Awokened from a nightmare

   เครก เด็กชายอายุ 13 ปี  เขาเพิ่งย้ายเข้ามาในพื้นที่ใกล้เคียงในเมืองที่สงบสุข เขาเป็นพวกที่ปรับตัวเข้า
กับสังคมยากมาก ถึงเเม้จะมีคนมาเล่นด้วยแล้วก็เถอะ เขามีความผิดปรกติด้านลักษณะและร่างกายคือ 
ดวงตาสีแดง และผิวขาวซีดผิดมนุษย์ อันมาจากพันธุกรรม แต่ยังไงซะเขาก็สามารถที่จะคุยกับคนอื่นได้
โดยไม่ต้องกลัวว่าคนอื่นจะคิดว่าเขาเป็นพวกโรคจิต ปีศาจ แวมไพร์ หรืออะไรประมาณนั้น การให้ข้อ
สันนิษฐาน ของแพทย์นั้นบอกว่ามันรักษาไม่ได้ ถ้าไม่อยากมีสีผิวแบบนี้ ก็ต้องมีทางเดียวก็คือ ฉีดเซรุ่ม
ให้สีผิวและตาเปลี่ยนสี ครั้งแรกที่เข้าไปในห้อง เขารู้สึกกลัวและไม่อยากทำ จึงยกเลิกไป วันนี้เขาและ
พ่อเเม่ต้องย้ายมาอยู่ที่เมืองใหม่ ในพื้นที่ใกล้เคียง อย่างเช่นเดิม เสื้อฮู้ดสีเทา ที่เขาใส่ตลอด เวลาออก
นอกบ้าน เขายกของช่วยพ่อลงจากรถ จนเสร็จ แล้วค่อยเดินกลับเข้าไปในบ้าน 
 
   "เครก พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแล้วนะจ๊ะ "
    เเม่ของเขา เเครอล พูดขึ้นมาพลางยิ้มให้ เขาพยักหน้า ก่อนจะเดินขึ้นไปที่ห้องทันที ที่ละสายตา
จากเเม่ เขาไม่อยากบอกเเม่เรื่องนั้นเลย หลังจากที่กลับมาจากการตั้งแค้มที่ป่า .... เขานั่งลงบนเตียง
ก่อนจะเอาเเขนเสื้อขึ้น ปรากฏรอยวงกลมที่มีกากบาททับอยู่ มันแปลกมาก เขารู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่
เดินผ่านป่า นั้น...ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่พวกเขาไปตั้งแคมป์....
 
    พวกเขากำลังมาตั้งแคมป์เป็นครอบครัวที่นี่เป็นปีที่2 คงจะเรียกได้ว่าเป็นครั้งที่สองที่มาตั้งแค้ม
เเต่เป็นที่ที่ไม่ซ้ำกันเลย เครก นิค แครอล ทั้งสามมาที่นี่เพื่อจะตั้งแคมป์และนึกถึงความทรงจำของ
ครอบครัวครั้งก่อน
 
   "เครก .... พ่อว่าลูกควรจะคบเพื่อนไว้บ้างก็ดีนะ"
 
   เขาไม่ตอบก่อนจะก้มหน้าลงมองเท้าตัวเอง คำนี้เป็นคำที่ออกมาจากปากพ่อมากว่า สามล้านครั้ง
ตั้งแต่เขายังเด็กยันโตเป็นผู้ใหญ่ พ่อเขาหรี่ตาลงแล้วพูดต่อ
 
   "มันคงจะดีถ้าลูกมีเพื่อนน่ะ พ่อไม่ได้หมายถึงจะบังคับนะ แต่หมายถึงว่าให้ลูกคบเพื่อนไว้หน่อยก็ดี"
 
      พอพูดจบ เครกก็พยักหน้าแล้วเดินเข้าไปในเต้นท์ ก่อนจะหยิบเป้เดินออกมา 
 
    "ลูกจะไปไหนน่ะ " แม่ถาม
 
    "ผม...แค่...จะไปเก็บ...ไม้น่ะ..."
 
    "อืม ... จ้ะ งั้นระวังตัวด้วยนะ รีบกลับมาล่ะ"
 
   อีกเช่นเคย เขาพยักหน้าแล้วเดินตามทางที่ปูด้วยหิน ไปเรื่อยๆแล้วเก็บไม้มา พลางเดินเล่นๆไปด้วย
ทั้งหมดในหัวของเขา มีโลกในจินตนาการที่คิดขึ้นมาเอง เขามักจะคิดถึงมัน เวลาที่เหงา ช่วงเวลาที่
พ่อและเเม่ไม่อยู่ที่บ้าน มันเป็นเหมือนเดรม ที่เขาจะวาดมันไปตลอด เขาหยุดเดินแล้วหันไปทางขวาที่
ทางเข้าป่า ที่นี่มีอะไรที่แปลกมากกว่านั้น เขารู้สึกเหมือนว่ามีคนกำลังเดินตามหลังอยู่ แต่ไม่เห็น ก่อนจะ
เดินต่อไป และคิดว่ามันอาจจะเป็นแค่ความรู้สึก 
 
   เขาหยุดเดิน....
 
ความรู้สึกใกล้เข้ามา.....
 
เขาหลับตาลง ... 
 
ดวงตาผล่ามัวมองไม่ค่อยชัด....
 
เขาล้มลงไปนอนกับพื้น....
 
