เงารักในพายุ

ในขณะที่หย่งคังกับเหม่ยลี่ตกเป็นทาสของความรัก     จนหล่อหลอมให้ทำในสิ่งที่ผิดเพราะอำนาจของความรักที่ทำทุกอย่าง    เพื่อที่จะได้ครอบครองโดยไม่สนว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้นจะผิดหรือทำลายทำร้ายใคร       แต่สำหรับเสวี่ยไป๋ในตอนนี้ที่ยังคงไม่ได้รู้สึกศรัทธาในความรักของบุรุษ   โดยเฉพาะเมื่อได้เห็นว่าความรักของหย่งคังกับเหม่ยลี่   เป็นความรักที่เห็นแก่ตัวและเป็นต้นเหตุให้นางต้องสูญเสียบุคคลสำคัญทั้งอาจารย์และน้องสาวบุญธรรม    แต่ในตอนนี้หัวใจของนาง           กำลังต้องการแก้แค้นเจ้าหญิงเหม่ยลี่       ที่หูตามืดบอดเพราะความรักทั้งที่ถูกทำร้ายจิตใจ         โดยชายที่ตัวเองรักหลายครั้งหลายหน แต่กลับคิดโกรธแค้นและหันมาทำลายชีวิตคนสำคัญของนาง      เสวี่ยไป๋จึงตัดสินใจกระโจนสู่เกมนี้โดยไร้หัวใจรัก       แต่เพื่อชำระแค้น        นางรับรู้ดีว่าหย่งคังรักหลงนางมากแค่ไหน        และยังรู้ด้วยว่าเขาสามารถได้ยินและรับรู้ความรู้สึกในจิตใจของผู้อื่นได้                        และนางก็ตัดสินใจจะใช้มันให้เป็นประโยชน์     นางรู้นิสัยของหย่งคังดีว่าเขาเป็นคนดื้อดึง       เห็นแก่ตัว  และพร้อมทำทุกอย่างเพื่อสนองความต้องการของตัวเอง       นางคาดการณ์ไว้ว่า  แม้นางจะไล่ให้เขากลับไปแล้ว              แต่หย่งคังไม่มีทางยอมกลับไปง่ายๆแน่และต้องย้อนกลับมา         และสิ่งที่เสวี่ยไป๋คาดการณ์ไว้ก็ไม่ผิดเลยแม้แต่น้อย
หย่งคังที่ถูกไล่ให้กลับไป   ตัดสินใจทำตามใจตัวเอง   เลือกที่จะย้อนกลับไป  หาเสวี่ยไป๋  แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นนางทรุดร่างลงนั่งกับพื้น     เบื้องหน้าของนางมีร่างของนางแอ่นเหินลม และซูเย่ว         นอนเคียงกันร่างกายมีบาดแผลจากร่องรอยของการถูกฟันแทงอยู่หลายแผล      ทำให้เขารับรู้ได้ทันทีว่าทั้งสองคน สิ้นใจตายแล้ว    หย่งคังเดินเข้าไปหาย่อตัวทรุดร่างลง    เอื้อมมือไปโอบไหล่ของเสวี่ยไป๋   นางหันหน้ามาสบตาด้วยสีหน้าเศร้าโศก ใบหน้าที่เคยเย็นชาเต็มไปด้วยคราบน้ำตา              โผเข้าซบอกของหย่งคังร้องไห้ออกมาอย่างหนักจนร่างบางสั่นสะท้าน                นางยื่นจดหมายขู่ที่เหม่ยลี่ทิ้งไว้ส่งให้หย่งคัง  ฝ่ายชายรับมาอ่านข้อความ    ก็เข้าใจได้ทันทีว่าเป็นฝีมือของใคร  และนั่นทำให้เขากำจดหมายนั้นแน่น      รู้สึกอยากจะขยี้เจ้าของข้อความให้แหลกลานที่กล้ามาสังหารคนสำคัญของหญิงในดวงใจของเขาและทำให้นางต้องเสียใจ
