เพชรแวมไพร์

CHEPTER 1
~แค่ปั่นมาง้อๆเธอ ปั่นป่วนเธอทุกวัน แค่ปั่นมาง้อๆเธอได้เหรอเปล่า~
"โอ๊ย!!!!! ใครโทรมาว่ะ คนจะหลับจะนอน"ฉันตื่นขึ้นมาอย่างหัวเสีย 'คอยดูเถอะ ถ้ารู้ว่าใครน่ะ จะฆ่าให้ตายเลย'
"ฮัลโหล!!!!!"ฉันรับสายอย่างหงุดหงิด
'นี่!!!! ยัยรินแกจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนนี้จะแปดโมงแล้วน่ะ'ใครว่ะ????
"ใคร?????"ฉันถามอย่างสงสัย
'นี้แกจำเสียงฉันไม่ได้หรอ  ฉันไงกาแฟเพื่อนแก'
"อ้าว แล้วแกโทรมาทำไมนี้มันวันอาทิตย์อยู่เลยน่ะ"ฉันถามอย่างงง
'วันอาทิตย์บ้านแกดิ แกไปดูปฏิทินให้ดีๆเลย เดี๋ยวนี้!!!!'
"วันนี้มันวันจันทร์นี้หว่า!!!!!"ฉันคลานไปดูปฏิทินและตะโกนอย่างตกใจ
'ก็ใช้อ่ะดิ!!! แกไปรีบล้างหน้า แปรงฟัน และอาบน้ำมาโรงเรียนเดี๋ยวนี้'
"โอเคๆๆๆๆ เดี๋ยวเจอที่หน้าโรงเรียน"
'โอเค เร็วๆหล่ะ'
ตู้ด
หลังจากฉันวางสายกาแฟ ฉันก็รียทำธุระส่วนตัวให้เสร็จโดยเร็ว แตโชคดีที่คอนโดฉันอยู่ใกล้
โรงเรียน เลยเดินไปมาสะดวก จริงๆแล้วบ้านฉันก็อยู่ในกรุงเทพเนี้ยแหละ แต่ฉันขอพ่อแม่
มาอยู่คอนโดแถวโรงเรียน โดยให้เหตุผลว่า จะฝึกความรับผิดชอบ แต่จริงแลัวฉันเป็นคนนอน
ตื่นสาย เลยขอพ่อแม่มาอยู่คอนโดเพื่อตัดปัญหา
 
 
โรงเรียนแห่งหนึ่ง
"ยัยกาแฟ!!!!"ฉันเรียกกาแฟที่รออยู่หน้าโรงเรียน
"อ้าว เป็นไงบ้างผลของการมาสาย หึหึ"
"แก..อย่า..ซ้ำ..เติม..ดิ"ฉันพูดไปด้วยหอบหายใจไปด้วย
"อ้าวตื่นสายเองนิ"
"เออๆๆๆๆ ค่ะ คุณแม่"ฉันย้คำว่าคุณแม่เป็นพิเศษ
"ยัยริน!!!! ฉันไม่ใช้แม่แก"กาแฟแหวใส่ฉัน
"ก็แกอ่ะดิบ่นมากกว่าแม่ฉันซะอีก"
"ริน!!!! แกว่าฉันแก่หรอ"
"ก็ไม่เชิง"ฉันตอบหน้าตาย
"ริน!!!!"
"ฉันว่าแกเอาเวลามาด่าฉันเดินไปเข้าแถวดีกว่ามั้ย ฮิฮิ"ฉันพูดตัดบทกาแฟแล้วหัวเราะ
"เออๆๆ ใช้ มั้วแต่ด่าแกไปเช้าแถวเหอะ
 
