เงียบนัก รักจนมุม

เพียะ !!!~
 
          นั้นเสียงตบหน้าใช่ไหม ? ใครโดนนางตบล่ะ ฉันหรอ ทำไมฉันรู้สึกว่าหน้าชาล่ะ 
 
          "โอ๊ย ตบฉันทำไมเนี่ย เรารู้จักกันหรอ" นางเป็นครายย มีสิทธิ์อะไรมาตบช้านนน
          "ถ้าแก ไม่เลิกยุ่งกับคนของฉัน แกเจอชุดใหญ่กว่านี้แน่" 
 
          นางพูดจบก็เดินออกไปพร้อมกับทิ้งปริศนาไว้ แล้วฉันจะไปรู้ไหมล่ะ
ว่าใครคือคนของนาง ใครพอจะมีคำตอบให้ฉันไหม 
 
          สิ้นสุดเหตุน่าตกใจ ก็คงไม่พ้นคนทั้งห้องมารุมทึงฉันตามเคย
          
          "เจ็บไหม มายา' " ไอชาถามฉันพร้อมกับเอามือมาลูบแก้มฉัน
          "เธอ โอเคไหม มายา' เดี่ยวฉันจะไปเอาตัวยัยนั้นมา
ให้เธอเอาคืน ดีไหม ?" คิม' พูดพร้อมกับจะเดินตามนางออกไป
          "อย่าเลย ฉันโอเค ชั่งเถอะ คิม' " ฉันพูดพร้อมกับจับแขนเขาไว
 
คำถามอีกเยอะแยะที่ตามมาอีกมาก บลา บลา ~  
           
          "โดนเข้าแล้วไง มายา' " ตัวเดิมอีกสิ่นะ น้ำเสียงแบบนี้ ยัยสอย กกน.
          "ก็แค่โดน ฝ่ามือปะทะใบหน้าเอง อย่าวิตกสิ่จ๊ะ" ฉันยอมรับว่ายัยสอย กกน.
มีข้อมูลที่ฉันต้องการ แต่คำพูดของนางวอนโดน ฝ่ามือปะทะใบหน้าเหลือเกิน
          "จ๊ะ แค่ฝ่ามือ ระวังคราวหน้า ฝ่าเท้านะ" ตอบฉันทีว่านั้น ปากหล่อน
          "นั้นปากกหรอจ๊ะ หรือ ส้น..." ละไว้ในฐานที่เข้าใจ ^o^ โฮ๊ะ โฮ๊ะ
          "ปากดีอย่างนี้ ขอให้โดนไว ไว นะจ๊ะ"
          "เธอพูดอย่างกับว่า เธอรู้ว่าเป็นใครอย่างงั้นแหละ" ฉันเริ่มล่วง เอาคำตอบจากเธอ
          "ก็จะใครล่ะ เธอคนนั้นก็คือ เจน' คอลลินส์ ชอบคิดว่าตัวเอง
เป็นแฟนกับ บาธ' ออสโล ชื่อนี้คุ้นหูไหม" 
          "แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ"
          "ก็เธอไปยุ่งกับคนของเขา เขาก็มาเล่นงานเธอไงล่ะ 
ฉันบอกได้แค่นี้แหละ" 
 
          ฉันรีบวิ่งออกจากห้องเรียนเพื่อไปหาใครบ้างคนที่เป็นต้นเหตุทำให้เรื่องพวกนี้เกิดขึ้น
ฉันจะไม่ยอมโดนตบฟรีแน่นอน ยังไงซะ เรื่องนี้ต้องเครียให้รู้เรื่อง 
 
          ณ บรรไดหนีไฟ
 
          "ตัวปัญหาอยู่ที่นี่นี้เอง" ฉันทักทายชายตัวปัญหา
          "ใคร ตัวปัญหา"
          "เธอรู้จักคนชื่อ เจน' คอลลินส์ ไหม"
          "เจน' รู้ ทำไม"
          "แฟนนายบุกมาตบฉันที่ห้องเรียน"
          "แล้ว ยังไง" 
          "นายก็มีแฟนแล้ว ทำไม ต้องให้ฉันมาเป็น
แฟนจอมปลอมของนายด้วย"
          "ฉันบอกเธอเมื่อไรว่ามีแฟน"
          "ก็คนที่ชื่อ เจน' นี่ไงแฟนนาย"
          "เจน' ก็แค่คนรู้จักแต่ไม่ใช่แฟนฉัน"
          "ไม่รู้ละ ยังไง นายต้องเครียเรื่องที่เธอมาตบฉัน"
          "เดี๋ยวเครียให้"
          "ตอนนี้ เวลานี้"
          "จะให้เครียยังไงตอนนี้"
          "ไม่รู้ละ แต่นายต้องเครียตอนนี้ ก่อนที่เรื่องจะ
วุ่นวายมากกว่านี้" ก่อนที่ฉันจะเจ็บตัวไปมากกว่านี้ตาบ้า
 
