เงารักในพายุ

เพล้ง!! เสียงข้าวของตกแตกกระจาย                     ด้วยแรงอารมณ์อันร้อนรุ่มเผาพลาญหัวใจของเหม่ยลี่             ที่ระบายออกมาด้วยความเจ็บช้ำในหัวใจ ที่บ้านเมืองเดิมของนางนั้นนางต้องถูกจำกัด                  ให้อยู่แต่ในกรอบกฏเกณฑ์ที่บิดาผู้มีบรรดาศักดิ์เป็นอ๋องเมืองเล็กๆที่ตกเป็นเมืองขึ้นของแคว้นฉินเป็นผู้กำหนดให้ ตั้งแต่เล็กนางถูกขีดให้อยู่แต่ ในกรอบและถูกบังคับให้ต้องทำสิ่งที่ไม่เป็นไปตามใจที่นางปรารถนา   ต้องมีความเป็นกุลสตรี    เป็นหญิงสูงศักดิ์ที่เพียบพร้อม      นางได้ชื่อว่าเป็นหญิงงามที่สุดในบรรดาพี่น้องจึงถูกกำหนดให้เป็นคู่หมายทางการเมือง      ในการเชื่อมสัมพันธไมตรีกับแคว้นฉิน   ด้วยการถูกจับให้หมั้นหมายกับเจ้าชายหย่งคัง        โดยที่ไม่เคยได้เห็นหน้าคู่หมายของตัวเองมาก่อนนางจากบ้านเกิดเมืองนอนของตัวเอง มาด้วยความรู้สึกกดดันที่บีบคั้น     แต่ก็ต้องฝืนทำท่าทีแสดงออกมาอย่างขัดกับความรู้สึกที่อยู่ภายใน เพราะถูกปลูกฝังมาว่าต้องเป็นเจ้าหญิงที่สง่างาม   และเพียบพร้อมและแม้จะไม่พอใจในสิ่งใดก็ต้องเก็บไว้ข้างใน               นางฝืนยิ้มรับให้กับการต้อนรับอย่างปิติของฮองเฮาผู้เป็นพระราชมารดาของเจ้าชายหย่งคัง  และเมื่อได้พบกับคู่หมายของตัวเองเพียงครั้งแรก            ก็หลงรักในรูปโฉมอันงามสง่าของคู่หมายแต่ก็ต้องถูกทำร้ายจิตใจตั้งแต่แรกเจอ              มันน่าเจ็บปวดสำหรับความรักครั้งแรกที่ได้มาหลงรักปักใจกับบุรุษที่เป็นคู่หมายของตัวเอง     แต่ก็ต้องทนเห็นชายที่ตนหลงรักร่วมรักอยู่กับหญิงอื่นต่อหน้าต่อตา   ทันทีที่เห็นภาพหัวใจก็เจ็บปวดและเจ็บช้ำอย่างที่สุดและตั้งแต่ได้พบเจอกับนางและได้รู้จัก เจ้าชายผู้เป็นคู่หมายของนางไม่เคยสนใจ    หรือให้ความสำคัญกับนางอย่างที่ควรเลยแม้แต่่น้อย            มีเพียงการแสดงตามมารยาทต่อหน้าผู้คนเท่านั้น        นางต้องเป็นฝ่ายคอยไล่ตามเขา         เพียงเพื่อหวังจะได้รับเศษเสี้ยวความอ่อนโยน    หรือรอยยิ้มอย่างจริงใจที่ปราศจากความเสแสร้งบ้างสักครั้งอย่างต้อยต่ำ    และเวลายังไม่ทันไรเพียงแค่ออกป่าล่าสัตว์กันในครานั้นนางก็ต้องได้พบกับหญิงใบ้ที่มีความงามเสียจนนางที่เป็นหญิงด้วยกันยังอดที่จะมองด้วยความริษยามิได้    และเมื่อได้เห็นสายตาแห่งความหลงใหลชื่นชมของเจ้าชายผู้เป็นคู่หมาย          และคนที่นางหลงรักมองหญิงใบ้ผู้นั้น   นางก็รู้ทันทีด้วยสัณชาตญาณของหญิงสาวว่านางเจอศัตรูหัวใจเข้าแล้ว    เพราะแม้ว่านางจะเคยเห็นเจ้าชายหย่งคังมีความสัมพันธ์กับสาวอื่นใด แต่ก็ยังพอดูออกว่ามันไม่ใช่ความหลงใหลแต่เป็นเพียงการหาความสุขชั่วคราว  มันก็ยังทำให้นางพอจะใจชื้นอยู่บ้างแม้ว่าจะเจ็บปวดก็ตาม   แต่แววตาที่เขามองหญิงใบ้นางนั้นกลับต่างกับที่เคยเห็น    นางรู้ได้ทันทีว่าเป็นหลงรักปักใจ พอได้รับความช่วยเหลือจากหญิงใบ้นามเสวี่ยไป๋            เจ้าชายหย่งคังก็ทิ้งให้นางกลับมากับเจ้าชายเหวินจิ้ง      ส่วนตัวเขารีบไล่ตามหญิงใบ้นางนั้นไปโดยไม่สนใจนางที่เป็นคู่หมายของเขาเลย     แล้วก็หายไปถึงสามวันสามคืน  โดยไม่กลับมาที่วัง       พอกลับมาก็มีอาการคล้ายกับคนที่ตกอยู่ในห้วงของความรักจากที่เคยหาความสำราญกับเสียงดนตรีและอิสตรีในตำหนักสราญรมย์ก็ไม่สนใจอย่างที่เคย                           มีอาการเหม่อลอยและพอนางไปหากลับทำท่าทีรำคาญออกมาอย่างเปิดเผย    นางรู้ได้ทันทีว่าสาเหตุที่ทำให้คู่หมายของนางเปลี่ยนไป      คือเสวี่ยไป๋หญิงใบ้นางนั้นอย่างแน่นอนและในวันนี้เจ้าชายหย่งคังก็ออกไปจากวังอีกตามเคย                 นางใช้ให้คนสะกดรอยตามเขาไปแล้ว         เพื่อให้มาบอกสิ่งที่นางสังหรณ์ใจว่าจะตรงกับที่คิดหรือไม่
 
