ยัยตัวร้ายกับนายไร้ส้ม

"นี่ยายแพมแกว่าฉันเหรอ"แพทนภาโวยขึ้น
"เปล่า เอะ!แต่ว่าถ้าพี่แพทอยากรับไปก็ไม่ว่ากันนะ"แพมนภัสพูดพรางแสยะยิ้ม
"นี่ยายแพม"แพทนภาทำท่าจะโวยวายอีก
"เอาหละพอได้แล้ว พี่น้องคู้นี้นี่มันยังไงกันนะ"แพรรำไพรรีบตัดบท
"คุณแม่ก็ดูลูกสาวสุดที่รักคุณแม่สิคะ"แพทนภาทำท่าไม่พอใจ
"พอได้แล้วหน่ายายแพทเราเป็นพี่นะจะหาเรื่องน้องทำไม"แพรรำไพรพูดต่อแพทนภาหันหน้าไปทางแพมนภัสอย่างไม่พอใจเด็กสาวทำท่าหยักคิ้วกวนๆใส่"แพทนภาหันมามองหน้าแม่อย่างเสียอารมณ์ ก่อนที่จะลุกเดินกระฟัดกระเฟี้ยดออกไป"คุณแม่นะคุณแม่เข้าข้างยายแพมอยู่เรื่อย"แพทนภาบ่นอย่างเสียอารมณ์
เช้าวันรุ่งขึ้น
"นี่ยายแพมกินข้าวเสร็จแกก็รีบไปเก็บกระเป๋าซะนะ" ทินกรเอ่ยขึ้นขณะที่ทุกคนกำลังรับประทานอาหาร
"เก็บกระเป๋า เก็บทำไมอะพ่อ"แพมนภัสถามอย่างงงๆ
"พรุ่งนี้ฉันจะส่งแกไปอยู่กับปู่ของแกที่เชียงใหม่"
 "แพมไม่ไปนะพ่อ"แพมนภัสพูดขึ้นอย่างตกใจ
"แต่แกต้องไป ฉันจะไม่ยอมให้แกก่อเรื่องให้ฉันปวดหัวอีกแล้ว"
"แม่ ช่วยห้ามพ่อให้หน่อยสิจ๊ะ"แพมนภัสหันไปอ้อนแม่
"นี่คุณคะ มันไมมากไปหน่อยเหรอเราแค่กักบริเวณก็พอแล้วมั้งทำไมจะต้องให้ไปอยู่ถึงเชียงใหม่ด้วย"แพรรำไพรพูดขึ้นเพราะทนเสียงรบเร้าของลูกไม่ไหว
"กักบริเวณเหรอ คุณคิดว่าลูกสาวตัวแสบของคุณจะอยู่นิ่งให้คุณกักบริเวณงั้นเหรอ เชื่อเถอะเดี๋ยวคุณก็ใจอ่อน ปล่อยมันไป"ทินกรพูดขึ้น
"เพราะฉนั้นให้มันไปเชียงใหม่นั่นแหละดีแล้ว"
"แต่ว่า"แพรรำไพรจะพูดต่อ
"ไม่มีคำว่าแต่อะไรทั้งนั้นผมตัดสินใจแล้ว"ทินกรพูดจบก็ลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารอย่างเสียอารมณ์
"สมน้ำหน้า"แพทนภาซึ่งเงียบอยู่นานพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มเยาะ
แพมนภัสถลึงตาใส่พี่สาวอย่างไม่พอใจ