             ขณะที่ฉันกำลังคุยกับ บาธ' อยู่นั้น เจน' ก็เข้ามาได้จังหวะพอดี
 
            "มาฟ้องหรอจ๊ะ" 
            "มาทำไร เจน' " บาธ' เอ่ยถาม
            "ก็มาดู สัตว์ที่โดนรังแก ฟ้องเจ้านายนะ"
            "ใครเป็นสัตว์ ใครเป็นเจ้านาย และเธอไปตบ 
มายา' ทำไม" ปากนายก็ดีเหมือนกันนะเนี้ย
            "ก็ช่วยไม่ได้ อยากมายุ่งกับเธอก่อนทำไม"
            "ฟังดี ดี นะ เจน' มายา' ไม่ได้มายุ่งกับฉันก่อน 
ฉันเป็นคนไปยุ่งกับ มายา' เอง และ เธอ เจน' ก็ไม่ใช่แฟนฉัน
เธอไม่มีสิทธิ์ไปตบ มายา' หรือว่าใครทั้งนั้น เธอไม่มีสิทธิ์ในตัวฉัน 
และ มายา' ไม่ใช่สัตว์ แต่ มายา' เป็นแฟนฉัน ฉันไม่ใช่เจ้านายของ
สัตว์ตัวไหน ฉันเป็นแฟนของ มายา' ถ้าเธอเข้าใจแล้วก็ขอโทษ มายา'ซะ" คำพูดนายได้ใจฉันไปเลย
             "อุ้ย กระจ่างเรอะ" ฉันทำท่าเย้ยนาง
             "แฟน เธอใช้คำว่า แฟน กับยัยนี่เลยหรอ" นางเดือด มากค่าาา
             "ใครคือ ยัยนี่ โทษนะ ฉันชื่อ มายา' " 
             "ใช่ แฟน ขอโทษ มายา' ซะ และรีบไปได้แล้ว ฉันรำคาญ"
             "ไม่ ฉันไม่ยอมขอโทษยัยนี่ หรอกนะ เรื่องนี้ฉันไม่ยอมจบง่าย ง่าย แน่"
 
แล้วนางก็วิ่งออกไป ฉันไม่ได้อยากจะเย้ยหรอกนะ แต่ใครจะยอมได้ล่ะก็มาทำฉันก่อนเอง
 
             "ขอบใจนะ ^////^ " ฉันเขินกับคำพูดของเขาที่ปกป้องฉัน
             "จบเรื่องก็ไปได้แล้ว เลิกเรียนเจอกันหน้าประตู" เมื่อกี้ที่พูดปกป้อง 
แค่เอาคะแนนความหล่อใช่ไหม
 
              ฉันเดินกลับออกมาพร้อมความโกรธกับท่าทีของหมอนั้น คนบ้าอะไร 
คิดอยากจะช่วยก็ช่วย อยากจะไล่ก็ไล่ แต่ฉันไม่ได้คิดหรือหวังให้เขาพูดแรง
ขนาดนั้นหรอกนะ เอาจริง จริง ก็แอบสะใจ ช่วยไม่ได้ ฉันเล่นบทนางเอกไม่เป็น
 
              ฉันกลับมาถึงของเรียน แต่ไม่ได้มีใครถามอะไรฉันหรอกนะ เพราะก่อนไป
ฉันไม่ได้บอกอะไรใครไว้ ฉันก็นั่งเรียนของฉันตามปกติ แต่ก็แอบเล่าให้ ไอชา' ฟัง
ไอชา' ถึงขั้น เขินจนบิดตัวไปมากับคำพูดของเขา 
              
              "มายา' เธอคิดว่า เขาจะชอบเธอขึ้นมาจริง จริงไหม" ทำไมเพื่อนฉันถามแบบนี้
              "ไม่รู้สิ่ แต่ไม่น่าเป็นไปได้นะ ฉันคงไม่มีเสน่ห์ขนาดนั้นหรอก"
              "แล้วถ้าเขาชอบเธอขึ้นมาจริง จริง เธอจะทำยังไง"
              "ไม่รู้สิ่ ถามอะไรเนี่ย"
              "ถ้าเธอแต่งงานกับเขาขึ้นมาจริง จริง ให้ฉันเป็น
เพื่อนเจ้าสาวนะ"
              "ไอชา' เธอหยุดเพ้อฝัน จะได้ไหม"
              "ฉันก็แค่บอกว่า ถ้า" อย่าย้ำเพื่อน ฉันรู้
              "จะ ถ้า หรือ อะไรก็ตาม มันก็ไม่กลาย
เป็นความจริงให้เธอหรอกนะ หยุดเพ้อฝันได้แล้ว"
              
               สิ่งที่ ไอชา' พูดมันก็น่าคิดนะ ถ้าเขาชอบฉันขึ้นมาจริง จริง 
มันคงจะเหมือนฝันน่าดู ผู้ชายที่เป็นสเป็คฉันทุกอย่าง ยกเว้น นิสัย
ถ้ามันเป็นจริง ฉันจะไม่ปล่อยให้เขาหลุดมือฉันไปหรอก วันนั้นจะมีไหมนะ
 
               ตื่น ตื่น ตื่น มายา' มันจะเป็นไปได้ไงล่ะ ผู้ชายที่เกลียด ผู้หญิง
อย่างเขา จะมาชอบ ผู้หญิง อย่างฉันได้ยังไง เธออย่ามาเพ้อฝันนะ 
ห้ามเพื่อนไม่ให้คิด แต่เธอมาเป็นบทเลยนะ มายา' ฝันทั้ง ทั้ง 
ที่ฟ้ายังสว่างเนี้ยนะ มันเป็นไปไม่ได้หรอก (ฉันบอกตัวเอง)