เสวี่ยไป๋ส่งเสียงในใจอย่างหมดเรี่ยวแรง         'ตั้งแต่เกิดจนโตข้าล้วนพบเห็นความเลวทรามต่ำช้า     และลงมือทำลายหัวใจของคนรักด้วยความเห็นแก่ตัวของบุรุษในครอบครัว        บิดาของข้ามีอนุเข้ามาในบ้านและปล่อยให้มารดาของข้าถูกข่มเหงหยามหมิ่นโดยที่บิดาของข้าไม่ได้ปกป้อง จนมารดาของข้าตัดสินใจพาข้ากับพี่สาวย้ายออกมาจากบ้าน            ต่อมาพี่สาวของข้าพบรักและแต่งเข้าบ้านพี่เขยได้ไม่ถึงปี         ก็ถูกขอหย่าเพราะหมดรักและรู้สึกเบื่อหน่ายพี่สาวของข้าทั้งที่มีบุตรด้วยกันแล้ว       พี่สาวของข้าต้องออกจากบ้านพี่เขยและกลับมาอยู่กับข้าและมารดาอย่างชอกช้ำ             โดยทางบ้านฝ่ายพี่เขยเอาตัวบุตรชายไว้     และแล้วค่ำคืนแห่งฝันร้ายของข้า         ตอนนั้นข้าอายุแปดขวบด้วยความที่บ้านของข้ามีสตรีอยู่กันลำพัง      เมื่อมีกลุ่มโจรโฉดบุกเข้ามากวาดทรัพย์สินภายในบ้าน      สังหารมารดาและขืนใจพี่สาวของข้าแล้วสังหารทิ้งอย่างเหี้ยมโหด        บ่าวรับใช้ในบ้านของข้าพาข้าไปหลบซ่อน และเสียสละตัวเองออกไปหาโจรกลุ่มนั้น                จนถูกขืนใจและสังหารทิ้งพร้อมกับกวาดทรัพย์สินในบ้านข้าไป        เมื่อพวกมันจากไปข้าออกไปก็ต้องพบว่าชีวิตของข้าไม่เหลือใครอีกแล้ว        และยังเกือบถูกนักค้าทาสนำตัวไปขายที่หอนางโลมเพราะเห็นว่าข้าเป็นเด็กที่มีหน้าตางดงาม        แต่พอรู้ว่าข้าเป็นใบ้ก็คิดเปลี่ยนใจจะนำข้าไปขายให้เป็นทาสกับบ้านเศรษฐี        แต่ได้รับความช่วยเหลือจากอาจารย์จนทำให้ข้ารอดพ้น      และพร้อมกับสอนวรยุทธให้ข้าไว้ป้้องกันตัว' 
'ข้าจึงไม่เคยเชื่อถือศรัทธาในความรักของชายหญิง        และปล่อยให้ตัวเองไร้หัวใจมาเนิ่นนาน   จนกระทั่งชะตาทำให้พบกับท่าน   ที่ตั้งแต่แรกข้ารับรู้ว่าท่านมีเจตนาร้าย   ต่อหญิงไร้วรยุทธคนหนึ่ง    และยิ่งเมื่อรู้ว่านางเป็นคู่หมายของท่านจึงยิ่งตั้งแง่ชิงชังรังเกียจท่าน          แม้ว่าท่านจะเป็นบุรุษรูปงามและมีท่าทีสนใจในตัวข้าอย่างชัดเจน         แต่มันกลับยิ่งทำให้ข้านึกรังเกียจท่านมากขึ้นไปอีก    เพราะท่านมีคู่หมายอยู่แล้วแต่กลับมาทำเจ้าชู้ใส่ข้า ทำให้ข้าอยากจะหลีกหนีชายน่ารังเกียจอย่างท่าน     แต่แล้วเหมือนสวรรค์กลั่นแกล้งเพราะเรื่องของอาจารย์ทำให้ข้า        ต้องจำยอมมอบกายให้ท่านเพื่อแลกกับความช่วยเหลือ      และพยายามคิดว่ามันเป็นเพียงผลประโยชน์ต่างตอบแทน