หลังจากเข้าแถวเคารพธงชาติเสร็จ
หลังจากขึ้นห้องแล้วฉันรู้สึกว่าตอนนี้ฉันง่วงมากเลยอ่ะ นอนดีกว่า
10 นาทีต่อมา
ฉันรู้สึกว่าโดนตบหัวอย่างแรง ฉันเลยสะดุ้งขึ้นมา ฉันมองไปข้างหน้าเห็นกาแฟมองฉันอย่างคาดโทษ
ฉันมองอย่างงง ฉันทำไรผิดว่ะ ฉันคิดในใจ
"แกปลุกฉันดีๆก็ได้ไม่ต้องตีหัวฉันก็ได้"ฉันบอกหน้ามุ้ย
"ก็แกแล้วไม่ตื่นมาเลยอ่ะ ฉันอุส่าห์เรียกแกตั้ง 3 รอบ"
"เออๆๆๆ ช่าง แล้วปลุกฉันไมอ่ะ"ฉันถาม
"มีเด็กใหม่แก"กาแฟหันหน้ามาบอกฉัน
"อ้าวโรงเรียนเรามีกฏห้านักเรียนเข้าตอนกลางเทอมไม่ใช้หรอ"ฉันถามอย่างสงสัย
"นั้นดิ ฉันก็สงสัยเหมือนกัน"
"นักเรียนค่ะเงียบๆ"เสียงครูวิไลบอกทุกคน จริงๆแล้วทุกคนอาจจะคิดว่าครูอายุ 20 ต้นๆ แต่จริงๆ
แล้วครูอายุปาไป30 แล้ว
"เชิญเข้ามาจ๊ะ"หลังจากคำของครูทำให้ห้องอยู่ในความเงียบสงบ แต่ตอนนี้ฉันกำลังขยี้ตาอยู่
ทำให้ไม่รู้ทำไมห้องอยู่ในความเงียบ
"แนะนำตัวจ๊ะ"หลังจากครูพูดฉันขยี้ตาเสร็จพอดี
"สวัสดีครับผมชื่อเอลครับ"คนนี้หล่อน่ะ ดูอบอุ่น
"สวัสดีครับ ผมโซลครับ"คนนี้ดูเจ้าเลห์
"ผมลีโอครับ"คนนี้ดูเย็นชา แต่ทำไมน่ะ ทำไม เขาถึงทำให้หัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ
เหมือนกับโลกจะหยุดหมุนไปอย่างไงอย่างงั้น 
"เอาล่ะจ๊ะ นักเรียนต้อนรับเด็กใหม่ให้ดีๆล่ะ"ครูวิไลบอกก่อนจะออกจากห้อง
 
พักเที่ยง
"กาแฟไป ลงไปกินข้าวกัน"ฉันชวนกาแฟไปกินข้าว
"แป๊ปนึง เก็บหนังสือก่อน"กาแฟบอกก่อนจะตั้งใจเก็บหนังสือต่อ
ฉันกับกาแฟเดินมาที่นั้งใต้ต้นไทร เอาจริงๆโรงเรียนนี้น่ะมีปมปริศนามากมาย เช่นคดีเพชรสาปสูญ
คดีนักเรียนหายไปอย่างลึบลับ และอีกเยอะอ่ะ และมีอีกอย่างนึงที่แปลกคือ เกี่ยวกับอาคาร
มีคนเก่าคนแก่เคยบอกว่า ที่โรงเรียนนี้มี 9 ตึก แต่จะให้ฉันทวนเป็น 10 รอบ ก็ได้แค่เก้าตึก
คือ ตึกเพชร หรือ ตึกกกลาง
     ตึกบุศราคัม หรือ ตึกคณิตศาสตร์
     ตึกไพลิน หรือ ตึกภาษา
     ตึกโอปอล หรือ ตึกวิทยาศาสตร์
     ตึกมรกต หรือ โรงอาหาร
     ตึกทับทิม หรือ ตึกเกษตร
     ตึกไข่มุก หรือ ตึกเทคโนโลยี
     ตึกโกเมน หรือ หอสมุด
และมีอีกอย่างนึงที่ฉันสงสัยคือจะตั้งชื่ออาคารเป็นชื่ออัญมณีทำไม??? และเด็กใหม่ที่เข้ามากลางเทอมด้วย
"ริน แกนั้งรอก่อนน่ะเดี๋ยวฉันไปซื้อข้าวให้แกเกอง ฉันรู้สึกว่าวันนี้แกเบลอๆไงไม่รู้"
"โอเคๆ เดี๋ยวฉันไปห้องน้ำแป๊ป"