 
    ตื่นขึ้นมาอีกที เขากลับมาอยู่ที่เเคมป์ แม่กำลังนั่งอยู่ข้างๆ...
 
    
   หลังจากนั้นพ่อกับแม่ก็ไม่เคยพาเขาไปตั้งแคมป์อีกเลย เขาสงสัยมาก ใครที่ตามหลังเขา ทั้งๆที่เขา
ไม่ใช่พวกแพ้เเสงแดด อยู่ดีๆก็ล้มพับไป มันคงเป็นไปไม่ได้ คงต้องมีมูลเหตุมากกว่านี้ เขาเอาเเขนเสื้อลง
ก่อนจะเปลี่ยนไปสวมเสื้อยืดแขนยาวสีดำ ลายทาง แล้วเดินลงมา ที่ห้องครัว
 
    "บ้านใหม่ของเราเป็นไงบ้าง?" พ่อถาม
 
    "ก็...ดีครับ...แต่ต้องทำความสะอาด..."
 
   "อื้ม...อย่างงั้นเหรอ เดี๋ยวพ่อไปที่โรงจอดรถก่อนนะ ถ้ามีอะไรเรียกได้"
 
  พอพูดจบ พ่อก็เดินไปที่โรงรถพลางฮัมเพลงไปอย่างอารมณ์ดี 
เครกเดินไปหาเเม่ ก่อนจะถามว่า
 
   "เดี๋ยวผมออกไป...สำรวจเมืองนะครับ"
 
   "จ้ะ แต่อย่าหลงทางนะ"
 
   "ผมมีแผนที่อยู่.. "
 
   เขาพูดพลางชูแผนที่ให้ดู
 
   "จ้ะ "
 
  กริ๊ง...กริ๊ง....
 
 
 
 
 
 
    เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น แม่เดินไปเปิดประตู ก่อนจะคุยกับเพื่อนบ้านที่มาเยี่ยมอย่างเป็นกันเอง
ซาร่า เธอเป็นเพื่อนบ้านที่อยู่ข้างบ้านของพวกเขา 
 
    "สวัสดีค่ะ ฉันซาร่าค่ะ เพิ่งย้ายมาใหม่สินะคะ"
    "ค่ะ " เธอพูดแล้วยิ้มให้เพื่อนบ้าน
    "สนใจจะพาลูกชายไปงานเลี้ยงวันเกิดลูกฉันมั้ยคะ พอดีจะจัดวัน พุธนี้น่ะค่ะ"
    "โอ้ ! ดีเลยค่ะ ลูกของดิฉันจะได้ทำความรู้จักกับเด็กคนอื่นๆมากขึ้น "
 
   เครกมองอย่าเบื่อหน่าย 
 
   'งานวันเกิด...วันพุธนี้เนี่ยนะ ไหนวันอังคารก็ต้องไปโรงเรียนแล้ว เข้ามากลางเทอมก็น่าจะมีการบ้าน
เยอะแน่ๆ แล้วก็ต้องไปงานวันเกิดอีก...ให้ทำความรู้จักกับเด็กคนอื่นๆเหรอ...ทำไม่ได้หรอก '
 
  เครก คิดบ่นใจเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกจากบ้านเพื่อไปสำรวจรอบๆสถานที่ วันนี้เมฆสีดำทมิฬจนน่า
กลัว เขาจึงเอาร่มพกติดตัวมาด้วย เผื่อฝนตก ก่อนที่จะโดยขวางทางโดยเด็กผู้ชายอายุไล่เรี่ยเท่าๆกัน
มีทั้งหมดสามคน คนแรกผอมมาก คนที่สองอ้วนมาก ทำให้นึกถึงอ่างน้ำมันหมู(?) คนที่สามดูสมส่วน
อวบนิด แลดูนิสัยน่าจะเกเร เขาจึงคิดว่าน่าจะขับเลี่ยงไปทางอื่นดีกว่า แต่ไม่ทันไร ก็ถูกขวางหน้าอีกครั้ง
 
   "เฮ้ นายคงจะเป็นเด็กใหม่สินะ ฉันชื่อ ทอม คนนี้ชื่อ แฟรงค์ "
 
   หัวโจกของกลุ่มชี้ไปทางเด็กชายผอมๆคนนั้น
 
   "ส่วนนี้ชื่อ แม็กซ์ "
 
   เขาชี้ไปทางเด็กชายอ้วนๆคนนั้น พลางหัวเราะเล็กน้อย
 
   "อืม...แล้ว ...ทำไมเหรอ?"
 
   "ที่นี่ คือเขตของฉัน ถ้านายจะผ่านทางนี้ นายจะต้องจ่ายมา "
 
    'อะไรของพวกมัน....'
 
     เขา มองดูพวกนั้นทีละคน ก่อนจะเลี้ยวกลับทางเดิมทันที 
"จ่ายให้โง่สิ....มาใหม่ก็ได้ !"
 
   "เฮ้ย ไอ้เด็กใหม่!!!"
 
    "กลับมานะเว้ย!!"
 
     พวกนั้นตะโกนตามหลังมา ก่อนที่เขาจะขับหลบไปทางตึก แห่งหนึ่ง จนลับตาพวกนั้นแล้ว ...
ในเวลาต่อมา เขากลับไปที่บ้านแล้วนอนทันที หลังจากที่ทานอาหารและอาบน้ำเสร็จ พรุ่งนี้คงได้ไป
โรงเรียนแล้ว 
 
 
   "ให้ตายสิ...."