เพชรแวมไพร์
เขียนโดย 
mistake
วันที่ 6 มกราคม พ.ศ. 2559 เวลา 21.40 น.
แก้ไขเมื่อ 3 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559 19.55 น. โดย เจ้าของนิยาย
2)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
CHAPTER 2
RIN PAST
"อืม"ฉันตอบกลับกาแฟก่อนจะเดินมาซื้อข้าว
"ป้าค่ะ ขอข้าวหมูแดง กับ ข้าวมันไก่ค่ะ"ฉันบอกกับป้าแม่ค้าอย่างสุภาพ
"จ๊ะ 60 บาทจ๊ะ"
"นี้ค่ะ"ฉันพูดพร้อมยื่นเงินให้ป้าก่อนจะมานั้งรอตรงม้านั้งหน้าร้าน
"หนูจ๊ะ ข้าวได้แล้วจ๊ะ"ป้าบอกกับฉัน
"ขอบคุณค่ะ"ฉันบอกขอบคุณแม่ค้า
ใต้ร่มไม้
หลังจากที่ฉันซื้อข้าวเสร็จฉันก็มานั้งรอรินที่ใต้ร่มไม้ได้สัก 10 นาที แล้ว
"เฮ้ย ยัยรินไปไหนน่ะเนี้ย"ฉันถอนหายใจแล้วพูดกับตัวเอง
"ไปดูดีกว่า"ฉันบอกกับตัวเองก่อนเดินไปห้องน้ำ
ห้องน้ำหลังโรงเรียน
ฉันเดินมาที่ห้องน้ำหลังโรงเรียนและภาพตรงหน้าที่ฉันเห็นทำให้ฉันถึงกับขาสั่นไปเลยทีเดียว
เพราะภาพตรงหน้าของฉันก็คือ ภาของรินที่นอนสลบอยู่หน้าห้องน้ำ
"รินๆๆๆๆ!!!!"ฉันเขย่าตัวของยัยรินและตะโกน ฉันจึงเอามือจับชีพจรตรงข้อมือริน
ดีน่ะ ที่ยังเต้นอยู่แต่ทำไมน่ะเต้นแรงจัง ไม่มีอะไรหรอกมั้ง ฉันคิดในใจ แล้ว
ฉันเอาแขนของรินมาบาดบ่าและพยุงไปห้องพยาบาล
ห้องพยาบาล
"ครุจันทร์ฉาย!!! ช่วยหนูด้วย"ฉันตะโกนเรียกครูประจำห้องพยาบาล
"อ้าวๆ มีอะไร 'กรรณดารา' และ 'รินรดี' เป็นอะไรน่ะ"ครูเรียกชื่อจริงของฉันกับรินแล้วเข้ามาพยุงตัวรินไปนอนที่เตียง
"ไม่รู้ค่ะครู หนูเห็นรินเค้านอนสลบอยู่หน้าห้องน้ำ"ฉันบอกครูไปตามความจริง
"ถ้างั้นเธอขึ้นไปเรียนก่อนพักอีกที เธอค่อยมาดูเพื่อน"ครูบอกฉัน
"ค่ะ"
หลังจากที่ฉันออกมาจากห้องพยาบาล ฉันก็คิดอย่างสงสัยทำไมยัยรินถึงไปสลบอยู่หน้าห้องน้ำ
ตัวก็ไม่ร้อน แต่ผิวซีด เหมือนตกใจอะไรมา 'ช่างเหอะ ค่อยถาม' ฉันพูดในใจ
RIN PAST
ฉันตื่นมาแล้วขยี้ตาเบาๆแล้วลืมตาขึ้นมา'ห้องพยาบาลนี้นา'ฉันคิดในใจ ทำไมฉันมาอยู่ที่นี้ล่ะเนี้ย
ต่อจากนั้นเสียงเลื่อนประตูเปิดออกทำให้ฉันหันไปมอง
"ยัยรินนนนน แกฝื้นแล้วดีใจที่สุด"กาแฟวิ่งเข้ามากอดฉัน
"จ๊ะๆๆๆๆ "
"แกปวดหัวรึเปล่า"กาแฟถามฉัน
"ไม่อ่ะ แล้วฉันมาอยู่ห้องนี้ได้ไงอ่ะ"หลังจากคำพูดของฉันทำให้กาแฟหน้ามุ่ยทันที
"ก็แกอ่ะ ไปสลบอยู่หน้าห้องน้ำ"
หลังจากคำพูดของกาแฟสมองของฉันพยายามประมวลความคิด แต่คำตอบก็คือ
ความขาวโพลง ไม่รู้ นึกไม่ออก นึกให้ตายก็นึกไม่ออก
"ฉันจำไม่ได้"ฉันพูดออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา แต่ฉันรู้ว่ากาแฟต้องได้ยิน เพราะยัยนี้น่ะประสาทสัมผัสดีจะตาย
"ไม่เป็นไรๆ แกค่อยคิดก็ได้เดี๋ยวแกปวดหัว"
"อืม"ฉันพูดปล่อมยิ้ม
"ถ้างั้นแกก็กินยาน่ะ แล้วนอนตื่มอีกทีก็สี่โมงพอดี แกก็กลับบ้ายเลยน่ะ ครุจันทร์เอาใบออกนอกโรงเรียนไปไว้ประชาสัมพันธ์แล้ว"
"อืม ขอบใจ"
ขอบคุณน่ะค่ะ สำหรับคนอ่าน
อาจจะมาอัพช้าหน่อยน่ะค่ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
