบางของเสวี่ยไป๋อย่างรักใคร่     หลังจากผ่านบทสวาทอันเร่าร้อนด้วยกันมา      เสียงทุ้มเอ่ยชักชวนด้วยหวังอยากได้อยู่ใกล้ชิดกับหญิงคนรักของตน            "ไป๋เอ๋อ  เจ้าไปอยู่ในวังกับข้าหรือไม่      ข้าอยากโอบกอดใกล้ชิดกับเจ้าอย่างนี้ทุกวัน"         เสวี่ยไป๋เอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของชายหนุ่มและตอบกลับในใจ     'ในเวลานี้คงไม่ได้หรอก      ท่านเคยเอ่ยปากชวนข้าเข้าวังไปครั้งหนึ่งแล้ว        แต่ข้าปฏิเสธก็เพราะไม่อยากให้เป็นปัญหา  อย่าลืมสิว่าท่านเป็นคนมีเจ้าของแล้ว     ต่อให้ท่านจะไม่ยอมรับท่านก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าท่านมีพระชายาเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว  และนางก็ขี้หึงมากเสียด้วย    และการอภิเษกระหว่างท่านกับนางก็เป็นการอภิเษกทางการเมือง   ที่มีผลทางด้านความสัมพันธ์ระหว่างสองเมือง      ท่านจะเอานางไปไว้ที่ไหน  แล้วนางก็ไม่ได้ทำสิ่งใดผิด      ไม่ใช่ว่านางทำผิดต่อท่านโดยไปคบชู้สู่ชายเสียหน่อย'             เสวี่ยไป๋แสร้งทำเป็นออกความเห็นชี้นำอย่างไม่รู้ตัวไปให้หย่งคัง  เพื่อเป็นการ  ยุยงส่งเสริมให้ชายหนุ่มที่นางรู้ดีว่า  มีความเห็นแก่ตัวและไร้หัวใจมากเพียงใด หย่งคังเมื่อได้ยิน   ความเห็นที่เหมือนกับเป็นการชี้นำอย่างไม่รู้ตัวของเสวี่ยไป๋ก็กระชับอ้อมกอดแน่น   จุมพิตให้เป็นรางวัลด้วยความดีใจ        สำหรับความคิดเห็นที่ชี้หนทางสว่างให้แก่เขา           "จริงด้วยสิ  หากนางกระทำผิดโดยคบชู้สู่ชายละก็  นางก็เป็นฝ่ายผิด    และหากว่าข้าจะตัดความสัมพันธ์กับนางด้วยเรื่องนี้       ทางบ้านเมืองของนางก็มากล่าวโทษอะไรไม่ได้"    
เสวี่ยไป๋ยังคงแสร้งกล่าวความรู้สึกนึกคิดต่อไป โดยทำเป็นไม่รู้ทัน  ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่  แสร้งทำสีหน้าวิตก  'ท่านพูดว่าหากนางคบชู้หรือ  มันก็ได้แค่พูดเท่านั้นแหละ     ใช่ว่านางจะทำแบบนั้นจริงเสียเมื่อไหร่       ในเมื่อนางทั้งรักและหวงท่านขนาดนั้น   ข้ายังอดที่จะสงสารนางไม่ได้เลย    ท่านคิิดว่าหัวใจของสตรีมันแกร่งอะไรนักหนาหรือ      ดูแต่ข้าสิทั้งที่คิดว่าตัวเองไม่คิดมีใจให้บุรุษคนใด  แต่ก็ต้องมาหวั่นไหวกับลูกตื้อของท่านจนได้    แล้วนางเป็นหญิงที่ได้รับการดูแลประคบประหงมจากบ้านเมืองของนางแค่ไหน      หากต้องถูกท่านทำร้ายจิตใจให้ได้รับความเจ็บปวดครั้งแล้วครั้งเล่า      นางจะทนไหวได้อย่างไร'  ความเห็นที่เหมือนกับคิดไปเรื่อยเปื่อยของเสวี่ยไป๋     ทำให้หย่งคังเห็นช่องทางในการกำจัดเหม่ยลี่          'หึ  ไป๋เอ๋อ..ข้ารักเจ้ายิ่งนัก ความเห็นของเจ้า  ทำให้ข้ารู้แล้วว่าจะกำจัดตัวมารอย่างนางไปได้อย่างไร  เดิมทีข้าคิดวิธีกำจัดที่โง่งมไปหน่อย          คิดแต่ว่ากำจัดหมายถึงต้องทำให้ตายเท่านั้น                 แต่หากทำเช่นนั้นคงจะเป็นผลเสียกับบ้านเมือง       แต่ถ้ากำจัดด้วยวิธีทำร้ายจิตใจให้เจ็บปวดมากๆเข้า   และให้นางเป็นผู้ทำผิดเสียเอง  นั่นก็เป็นวิธีกำจัด โดยที่ไม่มีผลกระทบทางการเมืองเลยแม้แต่น้อย'      
เสวี่ยไป๋เก็บความยินดีซ่อนไว้อย่างมิดชิด   ในฐานะที่เป็นหญิงเหมือนกันและได้รับผลกระทบจากความเห็นแก่ตัว และชั่วช้าของบุรุษมามาก      นางสงสารเห็นใจที่เหม่ยลี่ตกเป็นทาสของความรักอย่างโง่งม         นับว่าโชคร้ายที่นางมอบรักให้กับบุรุษผู้มีความทมิฬ              ไร้หัวใจและเห็นแก่ตัวอย่างหย่งคัง   แต่ในเมื่อนางมาทำลายพรากชีวิตคนสำคัญของนางก่อน     ก็ต้องถูกลงทัณฑ์ด้วยพิษรักจนหัวใจสลาย        จึงจะสาสมกับความผิดที่นางก่อเพราะความรัก