เงียบนัก รักจนมุม

ผมเดินออกมาโดยไม่คืน ไดอารี่ ให้ยัยนั้น ผู้หญิงนี่ น่ารำคาญจริง จริง ไดอารี่ เล่มนี้มีอะไร

สำหรับผมถ้าหายไป ก็ไม่เห็นตาย เห็นเขียนแต่เดิม เดิม ซ้ำไป ซ้ำมา และ ยังมาตะโกนใส่ผมอีก

น่าโมโหชะมัด ขอบคุณสักคำยังไม่มี ชิ

                "บาธ' ทำไมแกไม่คืนสมุดให้เขาไปว่ะ"

                "ไม่"

                "ทำไมว่ะ เออ เธอชื่อไรนะ มายา' ใช่ม่ะ น่ารักดีว่ะ"

                "ตรงไหนว่ะ แกสายตาไม่ดีแหละ"

                "เห้ย เห้ย เห้ย อย่ามาดูถูกสายตาฉันนะ แต่ถ้าแกไม่สน ฉันขอนะ"

                "อือ แต่ขอฉันเล่นกับยัยนี้ สักพัก"

                "เออ อย่าชำรุด ก็แล้วกัน"

                "ฉันไม่คิดอะไรบ้า บ้า อย่างแกหรอกนะ เจวาน' "

ฉันก็แค่อยากเอาคืนยัยนั้นสักหน่อย โทษฐานที่วิ่งชนฉันแล้วไม่ ขอโทษ ฉันดี ดี

                ผมค้นชื่อยัยนั้น ในระบบคอมพิวเตอร์ของโรงเรียน ก็เลยรู้ว่า ยัยนั้นเรียนห้องเดียวกับผมตั้งแต่แรกแต่ก็ไม่แปลกหรอก ที่ผมจะไม่รู้จัก เพราะผมไม่ได้เข้าเรียนเลย ตั้งแต่มาเรียนที่นี่ บ้านก็ห่างจากโรงเรียนไม่ไกลนัก

                "หึ ประวัติเธอนี่มันหาง่ายจริง จริง"

กริ้ง ง ง ง  กริ้ง ง ง ง

                "ฮัลโหล ว่าไง"

ผมได้รับโทรศัพท์จากที่บ้าน ว่าพ่อกับแม่ผมจะกลับจากต่างประเทศ และท่านจะมาอยู่ 1 อาทิตย์ เพื่อมาดูธุรกิจที่นี่ แล้วผมก็ต้องไปดูตัวคนที่ท่านจะให้ผมแต่งงานด้วย ตราบใดที่ผมยังไม่มีคู่ครอง

อะไรกันหนักกันหนา ผมพึ่ง 18 นะ ไม่ใช่ 28 ที่จะให้ลูกชายตัวเองรีบมีคู่ครอง จะรีบไปไหน แต่ยังไงผมก็ไม่ยอมแต่งกับผู้หญิงที่ผมไม่รู้จักหรอก คงต้องหาแฟนจอมปลอมซะแหละมั่ง แต่จะให้เอาแฟนจอมปลอมมาจากไหน  หรือจะให้ เจน’ มาเป็นแฟนจอมปลอม แต่ถ้าคุณเธอคิดว่าเราเป็นแฟนกันจริง จริง ผมไม่ซวยหรอกหรอ ?

และ บาธ' ก็มองหน้าจอคอมพิวเตอร์อยู่พักนึง

"เอา ยัยนี้ เนี่ยแหละ"

                ณ ห้องเรียน

                จะทำยังไงให้ หมอนั้น คือ ไดอารี่ ให้นะ เห้อออออ มีแต่โต๊ะกับเก้าอี้กอยู่ข้าง ข้าง แล้วเจ้าตัวหายไปไหน

แล้วฉันจะเจอตัวหมอนั้น ได้ที่ไหนเนี้ยยยย

                กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!  

                "ไอชา' เกิดไรขึ้นอ่ะ กรี๊ดอะไรกัน"

                "เขา เขา มานั้นไง"

                "ใคร ?"

                "ก็คนที่นั่งข้างเธอไง มายา' "

ฉันมองไปที่ประตู เห็นเขากำลังเดินตรงมาที่ฉัน คงจะเอา ไดอารี่ มาคืนซินะ

               "ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ"

                "อ้าวว ไม่ได้เอา ไดอารี่ มาคืนฉันหรอกหรอ"

                "ของงี่เง่าพันนั้น ฉันคืนให้แน่ แต่เธอต้องมากับฉันก่อน"

                "โอ๊ย ปล่อยนะ"

พอหมอนั้นพูดจบ ก็กระชากฉันออกมาทันที โดยไม่แคร์สายตาคนในห้องสักนิด ว่าพวกนั้นจะคิดอะไร

                พอเขาลากฉันออกมาไกลพอห่างสายตาผู้คน เขาก็เริ่มพร้ำ

                "เธอจะต้องมาเป็นแฟนจอมปลอมให้ฉัน"

                "ทำไมฉันต้องไปเป็นแฟนจอมปลอมให้นายด้วย" ถีงนายจะหล่อก็เถอะ แต่ฉันไม่ง่ายนะ อิอิ

                "เธอต้องเป็น หนึ่งเมื่อเช้าเธอชนฉันและไม่หันมาขอโทษดี ดี สองเธอตะโกนใสหูฉันที่ห้องอาหารอ่ะ แต่อย่าคิดนะว่าที่ฉันให้เธอมาเป็นแฟนจอมปลอมของฉัน เพราะว่า ฉันชอบเธอนะ 

หึ ไม่มีทาง ตัวก็เตี้ย ขาก็ใหญ่ !~#%~!"

                "นี่  !!!  ถ้าฉันน่าเกียจ ขนาดนั้น แล้วจะให้ฉันไปเป็นฟงแฟนจอมปงจอมปลอม

ของนายทำไมล่ะ เอาเวลาที่มาด่าฉัน ไปหาผู้หญิงที่ดีเริศประเสริฐ ของนายนู้น และ 

เรื่องเมื่อเช้าฉันก็ขอโทษแล้ว ส่วนที่ ห้องอาหาร ฉันนึกว่านาย หูหนวก" ผู้ชายอะไร ปากหมา ชิ

                "งั้น ฉันก็ไม่ให้ ไดอารี่ ของเธอคืน"

                "แล้วมาเกี่ยวอะไรกับ ไดอารี่ฉันล่ะ"

                "ยอม หรือ ไม่ยอม ฉันเมื่อยปากที่ต้องพูด"

                "เออ เออ เออ ก็ได้ แต่"

                "แต่อะไร ?"

                "เอา ไดอารี่ ฉันมาก่อน"  พอฉันได้ ไดอารี่ ของฉันมาเมื่อไร ฉันก็ไม่จำเป็นต้องทำตามคำสั่งนาย

                "หึ คิดว่าฉันรู้ไม่ทันหรอ ? ฝันไปเถอะ ยัยโง่"

กรี๊ดดดดด!!!  อยากจะกรี๊ดให้โลกรับรู้ว่าไอ้หมอนี้ มันกวนประสาทฉันจริง จริง