ยัยตัวร้ายกับนายไร้ส้ม

เรื่องราวของเด็กสาวจอมห้าวจอมแก่นคนหนึ่งที่ถูกพ่อของเธอมองว่าไม่เอาไหน เรียนไมได้เรื่องแถมยังก่อเรื่องปวดหัวให้ได้ทุกวันจนผู้เป็นพ่อเอือมระอา

"อะแกดูผลงานของแกซิ"

ทินกรผู้เป็นพ่อพูดพร้อมกับโยนกระดาษแผ่นหนึ่งลงตรงหน้าเด็กสาว

"ฉันอยากจะบ้าตายจริงๆ คราวนี้ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกันหละ"ทินกรบ่นอย่าอารมณ์เสีย"ไม่เห็นจะยากเลยพ่อ พ่อก็เอาไว้บนบ่าของพ่อเหมือนเดิมไง"

เด็กสาวพูดขึ้นอย่างกวนๆ"แค่นี้ก็ต้องคิดมาก"เด็กสาวพึมพรำต่อ

"เอ่อ!!เอาไว้บนบ่า"ทินกรกัดฟันอย่างเคืองๆ"เดี๋ยวปะถีบไปโน่น"ทินกรบอกพร้อมกับทำท่าจะถีบแต่แพรรำไพรผู้เป็นแม่เข้ามาห้ามซะก่อน

"นี่คุณอย่ามาทำลูกฉันนะ ค่อยพูดค่อยจากันก็ได้ไม่เห็นต้องลงไม้ลงมือกันเลย"แพรรำไพรพูดต่อขณะที่แพมนภัสต้องไปแอบอยู่ข้างหลังแม่

"ค่อยพูดค่อยจางั้นเหรอ คนอย่างมันฟังรู้เรื่องที่ไหนวันๆคอยหาแต่เรื่องให้ปวดหัว"

"บอกตามตรงนะว่า ผมเหนื่อยที่จะต้องคอยมานั่งแก้ปัญหา"ทินกรพูดพร้อมกับนั่งลงที่โซฟาอย่างเสียอารมณ์

"ก็อีแค่ถูกพักการเรียนทำไมต้องทำเป็นเรื่องใหญ่ด้วย"แพรรำไพรเอ่ยขึ้น

"อีแค่เหรอคุณ พูดมาได้นะคุณคอยดูพรุ่งนี้สิหนังสือพิมพ์มันจะลงข่าวว่านักธุระกิจชื่อดังลูกสาวคนเล็กถูกพักการเรียนสนุกปากชาวบ้านกันหละทีนี้"

"ก็ช่างมันสิพ่อ แพมไม่เห็นจะสนใจเลย"

"แกไม่สนแต่ฉันสน ชื่อเสียงของฉันมันจะพังพินาจก็เพราะแกนั่นแหละ"

"นั่นนะสิคะพ่อ ตอนนี้แพทก็ไม่อยากไปมหาลัยแล้วเหมือนกันไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว"แพทนภาซึ่งเดินเข้าบ้านหลังกลับจากมหาลัยพูดขึ้น

"นั่นเห็นไหมมีแต่คนเขาเดือดร้อนเพราะแก นี่ฉันถามจริงๆนะแกทำไมไม่หัดเอาอย่างพี่เขาบ้างเรียนก็ดี เกรดดีทุกเทรมเอาอย่างเขาบ้างสิ"ทินกรพูดแพมนภัสหันหน้าไปทางแพทนภาซึ่งกำลังยิ้มเหมือนผู้ชนะ แพมนภัสแสยะปาก"เสแสร้ง"