แต่แล้วหัวใจที่เคยคิดว่าแข็งแกร่ง           กลับรู้สึกเจ็บปวดเมื่อได้รู้ข่าวว่าท่านจะอภิเษก'               เมื่อฟังมาถึงตรงนี้หย่งคังก็ชะงักหัวใจเต้นรัวและตั้งใจฟังความในใจของหญิงสาวอย่างจดจ่อ     'นั่นทำให้ข้าได้รู้ตัวว่า  ข้าเผลอมีใจให้ชายที่ตัวเองตั้งแง่รังเกียจมาตลอด         ข้าหลงใหลในความรักที่ท่านมีต่อข้า และไม่ว่าข้าจะเย็นชากับท่านอย่างไร              ท่านก็ยังคงภักดีต่อข้าเช่นเดิม แต่ถึงจะเจ็บปวดมากเพียงใด             ข้าก็ต้องข่มใจเพราะรู้ดีว่าท่านมีคู่หมาย และนางก็เป็นเจ้าของที่แท้จริงของท่าน     ข้าเห็นใจหญิงสาวด้วยกันและรู้ว่านางรักท่านมาก  จึงคิดตัดใจจากท่าน   และในตอนนี้ข้าคิดว่าข้าสมควรตัดใจและไปจากท่านจริงๆ             เพราะความรักทำให้ข้าต้องสูญเสียอาจารย์และน้องสาวบุญธรรมของข้าไป      ความหึงหวงและแรงริษยาของพระชายาของท่านช่างน่ากลัวนัก        ครั้งนี้ข้าต้องสูญเสียคนที่รักไป     ต่อไปคงเป็นตัวข้าเอง  ฝากบอกพระชายาของท่านด้วยนะ          ว่าข้าจะไม่แย่งชิงท่านจากนางและจะขอไปจากชีวิตของท่าน                 ก่อนที่ข้าจะจากไปข้าแค่อยากบอกความในใจให้ท่านได้รับรู้                 และหวังว่าท่านจะมีข้าอยู่ในความทรงจำของท่าน'
"พอแล้วไป๋เอ๋อ...เจ้าไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น    ข้าไม่ยอมให้เจ้าไป          ข้ารักเจ้า ข้าดีใจเหลือเกินที่ได้รู้ว่าเจ้าก็มีใจให้ข้าเช่นกัน                เจ้าจะอยู่อย่างไรตัวคนเดียว ให้ข้าดูแลเจ้าเถอะนะ    เจ้าไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น    หญิงโหดเหี้ยมจิตใจต่ำทรามคนนั้น  ไม่ใช่พระชายาของข้า       นางก็แค่คนที่ข้าเข้าพิธีด้วยอย่างไม่เต็มใจก็เท่านั้น    เจ้าต่างหากที่เป็นเจ้าของข้าทั้งตัวและหัวใจอย่าไปจากข้าเลยนะไป๋เอ๋อ      นางฟ้าใบ้ของข้า    ข้าขาดเจ้าไม่ได้    ข้าอาจจะเป็นชายชั่วช้า  เห็นแก่ตัว และไร้หัวใจสำหรับคนอื่น      แต่ข้าจะมอบใจรักให้เจ้าเพียงคนเดียว  และข้าพร้อมจะมอบความเจ็บปวด          และทำลายหัวใจของเหม่ยลี่ให้ย่อยยับ             ความสูญเสียของเจ้า            ความเจ็บปวดของเจ้า ข้าจะสนองคืนให้นางเอง"      เสวี่ยไป๋แอบลอบยิ้มอยู่กับอกแกร่งของหย่งคัง  นับแต่นี้เกมเสน่หาของนางได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว      และชายผู้นี้ก็คือหมากชั้นดีของนาง