ทางด้านหย่งคังด้วยความที่เขามีวรยุทธสูง         จึงรับรู้ได้ว่ามีคนสะกดรอยตามและเขาก็รู้ด้วยว่าเป็นคนของใคร      แต่เขาก็จงใจทำเป็นไม่รู้ตัวเพื่อให้ตามมาดู เพราะเขาอยากให้คนสะกดรอยตาม              นำสิ่งที่เห็นไปแจ้งให้เหม่ยลี่รับรู้     เขาก็เป็นเช่นนี้แหละ   กับคนที่ไม่รักก็ไม่แยแส แต่กับคนที่รักก็พร้อมจะทุ่มเทให้ทุกสิ่งทุกอย่างให้อย่างหมดหัวใจ           ในเมื่อไม่รักก็จะไม่มีแม้แต่ความเห็นใจใดๆให้   โดยเฉพาะหญิงงามจอมเสแสร้งที่งามแต่รูป    นอกจากจะไม่รู้สึกเห็นใจ             ยังต้องการให้ได้รับความเจ็บปวดอีกด้วย    หย่งคังรีบไปหานางในดวงใจของเขาด้วยหัวใจเบิกบาน    ตั้งแต่ได้พบและได้ครอบครองนางเขาก็ยิ่งรักและหวงแหนนางดั่งดวงใจ      ภาพใบหน้าของนางลอยมาอยู่ในหัวของเขาในทุกช่วงเวลา     กลิ่นกายและสัมผัสอันเร่าร้อนรุนแรงที่ได้ร่วมสวาทกับนางยังคงติดตรึง   จนเขาปรารถนามันมากขึ้นอย่างไม่รู้จักพอ      แม้จะได้รับ ท่าทีที่เย็นชาจากนาง       เขาก็ไม่ถือและตอนนี้ก็รู้สึกว่าเขาจะคุ้นชินกับท่าทีดุจเทพธิดาหิมะของนางแล้ว          เขาเคยคิดว่าตัวเองโชคดีที่ตัวเองมีความสามารถอ่านความรู้สึกของผู้อื่นได้       เพราะมันทำให้เขารับรู้จิตใจภายใต้โฉมหน้าอันหลอกลวงของผู้คนได้     แต่ในเวลานี้เขายิ่งรู้สึกโชคดีเป็นเท่าทวี       เพราะมันทำให้เขาสามารถสื่อสารพูดคุยกับนางฟ้าใบ้ของเขาได้     เขาพูดกับนางอย่างปกติในขณะที่นางสนทนากับเขาผ่านทางจิตใจ      และแม้ว่านางจะแสดงท่าทีที่เย็นชากับเขา      แต่เขาก็ค้นพบว่านางแยกแยะความรู้สึกส่วนตัวที่ชิงชังเขา             กับการร่วมมือในเรื่องสำคัญได้   เพราะนางสื่อสารพูดคุยกับเขาผ่านจิตใจด้วยความเป็นธรรมชาติ อย่างน้อยนางก็ไม่ได้ไล่หรือแสดงท่าทีต่อต้านรังเกียจ           และไม่เคยหวงห้ามในยามที่เขาโอบกอดหรือสัมผัสนาง        ซึ่งนั้นมันก็คือความสุขของเขาที่สุดแล้ว    สำหรับชายชั่วช้าที่เคยไร้หัวใจอย่างเขา         นั่่นทำให้เขาตกลงใจยอมเป็นเครื่องมือให้นางใช้งานด้วยความเต็มใจและ    แม้ว่านางจะชิงชังเขาเป็นการส่วนตัว         แต่นางก็ยังคงไต่ถามเรื่องราวในวังเกี่ยวกับการเมืองในราชสำนักของเขาด้วยความเป็นห่วง     ในฐานะของผู้ลงเรือลำเดียวกัน    แล้วยังช่วยเขาคิดแก้เกมการเมืองสู้กับบรรดาพี่ชายต่างมารดาของเขาอีกด้วย ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกสุขใจกับความสัมพันธ์ในแบบนี้ของเขากับนางจนรู้สึกหวงแหนและอยากที่จะทำทุกอย่าง       ให้ช่วงเวลาอันแสนสุขนั้นคงอยู่กับเขาต่อไปและเพื่อที่จะรักษามันไว้              เขาพร้อมจะเป็นปีศาจที่กำจัดใครก็ตามที่จะมาทำให้ความสุข  ของเขากับเสวี่ยไป๋นั้นหายไป          ก็บอกแล้วไงล่ะว่าเขายังคงเป็นหย่งคังผู้ชั่วร้ายเห็นแก่ตัวและไร้หัวใจดังเดิม